það má ekki gleyma því að vera boðberi lífsins

 Ég held svei mér þá að ég sé með þeim leiðinlegustu manneskjum í heiminum.

Ég elska að gera ekki neitt, að fara ekki neitt, að vera bara heima með Lappa lús og hinum óargadýrunum. Ég hef oft haft áhyggjur af þessu, en núna sé ég og hef oftast sætt mig við, að svona er þetta bara.

Vanalega á haustin förum við fjölskyldan í ferðalag til útlanda, en ekki núna. Ferðin okkar til Washington í sumar kostaði mikið. Sólin litla fór til Íslands í sumarbúðir í sumar, það kostaði líka mikið. Við fórum bæði til Íslands, ég síðastliðið vor til Sigrúnar systir í Bolungavík í fermingarveislu, Sólin litla fór að sjálfsögðu með. Gunni fór í sumar að hitta fólkið sitt.

Við höfum sem sagt ekki efni á einn einni ferðinni og ég er bara svo feginn !!

Í staðin nýt ég danska haustsins sem er svo fallegt með sterku samspili ljós og skugga sem skapast þegar sólin lækkar á lofti.

Ég er inni í fríviku frá vinnunni minni. Ég vinn sem sagt tvær vikur og er svo í fríi eina viku. Svo er ég í fríi alla mánudaga. ÉG veit að þetta er lúxus, en þetta er líka val. Ég þéna þar af leiðandi ekki eins mikið og ég gæti, en ég hef tíma til að sinna öðru  en vinnunni minni. Vinnan mín er að sjálfsögðu mjög spennandi en vinnan mín er ekki  það sem lífið mitt snýst um.

Frívikuna mína nota ég mikið til að hugsa, lesa og vinna myndlist þegar það brennur við.
Að sjálfsögðu nota ég líka meiri tíma í hugleiðslur á þessum frídögum en ég geri annars aðra daga. Ég fer líka í lengri göngutúra með Lappa töffara og það finnst honum ekki leiðinlegt.

Við vorum að koma úr einum slíkum áðan. Við hittum þrjá hunda, tveir sem vildu ekki leika við hann enda gamlir og þreyttir. Þeir eru á svipuðum aldri og Iðunn okkar var. Ég man eftir þeim sem hvolpum, þegar Iðunn var hvolpur.

Svo hittum við einn hressan og sprækan sem var skrítinn eins og Lappi. Þolir ekki hunda í bandi og hundaeigendur sem halda krampakenndu taki í hundana sína.
Svo við hundaeigendurnir vorum sammála um að leifa þeim að leika sér.
Þeir léku sér ekki lengi en pínu. Við gengum áfram meðfram Lejreá og hittum ekki neinn, nema dádýr  fugla og íslensku hestana sem við heilsum alltaf á íslensku og stundum fáum við leifi til að þefa af feldinum þeirra sem gefur myndir af landinu okkar. Ef þið skilduð ekki vita það þá er Lappi 75 % íslenskur hundur.

Lappi er alveg frábær hundur. Hann er hlýðin með eindæmum, ekki vegna þess að hann er svona vel upp alin, nei af Guðsnáð vil hann gera allt svo að við séum ánægð með hann. Þannig að við getum haft hann lausan í göngutúr án þess að hann hlaupi í burtu og þegar við köllum á hann kemur hann um leið. Ef við hefðum verið algjörir hundæðissjúklingar þá gæti hann beðið stilltur og prúður fyrir utan hvað sem er án þess að vera bundin og beðið eftir okkur.

En við erum ekki svona týpur og erum þess vegna bara ánægð með að hann sé svona í sínu guðlega eðli.
Við mættum líka hóp af eldra fólki sem gengu með skíðastafi ? Skrítið, en það var svolítið flott að sjá þau úr fjarlægð því allir vorum með eitthvað rautt í fötunum sínum.

Núna erum við sem sagt komin heim og sitjum úti í sólinni , ég með kaffið mitt og Lappi liggur undir borðinu.

Í dag ætla ég að gera plan fyrir fund sem verður hérna á sunnudaginn hjá the one earth group og senda það út til stjórnirnar.

Ætla líka bara að vera.

Í gærkvöldi gerðist svolítið fallegt sem mig langar að segja ykkur frá. Ég var að koma frá fundi í Kaupmannahöfn. Ég var að keyra á götu á Amager þegar ég sé lítinn fugl liggja á götunni og vera að baksa eitthvað mjög hjálparlaus. Ég parkeraði bílnum og hljóp út sem betur fer áður en einhver kom á bíl og keyrði á greyið.
Ég tók fuglinn upp og hann gat greinilega ekki flogið.

Ég inn í bíl með fuglinn og keyrði með hann heim. Hélt á honum með annarri hendi og stýrði með hinni.
Sem betur fer var hann alveg rólegur alla leiðina heim en það tekur mig ca 45 mín að keyra heim.
Þegar heim kom var Gunni vakandi og við kíktum á fuglinn saman. Hann var ekki vængbrotin, og það virtist ekkert vera að honum.

Ég ákvað að prufa að fara út með hann og sjá hvað gerðist. Hann sat sem fastast á hendinni á mér. Ég prufaði varlega að hrista hann af mér og tæla hann upp i tré.

En nei hann sat sem fastast. Ég rölti aðeins um og spjallaði við hann og sýndi honum þessi nýju heimkynni. Hann horfði með athygli á þennan nýja heim. Ég reyndi áfram að lokka hann á flug en þá gekk hann bara upp á öxlina á mér og var þar í langan tíma.Set hérna fyrir neðan tvær myndir sem Gunni tók af fuglinum í lófanum mínum áður en hann fór að rannsaka nýjar slóðir

Þetta var ansi óraunverulegt en mér fannst þetta vera fallegt. Að lokum flaug hann upp í tré og ég stóð svolitla stund og einbeitti mér að honum.

Varð mér þá ljóst að þetta var boðberi frá dýraríkinu. Boðberi um að það sé mikilvægt að ég haldi fólkus á það sem mér er svo mikilvægt í þessu lífi og því má ég  ekkigleyma.

Að ég er þeirra boðberi ...........

Kærleikur til ykkar allra.

ég átti mér draum, sem ég lifi núna.

Þegar ég var lítil átti ég mér draum um að lifa fallegu lífi. Ég vissi samt ekki hvað það var að lifa fallegu lífi en einhvernvegin inni í litla höfðinu mínu var mynd í einskonar móðu hvernig það ætti að vera.

Draumurinn var að vinna við að teikna, ég vissi jú ekki hvað það var að vera myndlistarmaður. Ég vildi líka vera dýralæknir. Sá draumur hvarf þó þegar ég upplifði að stór hluti af starfi dýralæknis er að aflífa dýr og svo varð ég vitni að því þegar hestar voru geldir og það situr enn á nethimnunni hjá mér.

En ég vildi eiga dýr, kannski verða bóndi. En bændur þurfa að verða praktískir og láta frá sér í slátrun og þess háttar, þannig að ég hætti líka við það fljótlega. En ég vildi eiga dýr og teikna myndir. Þetta var draumur sem var geymdur þarna einhversstaðar og kom ekkert sérstaklega oft upp.

Ómeðvitað vann ég mig hægt og rólega að þessum draum, án þess þó að vera svo mikið meðvituð um það. Ég fór fullt af krókaleiðum upp brattar brekkur, yfir og undir sjóinn og straumharðar ár. Ég datt oft á leiðinni, rúllaði langt niður í dal og byrjaði allt upp á nýtt. En ég var heldur ekki svo meðvituð um það, ég gerði bara það sem gera þurfti.

Í dag segir fólk við mig hversu heppinn ég er að lifa svona fallegu lífi ! Já það er rétt, ég er mjög heppinn að lifa svona fallegu lífi,

það erum við öll.

Því við lifum öll fallegu lífi.

Það er nefnilega þannig að flest gerist í höfðinu á okkur og þaðan getum við valið hvernig lífi við lifum. Þá er ég ekki að tala um hversu stórt hús við búum í eða hversu stóran bíl við eigum. Nei ég er að tala um hvernig við veljum að sjá það líf sem við lifum. Við getum nefnilega valið hvernig við sjáum þá hluti sem gerast í kringum okkur. Við getum valið þegar við erum að sligast af áhyggjum yfir peningum eða einhverju öðru að fara út í garð og njóta þeirrar fegurðar sem er þar. Ilma af blómunum og vera þakklát fyrir þá dýrð sem er í kringum okkur.

Við getum horft á börnin okkar og verið þakklát fyrir þau augnablik sem við höfum með þeim. Ég er ekki að segja að við eigum að loka augunum fyrir þeim erfiðleikum sem koma, en ég er að segja að við getum valið hvernig við sjáum þessa erfiðleika. Við getum valið að sjá þá sem möguleika til að komast áfram í þroska og verða betri manneskjur. Það er allt spurning um val.

Þegar við byrjum að rífast við kallinn eða kerluna, þar liggur stórt val. Vil ég eyðileggja daginn með rifrildi?

Ekki bara eyðileggja daginn fyrir mig, líka fyrir alla sem eru í kringum mig. Ég þarf ekki að vera sammála öllu sem hann eða hún segir eða gerir en það er hægt að ræða hlutina á margan hátt og án þess að meiða sjálfan sig og aðra í kringum sig.

Það er líka hægt að velja hvernig við bregðumst við þegar það kemur rukkun frá skattinum ! Í staðin fyrir að flippa út og láta öllum illum látum, getum við séð þetta sem möguleika á að vinna á þeirri tilfinningu sem kemur aftur og aftur þegar þessi bansetti reikningur kemur á hverju ári. Takast á við þetta, betur í ár en á síðasta ári.

Við getum valið hvernig við bregðumst við þegar við lesum hitt og þetta blogg ! Við getum ælt reiði og hörmungum yfir bloggheim, eða séð og viðurkennt að það eru jafn margir sannleikar og við erum mörg.

Við getum valið að lesa yfir öðrum hversu mikilir fábjánar þeir eru að trúa hinu og þessu, eða trúa ekki hinu og þessu, eða við getum séð hlutina frá hærra vitundarstigi og séð að við veljum hver okkar leið og sú leið sem hver og einn velur er rétt fyrir þann aðila.  

Ég lifi fallegu lífi, já en ég eins og allir aðrir á við fullt af vandamálum að stríða sem ég vel að takast á við á eins jákvæðan hátt og mér er mögulegt. Það er oft svo erfitt að ég er alveg að kafna en mér tekst betur og betur að vinna á þeim andlega þunga sem fylgir því að láta áhyggjur ráða ríkjum í huganum.

Ég vel eins og mér er mögulegt að fókusera á það sem gengur vel. Það sem er fallegt í kringum mig. Ég loka ekki augunum fyrir því sem þarf líka að takast á við og er kannski eins fallegt og hitt en ég læt það bara ekki fylla líf mitt..

Stundum gerist það að átök í einhverri af þeim grúppum sem ég er að vinna í eru alveg að sliga mig og ég hef SVO miklar áhyggjur fyrir krísufundi sem eiga að vera. Þetta getur eyðilagt daga fyrir mér. En núna er ég að verða ansi sjóuð.

Ég veit að það besta sem ég get gert og eina sem ég get gert er að segja það sem mér finnst. Segja minn sannleika og á þann hátt gefa það sem ég get í þá grúppu sem við á. Þetta á líka við vinnustað og yfirmenn mína. Minn sannleikur er kannski ekki sá eini rétti og þá er kúnstin að vera opin fyrir nýjungum á þeim lausnum sem aðrir koma með.

Þetta hefur verið svo mikill léttir fyrir mig að finna þessa einföldu lausn.

Áður var ég alltaf að reina að finna meðalveginn og átti erfitt með að finna hvað mér fannst best, því mér finnst oft svo margt rétt, allt eftir því hvernig maður sér hlutina. Ef ég er í þeirri aðstöðu þá segi ég bara: "Ég get ekki svarað því núna hvað mér finnst, ég þarf að hugsa um það" !

Núna er ég að reyna að gefa líkamanum mínum jákvæða athygli. Það hef ég ekki verið dugleg við. Ég hef lifað stressuðu lífi oft á tíðum og ég hef ekki gefið líkamanum þá athygli sem er nauðsynleg. Það er ekki svo gott, en svona hefur það verið. Núna vil ég gera mitt besta fyrir hann sem hefur lánað mér sig á meðan ég er á jörðinni í þessu lífi.

Núna er tíminn fyrir hann. Ég er farinn að labba mikið. Alla síðustu viku labbaði ég ca 5 kílómetra á dag, til og frá vinnu. Svo er auðvitað göngutúr með hundinn og mikið labb í vinnunni. Ég er svo ánægð með þessa göngutúra. Á föstudagskvöldið varð ég svo veik og var veik þar til í morgun sunnudag. Ég held hreinlega að þetta hafi verið viðbrögð hans blessaðs við allt það eiturefni sem streymdi frá vöðvunum og liðunum við alla þessa hreyfingu!

En ég hef valið að mér finnst yndislegt að ganga !!!

Það gerir lífið svo miklu einfaldara að að sjá lífið með þeirri sorg og gleði sem lífinu fylgir með jákvæðum augum.

Já ég átti mér draum þegar ég var lítil og ég lifi hann núna. Ég lifi drauminn með öllu því sem fylgir því að lifa, gleði, hræðslu, máttleysi, reiði, brjálæði, hrifningu þakklæti.........

Set inn myndir með þessari færslu sem ég tók áðan af daglega lífinu okkar.Þetta hljóðfæri sem er þarna á gólfinu er gjöf frá Christian nágranna okkar til Gunna. Gunni á að spila á það brúðarvalsinn á miðvikudaginn við brúðkaupið hjá Christian og Inge !

Kærleikur til alls lífs.  

er andstæða stolts auðmýkt ?

Mikið getur maður verið fyndin og fastur í gömlum hugsunum !!
Ég hef skrifað um hana nágranna minn sem er svolítið ekki eins og allir aðrir. Hún stelur kisum af og til, ef hún heldur að kisan hafi það betra hjá henni.

Hún hefur ekki alveg sans fyrir eignarrétt, sem er svosem allt í lagi af og til.

Þannig er að eins og ég hef skrifað áður vorum ég og Gunni í Washington DC í tvær vikur og Siggi og Sól voru heima. Siggi er orðin fullorðin maður svo það var ekkert mál. Nema það, eftir að ég kom heim hef ég verið svolítið innhverf og ekki alveg verið tilbúinn að sjá framan í heiminn, heldur haldið mig í felum í garðinum og hérna inni.

En svo tók ég eftir að hjá naggrísnum honum Birni okkar sem er úti í garði var byrjað að byggja við !

Það var komið hús inn í búrið hans (mjög flott lítið hús sem passar vel fyrir hann Björn). Það var líka búið að setja smá plast til að hlífa við rigningargusum sem komu af og til. Þegar ég kom út á morgnana og ætlaði að gefa honum að borða, var stundum búið að fóðra hann. Það fór pínu lítið að síga í mig, og ég fylgdist með einn morguninn til að vera alveg viss um hvort þetta væri hún nágranni.

Gamall pirringur kom upp, bölvuð kellingin ætlar hún nú líka að stela naggrísnum okkar!

Svo í  gær sat ég hérna inni í eldhúsi og drakk morgunkaffið mitt. Það er opið út eins og það er alltaf til að fá morgunsólina inn. Það er kallað: halló er nogen hjemme !!!

Þarna er hún komin á náttkjólnum sem var reyndar voða huggulegt því ég var líka á náttkjólnum. (náttkjóla stemming) Ég kallaði a móti að hún skuli koma inn. Hún verður þetta líka glöð að sjá mig og faðmar mig og lýsir gleði sinni yfir heimkomu minni með ótrúlegum lýsingarorðum. 

Ég ákvað að fara varlega í sakirnar, ana ekki að neinu og sjá hvað setur. Hún segir svo að hún hafi fylgst með naggrísum frá því kanínan slapp út (hún slapp út blessunin á meðan við vorum úti í usa og eitthvað kom fyrir því hún dó um kvöldið). Nágranni hafði fundið hana  og  hún var svo áhyggjufull með naggrísinn og ákvað að kíkja á hann af og til þangað til ég kæmi heim.  Það hafði rignt mikið og hún sá að það rigndi á hann gegnum búrið og ákvað að setja hús hjá honum svo hann gæti haft sína eigin holu að kúra í. Hún sagði að hún hafi ekki þorað að tala við Sigga um þetta því hún var hrædd við þau viðbrögð sem gætu komið. Ýmsu vön frá okkur ! En hún sagði svo fallega: þið gefið mér að borða þegar ég á lítinn pening, þá get ég alveg gefið naggrísnum að borða og passað upp á hann.

Ég hafði um tvennar tilfinningar að velja. Ef ég hefði fylgt mínum gömlu hugsunarformum þá hefði ég sagt : hvað ert þú að blanda þér í mín mál og minna dýra, hugsaðu um þig sjálfa og þín dýr  KELLING!!

En ég valdi að skoða það jákvæða sem hún hafði gert. Hún hafði komið með þetta hús sem vantaði, hún hafði séð um að það vantaði hvorki vatn né mat hjá honum. Hún hafði verðið umhyggjusöm fyrir naggrísnum. Henni er ekki sama, þó svo að hún eigi ekki dýrið.

Þetta er kostur sem við mörg getum tekið til okkar. Þó þetta sé BARA naggrís.

Ég þakkaði henni fyrir að vera svona hugulsöm gagnvart Birni, og við ákváðum að næst þegar við förum út að ferðast þá vil hún passa Björn og ef við erum í vandræðum með hin dýrin vil hún gjarnan passa þau öll.

Ég veit að Siggi og Sól pössuðu dýrin vel, en það skaðar aldrei að hjálpast að og vera fleiri um verkefnin. Því í raun er aldrei neinn sem á nein dýr og ef við sjáum að við getum gert lífið betra fyrir hvaða dýr sem er þá ber okkur í raun skilda til þess. Það eru að sjálfsögðu margar leiðri til þess og ein leiðin er að sjálfsögðu ekki að stela dýrinu, (eins og hún hefur af og til gert) en að ræða við eigendur þess dýrs sem við teljum að hafi ekki bestu möguleika. Við eigum langt í land að sjá það að engin á neitt, en við pössum upp á bæði hvort annað og þau dýr sem við veljum að hafa í kringum okkur. Það myndi létta mörgu dýrinu lífið ef við værum vakandi yfir velferð þeirra, hvort sem það er það dýr sem er í okkar vörslu eða annarra.

Við sjáum sama dæmi á þeim heimilum sem börn eru vanrækt,  þar grípum við heldur ekki nógu oft inn. En sú hugsun er of mikið ríkjandi að þetta er þeirra mál !!! En í raun er það alls ekki svona, þetta er okkar allra mál. Það á líka við um dýrin.

Við lokum of oft augunum fyrir því sem betur má fara og látum bara vera.

Í USA horfði ég oft á Animal Planet á kvöldin og þar voru margir þættir um akkúrat þessi mál. Fólk beið í alltof langan tíma með að melda þá sem misþyrmdu dýrum. Þetta voru dæmi um öfgarnar en hérna heima hjá mér er þetta í mjög litlum skala.

Ég hafði val um að láta mitt eigið stolt stjórna og verða reið yfir því að hún blandaði sér í mín mál, en ég er fegin að ég valdi að taka á móti þeirri hjálp sem hún gaf, ekki til mín, en til Bjarnar naggrís. Hann á allt það besta skilið og ef einhver annar gerir betur en ég er það bara frábært. Þetta er allt spurning um val, hvaða tilfinningu læt ég ráða í þessu máli.

Að sjálfsögðu er munur á hvort manni finnst sú gagnrýni rétt sem kemur , það verður maður að vega og meta, en láta stoltið um að vera næstum bestur af öllum og yfir gagnrýni hafin upp á hillu á meðan og sjá málið út frá því dýri sem fjallað er um.

Ég veit alveg að Björn hafði það ekkert hræðilegt, en ég veit að hún gerði lífið betra fyrir hann og það er aðal málið.

Við fengum okkur göngutúr í mínum garði yfir í hennar garð og sátum þar á náttkjólunum á meðan ég fékk nákvæmlega lýsingu á hvað á daga hennar hafi drifið síðustu þrjár vikurnar.

Ég er þakklát fyrir þennan skrítna nágranna sem gefur mér stundum fyndnar minningar, stundum reiðar minningar, stundum örvæntingu, stundum og oft birtu, eftir að ég sá hana á öðrum stað.

ég sá það jákvæða í henni.

 

Hann Gunni minn á afmæli í dag

Hann er núna orðin 45 ára, fullorðin maður.

Hvað tíminn flýgur áfram.
Ég kynntist Gunna þegar hann var 28 ára gamall og ég var 31 árs gömul.  Við komum frá tveim ólíkum heimum, hann frá kokkabransanum og að vera piparsveinn alla sína ungu tíð. Ég fráskilin með tvö börn og í Myndlista og handíðaskólanum. Fyrstu árin voru ekki alltaf auðveld vegna þessa kulturnmismunar.
Það var þó einn hlutur sem Gunni tók alvarlega frá fyrsta degi og það var föðurhlutverkið. Frá fyrsta degi fór hann með á foreldrafundi og var virkur þáttakandi í því sem viðkom börnunum. Stundum fannst mér það erfitt, en mér fannst þetta líka aðdáunarvert, því þetta var ekki auðvelt hlutverk. Það er ekki auðvelt að koma inn í tilbúna fjölskyldu og ætla að finna sér pláss.

Við höfðum búið saman í eitt ár og verið kærustupar í tvö þegar við fluttum til Danmerkur og tveim dögum áður giftum við okkur.

Það var góð ákvörðun að flytja í annað land saman og finna okkar framtíð þar . Við byrjuðum á jöfnum fæti og á einhvern hátt vorum við mjög háð hvert öðru frá fyrsta degi í öðru landi. Við töluðum hvorugt tungumálið en vorum fljót að læra máltækið “haltur leiðir blindan” það var þannig að Gunni varð fljótari en ég að tala dönskuna og svo er hann miklu hugaðri en ég, en ég varð fljótari að skilja tungumálið en hann og þannig vorum við sem eitt í atvinnuviðtölum og öðrum samtölum sem krefjast þegar flutt er í nýtt land.
 

Það var erfitt í byrjun eins og oft vill vera þegar flutt er á milli landa eða landshluta. Gunni var dásamlegur að vera með því fyrir honum var þetta eitt stórt ævintýri. Hann fór frá einum stað til annars og sótti um vinnur, hann fékk nokkrar vinnur. Hann vann í mörg ár á alveg frábærum stað Cafe Wilder þar sem þeir sem unnu með honum tala ennþá um þennan frábæra kokk frá íslandi.  Ég heyrði einu sinni sagt um hann að hann væri stærsta leyndarmál Danmerkur.

Hann eldaði oft ofan í Kronprinsen, hann eldaði  oft ofan í Poul Dissing hann eldaði  oft ofan í tónlistameðlimi í Sort Sol og marga marga fleiri sem hafa sett spor sitt á Danska menningu.

En þú heyrir Gunna aldrei monta sig á því. Hann hefur þann fallega eiginleika að vera auðmjúkur. Það er eiginleiki sem mér finnst fallegastur í fari fólks. Hann er ekki feimin eða gerir lítið úr sér, hann er bara auðmjúkur yfir þeim tækifærum og reynslu sem lífið hefur gefið honum. Hann montar sig ekki yfir öllu því sem hann hefur upplifað eða notar sér það til framdráttar.

Gunni vann í þrjú ár  á SAS Skandinavía hótelinu, (hann var oftast í tveim vinnum) það fannst honum ömurleg vinna, en vinnan gaf okkur möguleika á að ferðast um allt fyrir mjög lítinn pening. Ein af ástæðunum fyrir því að hann vann þarna svona lengi var að ég var í námi í Dusseldorf og gat notað þessar ódýru ferðir til að komast fram og til baka. Ef hann hefði ekki haldið það út að vera þarna í þrjú ár hefði ég ekki haft þennan möguleika. Ég er meðvituð um þá fórn sem  var færð til mín þarna og ég er þakklát fyrir það.

Eftir tvö ár í Kaupmannahöfn fengum við, vil ég segja í dag, yndislegt tækifæri á að meta tilfinningar okkar til hver annars og þakklæti okkar til lífsins. Gunni fékk hjartaáfall. Hann er með fæðingagalla í hjartanu sem fór á fullt og varð þess valdandi að hann hneig niður á vinnustað. Það tók við að mér fannst á þeim tíma hræðilegur mánuður í óvissu um hvort að hann myndi lifa þetta af. Við fengum þarna sé ég í dag  stærstu gjöf hvers sambands, að meta tilfinningar okkar til hvers annars og það líf sem við höfðum saman og hversu mikil virði það væri okkur. Ég held að eftir þann tíma hafi við bæði verið viss um að við vorum hvert öðru ætluð og það væri engin leið til baka. Gunni gaf mér lífsreynslu sem ég er óendanlega þakklát fyrir.

Við fluttum í sveitina og Gunni fékk garðinn sinn sem hann hefur alltaf óskað sér. Eina vandamálið var að Gunni hafði of mikla vinnu til að geta sinnt þessum blessaða garði. En sem kokkur þá eru ekki margir möguleikar á vinnu frá 8 til 4 og þannig var það bara.

Við fengum Sólina litlu pabbastelpu. Sólin er augasteininn hans pabba síns. Eins og ég hef áður sagt er Gunni yndislegur pabbi og það hefur ekki minnkað með árunum. Hann er alltaf sá sem meldir sig í allt í skólanum sem á að gera með börnunum, líka þegar hann er ekki á landinu. Þegar við vorum í Bandaríkjunum um daginn þá hafði Gunni skrifað sig til að elda mat í skólanum fyrir bekkinn. (Þetta er bara smá pilla á Gunna þegar hann les þetta hahaha). Hann er sá sem býður vinkonunum hennar heim fyrir jólin að baka jólakökur með. Hann er sá sem býður vinkonunum hennar heim til að gera heimagerðan brjóstsykur.Hann er sá sem býður vinkonum hennar heim að búa til páskaegg.

Ég ætla ekki út í smáatriði meira, en fyrir Gunna að ná þangað sem hann er núna í góðri vinnu sem yfirmaður í mötuneyti hjá Novo Nordisk frá klukkan 7 til 3 krefur mikilla sjálfsskoðunar. Það að fara frá karríerhlaupinu í kokkabransanum og að vera einn af bestu kokkum í heiminum er bara gert þegar maður er komin þangað með sjálfan sig að maður VEIT !

Gunnar er þar núna að hann hvílir í sér og er hamingjusamur.

Hann hefur tekið margar erfiðar ákvarðanir og gengið í gegnum lífskrísur sem hafa fært hann hingað sem hann er í dag.

Gunni er NÖRD í sínu fagi, hann veit allt um mat en hann þarf ekki að sanna sig fyrir neinum.
Hann lifir hamingjuna núna í harmoni með því sem hann gerir. Hann er ánægður i vinnunni, hann er hamingjusamur með garðinn sinn þar sem hann talar við hvert tré og hvert blóm. Áður en hann fer í gang með að snyrta trén undirbýr hann tréð til að gefa því ekki sjokk.

Hann er með býflugurnar sínar sem hann passar eins og sjáaldur augna sinna.

Hann er með eplaplantekruna þar sem hann framleiðir heimsins bestu eplasaft.

Hann skrifar um mat, hann les allt um mat.

Hann eldar mat fyrir fólk i heimahúsum og gefur þeim himneska upplifun sem þau lifa á lengi lengi.

Hann er sá sem hvað mest hjálpar mér í að verða betri manneskja. Það er ekki nein tilviljun að við erum saman því í honum sé ég það sem mig vantar og ég fylgist með og læri af því hvernig hann gerir.

Í þessum skala hérna hjá okkur er líka stærri skali sem ég verð að láta fylgja með. En þetta er allt saman svo einfalt einhvernvegin.

Við vegum hvert annað upp í því sem við erum. Hann hefur það sem mig vantar og ég hef það sem hann vantar. Þá höfum við það sem þarf til að byggja upp hamroniskt líf, ef við bara munum það og erum ekki bara fókueruð á að vilja einn vilja inn í sambandið en tökum syntesen af okkur báðum inn í sambandið. Þannig að við finnum það sem við getum verið sammála um og vinnum út frá því.

Stundum vill maður eitthvað annað, en stundum er tíminn bara ekki réttur til þess og þar er mikilvægt að gefa eftir til að gefa báðum það pláss og hugsun sem er mikilvæg til að lifa saman. Seinna getur verið að það sem ekki var möguleiki á verði pláss fyrir, en bara þegar báðir aðilar eru tilbúnir til þess.
 

Svona er þetta líka með allt mannkyn við vegum hvert annað upp í eina heild. Við sem mannkyn erum eins og ein manneskja. Sumir eru höfuðið, taka á móti hugmyndum frá hinu æðra, senda það niður til hálssentrið. Sem talar það út í lífið sem svo sendir það áfram til handa og fóta. Vinnuhanda og fóta, þeir sem framkvæma verkið. Þegar við skiljum þetta þá verður heimurinn betri. Höfuðið getur ekki án handa, fóta og háls verið og öfugt.

Svona virka líka býflugurnar hans Gunna. Það er býflugnadívan sem sendir skilaboð til drottningarinnar sem sendir svo skilaboð til hinna. Þetta er svo einfalt.

Jæja þá ætla ég að ljúka þessu til hans Gunna míns og til ykkar. Það sem ég kannski er að segja í lööööööngu máli er að við höfum öll hlutverk hér í lífinu og því fyrr sem við finnum hvert hlutverk okkar er og að við erum hvorki meiri né minni en aðrir en að við erum hvert öðru háð til að ná þeim þroska sem er nauðsynlegur til að hækka vitund jarðar.

Já til að hækka vitund jarðar sem gerir það allt allt líf á jörðu verður í Ljósinu/Kærleikanum.

Þakka þér elsku hjartans Gunni minn fyrir að kenna mér það sem þú kennir mér. Til að vera með í að gera mig að betri mannelsku.
 

Það gagnar ekki bara mér og þér, það gagnar heildinni.

steina 

það hvíslaði lítil mús í eyrað hans aftur og aftur

Mér líður eins og allt hafi verið í draumi, og í drauminum hafi vitneskju og upplifun verið hvíslað að mér. Ég er svo á tveim fótum hérna heima að reyna að finna út úr hvað er raunveruleiki og hvað er ekki raunveruleiki.

Hvað gerðist í raun á ráðstefnunni, og hvað gerðist í ekki raunheimi.

Ég hugsa og hugsa og vil helst ekki láta trufla mig.
Ég læðist út í garð, og vil ekki sjást af nágrönnum mínum, vil vera ein í hugsununum og lifa upp aftur og aftur. Ég er hrædd við að hrapa inn í raunveruleikann og ekki komast inn í hina vitundina aftur. Það er notalegt að bara vera og engin að tala við, vera ég í hinu innra og í hinu ytra.
Lappi minnir á sig, ég hugsa til hans skilaboð, strýk honum og brosi, og við erum í því yndislega sambandi án orða allan daginn.

Ég svaf til kl eitt í dag, fór að sofa klukka þrjú í nótt. Var  að kíkja á ykkur, ég er svo hrifinn af þeim samskiptum sem hægt er að hafa á netinu, það minnir mig á hin innri heim, telepatí en með sjónrænum (hinu líkamlega auga) stöfum, orðum og myndum.

Ég er ekki alveg ákveðin hvenær ég vil stýga alveg niður úr huganum, ekki í dag og ekki á morgun.

Ég á að fara á fund á morgun, en ætla að aflýsa komu minni, vil ekki niður alveg á morgun.
Ég ætla að læðast eins óséð og ég get í göngutúr með Lappa, og njóta þess að ganga leiðina okkar sem er löng meðfram ánni, næstum því inn í næsta bæ.

Við hugleiddum í Washington þrisvar á dag, langar dásamlegar hugleiðslur, við deildum hvert með öðru því sem við upplifðum.

Við vorum næstum því hundrað, og við hlustuðum með athygli og virðingu hvert á annað, það var öruggt að vera þar og deila upplifunum með hinum, það fann maður .
Við unnum grúppuvinnu saman í smá hópum. Við ræddum alvarlegt, við hlógum svo tárin runnu, við sýndum hvert öðru áhuga og fundum það samband sem allt mannkyn er tengt í.

Ég hitti Bruce og Linda. Þau eiga heima í USA. Þau búa í einhverskonar samfélagi þar sem allir eru í tengslum við náttúrunna. Bruce sagði mér sögu sem er sönn, hann sagði mér reyndar margar sögur, en ég ætla að deila einni af þeim með ykkur.

Þar sem þau búa er á sumrin alltaf sofið í tjöldum. Einu sinni þegar þau fjölskyldan voru að fara að sofa var mús í tjaldinu. Þau gátu ekki náð henni og reyndu að fara að sofa með músina í tjaldinu.
Það gekk ekki vel, músin var allsstaðar og truflaði nætursvefninn. Bruce þeyttist um tjaldið og reyndi að ná músinni, en hún vildi ekki nást.

Að lokum ákvað Bruce að hugleiða og reyna að ná sambandi við músina. Hann hugleiddi og náði sambandi við músina. Hann spurði hvað væri að og hvort hún vildi ekki yfirgefa tjaldið.
Svo nær hann ú hugleiðslunni að fanga þessa setningu :

Mig vantar !
Meira heyrði hann ekki.
Hann segir svo við músina: Ef ég set peysu eða teppi út til þín, viltu þá yfirgefa tjaldið.

Músin samþykkir það.

Bruce og fjölskyldan fara að sofa, og þegar þau vakna er músin horfin. Leið svo einhver tími .
Svo kemur músin aftur ekki bara inn í tjaldið, en nagar í hárið á honum alveg við eyrað.  og sama ævintýri hefst um nóttina, Bruce reynir að ná músinni til að láta hana út en ekkert gengur .

Hann vaknar aftur og aftur við að músin pillar við hárið í kringum eyrað á honum.
Ákveður hann þá að hugleiða: hann spyr músina hvað sé að ?
Þú settir enga peysu eða teppi út fyrir mig. Hann verður furðu lostinn því það var jú rétt, hann hafði ekki gert það.
Þau finna gamla peysu sem þau setja út og daginn eftir var músin farin út úr tjaldinu.

Mér finnst þessi saga svo dásamleg, og svo margt annað sem hann sagði sem var svo dásamlegt.

Núna er laugardagur börnin í næsta húsi eru í fótbolta við pabba sinn, gleðin yfir sumarfríi skríkir um hverfið. Lappi minn liggur hérna við fæturna mínar, ég ætla að klæða mig í sokka og skó og fara í göngutúr sem ég finn að hann er að bíða eftir.

Ég lofaði honum því í morgun í gegnum hugann. Þessi leið er góð, þegar við tölum sitthvort tungumálið.
Kærleikur til ykkar allra

svona smá halló eftir heimkomuna

Ég las svolítið svo fallegt og satt sem ég vil byrja á að deila með ykkur:

The greatness of a nation and its moral progress can be judged by the way its animals are treated.

Ég og Lappi erum ein heima !

Við vorum að keyra Sól og Gunna á flugvöllinn. Við Gunni komum heim frá Washington í gærmorgun, lentum klukkan rúmlega átta um morguninn og leiðin lá strax í vinnuna.
Ég hafði næstum ekkert sofið í flugvélinni þessa átta tíma sem það tók að fljúga.
Það var nauðsynlegt að fara í vinnuna, síðasti dagurinn og opið hús með vorsýningu. Það kom fjöldi manns.

Ég var í lagi fram eftir degi og gat verið fókuseruð á það sem ég var að gera, en um ca 12 leitið var ég farinn að sjá tvöfalt. Lagaði mér sterkt sterkt kaffi og drakk og drakk kaffi til að halda mér í gangi.
Þegar heim kom var ég örmagna en hélt mér vakandi eitthvað frameftir. Þurfti að fara yfir ýmislegt vegna vinnunar sem var áríðandi að gera en gat hreinlega ekki fókuserað á neitt.

 

Vaknaði svo klukkan ca eitt í nótt fór yfir þessi bréf og bókhald sendi það sem senda þurfti og fór svo aftur að sofa.

Ég er núna í sumarfríi þar til um miðjan ágúst fyrir utan einn dag þar sem ég þarf að fara í skólann og leiðbeina flutningsfólkinu hvað á að senda í nýja skólahúsnæðið sem við förum í.

Ferðin til USA var einu orði sagt frábær frá upphafi til enda. Margar upplifanir stórar og reynsluríkar. Þetta er annað sinn sem ég fer á þessar ráðstefnur og það er eins og vitundin og skilningurinn opni sig og víkki eftir þessi mót.

Ég ætla ekki að skrifa um neitt núna langar á flakk til ykkar og sjá hvar þið eruð í lífinu !

Á morgun eða á sunnudaginn skrifa ég um eitthvað af því sem ég upplifði.

Gunni skrifar um yndislega reynslu sem við fengum og ef þið viljið lesa það þá er það hérna

Skoðið endilega þetta fallega myndband af móður okkar miklu sem hefur allt líf á í sinni meðvitund líka þig  !

Núna kíki ég á ykkur elskulegustu bloggvinir 

Washington DC

Alveg  er þetta ótrúlegt, ég ligg hérna á hótelhelbergi í Washington DC kl sex um morgun og get ekki sofið.
Ég hef verið vakandi frá því klukkan fjögur.
Ég hef verið óvenju lengi að jafna mig á tímamismun og sennilega er eteriski kroppurinn minn eitthvað ekki alveg á sínum stað.

Það hefur verið mikið að gera hjá okkur. Við komum tveim dögum fyrir fyrstu mætingu á ráðstefnuna.

Þá fórum við og skoðuðum hitt og þetta, þó aðallega sýningar.
Gunni og ág vorum í New York í október og þess vegna höfum við verið að líkja þessum borgum saman, og það er langt á milli. Þetta eru alveg rosalega ólíkar borgir.

Á föstudaginn er síðasti dagurinn á ráðstefnunni og eftir það höfum við nokkra daga til að spóka okkur.

Ég hef ekki mikið að segja um sjálfa ráðstefnuna ennþá, nema að það hafa verið alveg magnaðar hugleiðslur.

Dagurinn í gær var fyrsti dagurinn og það var spennandi. Það voru tvær magnaðar hugleiðslur og svo unnið í grúppum. Aðalefnið er í raun grúppuvinna. Hvernig við mannkyn verðum betri grúppa, hvernig getur þín opnað fyrir heiminum, eða þetta er svoleiðis sem ég túlka það, það eru sennilega aðrir sem myndu koma með langa þeoríu um þetta efni.

Ég finn mikið fyrir ólíkum kúltur. Ég er að sjálfsögðu mikið með dönum, og þar er ég eins og fiskur í vatni, en meiri hlutinn af þeim sem eru hérna eru ameríkanar.
Þar er mikil munur á okkur ísbúum og þeim. Ég finn mikið fyrir því í grúppuvinnu.

Ég kynnti okkar grúppu fyrsta kvöldið og læt fylgja með hvernig ég gerði það :

Vi are from The One Earth Group : Gunnar, Lisbeth Annette and I
The  name represents our thought that we work for:

One World
One Life
One Earth

Vi work for a better world: Right Human Relations– between humans – between animals and humans – between the earth and humans. If one can focus on this, then everybody can join our work.
The One Earth Group work  in all kingdoms and want to be involved in
the beautiful things that happen on earth and also what needs more attention. We try to make an impact where it is possible and try our best to serve the Devine plan, from what we do, to what is needed
The One Earth Group work  in all kingdoms and want to be involved in
the beautiful things that happen on earth and also what needs more attention. We try to make an impact where it is possible and try our best to serve the Devine plan, from what we do, to what is needed.
We meditate upon the relations between the deave kingdom, humanity, the animal kingdom, the plant kingdom and the mineral kingdom. We read books and articles which have been written about the different kingdoms and we try to relate our esoteric knowledge to the writings.

Í gærkvöldi var svo farið út að borða, en ég var of uppgefin og var heima að horfa á Animal Planet, hvað annað.

Það er alveg rosaleg heitt hérna 38 til 40 stiga hiti og mjög rakt.
Núna ætla ég að drekka teð mitt og borða mangó. Gunni biður örugglega að heilsa, hann er að strauja.

Ljós og Kærleikur til ykkar allra. Ég kíki við á ykkur í kvöld,

ég er þakklát fyrir að geta lifað í sorg og gleði samtímis í dag...

Núna er mánudagur, á föstudaginn förum við Gunni til Washington og verðum þar í tvær vikur.

Við verðum viku með fullt af öðru fólki sem vinnur að því sama og við, sem trúir því að með hugleiðslu sé hægt að gera heiminn að betri stað að vera í. Við verðum ca 100 saman frá öllum heiminum og hugleiðum meira og minna allan tíman, og svo verður ýmislegt annað mjög þroskandi og gott. Svo verðum við hjónakornin viku ein að dúllast.

Ég verð nú að segja að ég hlakka til, en þó er eins og það svo oft er að það koma hlutir sem skyggja á  það að hlakka eins mikið til og þegar manni hlakkaði til þegar maður er barn.

Stundum minnir lífið á sig á erfiðan hátt, og þá verður maður að takast á við það á eins góðan hátt og manni er mögulegt í þeim þroska sem maður nú hefur á þessari stundu .

Ég hef þó reynt að vera í núinu í dag, og láta sársaukann vera  í bakgrunninum á meðan það er mögulegt.
Hjartans vinur minn, sem er systir mín á innri plönum, missti systur sína í þessu lífi á hörmulegan hátt í fyrradag.
Svo hörmulegan, sem skilur aðstandendur eftir í þvílíkum sársauka og örvæntingu að það tekur tíma að komast upp úr þeim hugsunum og ásökunum sem varla eru óumflýjanlegar. Þessi vinur minn er sterk og dásamleg og hefur ekki látið bugast þó svo að öll fjölskyldan hennar hafi farið á þennan hátt, eitt af öðru.

Systkini og foreldrar.

Vonandi getum við sem erum með henni og hjá, verið henni sá styrkur sem hjálpar henni úr sársaukanum. Hún fer með okkur til Washington, ef að Guð leyfir.

Það er skrítið að hugsa til þess að þegar maður er áhorfandi að svona áföllum, þá verður maður meðvitaður um dýrmæti lífsins. Dýrmæti þess að vera þar hvert fyrir annað, alveg þar til yfir líkur.

Vera saman eins og það sé síðasti dagurinn alla daga.

Það er erfitt að muna það í daglega lífinu, en af og til er maður “sem betur fer minntur á það”

Ég á það til eins og flestir held ég að vera fókuseruð á morgun, en ef dagurinn í dag er síðasti dagurinn fyrir mig, eða einhvern sem er mér kær, þá hef ég spillt síðasta augnablikinu.

Við höfum haft það inni í okkar lífi hérna, að dauðinn beið við dyrnar og vildi fá einn fjölskyldumeðlim með, sem betur fer fór betur en á horfði. Þetta vakti okkur virkilega til vitundar um það að allt getur gerst, nú á eftir , eftir smástund, seinna ,á morgun eða einhvern annan dag. Þetta vorum við meðvituð um í nokkur ár eftir þessa lífsreynslu.

En svo fer allt að verða ósköp öruggt, og þetta fjarar út, og maður fer að kaupa sér öryggi með hinu og þessu sem er á einhvern hátt eins og kaup að eilífu lífi.
Maður getur ekki dáið frá nýju húsi, nýjum bíl, nýjum buxum.

En við gleymum að nota tíman betur saman, nota peninga í að vera, upplifa eitthvað saman, sem ekki endilega er efnislegt, en huglægt, jafn huglægt og lífið og dauðinn er, eða Kærleikur og draumar.  Það sem gefur okkur minningu sem engin getur tekið frá manni, eða er með til að hjálpa okkur að sjá hvert annað, ekki sjá hvert annað í gegnum vörulista !

Ég er að sjálfsögðu hluti af þessu öllu saman, finnst gaman að kaupa hitt og þetta, kaupa saman inn fyrir hitt og þetta sem veitir augnabliks gleði, og svo ekki meira. Það er gaman að skoða og velja, það er gaman alveg að kassanum, og svo fara vörurnar í poka, og Bummmm, það er strax farið að hugsa um það sem getur veitt næstu fullnægingu.

Það sem ég finn að gerir mig glaðasta er þegar við í raun erum ekki að gera neitt, bara sitjum drekkum te, tölum um daginn og veginn, hlæjum saman, eitthvað sem kostar ekkert en fyllir mig ánægju. Þetta væri gott að muna á meðan á kaupunum stendur.

Í janúar keyptum við risastórt sjónvarp, tipp topp kvalitet, ekki yfir neinu að kvarta og hönnunin er alveg frábær. Svo kemur það fyndna, við horfum næstum aldrei á sjónvarp, ég fer einhvernvegin í vont skap ef ég sit og horfi á sjónvarpið. En við afsökum okkur með því að það er alltaf gaman að sjá náttúrulífsmyndir í góðum gæðum, tónleika og ef það eru góðar bíómyndir.  Ég get ekki annað en hlegið að sjálfri mér yfir svona tilbúinni þörf. 

Ég hef sagt ykkur frá verkjunum í liðunum mínum sem ég hef átt við að stríða. Stundum átti ég hreinlega erfitt með gang, og að halda á hlutum, vegna verkja í hnjánum og fingrunum. Nú skuluð þið bara heyra eitt sem er svo gott og frábært. Ég var í þerapí hjá honum elsku þerapístanum mínum á mánudaginn var, og akabadabra, verkirnir horfnir !!!! Eftir marga mánuði, finn ég ekkert til. Ég er aum í liðunum, en ég hef enga verki. Svona er nú gott að vera með góðan þerapísta.

Þetta verður sennilega síðasta færsla fyrir ferðina yfir hafið, skrifa kannski þar ef ég hef tíma.

Set mynd af mér með nýju sólgleraugun sem ég keypti í dag, mikil þörf fyrir þessi gleraugu.

Svo kemur það sem er spaugilegt, ég sé svo illa, að það er næstum ómögulegt fyrir mig að vera með sólgleraugu.
Blessi ykkur öll
 

Mikið varð ég leið yfir þessari frétt !

Ísbirnir eiga ekki auðvelda daga núna, þeir berjast fyrir lífi sínu. Það gæti verið liðin tíð eftir ekki svo mörg ár að sjá ísbjarnarmömmu með ungana sína á selaveiðum. Hver hefur ekki notið náttúrulífsþátta þar sem hún er á veiðum með ungana sína á ísbreiðunni, þar sem lyktnæmið er svo ótrúlegt að hún getur fundið lykt af sel á löngu færi og í gegnum ísinn.

Þessi mögnuðu dýr sem á svo fallegan hátt falla svo vel inn í umhverfið sitt.Ísbjarnar kallinn blessaður sem vandrar um á íssléttunni sem tákn um styrk og fegurð.

Það bendir allt til þess að þetta verði í framtíðinni bara það sem hægt er að upplifa á myndum.

Amerískar rannsóknir vísa að eftir 100 ár, með þeirri meðferð sem Móðir Jörð fær, þá verða engir ísbirnir á Jörðinni, þeir verða hreinlega útdauðir.

Við vitum að lífsviðurværi þeirra er fæði í hafinu, og til að ná í það vandra þeir út á ísinn. En þegar engin ís er þá er erfitt fyrir þá að finna sér fæðu.

Núna í vorinu kemur ísbjarnarmamma út úr snjóholunni með ungana sína til að kenna þeim að lifa með þeirri náttúru sem þeim er sköpuð. Oftast er lífið ekki auðvelt fyrir þessa litlu unga, og oftast lifir bara annar hver ungi. Hvernig verður það núna, það lifa ekki margir ungar í þeirri fæðuvöntun sem er fyrir þessi blessuðu dýr

En núna er lífið erfiðar en áður, eins og lífið næsta ár verður erfiðara en í ár.

Ísbjarnarmamma hefur ekki möguleika á að synda á haf út til að finna fæðu fyrir sig og ungana, en það getur ísbjarnarkallinn.

Hann getur synt langt, mjög langt, stundum í marga daga og stundum alla leið til ísland, það sem loksins er fast land undir fótum eftir marga daga á sundi og þarna vonast hann eftir fæðu, en það er ekki tekið vel á móti ísbjörnum á Íslandi, þeir er bara sí svona, skotnir.

Oft drukkna ísbirnir þegar valið er á milli þess að synda á haf út, eða leita fæðu í landi. Það er samt ekki erfitt að reikna út að þegar valið er að synda út í óvissuna og vonast eftir fæði,og synda í í marga daga, þá er ekki fæði í landi !

Ég hef velt mikið fyrir mér hvaða örlög bíða þessara frábæru dýra.

Það eru að gerast spennandi hlutir þrátt fyrir allt, og líka sögulegir, sem sumum finnst kannski ekkert spennandi, en það finnst mér. Því að þessi þróun er óumflýjanleg.

Í dýragarðinum í Berlín í þýskalandi  og fleiri löndum eru litlir ísbjarnarungar fóstraðir upp af einstaklingum, sem taka litlu birnina í fóstur.

Þetta er ekki alltaf vel liðið, og við segjum oft að dýr séu dýr, ennnn þessi dýr eru að verða útdauð og ég geri mér fulla grein fyrir að þetta er allt um peninga sem dýragarðarnir eru að hugsa um.
Það sem ég hef á tilfinningunni að sé að gerast er að á milli manna og þessara viltu dýra myndist tengsl, og það sem ég trúi er að hver dýrategund er tengd á innri plönum, eins og allt mannkyn er tengt á innri plönum og við svo í stærra samhengi erum tengd öllu lifandi hér á Jörðinni.
Ekki ætla ég alveg að fara út í þetta, en verð að láta smá útskýringu fylgja sem skýrir það sem ég er að segja. Vonandi.

Þessi tengsl  sem myndast held ég að hafi mikla þýðingu fyrir þróun hjá ísbirninum, og hjá okkur mannkyni.

Þegar dýr umgangast manneskjur hækkar vitundarstig dýrsins.
Þegar við elskum dýrin og sínum og gefum þeim allan þann Kærleika sem við höfum í okkur, hefur það ekki bara áhrif á það dýr sem við höldum að mótaki Kærleika, en alla þá dýrategund sem þetta dýr er sprottið frá.

Tökum sem dæmi litla Kurt í dýragarðinum í Þýskalandi .

Hann fær mikla ást og umhyggju frá þeim sem passar hann, þessi ást og kærleikur streymir í gegnum litla Kurt og frá honum í einskonar brunn af orku, eða sameiginlega sál allra ísbjarna og þó svo að við séum ekki sammála um allt, getum við verið sammála um það, að ekki veitir af !
Við sjáum fleiri dæmi um það að ísbirnir eru að nálgast aðrar tegundir á jákvæðan hátt !
Til dæmis hunda, það hefur sést á mörgum stöðum að ísbirnir leika við og kela við sleðahunda. Þetta er eitthvað sem ekki hefur verið upplifað áður.

Það er sorglegt þegar valið er að aflífa dýr, án þess að reyna að finna annan möguleika.

Þetta var einn ísbjörn !
Hvað var gert við Keikó ?

Blessun til allra dýra á Jörðinni !!

Ekki fleiri bjarndýr í Skagafirði

elska skaltu allt eins og sjálfan þig....

 

Veðrið er alveg frábært,  blómin eru falleg ,sól sól sól !!!
Við fórum í gær að vatni hérna rétt hjá með kvöldmatinn og vorum þar með Sigyn, Albert og börnunum þeirra. Sigyn er elsta dóttirin á bænum.

Þarna vorum við til kl átta um kvöldið að synda leika okkur og borða góðan mat. Það er alveg frábært að hafa svona paradís í bakgarðinum.
Við ákváðum að hittast þarna allavega einu sinni í viku og borða kvöldmat saman og leika okkur í vatninu.

Núna er ég að taka til og spjalla við nágranna minn sem af og til kemur hlaupandi inn og  sem hefur mikla þörf á að koma og spjalla um allt það sem gerist í lífi hennar.

Ég hef skrifað um hana áður, þá á þeim stað að ég gat ekki haldið hana út.
En ég get séð núna að það dugir ekki að vilja vera eitt með öllum heiminum og halda svo þeim sem mest þurfa á samskiptum að halda vegna einmannaleika og þar að auki eru nágrannar manns, frá sér.
Það er nefnilega svo auðvelt að vilja vera góður við börnin i Afríku en klofa svo yfir þá sem liggja á tröppunum manns og láta sem maður sjá ekki þörfina.

Hún nágranni er einmanna, og á við mikil andleg vandamál að stríða og þess vegna getur fólk ekki haldið hana út. En sem manneskja sem boðar frið á Jörðu og að við séum öll bræður og systur tók ég mig í hnakkadrambið og opnaði dyrnar mínar fyrir henni og nú er hún hérna af og til allan daginn.

Hún borðar með mér hádegismat ef ég er heima og svo spjöllum við um alla heima og geima. Hún hefur átt viðburðarríkt líf og ég er þeirrar ánægju aðnjótandi að fá að heyra um það.

Hún hjálpar alveg heilmikið og er góð við Sólina okkar og dýrin.

Núna stelur hún ekki fleiri kisum svo þær eru í öruggum höndum. Hún er ALGJÖR einstæðingur og þannig má það ekki vera. Ég þarf að æfa mig í að segja til og frá og það er hollt fyrr mig.

Hérna eru nokkrar myndir frá yndislega deginum í gær.
Knús í krús