Til að skilja átökin í Mið Austurlöndum verður maður að fara aftur í tímann og sjá hlutina frá sögulegu sjónarmiði og að skilja sitt innsta ÉG

Aðalátökin í Miðausturlöndum eða Ísrael/Palestína er sennilega um hver hefur réttinn til að ráða yfir/búa í Jerúsalem. Bæði kristnir, gyðingar,og múslímar telja sig hafa réttinn.

Það er mikið fókuserað á það sem skilur að, í þessum þremur trúarbrögðum, og að það sé í raun ástæða þessa stríðs sem ríkir þarna á milli þeirra, en það hefur ábyggilega ekki verið hugsun Guðs að skapa þessar þrjú ”ólíku” trúarbrögð til að splitta fólk hvert frá öðru, en er sennileg það sem við manneskjur veljum að túlka hver trúarbrögð fyrir sig, sem er orsök þessara deilna.

Kristintrú, gyðingatrú og Íslam eiga öll upptök sín í miðausturlöndum. Kristintrú og gyðingatrú hafa rætur sínar í núverandi Ísrael. Gyðingar vilja meina að Guð hafi gefið þeim þetta land, kristnir meina að landið tilheyri þeim, af því að Jesús lifði og dó þar. Íslam hefur rætur sínar í Saudi Arabíu, en fluttist ma. til Palestínu, og þar á eftir yfirtóku múslímar Jerúsalem, og gerðu Jerúsalem að heilagri borg.

Í aldaraðir lifðu múslímskir araber, gyðingar saman í friði , eða þar til kristnir frá Evrópu fyrirskipuðu heilagt stríð svo Palestína gæti aftur orðið kristið svæði. Í því stríði drápu kristnir þúsundir af bæði gyðingum og múslimum. Frá þeim tíma og þar til í dag hafa verið fjölda mörg stíð á milli þessara trúarbragða á þessu svæði. Deilan hefur ekki eingöngu verið trúarelgseðlis, en einnig um sögu, menningu og síðast en ekki síst völd.

Hvað þýðir það að vera trúaður ?

Trúarbrögð eru mikilvægur hluti mannkyns, bæði nú og áður, og þar af leiðandi mikilvægt að koma inn á það efni þegar hugað er að framtíð jarðar.

Að vera trúaður er það að trúa á Guð, eða eitthvað æðra en maður sjálfur.

Þessi þrjú stærstu trúarbrögð sem ég hef áður nefnt hafa margt sameiginlegt.
Bæði kristnir, gyðingar og múslímar trúa á að það sé einn Guð, og að Guð hafi skapað heiminn á sex dögum, einnig að við sem mannfólk getum haft samtal við Guð. Þau er einnig sammála um að Guð skapaði fyrstu manneskjur á jörðinni (Adam og Evu) og að þeim var freistað af Satan þegar þau borðuðu af eplinu í Paradís.
Í kristinni trú og gyðingatrú eru Adam og Eva sköpuð í Paradísargarðinum, en í Íslam eru þau sköpuð á himninum, en á eftir sköpunina færð í Paradísargarðinn.

Abraham, kallaður Ibrahim í Íslamskri trú er afkomandi Adam og Evu. Abraham gegnir stóru hlutverki í öllum þremur trúarbrögðum. Bæði gyðingar og múslímar telja sig afkomendur Abraham. Abraham er fyrstur manna til að trúa á einn Guð. Árið 1800 fyrir okkar tímatal fær hann skilaboð frá Guði um að hann eigi eftir að verða ættfaðir mikils hóps mannkyns. Abraham á þó erfitt með að trúa því, þar sem eiginkona hans Sara, er orðin of öldruð til að fæða börn. Þar af leiðandi fær hann son sem fékk nafnið Ismael með Hagar sem er þræll hans. Ismael er sá sem grunnleggur Íslam. Til mikillar undrunar verður Sara eiginkona hans ófrísk og fæðir soninn Isak. Hann er sá sem grunnleggur gyðingdóminn

Það er hægt að vera trúaður á margan hátt.

Það eru þeir sem eru ofsatrúarfólk, sem lifa ortodoks eftir Biblíunni, Kóraninum eða Toraen. Ofsatrúarhópar finnast ekki eingöngu innan Íslam. Þeir finnast einnig innan gyðingatrúar og kristinnar trúar. Það eru þessi hópur sem við heyrum um í fjölmiðlum, því það eru þessir hópar sem hafa öfgafullar skoðanir sem þeir réttlæta í Guðs nafni.

Þar sem þessir öfgahópar lifa eftir sinni þýðingu/túlkun á trúnni, sem aðeins er hægt að túlka á þeirra hátt, gæti maður sagt að þeir lifi í gömlum hugsunarformum, sem heldur þeim fast í því, að það er aðeins hægt að trúa og lifa á einn hátt. Þegar maður þvermóðskulega stendur og heldur fast í eigin túlkun, og segir þær einu réttu, og ekki getur ekki á nokkurn hátt séð að aðrir getir haft aðra sýn á hlutunum, og sú sýn er jafn rétt fyrir þann aðila og mann sjálfan. Þá gerast átökin sem við sjáum í því trúarbragðastríði sem herjar á jörðinni.

Gyðingar meðal annars, halda krampakennt fast í gömul hugsanaform, sem t.d. að sjá sig sem Guðs útvalda fólk, og að Guð hafi gefið þeim Palestínu. Hérna meina ég að gyðingar hafi rangt fyrir sér. Ég trúi að allt mannkyn sé Guðs útvalda þjóð, öll móðir náttúra sé Guðs útvöldu börn. Gyðingar ættu að skoða stolt sitt á eigin þjóð, sem liggur í þeirri hugsun að halda að maður sé meiri en annar..
”Réttbrúaðir” gyðingar í Ísrael aðskilja sig frá okkur hinum hlutanum af mannkyninu, þegar þeir telja sig rétta eigendur af Ísrael Þeir óska ekki að vera hluti af hinum hlutanum af mannkyninu. Þessi hugsun getur ekki verið góð fyrir heildina, fyrir mannkynið, fyrir það guðdómlega. Það er að mínu mati löng leið að samruna mannkyns, hvort sem er gyðingar, múslima er kristnir, á ég þá við þá sem hugsa sig ”þá rétt trúuðu”. Það er að blanda saman bæði trúarbrögðum, og kynþáttum. Gifta sig yfir landamæri þess sem ekki eru við. . Þetta sjáum við í ríkari mæli nú en áður. Þetta veldur eldri kynslóðinni miklum harmi, en er að mínu mati leiðin fram að einu lífi, einu mannkyni, einni þjóð.

Min skoðun er sú að:

Stríðið í Mið -Austurlöndum er í dag tjáning fyrir aðskilnað, egoisma/sjálfselsku, efnishyggju ,valdabaráttu og græðgi sem fyllir líf alls mannkyns á jörðu.Þetta er það sem ógnar heimsfriðnum á jörðinni. En það er ekki eingöngu stríðið í Mið -Austurlöndum, einnig stórríki eins og Bandaríkin, Kína og Rússland, sem spila á strengi valdsins, friðarumræðu, vopnasalar, og ekki síst, olíuáhuga á þessum svæðum.

Leiðtogamenn í heiminum hafa reynt að vinna að friði á þessum svæðum. En það er hægt að mínu mati að setja spurningarmerki við ástæðuna á bak við það sem þeir eru að gera, margir vilja tryggja sér aðgang að olíusvæðunum og að koma í veg fyrir að öll þessi svæði séu yfirráðasvæði múslima, sem vestræn þjóðfélög sjá sem hryðjuverkamenn.

Það er greinilegt að olían frá Mið-Austurlöndum hefur mikil áhrif á líf okkar vesturlanda. Ef það eru sprengingar og óeirðir á þessum svæðum, þá hækkar olíuverðið hjá okkur. Þar af leiðandi erum við mjög háð öllu því sem gerist á þessum svæðum, hvort sem við viljum það eða ekki. Olían hefur óhugguleg völd í okkar heimi, og daglega lífi. Það er í Mið - Austurlöndum sem mest hráolía finnst í heiminum í dag.

Hormuzstræde er mikilvægt svæði á þessum svæðum, Þar sigla i gegn fjórðungur af allri olíu á jörðinni. Hormuzstræde er strætið sem tengir saman Persiska flóanní suðvestur og Omanbugten sem liggur að Arabíska Hafsins.

Í dag eiga olíufurstarnir og fjölskyldur þeirra alla þessa olíu, og eru þar af leiðandi óhuggulega ríkir. Ef olían væri í eigu landanna sjálfra og fólksins væri hægt að nota þá peninga sem koma í stað olíunnar til að byggja upp og þróa landið til ánægju fyrir íbúa þessara landa. Peningarnir gætu þjónað mörgum, í stað fárra.

Ef Mið -Austurlönd ynnu sjálfir hráolíuna í heimalandinu sínu, í staðin fyrir að senda hráolíuna til vestrænna ríkja til að fá hana unna, myndi það skapa meiri efnahagslegan vöxt í heimalandi þeirra, það myndi skapa þúsundir atvinnumöguleika, sem myndi verða til þess að atvinnuleysi myndi minnka og velferð aukast.Þetta gæti orðið til þess að heilbrigðiskerfið yrði betra svo fátækir jafnt sem ríkir fengi þá læknisþjónustu sem þeim ber. Einnig myndi þessi efnahagslegi vöxtur gefa fleyrum möguleika á menntun, og menntun er eins og við vitum máttur, og besta leiðin inn í framtíðina.

Við erum öll hluti af þessu á einn eða annan hátt, við erum öll hluti af mannkyninu, og þar af leiðandi vil ég meina að við höfum ábyrgð á því sem gerist hvar sem er í heiminum, við höfum ábyrgð á því að heimurinn verði betri á morgun en hann er í dag. Okkur ber skilda til að byggja brú á milli fólks, án hugsunar um kynþátt, trúarbrögð, eða þjóðerni. Við skulum sjá möguleika í staðin fyrir ekki möguleika. Við skulum sjá að það hversu ólík við erum, sem styrk, en ekki veikleika.

Við skulum taka það besta frá fortíðinni, inn í nútímann, til að nota og byggja upp framtíðinni.

Ég sé kærleikan og skilningin sem eina vopnið! 

Við skulum ekki bara tala um frið, við skulum bretta upp ermarnar og skapa frið, svo það verði friður. Friður næst ekki í stríði. Friður næst með að tala saman, með virðingu, og svo að finna lausn með skilningi fyrir hinu ólíka og fyrirgefningu á fortíðinni. Fyrirgefning er það að skilja. Skoðanaskiptin/dialog verður að vera í Kærleikanum, og virðingu fyrir hverjum og einum. Verknaðurinn framkvæmist í Kærleika til allra og alls og fyrir það heila.Bara á þann hátt vinnum við stríðin, í gegnum hjarta fólksins og Kærleikurinn mun vinna mannkynið.

Til að breyta heiminum, þurfum við að skilja okkur sjálf!

Hugarformin hafa ógurlega mikil áhrif á því hvernig við lifum lífinu okkar, hvernig við hugsum, skiljum, finnum og gerum hlutina. Það er viljinn í hugsuninni sem stjórnar tilfinningunum okkar í ákveðnar brautir og skapar svoleiðis hvernig við bregðumst við, við allar aðstæður. Í praksis er mjög erfitt að aðskilja tilfinningar og hugsanir. Því þær virka í mjög nánum tengslum hver við aðra. En það er munur á þeim. Hugsunin færir viljann inn á ákveðna braut, það er þess vegna sem orka fylgir hugsun.
Við höfum bæði ómeðvituð hugarform, og meðvituð hugarform. Þær ómeðvituðu eru m.a. þau hugarform á bak við uppeldi, trú, samfélag og þess háttar.

Sem sagt hugsanakrafturinn hefur mikinn kraft. Ef við hugsum neikvætt, höfum við áhrif á umhverfi okkar á neikvæðan hátt. Við höfum, geri ég ráð fyrir, öll upplifað hvernig neikvæðni getur smitað frá sér. Ef við erum í herbergi með manneskju sem er neikvæð, finnum við fljótlega hve mikil áhrif það getur haft á okkur.Við finnum líka að ef við erum með jákvæðu fólki hvernig það getur smitað til allra um kring.

Lifum við eftir boðskap Guðs um náungakærleika, eða lifum lifum við í efnishyggju hugsanaformi, þar sem við höfum nóg með okkur sjálf ?

Hræðsla, þunglyndi, neikvæðni, sjálfselska og hatur, sé ég sem efnishyggjuhugsanaform. Hugsanaform sem eru réttlætt í Guðs og efnishyggjunnar nafni. Hugsanaform sem við sem einstaklingar og við sem mannkyn höfum byggt upp kynslóð eftir kynslóð. Við sjáum núna að þetta eru þau hugsanaform sem geta orðið til þess að hvorki við sem mannkyn, né Jörðin sem pláneta getur lifað mikið lengur.

Er mögulegt að vinna á og breyta þessum hugsunarformum.

 

Þannig að hræðsla verði frelsi, þunglyndi verði gleði, neikvæðni verði jákvæðni, sjálfselska verði að óeigingirni og hatur verði að Kærleika. Já, það veit ég að er hægt ! Það er hægt að eyða gömlu hugsunarformi, sem heldur fólki föstu í ákveðnum munstrum, munstrum hvernig við bregðumst við og hugsum.

Hvernig?

Ef við viljum leysa upp gömul hugsunarform þá er hægt að gera það á mjög einfaldan hátt. Í hverju hugsunarformi er og hefur einhveratíma verið jákvæðni, sem gerir að þarna finnst ljós, Sjáðu þetta ljós skínandi og fagurt. Sjáðu ljósið vaxa og verða bjartara í hugsunarforminu. Sjáðu ljósið vaxa þar til allt hugsunarformið er eingöngu Ljós. Einbeittu þér svo að hugsunarforminu. Sendu bjart og eins mikið Ljós á hugsunarformið, þar til það leysist upp í kærleikanum. Þegar þetta gamla hugsunarform er horfið, leyst upp í ljósi Kærleikans, myndast pláss fyrir nýjar hugsanir, hugsanir í Ljósinu, sköpuninni og frelsinu.

Við getum ákveðjið hvernig við viljum nota hugsanir okkar og tilfinningar!

Við getum ákveðið með sjálfum okkur að hugsa aðeins fallega um og til annarra.. Í hvert sinn sem sem neikvæð hugsun rekur inn nefið, höfum við vald til að afvísa henni. Við getum valið að elska náungan, og við getum sýnt það í umhyggju til þeirra sem verða á vegi okkar.Við getum valið að vera ekki sjálfselsk, og að vera heiðarleg, og afvísað efnishyggjuandanum.

Hvað er besta leiðin að mínu mati ?

Það fólk sem á heima í Mið -Austurlöndum og sérstaklega unga fólkið er meira og meira mótækileg fyrir nýjum hugsunarformum i staðin fyrir þau gömlu. Ný hugsunarform sem eru sköpuð í Kærleikans Ljósi og orku. Flestir sem búa þarna óska eftir friði á heimasvæðinu, og þau sjá að stríð er ekki leiðin sem leysir trúarbragðaádeiluna. Það er eitthvað sem reynslan og sagan hefur sýnt þeim .
Flestir á þessum svæðum hafa haft sorgina inni í hjartanu, fátækt í lífinu, missir af nánum ættingjum og vinum, afleyðingar af stríði kynslóð eftir kynslóð.

Í ljósi þess að við komum nær og nær hvert öðru, landamæri verða ósýnilegri, með þeirri tækni sem gerir okkur kleift að sjá og upplifa það sem gerist á öðrum stöðum i heiminum, eins og gerðist inni í eigin stofu.Sérstaklega er yngri kynslóðin opin fyrir þessum möguleikum. Þar af leiðandi eru þau opnari fyrir þeim möguleika að lífinu er hægt að lifa á margan ólíkan máta. Þau sjá í fjölmiðlum og á netinu að aðrar manneskjur hafa ólíka sýn á deilurnar á þeirra heimaslóðum, en stjórnmálamenn, og trúarleiðtogarar í heimalandi þeirra. Þetta opnar augu þeirra fyrir nýjum hugsunum, nýjum möguleikum, sem er eins og fræ sem sáð er og gefið möguleiki á nýju lífi. Þessi nýja kynslóð í Mið- Austurlöndum eru þar af leiðandi meira krítisk fyrir því sem þeim er sagt. Þau hafa meiri möguleika en eldri kynslóðir að sjá nýjar leiðir en áður voru hugsaðar.

Einnig eru fleiri sem vinna að sameiningu ólíkra trúarhópa með menningu og íþróttum. Til dæmis Middle East Peace Orchestra. Þar hefur Henrik Goldsmith tekist að fá tónlistafólk frá þessum þremur trúarhópum sem um er rætt til að spila saman.
Í heimi íþróttanna hefur verið safnað í baskebold lið. Þar sem hópur ísraela og palestínubúa spila saman í liði. Ég veit að þetta er ekki nóg til að skapa frið, það er greinilegt að það að finna áhugasvið þar sem þess konar samvinna er möguleg gefur jákvæða og nýja möguleika. Samvinna sem sameinar í staðin fyrir að sundra. Þess slag samvinna á örugglega eftir að breiða um sig eins og hringir í vatni, og þar af leiðandi vera með til að skapa frið í heiminum.

Fjöldi manns vinnur að því að skapa frið á milli þessara ríkja. Það er lögð mikil áhersla á að finna lausn á þessum deilum, svo mögulegt sé fyrir alla aðila að lifa saman í eins miklum friði og mögulegt. Ég hef verið nokkrum sinnum í Ísrael og Palestínu, ég hef séð fólk frá þessum lifa hvert við hliðina á öðru, án átaka. Ég á vini sem eru gyðingar, sem berjast fyrir rétti Palestínumanna. Ég á vini sem eru arabar, sem lifa með og eiga vini sem eru gyðingar.

Hvað gerum við?

Ég get líka séð, á því sem skrifað er hérna á facebook, koment og annað bara á mínum vegg, að reiðin og dónaskapurinn, er ekki bara þar sem eru stríðsátök, heldur skapar fólk það til að dreifa þvi á facebook, til sem flestra. Ef við sjáum þetta sem orku, sem hefur áhrif, þá er bara ein leið til að skapa frið í heiminum, að byrja á sjálfum sér. Finna sinn innri frið og með friði að skapa frið í kringum sig, til vina, fjölskyldu og facebook vina og áfram. Hættum að nærast á illskunni, það gefur henni bara orku til að eyðileggja.  

En það er ekki nóg að skapa frið hjá öðrum, við þurfum einnig hver og einn að vinna að því að verða betri manneskjur til að vera með til að gera skapa betri jörð fyrir okkur öll.
Við ættum hver og einn, daglega í samspili okkar við aðra, að sýna Kærleika, þar er ég ekki bara að meina kærleika til fjölskyldu okkar og vina. Ég er að tala um Kærleika sem nær lengra en til okkar nánasta og dýpra en það hversdagslega.

Kærleikurinn er djúpur, innilegur, óeigingjarn umhyggjusamur og sýnir skilning fyrir öllu lífi á jörðinni. Kærleikurinn er umhyggja fyrir öllum bræðrum okkar og systrum hvar sem er á jörðinni. Kærleikurinn nær einnig til allra dýra, plantna og inn til sjálfrar Móður Jarðar.

Kærleikurinn og óeigingirni er ekki eitthvað sem við förum út og kaupum. Hann/það finnst í okkur öllum. Við erum öll Guðdómleg, við höfum öll Guðs orku í okkur.

Við, ég og þú verðum sjálf að taka ábyrgð á hugsunum okkar, tilfinningum, því sem við gerum, og gerum ekki. Við verðum að upplifa okkur sem eina heild, og við verðum að hugsa og vera saman með hugsun um falleg samskipti okkar á milli. Þannig og bara þannig gerum við Jörðina að góðum stað að lifa á.

Ég hef með þessum skrifum mínum reynt að gefa mína mynd af ástandinu í Mið- Austurlöndum. Kannski líka einn af þeim möguleikum sem ég tel vera mögulega til að skapa frið á þessum svæðum. Þar á ég við hvernig maður getur eitt og skapa ný hugsunarform.
Þessar deilur verða ekki leystar á stuttum tíma. Það þarf tíma til að eyða gömlum frosnum hugsunum. En ég er viss um að við öll getum verið með á þennan einfalda hátt til að skapa frið í heiminum.
Fyrir hvert neikvætt hugsunarform, sem er skipt út fyrir jákvæða hugsun. Í hvert sinn sem við sýnum skilning í staðin fyrir fordóma erum við skrefi nær friðsamlegri lausn á trúardeilunum...

 

Við erum öll Nelson Mandela

Dagur tvö í hvíld. Ennþá á náttsloppnum, enda tekið því rólega til að hvílast fyrir hátíðarnar. Sat í morgun og hlustaði á einn af tímunum sem ég missti af í teleseminar sem ég tek þátt í einu sinni í mánuði. Vegna anna hef ég misst af tveimur síðust tímunum. Sem betur fer, er hægt að nálgast efnið á netinu, fyrir þá sem misstu af.

Í gær hafði ég tíma til að hugsa smá yfir það sem síðasta ár, gaf mér af lífsreynslu. Það er ekki lítið. Árið hefur sennilega verið mitt áhrifaríkasta ár, frá upphafi. Það skemmtilega er að ég segi það á hverju ári, sem þýðir bara eitt, að með hverju árinu, fær ég fleiri spennandi verkefni en árið á undan.

Fyrir mér þýðir það, að ég leysi þau verkefni vel af hendi, sem mér eru færð á hverju ári. Það er ekki alltaf jafn auðvelt að sjá það í augnablikinu, hvort ákvörðun er rétt eða röng. Stundum vil einhver hluti af manni, ekki sleppa, á meðan einkennileg orka tekur yfir og maður hefur sagt, B, þegar maður ætlaði að segja A, en svo með tímanum getur maður séð, að B, var besta lausnin.

Árið hefur sett mig í ótrúlega margar hræðslutilfinningar. Þar sem ég hef þurft að taka ákvarðanir, með kvíðann í maganum og allar tilfinningar þandar eins og bogi. Ég hef upplifað að sitja með húðina spennta eins og boga, af kvíða fyrir því sem ég er að gera. Ég hef kastað mér út í verkefni, sem virka algerla út í kött. En ég hef fundið þessa “orku” taka yfir og ég kasta mér út í djúpu laugina, án þess að ég kunni að synda.

Stærsta verkefnið er að sjálfsögðu GRO Akademi. Ég var í góðri og vel launaðir vinnu, sem skólastjóri í listaskóla. Verkefni sem ég með tveimur öðrum settum á laggirnar fyrir 11 árum. En ég var ósátt við margt sem hafði þróast í gegnum árin. Það var í raun ekkert að neinu, en ég hafði þróast í aðra átt, heimurinn er að þróast í aðra átt og ef verkefnið ekki fylgir þróuninni, þá er verkefnið dauðadæmt. Svo var með listaskólann.

Gro, byrjaði með ólíkindum. Við höfum haft undirbúningsvinnu í tvö ár, með fundum og fleiri fundum, með yfirmönnum sveitarfélagsins í Lejre. Lengri saga, sem ég nenni ekki inn í og þið ábyggilega nennið ekki að lesa. En í ágúst, leigðum við lestarstöðina í Hvalsø/Lejre og erum enn á fullu að byggja upp. Ekki bara auðvelt, en mjög spennandi fyrir okkur að sjá drauminn rætast. Fókus er núna að vinna með ungt fólk sem þarf á hjálp að halda til að fara út í lífið og takast á við það. Við erum með Grafíska hönnun, myndlist/sköpun og hugleiðslu. Hugleiðslan er svo mikilvæg. Ég vil meina og það er í raun eitt af mínum hjartans málum, að hugleiðsla geti komið í staðin fyrir margt af þeim lyfjum, sem við troðum í þetta unga fólk. Hugleiðsla er leið að lífshamingju, einbeitingu, finna innri ró og svo margt annað.

Ég vil vera með til að nota hugleiðslu með því fólki, sem virkilega þarf á því að halda. Hugleiðsla er vel þekkt hjá mörgu fólki, en ekki því fólki sem virkilega þarf á þessu verkfæri að halda. Við tökum hugleiðslu inn sem daglegt verkfæri.

Við erum líka að opna lífrænt kaffihús, lífrænan matjurtargarð og litla verslun. Við erum með allavega uppákomur. Námskeið, fyrirlestra, fastar hugleiðslur á fullu tungli og fl. Stærðar verkefni, sem við fáum fleira og fleira fólk inn til að hjálpa okkur. Það verst hefur verið að við erum tvö sem höfum ekki unnið neitt með, að ráði í annarri launaðri vinnu, en erum þarna alla daga, við þénum enga peninga eins og er. Ferlega erfitt oft á tíðum, en við finnum að við erum að skapa eitthvað sem er stærra en við sjálf, þess vegna er bara ein leið, að halda út, halda út, halda út .

Einnig hef ég verið mikið á ferðalögum, sem hefur verið ótrúlega spennandi, en líka mikil vinna. Engin af ferðalögunum eru bara ævintýri, en vinna og aftur vinna. Ég hef kynnst ótrúlega mörgu dásamlegu fólki á þessum ferðalögum, það hefur opnað vitund mína fyrir nýjum heimi, sem gerir að ég verð betri og betri til að skilja heiminn og mannkyn.

Við í Gro fórum í vinnuferð til Íslands í maí, það var dásamlegt. Við vorum flesta dagana í mínum dásamlega heimabæ, Vík.

Vík klikkar aldrei.

Í vor var ég  í New York í 10 daga, vinna, gaman, vinna, gaman. Þaðan fór ég í hvíldarviku til vina minna sem búa á dásamlegum stað inni í skóginum í Massachusetts. Þaðan fór ég svo í dásamlegt ferðalag í Kanada. Ég ferðaðist frá stað til stað, með námskeið, um samvinnu á milli dýraríkisins og mannkyns. Þetta var ótrúlega spennandi og gefandi. Hitti alveg ótrúlega margt spennandi fólk, sem ég kem til með að bera í hjarta mínu alla tíð.

Í Nóvember fór ég til Póllands, gaman og stutt. Í nóvember fór ég líka til Ísrael, vann þar með kærum systrum, kynntist góðu fólki. Ég var líka í Palestínu, áhugavert og kynntist  öðru góðu fólki þar. Fer aftur á næsta ári, þriðja árið í röð sem ég verð á þessum slóðum. Ég kynnist þessum löndum betur í hvert sinn, sem gefur mikinn skilning á lífinu á þessum slóðum og þeim átökum sem eiga sér stað.

Í byrjun desember fór ég til Andalúsíu, þar sem ég vann annað verkefni með kærri vinkonu, fyrsta verkefnið okkar af mörgum. Við erum pantaðar þangað aftur í mars 2014.

Lífið hefur verið dans á rósum og þá meina ég dans á rósum, stundum, mjúkt, stundum þyrnar sem stinga.

Ég trúi því alla leið inn í mitt dýpsta, að við sem mannkyn verðum að vera með til að byggja nýjan heim. Við verðum að fylgja hjarta okkar og finna nýjar leiðir, fyrir framtíðina. Það þýðir hugrekki, það þýðir vilja,  það þýðir, að sjá sig stærri en maður heldur að maður sé, það þýðir að hugsa út yfir þann kassa sem við erum vön, það þýðir að rétta höndina í áttina, að hvert öðru til að lyfta lífinu saman sem eitt, í áttina að því góða.

Það er engin sem gerir þetta fyrir okkur, en okkur er hjálpað, við þurfum bara að taka á móti þessari hjálp og vera með í því að skapa betri heim.

Ég hef oft verið skelfingu lostin, vegna þeirra ákvarðana sem ég hef tekið, því ég er öryggisfíkill, en ég hef orðið að fylgja orkunni, því, hvað er raunveruleiki:  húsið mitt, bíllinn, minn, peningar???? Nei, ég veit, það er ekki eitthvað sem ég trúi, en ég veit, að allt það er bara ímyndun, raunveruleikinn er stærri, raunveruleikinn er dýpri, raunveruleikinn er ljósið sem við öll skiljum, hlýjan um hjartað þegar við sjáum eitthvað fallegt gerast í lífinu og við fáum tár í augun, sem við ekki alltaf skiljum. Það er samkenndin fyrir öllu lífi, samkenndin fyrir móður jörð. Það er meira virði, en vasi, mynd, bíll eða hús.

Við verðum öll klökk yfir öllu því sem Nelson Mandela gerði fyrir okkur, en við gleymum, að við erum öll Nelson Mandela, við erum ekki eitthvað sem bara fær ljósið inn frá öðrum, við erum líka þau sem eru með ljósið, sem við getum valið að streymi út til heimsins, til  að skapa þann heim sem er bestur fyrir heildina.

Hvað dreymir þig um?

Hvernig getur þú látið drauminn rætast?

Þetta er svona einfalt!!

Það er ekki eitthvað sem ég segi, ég hef lifað það, ég hef gert það, ég lifi drauminn minn núna, hvort sem það á tímum er gott eða slæmt, ég er í flæði, þar sem allt sem ég gat ímyndað mér að gæti gerst í lífi mínu er að gerast.

Það koma óvæntir hlutir inn, sem ég ekki alltaf er jafn ánægð með, en það er til að styrkja mig og gefa nýja vídd í verkefnin. Seinna, get ég alltaf séð styrkinn í því.

Það koma líka óvæntir hlutir inn, sem lyfta mér í hæðstu hæðir og ég þar sem ég er í þróuninni, hefði aldrei getað óskað mér þess, vegna þess að ég hafði ekki vitund til að óska þess.

Næsta ár, verður jafn, ef ekki meira af einhverju til að leysa. Ég er á leiðinni til Ástralíu í janúar, verð þar í nokkrar vikur. Við eigum engan pening, en ég veit að þetta er mikilvægt, eitthvað sem ég þarf að gera (sem betur fer á ég góðan mann, reyndar þann besta, sem skilur), þess vegna fer ég.

Ég er á leiðinni til Argentínu, í júní,  líka mikilvægt verkefni, Kanada, nokkur námskeið og margir aðrir staðir sem ég er að fara til í 2014. Ég veit ekki alltaf hvers vegna, en ég veit að þannig er það bara. Ég hef séð á öllu “þannig er það bara” að það var mikilvægt að fylgja því, á einn eða annan hátt.

Einu sinni skrifaði ég:  Each time a human being strives towards the beautiful or the good, in the form of a painting, a sculpture, a song, a silence, politics, a thought, new ideas - or a wish - for oneself, one’s family, for one’s town, for one’s country, for Mother Earth or for the Universe, this human being becomes equal to the Angels of God’s Hand.

Núna lifi ég þessar hugsanir sem ég einu sinni skrifaði.

Hvað dreymir þig um, viltu deila því með okkur og sjá svo hvernig það þróaðist í lok 2014.

Ég elska lífið, ég elska það sem ég mæti, kannski ekki allta í augnablikinu, en alltaf á eftir, því einungis þannig get ég orðið meistari í lífinu.

Hafið falleg jól elsku fólk og sendi Blessun til dýrann

Friðsamleg stund í Gro Akademi.

Hérna er bara ég, allir hinir eru farnir. En ég nýt þess að vera ein hérna og finna orkuna í húsinu.

Á sama tíma eftir viku, verður opið hús í tilefni af menningarnótt í bænum.

Hef heyrt að margir séu á ferðinni á menningarnóttum, svo hérna verður örugglega fullt hús af skemmtilegu fólki.

Við bjóðum upp á sýningu hérna í skólanum með topp myndlistarmönnum, enda mjög flott rými með hátt til lofts. Næsta vika verður málað og málað, mest í hvítu, en notum þó aðra liti líka.

Hérna í Danmörku er fallegt haustveður, sólin ekki eins hátt á lofti og vanalega og skuggarnir orðnir langir. Ég elska þessa árstíð. Ávaxtatrén eru svo of troðin af ávöxtum, þetta árið, við getum á engan hátt notað, allar plómurnar og eplin sem eru að sliga trén í garðinum okkar. En eitthvað ætla ég að týna um helgina, til að sulta fyrir veturinn. Ég elska plómur og epli, á morgunmatinn minn.

Það er rólegt og það er notalegt. Eina sem er á hreyfingu hérna í húsinu, er húsfluga, sem vill vera í námunda við mig, það má hún að sjálfsögðu.

Margar hörmunar eru að gerast úti í heimi og það getur verið erfitt að fylgjast með og sjá hversu margt fólk hefur það erfitt og að við í raun getum gert svo lítið.

Ég veit að hugleiðsla virkar, svo í gegnum hugleiðslu, sendi ég kærleika og heilun til þeirra sem á þurfa að halda, vitandi að það hefur áhrif.

Ég er á leiðinni til Ísrael/Palestínu eftir 5 vikur. Þar ætla ég ásamt góðum vinum að vinna hugleiðslustarf, eins og ég gerði í fyrra. Það þýðir ekkert að gefast upp, þó hlutirnir gerist hægt. Það ansi mikil þróun í gangi þar á meðal fólksins, þar sem allavega samvinna er reynd á milli gyðinga og Palestínubúa. Ég fer meðal annars að hitta fólk sem er að vinna að þessum málum, til þess hlakka ég mikið til.

Ég er sátt og ánægð, en svolítið slöpp. Hefði getað málað, hérna, en hef einhvernvegin ekki krafta, enda sennilega með smá hitavellu ennþá.

Þegar það gerast svona miklar hörmungar úti í heimi, nýt ég þess að upplifa lítið, vera í augnablikinu og hafa ró til þess, án þess að þurfa að óttast neitt.

Í gær var svolítill merkisdagur hjá okkur hjónum. Fyrir fjórum árum, vorum við plötuð ansi harkalega af nánum vin, sem við treystum. Sem gerði það að við höfum í þessi 4 ár, borgað mjög háar upphæðir mánaðarlega, fyrir utan lögfræðireikninga og annarra upphæða sem fylgdu þessu máli.

Engin trúði að við gætum þetta. Bankinn vildi ekki hjálpa okkur, engin gat hjálpað okkur og við vorum hvött til að láta setja húsið á uppboð.

Við áttum mjög erfitt á þessum árum, mikil örvænting var hjá okkur báðum, sem hafði áhrif á allt í kringum okkur.

Við settumst niður saman, ákváðum að standa saman og komast í gegnum þetta, tvö, án hjálpar frá öðrum.

Í dag fjórum árum seinna, erum við búinn að borga allt, síðasta greiðslan var send í gær. Samband okkar hefur aldrei verið betra og við erum farinn í gang með nýtt verkefni., við tvö og þrír aðrir  Stærsta hjálpin í gegnum þessa krísu, var hugleiðsla og mikil vinna með Joyful Evolution. Sem er þerapíuform, sem ég nú hef lært, til að geta hjálpað öðrum. Við höfum bæði, Gunnar og ég, farið í gegnum þetta þerapíuform, til að vinna úr hræðslunni/óttanum fyrir að missa, óttanum við það óþekkta og svo ótrúlega margt annað gott og gagnlegt.

Þegar óttinn ekki ræður ríkjum, þá getur maður farið á vit nýrra ævintýra, eftir svona áfall og það höfum við gert

Ég sagði upp skólastjórastarfi mínu, til að helga mig þessu nýja verkefni okkar.  Ég hef ekki misst trúna á samferðafólkið mitt, þó svo að nú viti ég að það er fólk þarna úti, sem svífst einskis til að afla sér peninga. En ég veit líka að það er fólk þarna úti, sem gjarnan vill lyfta ævintýrum saman.

Ég er þakklát fyrir þessa reynslu sem við fengum, sem gerir okkur sterkari saman en nokkur tímann áður, nógu sterk til að takast á við annað stórt og spennandi verkefni saman.

Við hefðum getað splundrað öllu og sett heimilið á uppboð, þegar engin trúði að við gætum komist í gegnum þetta. En við völdum að vinna mjög mikið í fjögur ár og klára þetta saman.

Ég er svo innilega sátt við þá ákvörðun.

Þess vegna sit ég hérna í Gro Akademi. Stórt hús á lestarstöðinni í bænum. Fullt af ótrúlegum möguleikum. Fólk laðast að verkefninu eins og flugur að hunangi, og vill vera með til að lyfta upp ævintýrinu með okkur. Við fáum alla þá aðstoð sem við þurfum.

Enn og aftur segi ég, lifðu drauminn. 

 

Ekki bara hinn, nágranninn,þingmaðurinn,sveitastjórinn, eða annar

Múmín og ég settumst út og horfðum saman á sólina, fögur koma upp,  morgunstund i fallegri morgun birtu. Það er þó greinilegt að haustið er á leiðinni, morgunbirtan er ekki eins hátt á lofti. Ég átti dásamlega stund í hugleiðslu með móður jörð allt í kringum mig, með fuglasöng og flugu suði. Flugurnar eru á fullu í kringum öll blóm, áður en það er of seint. 

Ég finn ró í dag, sem ég hafði ekki í gær, var of þreytt eftir spennu undanfarinna vikna, enda hef ég verið á fríu frábæru flugi, með Gro Akademi, sem gengur framar öllum vonum. Hver dagur hefur verið ótrúlegur og erfitt hefur verið að fylgja með. En dagurinn í gær, var einskonar frídagur, sem ég hafði mikla þörf á og á morgun byrjar spennandi vika, með mörgum fundum og nemendurnir  koma á miðvikudaginn. 

Ég var að hugleiða í morgun um hvernig hlutunum er misskipt hérna á jörðinni. Sumir, eiga svo mikið af öllu, að það fólk þarf að geyma peninga, gull, skartgripi og annað í bankahólfum. Það verður aldrei mögulegt fyrir þetta fólk að nota alla þessa peninga, þó svo að þau verði 1000 ára. Annað fólk á ekkert og þá meina ég ekkert. 

Ég hef þá hugsun, að það sé nóg fyrir alla, ef öllu er skipt réttlátlega, þá gætu allir lifað við lífsins gæði. Sumir hugsa eflaust, en svona er þetta bara, en við höfum öll ábyrgð á að byggja upp nýjan heim.

 

Ég hef þá kenningu að svona verði þetta ekki alltaf. Byrjunin á breytingum er það bankahrun sem varð í heiminum og það er bara byrjunin. Það koma fleiri fjárhagsleg högg, þar til það verður meiri jöfnuður á milli fólks. Það verður hrun, eftir hrun, eftir hrun, þar til við lærum að deila jafnt á alla. Ég held nefnilega að náttúrulögin segi að það eigi að vera jafnvægi, það þarf að vera jöfnuður í sjálfri náttúrunni, milli dýra, milli plantna, milli okkar. Það er einfaldlega Alheimslög, annars hrynur það niður sem skapar ójafnvægi.

 

Á tímum risaeðlanna, var líka jafnvægi, þar sem voru risastórar plöntuætur, var alltaf risastór og sterk kjötæta, til að skapa jafnvægi. Við getum ekki haldið að við séum ekki hluti af þessu ferli. Við erum ekkert meira eða minna, en annað líf hérna á jörðinni. 

Ég hef líka verið að hugsa um, hvernig við getum breytt þeirri þróun sem er í flestum löndum. Atvinnuleysi verður meira og meira, fleiri og fleiri fara á einskonar sjúkrapeninga, eða eins og við köllum það í DK verða pensionistar/öryrkjar. 

Þessi kostnaður er óhuggulega mikill fyrir bæði ríki og sveitarfélög, ég veit það frá fyrstu hendi, hef verið að vinna í þessum geira í mörg ár. 

 

Margir af þeim sem eru öryrkjar, myndu elska að hafa einskonar "vinnu". Vera hluti af samfélaginu, þéna sína eigin peninga og gefa það sem í þeirra valdi er, til samfélagsins og fá laun eins og aðrir og sömu laun og aðrir. 

En það er ekki möguleiki, því kröfurnar á vinnumarkaðnum eru svo miklar og þessu fólki er ekki mögulegt að lifa upp til þeirra krafna. 

En ef við sem samfélag hugsuðum þessa hluti aðeins öðruvísi, þá er ég viss um að á atvinnumarkaðnum sé pláss fyrir alla þá sem á einhvern hátt geta verið með. Fyrir það fyrsta, gætu þeir peningar sem koma sem öryrkjabætur, farið inn í atvinnumarkaðinn. Þannig að í staðin fyrir að fólki er plantað út fyrir atvinnulífið, þá sé hægt að finna pláss fyrir alla, þar sem það fólk sem á einhvern hátt vill vera með, að það geti verið með. Að það séu skapaðar aðstæður fyrir alla! 

ég held að til þess að það skapist jafnvægi í heiminum og að við gefum pláss fyrir alla, þá þurfi að skoða launamisrétti og hjálpa því fólki sem gefst upp á vinnumarkaðnum, því við erum mismunandi. Við þurfum að vera meira kreativ og hugsa þetta allt upp á nýtt. Í Danmörku fara fleiri og fleiri á atvinnuleysisbætur og verða öryrkjar, vegna þess að álagið á einhvern hátt, er of mikið. 

Ég get séð fyrir mér, hversu einfalt þetta í raun og veru gæti verið, ef allt væri stokkað upp, upp á nýtt, allt væri hugsað upp á nýtt. En það þarf sennilega algert heimshrun til að svo geti orðið. Vonandi gerist eitthvað sem gerir að það þarf að endurhugsa allan struktur í heiminum, því ég get séð að þessi þróun sem við erum í, gengur aldrei aldrei, aldrei upp.

 

En ég trúi og finn að miklar breytingar eru framundan og VIÐ erum breytingarnar, það ert ég og þú sem erum breytingarnar, við erum ríkið, borgin, landið, mannkyn. Ekki bara hinn, nágranninn,þingmaðurinn,sveitastjórinn, eða annar, það ert þú og ég. Jæja svona voru mínar hugsanir í morgun og nú. Hafið fagran dag elsku fólk.

Viltu læra á einfaldan hátt að hugleiða, án þess að þurfa að fara út frá heimilinu þínu?

Kæru vinir og aðrir

Síðasta vetur var ég með hugleiðsluæfingar á skype. Ég er núna að leggja plön fyrir verkefni vetrarins og ég hef áhuga á að halda áfram með hugleiðslukennslu á skype fyrir íslendinga. 

 

Hugleiðsla er áhrifarík leið til að forðast streitu,veita þér innri frið,hjálpa þér að taka ákvarðanir í lífinu,tengjast þínu innra sjálfi, slaka á og finna hugarró.

Viltu hitta aðra, sem líka vilja læra að hugleiða, á einfaldan hátt, án þess að þurfa að fara að heiman?

Það eina sem þú þarft til að geta verið með, er löngunin til að fá ró á hugann, löngun til að læra að hugleiða með öðrum, kynnast og hugleiða með fólki frá ólíkum stöðum, hafa tölvu og nettengingu.

Þá er þetta tilboð eitthvað fyrir þig.

Síðasta fimmtudag i hverjum mánuði kl. 19:00 á íslenskum tíma,  er ég með hóphugleiðslu á skype.

Kennslan felst í því að hugleiða saman, eftir hugleiðsluna tölum við saman um þá upplifun sem hver og einn hefur haft og spyrjum þeirra spurninga sem kunna að koma upp, sem ég svo svara eftir bestu getur.

Ég hef margra ára reynslu af að hugleiða, hef bæði tekið ólík námskeið og menntun í því að hugleiða í Danmörku og annarsstaðar í heiminum. Kjarnin og skilningurinn í því sem ég hef lært er : því einfaldara, því árangursríkara. 

Það er að mínu mati ekki hægt að lesa sig til um að  læra að hugleiða, heldur kemur kunnáttan með því að hugleiða og spurningarnar koma í takt með reynslunni. Þetta er sú leið sem ég vel að nota til kennslunnar.

Ef þú þekkir einhvern sem þú heldur að hefði áhuga á að vera með, máttu gjarnan senda þessi skilaboð áfram.

Ég hlakka til að heyra frá þér.

Með kærri kveðu.

Hvert skiptið kostar 1000 kr. íslenskar

[e-mail]

Endilega sendið þetta áfram til þeirra sem gætu haft áhuga.

 

Ef næg þátttaka er, byrja ég fimmtudaginn 26 september kl. 19:00 á íslenskum tíma. 

Ég hlakka mikið til að hitta ykkur og tengjast á innri og ytri plönum.

Frelsi

Það er langt síðan ég hef skrifað, eða verið í þeim pælingum að skrifa, en nú er tími til þess að deila hugsunum mínum, með öðrum og líka að deila hugsunum mínum með mér.

Það er nefnilega svo skrítið að þegar ég er að skrifa, þá er eins og ég sé að tala við sjálfa mig, í gegnum hendurnar, það flæðir orðaflæði að ofan í gegnum fingurna mína.

Ég hef átt ansi annasamt vor og sumar. Hef verið á miklum ferðalögum í útlöndum, með námskeið og annarri vinnu. Ég var í og í kringum New York í 10 daga, fór svo til Massachusetts og var hjá vinum mínum þar í viku hvíld eftir vinnuna í NY og til að undirbúa mig fyrir verkefnin í Kanada. Ég var svo á ferðalagi í viku um Kanada, með nokkur námskeið.

Allt þetta var algerlega dásamlegt, en líka mikið álag. Það sem var athyglisvert, var að allar áhyggjur um mataræði, að borða rétt eða rangt, var bara ekki þar. Á öllum þeim stöðum sem ég var, var einstaklega holt, lífrænt og gott fæði, sem gerði að ég gat verið á toppnum alla daga, gaf mér alla þá orku sem ég þurfti á að halda. Andlega og líkamlega var ég í himnaríki, ekkert sem truflaði mig, ekkert sem kom mér úr jafnvægi, ekkert sem freistaði mín.

Ég kom heim til Danmerkur og tilfinningaálag tók við. Að stoppa á listaskólanum, eftir 11 ár sem skólastjóri, tók á hugann og tilfinningarnar. Hver kveðjuveislan á eftir annarri, með miklum og óhollum mat og drykkjavörum, sem ég tók þátt í, enda er mikilvægt fyrir mig, að vera með, í þessari kveðju við kennara og nemendur.

Við höfum einnig verið á fullu að byggja upp nýja skólaverkefnið okkar, Gro Akademi og lífræna kaffihúsið okkar, Gro cafe, hér í bænum, mikið álag, mikil vinna. Ég hef vegna allra þessara verkefna ekki alltaf verið meðvituð um það sem ég er að borða, sem fyrir mér, stundum hefur skapað ótta, enda búinn í mörg ár að vigta og mæla allt sem ég set ofan í mig. Það hefur verið mín öryggisleið í mörg ár, ég gat alltaf borðað án meðvitundar, bara ef það var leyfilegt á listanum, ég fitanið ekki, það var málið.

En nú er ég komin í sumarfrí og hef þessa dagana, komist í jafnvægi aftur, bæði andlegt og líka líkamlegt.

Ég væri að ljúga ef ég segði að allt væri núna sæla og ég hefði fulla stjórn á því sem ég hugsa, borða og geri. Það er langt frá sannleikanum, en ég er nær miðjulínunni, en ég hef oft verið áður.

Ég hef uppgötvað þann stað sem sannleikurinn liggur fyrir mér núna, eða þar til ég uppgötva nýjan sannleka, það er stórt skref og eins og ég sé það, erfiðasta skrefið af öllum skrefum. Það er miðjan, línan, að vera línudansarinn í mínu lífi, á milli, allra öfga.

Til að útskýra þetta nánar, þá get ég sagt að ég hef oft átt erfitt með að fara andlegu leiðina, í venjulegu lífi. Ég hef oft hugsað með sjálfri mér, að það væri miklu auðveldara að lífa í Ashram í Indlandi, eða að lifa með öllum þeim í sambýli, sem hugsa eins og ég, ekki satt?

Það væri miklu auðveldara, heldur en að lifa á báðum stöðum, þar sem alla tíð er eitthvað sem getur freistað manni út af brautinni.

Ég sé það sama með matarhegðun. Það væri miklu betra og auðveldara að lifa eftir algerlega settum reglum, það sem ég vigta og mæli allt sem ég borða, svo mín hugsun, hefur ekkert að segja, allt undir control, ekkert sem ég þarf að óttast. Eins og barn, sem alltaf er haldið á og lærir aldrei að ganga, en meiðir sig þar að leiðandi aldrei.

Eða, vera í hömlulausu áti, alla daga. Ég hef eingöngu séð, þessar tvær leiðir, í báðum málefnum. Andlegu leiðina og matarleiðina.

En inn í hugann er að koma inn ný hugsun, línudansarinn! Það er erfiðasta leiðin, je minn eini, það er svo sannarlega ekki auðveld leið. Að læra að ganga á línu,á milli beggja öfga, sem hafa verið lífsförunautar mínir alla tíð.

Ég finn að hluti af  minni lífsbraut, er að kenna og miðla, því sem ég hef upplifað sjálf, því sem ég skil, út frá mér, því sem ég sé, í því lífi sem ég lifi.

Til að geta miðlað því, þá verð ég að vera á línunni, ég verð að læra að lifa það að vera andleg og mæta því sem ég mæti, til að verða sterkari og meðvitraðri sem manneskja. Ég verð að skilja lífið, ekki bara andlegu hliðina, hana skil ég og elska, en mannlegu hliðina, að flytja andann í efnið, það er það sem þetta snýst um hjá mér í mínu andlega lífi.

Það væri svo auðvelt að vera andleg alla daga, lifandi í hugleiðslu og bæn alla daga, en það er ekki sú leið sem mér er ætluð í þessu lífi. Mín leið er að lifa andlega, í lífinu, með öllum öðrum, línudansari.

Það sama á við um matarlífið. Ef ég aldrei læri að lifa sem línudansari, er ég aldrei herra yfir mínu lífi, ég lifi í reglum, eða óreglum, stjórnað af einhverju öðru, en því æðsta í mér.

Þetta hefur verið einhver sá erfiðasti lærdómur hjá mér, en ég trúi því algerlega að mér takist þetta verkefni, ekki með reglum sem ég set mér, ekki með því að ég þurfi að vera þetta og þetta þung, en með því að vinna með mér en ekki á móti mér. Að mér takist að læra, hvað er gott fyrir mig að borða, hvað þarfnast líkaminn, hvað þarfnast hugurinn, línudans. Erfiðasta verkefnið mitt í þessu lífi held ég. Ég vona að sjálfsögðu mér takist þetta fljótt, en ég er líka opinn fyrir tímanum, sem þetta tekur, ef ekki í dag, þá morgun, ef ekki á morgun, þá hinn daginn......mér tekst það!

Ég gæti, slepp,  tekið upp reglurnar og farið niður í kjörþyngd á stuttum tíma, en, ég finn það svo djúpt inni í mér, að það yrði bara tímabundið, því ég verð sem manneskja í jafnvægi á öllum plönum, að skapa jafnvægi í frelsi, ekki í fjötrum.

Can we meet problems of our own subconscious which is from our family or colleagues?

Can we meet problems of our own subconscious which is from our family or colleagues?

Yes we can, but they are now a part of yourself and therefore you create the same loving contacts to these parts of the subconscious as others.

If we can, how can we solve this problem?

To start with, we never see it as a problem but as an opportunity to have loving cooperation  with these parts of a ourselves throughout our development, which is also a part of the Earth's development. So these parts are a beautiful part of ourselves, that  we, with joy and Love, will be happy to be in contact with, now and always.

Blessuð dýrin enn og aftur

 

“One day a man was walking along the beach when he noticed
a boy picking something up and gently throwing it into the ocean.
Approaching the boy, he asked, ‘What are you doing?’
The youth replied, ‘Throwing starfish back into the ocean.
The surf is up and the tide is going out. If I don’t throw them back, they’ll die.’
‘ Son,’ the man said, ‘don’t you realize there are miles and miles of beach and hundreds of starfish?
You can’t make a difference!’
After listening politely, the boy bent down, picked up another starfish,
and threw it back into the surf. Then, smiling at the man, he said…‘I made a difference for that one.’”

 

 

 

 

Blessuð dýrin

Je minn eini, það var erfitt að vakna í morgun, en dröslaðist loksins á fætur, enda kennsla í Gró framundan. Ekkert vekur mig þó eins vel og kaffið sem ég veit að bíður mín í eldhúsinu og upphitað eldhúsið af brenniofninum sem er á fullu að hita allt í húsinu sem hann nær til.

Hundanir tjúllast á hverjum morgni þegar ég hreyfi stóru tánna uppi í rúmi, algerlega óþolandi vani hjá þessum annars illa upp öldu hundum. Vil taka það fram að þeir haga sér eingöngu illa hjá mér, ég hef einhver óþekku áhrif á á þá, enda engin uppalandi, hvorki fyrir börn né dýr.

Sé heiminn of mikið sem leikrit og á oft erfitt með að taka hluti of alvarlega, þegar að þessum blessuðu dýrum kemur, vil bara elska þau og gefa þeim kærleika, sumir myndu segja að einmitt með því að ala þá upp, gæfi ég þeim kærleik, en ég sé einhvernveginn alla hunda í heiminum, eins og einn hund, þannig að það þarf að vera litfagurt, ólíkt á öllum stöðum.

Margir hundar eru ferlega vel upp aldir, gera allt sem húsbóndinn segir þeim, mér finnst það svolítið soglegt, dettur alltaf í hug, kúgaður einstaklingur, sem fær ekki að hafa sjálfstæða hugsun, en er stjórnað til hins minnsta. Hvar er plássið til að taka eigin ákvarðanir og finna sína eigin nýju hugsun, það er ekkert pláss fyrir það. En ef við höldum okkur við þá hugsun mína að allir hundar á jörðinni séu einn hundur, með eina sál og eina undirmeðvitund, sá kemur sú reynsla inn með mínum hundum, þeir taka fullt af eigin ákvörðunum, eru elskaðir skilyrðislaust, þrátt fyrir alla vitleysuna og átökin sem kennir okkur hér á bæ og stóra alheimshundinum.

Það versta sem við gerum að mínu mati sem mannkyn gagnvart dýrunum, er að taka frá þeim möguleikann á að þroskast og læra á meðan þau eru hérna, það eru mörg húsdýr sem verða fyrir því.

Verkssmiðjudýr, eins og ég vil kalla þessar elskur, missa algerlega af þeirri upplifun að hafa möguleika á að þroskast, fá aldrei að taka eigin ákvarðanir eða fá aðra upplifun en vonda. En nóg um það, ætla að hitta vin minn frá hinum hnettinum eftir smá stund.

Góðan föstudag heimur

Ég hef svo verið að furða mig á þessu við hinn og þennan og haldið að ég væri bara ekki í lagi.

Margt gerist í þessu lífi sem eykur skilnings manns á manni sjálfum. Eins og fram hefur komið hef ég  í langan tíma verð  í mikilli innri vinnu. Það er ekkert alltaf voða gaman, tvo skref fram og eitt afturábak.

 Ég hef nú í næstum því eitt ár, verið á einhverjum einkennilegum stað, með skilning minn á líkama mínum. Ég hef verið að læra að skilja hans tungumál og að hafa falleg og jákvæð samskipti við hann.

 Þetta hefur gengið upp og niður, stundum ferlega vel og ég hef svifið á skýjunum og í önnur skipti bara niður á við og ég verið á barmi örvæntingar.

Ég sem manneskja sem hef stjórn á flestu í kringum mig, stunda andlega vinnu og aðra spennandi vinnu og ég get ekki einu sinni verið í eðlilegu sambandi við líkama minn, þvílíkt pirrandi.

En ég verð að segja að þetta er svo hollt og þetta er í raun og veru þar sem flest mannkyn stendur í einn eða annan hátt. Bæði það sem varðar peninga eða mataræði og hömluleysi á margan annan hátt. Við höfum litla sem enga stjórn á þessum málum.

Í gær skildi ég svo allt í einu, á öðru plani en venjulega hvernig stendur á þessu, hvað er það sem veldur því að ég hreinlega hef engin tök á þessu, á milli þess sem ég hef tök á þessu.

En aðdragandinn er sá að ég sem mörg ykkar vita, hef verið í alla veganna fráhaldi og aðhaldi og ofáti og búlumínu og mallamíu og ommulíu frá því ég man eftir mér.

Ég hef verið eins og harmonikka alla tíð, upp og niður og líf mitt hefur verið mjög upptekið af þessu. En ég geri mér líka grein fyrir að ég er margt annað en þetta, en þetta er svona rennibraut með hinu öllu skemmtilegu, eða miður skemmtilegu.

Ég hef stundað daglega hugleiðslu í mörg ár, mikla andlega vinnu og verið í  þerapí. Ég hef í 9 ár verið í þerapí, sem kallað er Joyful Evolution. Þetta er vinna þar sem er unnið að því að skapa fallegt samband á milli þin, hið meðvitaða ég og undirmeðvitundarinnar. Ég hef sjálf tekið námið sem leiðbeinandi og svo eftir það unnið í tvö ár sem leiðbeinandi í þessari tækni svo ég þekki þessa vinnu mjög vel.

Svo gerðist það fyrir rúmlega ári síðan,  að ég hætti í öllu aðhaldi og fór að reyna meðvitað að vinna með líkamanum og mínu innra. Þetta hefur eins og fyrr er sagt verið upp og niður ferðalag. Ég hef skilið að það eru hlutar í mínu innra sem hafa hver sínar þarfir og hef eftir bestu getur unnið að því að skapa fallegt samband á milli mín og þeirra allra.

Undanfarið hef ég þó verið á mjög skrítnum stað, þar sem ég hef haft tilfinninguna, að vita ekki hvað er mikið eða hvað er lítið. Hvað er lítill matur og hvað er mikill matur. Sama á við um peninga, hvað er mikill peningur og hvað er lítill peningur, þetta hefur allt í einu verið mjög abstrakt fyrir mér, ég hreinlega hef ekki fattað hugtakið mikið eða lítið. Áður var þetta bara þannig að svona var þatta bara, svona gerum við þetta bara, án mikillar hugsunar á bak við ákvörðunina.

Ég hef svo verið að furða mig á þessu við hinn og þennan og haldið að ég væri bara ekki í lagi.

Í gær er ég svo enn einu sinni að segja frá þessu og í því að ég er að klára að segja frá þessum vanmætti, þá skil ég hvað er vandamálið, ef vandamál skildi kalla, því að í raun er ég komin á dásamlegan stað, þegar ég skil af hverju hlutirnir eru eins og þeir eru.

Ég hef í svo mörg ár verið að vinna með undirmeðvitundina á Kærleiksríkan hátt. Verið að vinna með, þann sem stjórnar, , þann sem er reiður , þann sem upplifir sig misskilinn, þann sem er einmanna, þann sem er sorgmæddur, frekjuna, eyðsluklónna, ofætuna, ekki ætuna og svo mætti lengi telja.

Í gær skildi ég allt í einu að það var ekki neinn frá undirmeðvitundinni sem tók yfir og var að ráðskast með hvorki mat né peninga. Þessir partar í mér sem hafa verið meistarar í þessum málum og hafa stjórnað yfir höfuðið á mér, eru nú að vinna með mér en ekki á móti eða ekki á bak við skjöldinn. Þannig að nú er það hin meðvitaða ég, sem þarf að læra að taka við og vinna með líkamanum en ekki á móti, þar sem einhver partur frá undirmeðvitundinni bara stjórnar með harðri hendi, eins og hefur gerst alla tíð.

Ástæðan fyrir að þetta svæði (hvað er mikið eða lítið af hverju sem er, hvað er að eiga mikið, eða eiga lítið, hvað er að kaupa mikið, eða kaupa lítið)) er svo óþekkt fyrir mér nú orðið, er að þetta er óþekkt fyrir hina meðvituðu ég.

Núna verða margir eflaust mjög undrandi, en þannig er að Harvard háskólinn gerði fyrir nokkrum árum rannsókn á hversu mikið við stjórnumst frá undirmeðvitundinni og það kom fram, að í kringum 98% af öllum ákvörðum sem við tökum, eru ákvarðanir sem við tökum frá undirmeðvitundinni. Sem segir okkur, hversu lítið við í raun og verum erum herrar í eigin meðvitaða húsi.

Undirmeðvitundinn er hluti af okkur, eins og sálin, á því leikur engin vafi, en við erum í litlu eða engu meðvituðu sambandi við undirmeðvitundina.

Það sem ég hef svo séð er að í gegnum alla þessa vinnu með undirmeðvitundina, er undirmeðvitundinn búinn að sleppa tökum á peningamálum og matarmálum, sem þýðir að ég hið meðvitaða ég, verð að fara að taka ábyrgð á mínum peningamálum og matarmálum, með samvinnu við líkamann og þeirri visku sem er í betra sambandi við hið æðra og ytra umhverfi, en undirmeðvitundinn er.

Undirmeðvitundinn er dásamleg orka, sem ég mæli fullkomlega með að læra að vinna með, því þaðan kemur líka mikil viska og mikil þekking, en þetta þarf allt að vera í samvinnu við hið meðvitaða ég, ekki ómeðvitað eins og oftast er.

Hver þekki ekki þegar maður allt í einu, verður ösku reiður og lætur ýmislegt flakka og kannski meira, svo þegar reiðin hverfur og maður situr hissa og spyr sjálfan sig hvaðan þetta hafi eiginlega komið. Eða ef maður er sjúklega vatnshræddur, lofthræddur eða eitthvað álíka, en veit í raun og veru ekki af hverju,  gettu : undirmeðvitundinn.

Það að skilja af hverju ég allt í einu er er eins og barn að læra að ganga, með mat og peninga, er þvílík gjöf, sem ég hef verið að vinna að í mörg ár, en ég vissi aldrei hvernig útkoman mynd verða, eða hvernig það myndi vera að upplifa það, fyrr en ég gær…