Hugleiðslur eru besta leiðin til að skilja sjálfan sig og lífið.

Hugleiðslur eru besta leiðin til að skilja sjálfan sig og lífið.

Ég hafði alveg dásamlega hugleiðslu í morgun, þar sem ég fékk skilning á svo mörgu, bæði með sjálfa mig og einnig með lífið á Jörðinni.

Ég hef í mörg, mörg ár haft höfuðið uppi í skýjunum, eins og stundum er sagt, þegar jarðtenging er lítil eða engin. Við erum ansi mörg, sem höfum ekki mikla tenginu við mannkyn, eða önnur náttúruríki, en erum upptekinn að þróa og styrkja, sjálfsmynd okkar, eða huga, til að verða klókari og klárari í vinnu og annarsstaðar./hinn fullkomni einstaklingur.

Það er líka krafist þess af samfélaginu, að þú sért fljótur að hugsa, fljótur að gera og klár og keik.

Þar af leiðandi eru eins og við vitum, margir sem falla út og geta ekki fylgt með í þessu hörku flóði. Við setum þau oft í greiningarkassa, til að afsaka okkur sjálf, fyrir ekki að skoða samfundið eins og það er og til að mögulega gera einhverjar beitingar á því sem er og þangað sem við erum að fara.

Ekki nóg með að við hendum þeim frá sem ekki geta hlaupið nógu hratt, hugsað nógu hratt eða vera nógu gott, út frá einhverju stöðluðu mati, sem engin veit hver hefur sett yfir hausinn á okkur sem mannkyn.

Ekki nóg með að við hendum fólki af vagninum, sem ekki geta, eða vilja vera með, þá erum við sjálf ekki heil í því sem við erum að gera. Við tökum ekki allan pakkann með í hlaupið, við tökum bara þann hluta sem við á sem auðveldastan hátt getum haft með, án þess að þurfa að nota tíma til sjálfsrannsóknar, sem við höfum ekki tíma til, nema ef vera kynni að við verðum svo heppin að brotna undan álaginu, sem krefur okkur að stoppa og skoða og skilja.

Allt einhvernvegin mjög fólkið, en þó ekki.

Ef ég tek sjálfa mig sem dæmi, þá hef ég eins og ég hef sagt, hugleitt í mörg ár og það er mín sterkasta hlið, að hafa höfuðið í skýjunum.

Undanfarið hef ég verið að reyna að tengjast líkama mínum, til að vinna með honum, en ekki á móti. Ég hef skrifað áður um þessa baráttu, svo ég ætla ekki inn í það hérna. En í morgun í hugleiðslunni minni, sá ég þetta allt í stærra samhengi.

Þetta er ekki bara ég og líkami minn í þerapíu, þetta er allt hluti af stærra samhengi.

Ég get upplifað það sama, á því hvernig við umgöngumst Móður Jörð. Við elskum hana þar sem hún er falleg, en viljum sem minnst vita af henni þar sem hún er ljót!  Við einbeitum okkur meira að því ytra, en að því innra.  Við tökum og tökum, það sem okkur vantar, án þess að gefa til baka, nema þar sem okkur hentar sjálfum.

Ég get séð hvernig við sem manneskjur, hugsum meira um hið ytra útlit, en við hugsum um, hvernig líkamanum líður, við tengjum í raun ekki saman, hvernig líkamanum líður og hvernig okkur líður, við hlustum ekki á líkamann.

Flestir láta sig litlu varða, hvað það er sem sett er í líkamann, bara ef hann heldur sér grönnum. Við borðum gervisykur, í allavega fæðutegundum, við smyrjum okkur í allavegana krem, sem eru full af eiturefnum og ég tala nú ekki um, búið að gera allavega tilraunir á litlu bræðrum okkar og systrum í dýraríkinu. Þetta hugsa allt of fáir um, þegar verið er að smyrja á líkamann hinum og þessum andlitskremum og bodykremum.

Ég get séð fyrir mér, hvernig orka er í þessum kremum, sem búið er að þróa í gegnum þjáningu þessa litlu lífa á tilraunastofum um allan heim. Sem betur fer er búið að banna svona tilraunir í Evrópu, núna nýverið.

En ef við skoðum stærri myndina, þá gerum við það sama við móður jörð, við hendum allavegana rusli og eiturefnum í hana, við skoðum ekki hvað er best fyrir Jörðina, við skoðum hvað okkur hentar. Það er ekki jafnvægi á milli hugar og líkama.

Þegar ég skoða hvernig er í mörgum Arabaríkjum, Indlandi og öðrum stöðum, þá er allt fljótandi í rusli á götum úti, í náttúrunni, engin tenging við móður jörð, það er bara tekið og tekið og allt er um trúna, föðurinn. Það er lifað í trúnni á föðurinn, án þess að hafa neina tengingu við Móður Náttúru, dýraríkið, plönturíkið eða steinaríkið. Þetta er sem sagt alger tenging upp, þar að segja, með höfuðið í skýjunum. Annað sem ég velti fyrir mé, er að við segjum við jarðarfarir, Af jörðu ertu kominn. “Að jörðu skaltu aftur verða. Það sem gerist í þessu ferli, er að öll þau eiturefni sem við höfum bæði smurt á okkur, sett ofan í okkur og annað, blandast móður Jörð, í rotnunarferlinu. Allt er eitt, hvort sem við sjáum það með berum augum, eða skiljum það sem koncept. Lausnin er að mínu mati heldur ekki að við látum brenna líkamann, neineinei, eiturefnin fara bara í andrúmsloftið og blandast svo á þann háttinn inn í Móður Jörð.

Svo skoða ég frumbyggja í Ástralíu, Indíána, sem eru enn í tengingu við sinn uppruna. Þá sem aðhyllast shamanisme, þar sem alger tenging er í Móðurina, öll náttúruríkin, þau eru með fæturna grafnar í jörðina,

Mín hugsun er, að á báðum þessum stöðum, þar sem maður er með höfuðið í skýjunum, eða fæturna grafnar í Jörðinni, þá þarf að tengja það hæsta því lægsta, Andinn þarf að mæta efninu.

Í hugleiðslunni minni í morgun, upplifði ég að við sem mannkyn erum öll meira og minna á sama stað, við þurfum að tengja því hærra, því lægra og við þurfum að tengja því lægra, við það hærra.

Þetta er hægara sagt en gert, en fyrsta skrefið er að skilja þetta lögmál, til að geta farið í gang. Ég varð í raun mjög glöð að fá þennan skilning, því nú skil ég hvað verkefnið er hjá mér. Þetta er ekki bara ég ein að reyna að skapa tengingu og samvinnu við líkamann minn, þegar þetta er séð í stærra samhengi, þá er mannkyn að tengja sig bæði við föðurinn og við móðurina og ég og þú erum bæði hluti af mannkyni. Þegar ég fer í gang og skrifa þessa hugsanir mínar niður, þá verða fleiri og fleiri sem skilja og vera, ég sendi frá mér hugsanir, sem hafa áhrif á aðra.

Ég er svo þakklát fyrir þennan skilning, því nú skil ég hvers vegna og hvert við erum að fara ég og líkami minn, hollusta, lífrænt, og Kærleikur.

Steina

Likaminn fór í sjokk

Fyrir ári síðan, fór ég í æðahnútaaðgerð. Það er fullt af fólki sem fer í svona aðgerð og heldur ekki í fyrsta sinn sem ég geri það.

Í þetta sinn, var þetta algerlega hræðilegt. Það voru skorin ca. 50 göt á fæturnar á mér, bæði að framan og aftan.

Líkaminn fór í sjokk.

Ég sá fyrir ekki löngu síðan, viðtal við skurðlæknir hérna í Danmörku um það hvað gerist í líkamanum, þegar hann er skorin. Það var mjög áhugavert.

Eitt af því sem situr eftir hjá mér, eftir þetta viðtal er að þegar líkaminn er skorinn upp, eða einhver aðgerð er gerð á líkamanum, þá fer líkaminn í sjokk. Líkaminn gerir engan greinarmun á því hvort það sé skorið í líkamann, eða hvort það er eitthvað dýr sem ræðst á hann eða eitthvað annað sem meiðir hann, það myndast einfaldlega sjokk, yfir ofbeldinu á líkamann.

Þetta hefur sett margar hugsanir af stað hjá mér um samband mitt við líkama minn.

Ég er vel meðvituð um að líkaminn minn hefur ekki haft það besta líf sem hugsast getur, ég hef ekki verið góð við hann, stærstan hluta af þeim tíma sem við höfum verið saman, líkaminn og ég.

Hvað er það sem við gerum líkamanum, þegar við setjum hann í fráhald, aðhald, svelt, ofát, uppköst, líkamsrækt, sem ekki passar fyrir líkamann, hlaup, sem ekki passa fyrir líkamann, eða eitthvað annað sem við þvingum hann til?

Hlustum við einhverntíma á hvað það er í raun og veru sem líkaminn þarfnast ?

Ég hef gert allt það sem upp talið hér á undan, en innst inni hef ég vitað að líkaminn minn hefur það ekki gott með neitt af þessu.

Minn líkami, elskar að vera úti, að ganga, elskar að synda, elskar að gera yoga, elskar að gera rólegar hreyfingar, til dæmis garðvinnu, dansa eða þar sem jafnvægi og samvinna er á milli líkama og sálar.

Ég hef eins og margir aðrir, fylgt fjöldanum og gert það sem er sagt, að sé gott, til að grennast og halda líkamanum grönnum, en ég hef alltaf fundið fyrir einhverri mótstöðu gagnvart því, en aldrei hlustað, fyrr en núna.

Það er ár síðan ég fór í þessa aðgerð og ég hef verið bólgin og aum, í liðunum, húðinni og vöðvunum síðan eftir aðgerðina.

Þegar ég valdi að byrja upp á nýtt og hætta að vinna á móti líkamanum, en læra að vinna með líkamanum. Hætta að hlusta á hvað hinn og þessi segir að sé best fyrir líkamann, en í staðin að hlusta á líkamann og heyra frá honum, hvað sé best fyrir hann, hefur margt fallegt gerst.

Meðan annars hef ég undanfarið einfaldlega hlustað á líkamann og ég hef notað smá tíma á hverjum degi og heilað líkama minn. Ég hef sent Ljós og Kærleika á hverjum degi inn í likamann. Ég hef farið í ”göngutúra” þar sem ég finn, hverju sinni, hversu langt ég vil ganga, hversu hratt og hversu oft, allt eftir líkamans þörfum.

Þessi einfalda breyting hefur heldur betur hjálpað. Það hefur tekið tíma og ég hef oft efast um að þetta gangi upp, en núna síðustu daga, hef ég séð að bólgan er að minnka, og ég er farinn að eiga auðveldara með að hreyfa hnén. Annað sem er aukalega gott, er að líkaminn er farinn að léttast, ekki á megrun, en á Kærleika sem kemur frá mér til hans. Líkaminn hefur sína eigin þyngd, þar sem honum líður best, það er engin vikt sem getur mælt það, heldur kemur fram vellíðan, sem ekki er um að villast, því þurfum við að trúa og treysta.

Eftir að ég heyrði þetta viðtal við skurðlæknirinn, þá gerði ég mér ennþá betur grein fyrir að líkaminn lifir sínu eigin lífi og er í raun í minni þjónustu.

Það sem sker í hjartað þegar ég hugsa um það, er hvernig ég hef borgað þessa þjónustu sem hann hefur veitt mér, með harðri hendi, með boðum og bönnum á allan hugsanlegan máta og það versta er, með hatri, hann hefur aldrei gert nógu vel, nógu mikið eða nógu lítið. Fer maður svona með þann sem þjónar manni á allan hugsanlega máta, NEI.

Ég hef í gegnum þessa heilun, komist í snertingu við líkamann sem hefur fengið margar hugsanir fram, ekki bara góðar, en mest af öllu hjálplegar.

Ég geri mér nú grein fyrir því að til að skapa fullkomið jafnvægi milli mín og líkama míns, þá þarf ég að læra að hlusta á hvað hann þarf til að hafa það best.

Í morgun fékk ég þessi skilaboð frá líkama mínum:

Engin líkami, hefur sömu þarfir, þar af leiðandi eru megrunarkúrar, sem passa fyrir einn líkama, ekkert endilega góðir fyrir annan líkama. Engin líkami, er bara fallegur eða ljótur í sjálfu sér, það er það sem skín frá líkamanum, sem gerir hann að fallegum orkufullum líkama, eða orkulausum líkama.

Það sem er gott fyrir líkamann á ákveðnum tímum, er kannski ekki gott fyrir líkamann á öðrum tímum, allt eftir því við hverjar aðstæður líkaminn er hverju sinni.

Það er mikilvægt að hlusta á líkamann, hverjar þarfir líkaminn hefur hverju sinni.

Það er ekki mögulegt að skapa fagran líkama í jafnvægi, með hörku og reglum, það er eingöngu hægt með samvinnu við líkamann og Kærleika.

Ljósið kemur innan frá og út í gegnum líkamann.

Kærleikur og Ljós
Steina

Ég fékk hjálp frá englum.

Ég skrifaði þessa færslu á facebook prófílinn minn í gær, bæti smá við hérna.

Í kvöld á meðan ég var að slappast og horfa á sjónvarpið og slappast meira, kom minning til mín sem vildi láta muna sig, ég hef ekki hugsað þessa minningu í ótrúlega mörg ár, en einhverra hluta vegna kom hún upp aftur og aftur og ég ákvað að deila henni hér, hvers vegna veit ég ekki, en sú hugsun kom og ég fylgi henni.

Þegar ég var eitthvað í kringum 16 ára aldurinn, bjó ég tímabundið alein í Breiðholtinu, nánar tiltekið í Seljahverfinu. Ég hafði vin í heimsókn og við sátum lengi og spjölluðum heima hjá mér, eitthvað fram eftir nóttu. Hann bjó í Fellunum, stóru gráu blokkunum, sem ég man ekki hvað heita.

Ég ákvað að labba með honum heim til hans, til að halda áfram að spjalla, sem ég og gerði. Það var engin á ferli, ekki einu sinni bílar. Ég gekk með honum að dyrunum að innganginum heima hjá honum og kvöddumst við þar.

Ég gekk svo í áttina heim, og er næstum því komin að bensínstöðinni sem er rétt við Breiðholtsbrautina, nánar tiltekið á eyjunni á milli Þessara gráu háu bygginganna og Breiðholtsbrautar.

Ég sé svo mann sem stendur í skýlinu, það er kveikt á ljósum, í skýlinu og þess vegna sé ég hann greinilega, ég sé stóran og mikinn mann í stórri úlpu með hettu, standandi með hendur í vösum, með mjög stóran maga. Það var einkennilegt að sjá mann standa þarna, á mannlausu svæðinu, enginn annar á ferli, kannski að bíða eftir bráð. Ég sá hann, hann sá mig og hann sá að ég sá hann. Ég man að ég varð pínu óörugg, pínulítið hrædd, en gekk þó áfram, því ég þurfti að fara fram hjá honum til að komast heim til mín,. Þá fór maðurinn að ganga til móts við mig, ég varð hrædd og sneri við.

Ég fór í áttina að innganginum, þar sem vinur minn bjó. Ég sá að maðurinn nú hljóp, svo ég hljóp líka. Ég kom inn í innganginn, og mig minnir að það hafi verið dyrasímar og ég hringdi á þá alla, en ég man það ekki alveg hvað gerðist. Ég komst allavega enhvernveginn inn.

Ég man að ég hljóp tröppur og heyrði hann mása á eftir mér, alltaf, ég hringdi á hverja dyrabjölluna á fætur annarri, kallaði á hjálp og bankaði á dyr, engin opnaði fyrir mér.

Ég vissi ekki á hvaða hæð vinur minn bjó, eða hvað dyrabjalla var heima hjá honum, svo ég gat ekki fundið hvar hann bjó. Maðurinn var alltaf á hælunum á mér og ég heyrði másið og lætin í honum.

Ég var orðin algerlega örvæntingarfull og uppgefinn og var upp á einhverri hæð, engin opnaði eða svaraði bönkunum mínum eða hringinum, eða hrópum. Ég heyrði svo að maðurinn var alveg að koma að mér, ég stóð í lyftuskotinu, alveg þétt að lyftudyrunum í von um að hann hlypi framhjá mér, eða eitthvað.

Í því að maðurinn kemur fyrir hornið, alveg við mig, opnast lyftudyrnar og út kemur vinur minn, ég hef aldrei upplifað eins mikinn léttir á minni ævi, eins og þegar ég sá hann. Ég heyrði strax að maðurinn lét sig hverfa og hurðin skelltist að baki honum.

 Ég hafði stoppað á hæðinni þar sem vinur minn átti heima, alveg við dyrnar á íbúðinni hans.

Vinur minn sagði svo við mig, að hann fyrir algera "tilviljun" hafi kíkt út um gluggann og séð hvað gerðist, svo hann flýtti sér niður til að reyna að hjálpa mér.

Ég hafði svo fyrir "tilviljun" gefist upp á hæðinni hans og hann kom út akkúrat á rétta augnablikinu, þegar hann kom út um lyftudyrnar. Hann var líka í sjokki, fór inn og fór í allt of lítinn rauðan leðurjakka af litlu systur sinni og fylgdi mér svo heim.

Ég held ég hafi aldrei séð þennan vin minn eftir þennan atburð. Enda gerðust margir aðrir hlutir í lífi mínu eftir þetta sem gerðu að ég hef í raun ekki munað þessa minningu í öll þessi ár.

Þegar ég kom heim í íbúðina sem ég bjó í, var ég alein og ég man að ég hristist og skalf. Ég fékk mér vatna að drekka, settist við rúmið mitt, með glasið og misst það á náttborðið, sem var með glerplötu, ég varð alveg miður mín yfir að hafa eyðilagt glerplötuna, og fyllti það í raun meira heldur en þessi atburður með manninn á Breiðholtsbrautinni.

 Ég held að það hafi í raun verið að því að það var auðveldara fyrir mig að vinna úr því með glerplötuna, hitt var of mikill ótti fyrir mig til að takast á við og skilja.

Ég hef verið að hugsa um þetta frá því í gær, eftir að ég skrifaði þetta og ég sé að þessi ótti hefur sett sín spor. Ég er mjög hrædd að vera ein á kvöldin og á nóttunni, í borgum, sérstaklega í Reykjavík, myndi aldrei nokkur tíma gera það. Sama er í öðrum borgum, ef það eru auð svæði. Ég fæ líka hroll við að hugsa um Reykjavík, á nóttunni, í kulda og dimmu, þegar það er ekki snjór, það er fyrir mér agalega óhuggulegt. Enda var þetta um vetur, í kulda og dimmu, með engan snjó. Ég hef aldrei tengt þessa hluti sama áður. 

Þegar ég skoða þessa minningu, þá kemur tvennt upp í hugann minn: það hefur svo sannarlega verið haldið verndarhendi yfir mér, ekki af mannfólkinu sem bjó í íbúðunum sem ég bankaði hjá og hrópaði eftir hjálp, en af þeim sem passa mig á hinum innri plönum, Englunum mínum, það eru of margar "tilviljanir" sem gerast þessa nótt, til að geta kallað það tilviljanir.
Ég er þakklát fyrir Englana mína.

Hver er það sem talar, hver er það sem vill?

Hver er það sem talar, hver er það sem vill?

Það er ekki alltaf auðvelt að finna út úr því. Ég upplifi tímann núna, eins og tvö skref fram og eitt skref til baka, ég hef undanfarið verið í skrefinu afturábak. Það er á engan hátt auðvelt, því ég finn gamla hræðslu koma upp, hræðsluna við að verða 120 kíló aftur. Þessi hræðsla er eins og veggur sem hellist í andlitið á mér.

Ég er nú á þessari skrifandi augnabliki mjög upptekinn af þessu ferli og upptekinn af að hlusta á hvað líkaminn vill og hvað hungrið vill. Hver er hungrið og hvaðan kemur það, það er eitt af því sem ég er að reyna að finna út úr.

Ég geri mér fulla grein fyrir því sem meðvituð ”ég” eftir 50 ára misnotkun á mat og ofbeldi á líkamanum, lagast ekki með því að ég eingöngu ákveð það, ég vildi óska að þetta væri svona auðvelt. Ég hef mjög sterkan vilja, engin vafi um það, en það er ekki viljinn sem á að ráða ferðinni að þessu sinni, það er kærleikurinn og samvinnan við líkamann.

Þegar ég er í þessu hræðsluferli, þá gleymi ég að hlusta og gleymi allri samvinnu, hugurinn ferð að leita að alla vegana megrunaraðferðum sem ég hef verið í áður og sem hafa virkað, í smá tíma, það eru þau tímabil, þar sem viljinn ræður og ég þekki af reynslunni að það er ekki langvarandi tímabil.

Ég var í göngutúr í gær með vinkonu minni og hundunum okkar, við ræddum þessi mál. Ég talaði upphátt um þennan ótta, en þegar ég hafði sagt þetta hátt, þá minnkaði þessi innri spenna og ég gat farið að skoða hvað í raun væri að gerast.Ég held akkúrat að það sé mikilvægt að tala upphátt um þær hugsanir og þær tilfinningar sem koma upp, alls ekki að geyma þær í sjálfri sér.

Í hugleiðslunni minni í morgun, þá notaði ég langan tíma í heilun á líkama mínum og innri samræðu við líkama minn. Ég hef ekki gert þetta í nokkurn tíma, aðallega vegna anna, en ég sé að þessi samvinna þarf að vera dagleg samvinna, daglegur Kærleikur.

Ég hlustaði á líkamann í morgun, hann var ánægður með hversu hollan mat ég borðaði, en ég borðaði of mikið magn. Þá kom upp áhyggjuhugsun hjá mér : en ef ég borða minna, verð ég svöng og þá fer ég í alla vegana drasl!!!

En þá kom tvennt upp: Líkaminn þarf eingöng örfáa daga til að venja sig við minna magn, það er ekki aðalmálið, á meðan þú ert í Kærleiksríku sambandi við hann. Það er munur á hvaða orku þú notar og hvaða hugsun er á baki því sem þú gerir gagnvart líkamanum. Annað sem kom upp og ég þarf að skoða nánar næstu daga var: hvaðan kemur hungrið, hver er hungraður, hvað er hungrið. Allt þetta þarf ég að skoða næstu daga.

Ég vil benda á ef þú vilt vera í sambandi við líkama þinn, þá er mín upplifun sú, að þú þarft að spyrja einfaldra spurninga og þú færð einföld svör.

Ég hef semsagt tvennt sem ég hef til að skoða á næstunni, það er óttinn, enn og aftur og það er hungrið.

Í raun er þetta ekki svo erfitt, það fer allt eftir því hvernig maður velur að skoða það. Þetta er eins og rannsóknarvinna, til að læra að þekkja sjálfan sig inn og út, það er í raun ekkert fallegra í þessum heimi. Hafið Blessaðan dag, þið öll

Steina

Villtu verða þinn besti vinur?

Viltu verða sá/sú sem stjórnar í lífi þínu?
Viltu verða sá sem er hljómsveitarstjóri í þinni eigin hljómsveit og fá hljómsveitina til að spila saman í einum takti ?
Er svo er, þá er Joyful Evolution kannski leiðin fyrir þig.

Joyful Evolution eða MDP (Multi Dimensional Psychology ) er einstök heimspeki-þarapíuaðferð sem leggur áherslu á vinnu með hin 3 sjálf: sál, meðvitaða vitund og undirmeðvitund.

Þessi sérstaka þroskaleið er opnun inní nýjan heim og færir okkur möguleika á að umbreyta gömlum munstrum og tilfinningaflækjum á undraverðan og skjótan hátt, sem hingað til hafa staðið í veginum fyrir því að þú gætir lifað lífinu í gleði og jafnvægi. Hér er tækifæri til að læra nýja leið og samtímis upplifa sjálfa þig sem eina samræmda heild.

Ég hef undanfarin 9 ár verið í Joyful Evolution þerapí. Ég hef einnig verið í þjálfun sem Joyful Evolution leiðbeinandi og jafnframt fengið andlega leiðsögn hjá Gordon Davidson í öll þessi ár fram til dagsins í dag. Gordon Davidson er höfundur bókarinnar Joyful Evolution Sjá: (www.joyfulevolution.net)

Síðustu tvö árin hef ég unnið með fjölda manns í þerapí , bæði einstaklinga og hópa sem Joyful Evolution leiðbeinandi, hér að neðan er hægt að lesa frá nokkrum af þeim sem ég hef unnið með.
Öll vinna fer fram á skype, sem gefur möguleika á landamæralausri Jörð, þar að segja engri fjarlægð.

Hver þerapíutími tekur ca. 60 mín og kostar 10.000 kr.
Ef þú hefur áhuga á að heyra meira, þá getur þú getur sent mér @mail: [e-mail]
--------------------------------------------------------------
"Steina’s own soul evolution has led to her multifaceted expression as a visionary artist, a leader & spiritual warrior, a teacher and healer. She brings an artist’s creativity, love and humour to her activity as a spiritual guide.

In working with Steina you experience her deep love of nature and her vision of a great healing between the kingdoms of nature and humanity. You also find yourself supported by an intuitive and strong soul who creates a safe and loving space to help you explore your multidimensional self.
I heartily recommend Steina as a guide on your spiritual journey."
John Waters,
Director, Path Centre
Love & blessings, John
--------------------------------------------------------------
Ég hef verið í svokölluðum „sessionum“ hjá Steinunni Helgu í nokkur skipti.
Ég get mælt með Steinunni Helgu sem leiðbeinenda í slíkri vinnu. Hún hefur leitt mig inn í mjög djúpa vinnu sem hefur haft djúpstæð áhrif á líf mitt og verið stór partur af heilunarferli mínu á síðustu mánuðum.
Esther Helga Guðmundsdóttir MSc., matarfíknarráðgjafi, dáleiðslutæknir.
--------------------------------------------------------------
'Eg hef ávallt verið leitandi sál og hef komið víða við á leiðinni til andlegs þroska . 'Eg las bókina Joyful Evolution eftir Gordon Davidson og ég hámaði hana í mig. Hér var einhvað komið sem ég þarf akkurat núna inn í líf mitt . Margar aðferðir hef ég notast við til að verða að betri manneskju og sumar hafa virkað og sumar ekki . 'Eg hafði verið lengi með ýmis hegðunarmynstur sem vildu ekki lagast sama hvað ég var búin að reyna að gera , ekkert virkaði alltaf koma það til baka. Eftir námskeið fór´ég að vinna í Multidimensional Psychology
Og á einhver undraverðan hátt mér til mikillar furðu smellvirkaði hún . Það var töfrum líkast . Hegðunarmynstur og stíflur sem hafa verið um langan tíma breyttust og losnuðu . Þessi aðferð er svo einföld og hún virkar vel að ég er enn að undrast yfir því. Og þvílík gleði sem fylgir þessari vinnu . 'Eg er þakklát að hafa fengið að kynnast Steinunni og held áfram í þessari vinnu með henni .- Hulda Leifsdóttir
--------------------------------------------------------------
Steinunn has been guiding me in the Joyful Evolution method over a few sessions now, and it is a remarkable journey of self-discovery, awareness and transformation. Even over a distance, and through the electronic medium, Steinunn creates a loving, nurturing space within which I feel at once safe, embraced and fully supported as I take the necessary steps towards wholeness. Steinunn is a highly intuitive facilitator, able to pierce through to the essence of my experiences and help me to gain insights with amazing clarity. Building a loving relationship with my subconscious self is revealing, rewarding and truly joyful! This is a process of deep change. I am learning more about my life-long patterns with each session, and creating a new symphony for my life, in concert with my subconscious and superconscious Selves. Having Steinunn guide and accompany me on this journey is a wonderful gift, and one for which I am very grateful. She is really an incredible healer in her own right - I highly recommend her to anyone who is seeking to make a transformational shift within themselves and their lives.

KA Jerúsalem
--------------------------------------------------------------
Jeg deltog på et kursus, Joyful Evolution, med Gordon Davidson for 1 1/2 år siden. Vi var en gruppe, som fortsatte med månedlige møder, hvor vi arbejder ud fra Gordons bog, Joyful Evolution, med hjælp fra Steina, som kommer og guider os ind imellem.
Nu har jeg haft 3 sessioner hos Steina, som foregår over skype en gang om måneden.
At opbygge en bevidsthed, begynde at have kontakt med de 3 bevidstheder og være i dialog med mit indre barn, har tilføjet ekstra dimensioner til mit liv. Gjort mit liv mere enkelt, fordi jeg nu ved, hvordan jeg håndterer min underbevidsthed og det lykkedes for mig oftere, end jeg kunne have håbet. For mig er disse sessioner en rejse til og gennem universer, som åbner sig for mig, og giver mig en mere levende, forstående og inspirerende opfattelse af mig selv og mine omgivelser. Jeg mærker også at disse sessioner fortsætter med at arbejde i og med mig og skaber et andet forhold til mig selv og mine omgivelser, som indeholder meget mere glæde.
Steina tilbød mig healing i en af sessionerne. Det var en meget forunderlig oplevelse, hvor jeg røngenfotograferede hele min krop under healingen. Efter den oplevelse er sanserne omkring min krop og strømmen af energierne intensiveret, meget levende og vibrerende.

Þýðing:
Ég tók þátt í námskeiði, hjá Grodon Davidson um Joyfu Evolution Evolution, fyrir 1 1/2 ári síðan. Við vorum hópur sem héldum áfram með mánaðarlega fundi þar sem við lesum bókina Joyful Evolution saman. Steina kemur reglulega og hittir hópinn þar sem hún leiðbeinir okkur.
Nú hef ég haft þrjár þerapímeðferðir með Steinu, sem fer fram á Skype einu sinni í mánuði.
Til að byggja upp skilning, byrja að hafa samband við hin þrjú sjálf, meðvitund, undirmeðvitund og hið æðra “ég” og að vera í sambandi við mitt innra barn, hefur bætt auka víddum inn í líf mitt. Það hefur ert líf mitt auðveldara því að nú veit ég hvernig ég höndla undirmeðvitundina mína, mér tekst það oftar en ég hefði þorað að vona. Fyrir mig, eru þessar þerapí meðferðir ferð til og í gegnum alheimsins, sem opnast hefur fyrir mér og gefur mér meira lifandi, hvetjandi og skilningsríkari mynd af sjálfri mér og umhverfi mínu. Mér finnst líka að eftir að við höfum unnið saman, þá heldur innri vinnan áfram að vinna í mér og skapar sýn og tilfinningu til sjálfrar mín og umhverfi mitt, sem gefur mun meiri gleði.
Steina bauð mér heilun í einum þerapítímanum. Það var mjög skrítin reynsla þar sem ég upplifði að ég sá líkama minn í gegnum rönken augu á meðan á heiluninni stóð.. Eftir þá reynslu er skynfærin í líkama mínum skarpari/næmari og orkuflæðið hefur aukist,og er nú mjög lifandi og orkumikil.

--------------------------------------------------------------
Jeg har det rigtig godt med vores sessioner.
Det som betyder mest er nok kontakten til det indre barn. Jeg havde aldrig forventet at det er så kraftfuld. Hun er fuld ag glade og energi og livslyst, så det smitter på mig, når jeg kontakter hende.
Men også mødet med mester DK har haft indflydelse på mig. Specielt når jeg er bekymret elle bange. Jeg har fortalt dig, at jeg søgte kontakt til ham når jeg skulle gå over broen - og jeg har højdeskræk. Når jeg havde bedt om at møde hans energi, følte jeg mig indhyllet i lys, og det blev meget nemmere.

Þýðing
Mér finnst mjög gott að vera í þessari vinnu hjá Steinunni.
Það sem mestu máli skiptir er að ég nú hef gott samband við mitt innra barnið. Ég bjóst aldrei að það yrði svo öflugt. Hún er full AF hamingju, orku og lífshamingju, svo það hefur jákvæð áhrif á mig þegar ég samband við hana.
En einnig eftir að ég fékk tengingu við meistara DK, það hefur haft mikil áhrif á mig. Sérstaklega þegar ég hef áhyggjur eða er hrædd. Ég sagði þér frá þegar ég var að fara yfir brúnna og ég hef svo mikla lofthræðslu, þá tengdi ég mig við Meistara DK. Þegar ég hafði beðið um að ég gæti tengst orkunni hans og ég fann að ég var böðuð í Ljósi, þá varð allt auðveldara

Óttinn

Maður lærir svo lengi sem maður lifir og þannig upplifi ég tímann sem ég er í núna.

Ég hef í svolítinn tíma verið að undirbúa mig undir að taka tíma í vetrarfríinu mínu til að vinna að úthreinsun fyrir líkama minn.

Ég hef hlakkað til, einhversstaðar, en samt verið að skoða mjög vandlega allar hugsanir sem gætu komið, um það hvort ég væri að fara í leyni megrun.

Ég veit að ég get talið mér trú um einn hlut, en svo er einhver hluti af mér að planleggja eitthvað allt annað.
Þannig að það hefur verið mjög mikilvægt að skoða hverja þá hugsun, sem kom upp og skoða hvaðan hún kemur og hvers vegna.

Ég fann þó ekkert hættulegt sem kom upp hjá mér, svo ég hef verið í þessu undirbúningsferli í nokkrar vikur.

Ég byrjaði á að reyna að taka út sykur, en hef þó verið pínu sætusjúk seinnipart dags, en ekkert hættulegt.

Var þó ekki alveg sátt við það, vegna þess að ég þekki þetta munstur, frá því í gamla daga.

Ég ákvað svo að fara í innra rannsókarferðalag í mitt innra og skoða, hvað væri að gerast, hvers vegna ég hoppaði í sætuskálina af og til, algerlega óvænt.

Ég komst að mjög áhugaverðum kjarna í mér, sem var skelfingu lostinn við að skína, skelfingu lostinn yfir því sem gerðist ef maður væri of sýnilegur. Ég veit nefnilega að þegar það er ekki jafnvægi á milli líkama og sálar hjá mér, þá loka ég fyrir ljósið sem skín frá mér og dreg mig inn í mig sjálfa.

Ég vann svo með þessa hræddu hlið í mér, sem var svo hrædd við að skína. Hvað þýðir það að skína, hvað getur gerst fyrir mig, ef ég skín, hvað hefur gerst hjá þeim sem hafa skinið mest, sem hafa haft þetta skínandi ljós.

Hvernig getum ég og þessi hræddi hluti í mér, fundið janfvægi saman og látið hræðsluna verða að andstæðu sinni, hugrekki.

Nelson Mandela sagði eitt sinn:

Okkar dýpsti ótti er ekki að við séum vanmáttug.
Okkar dýpsti ótti er að við erum óendanlega máttug.
Það er ljósið innra með okkur ekki myrkrið sem við hræðumst mest.Við spyrjum sjálf okkur hvað á ég með að vera frábær, yndisfögur, hæfileikarík og mikilfengleg manneskja.
Enn í raun hvað átt þú með að vera það ekki?

Þú ert barn Guðs.

Það þjónar ekki heiminum að gera lítið úr sjálfum sér.

Það er ekkert uppljómað við það að gera lítið úr sjálfum sér til þess að annað fólk verði ekki óöruggt í kringum þig.

Við fæddumst til að staðfesta dýrð guðs innra með okkur, það er ekki bara í sumum okkar, heldur í hverju einasta mannsbarni.Og þegar við leyfum ljósinu okkar að skína, gefum við öðrum, ómeðvitað, leyfi til að gera slíkt hið sama.Um leið og við erum frjáls undan eigin ótta mun nærvera okkar ósjálfrátt frelsa aðra.

Þessi rannsókn á hræðslunni var mjög góð og gerðist fyrir viku. Hugrekkið er komið og orkan flæðir. Engin sætuþörf hefur verið þessa viku.

Í nótt, daginn fyrir hreinsunarvikuna, dreymdi mig draum, sem var mjög lifandi þegar ég vaknaði. Ég var ekki viss um hvort mig hefði dreymt þetta, eða hvort þetta hefði gerst í vökutilstandi. En nú veit ég að mig dreymdi þetta, vegna þess að ég man hvorki það sem gerðist fyrir eða á eftir.
Það kom hendi á móti mér, í blárri skyrtu með gullúr á hendinni. Hendin hélt á skyrdollu. Sagt var við mig háum og ákveðnum rómi: Þú þolir þetta ekki!

Ég veit að þetta var frá mínu innra, með mjög ákveðin skilaboð til mín. Ég þarf ekkert að hreinsa líkamann, en ég þarf að taka þau matvæli út, sem líkaminn minn þolir ekki og það eru mjólkurvörur.

Ég hef stundum fengið þá hugsun, að ég þoli ekki mjólkurvörur, vegna þess að það myndast oft mikið slím í hálsinum á mér þegar ég fæ mér skyr í morgunmatinn minn, en ég elska skyr og osta, svo ég hef haldið þessari innri hugsun úti, þar til nú.

Þessi skilaboð komu frá líkamanum og vegna þess að ég hef verið að vinna að því að tengjast líkama mínum núna í nokkurn tíma, þá get ég ekki lokað eyrunum, þegar skilaboðin eru svona skýr, þó svo að þetta sé ekki alveg það sem mig langar að heyra hihi.

Mikið er ég þakklát, þegar ég upplifi að það sem er svo einfalt, er svona áhrifaríkt.

Hvað hefur árið gefið mér af upplifunum og reynslu

Ég er hugsi í dag, þar sem ég dunda mér við eitt og annað og velti fyrir mér liðnu ári.

 

Þetta hefur verið mjög afdrifaríkt ár í alla staði. Hef sennilega aldrei haft svona afdrifarík ár á allri minni æfi.

 

Á sama tíma í fyrra, hugsaði ég nokkurn veginn það sama, en árið á undan hafði líka verið afdrifaríkt, miða við þá reynslu sem ég hafði þá.

Hvert ár hefur gefið mér meiri og nýja og ótrúlega reynslu.

 

Núna líður mér eins og ég sé í þurrkara, eftir að hafa verið í þvottavél allt árið, með nýjum og nýjum þvotti í allavega sápum og allavega litum þvotti.

 

Á sama tíma fyrir ári, sat ég og hlakkaði til áramótanna, því ég hafði ákveðið að vera ein á gamlárskvöld og hugleiða inn í nýja árið, sem ég svo gerði.

 

Ég átti dásamleg áramót og stefni á önnur nokkurnveginn eins.

 

Á sama tíma í fyrra var ég í fráhaldi, sem ég kalla það, eða ég viktaði og mældi allan matinn minn og borðaði eftir fyrirfram ákveðnum reglum. Ég hafði það fínt með það, á þeim tíma.

 

Í byrjun janúar fór ég til Ítalíu, til In Citta’della Pieve i Umbria. Þar var ég var með kærum vinum frá heiminum í viku  og við unnum undir leiðsögn Gordon Davidson við að þjálfa okkur til að vinna sem guide i Joyful Evolution tækni. Við höfðum undanfarið ár hist vikulega á gotoowebinar, einskonar netkennslu. Þetta var svo vika, þar sem við unnum mjög djúpt saman.

 

Við snjóuðum inni, sem var alveg með ólíkindum. Eftir mikla baráttu þar em við börðumst í gegnum snjóinn frá setrinu út á þjóðveginn og þar með leigubíl og svo lest í 6 klukkutíma, sem vanalega tekur 40 mín. komumst við til Róm.

 

Í Róm, festist ég í lyftu með góðu fólki, um miðja nótt, lyftan hrundi frá fjórðu hæð og niður í kjallara. Engin kom til skaða sem betur fer. En eftir ævintýralega björgun, þurftum við að fara með allar töskur upp á 9 hæð, þar sem íbúðin var, sem við fengum lánaða, upp á allra hæstu hæð í heimi, að mér fannst um miðja nótt í Róm.

 

Við dvöldum nokkra góða daga í Róm, en komumst heilu á höldnu heim hver til síns heimalands.

 

Í mars fór ég til Íslands, yfir stutta helgi, var með námskeið í hugleiðslu. Það kom svo mikið að góðu fólki. Ferðin var stutt og áhrifamikil.

 

Í maí, fermdist Sólin mín, elsku yngsta barnið mitt. Við héldum 80 manna veislu hérna í garðinum okkar, með góðum vinum og ættingjum héðan og frá Íslandi.

 

Það var sól og dásamlegt veður, þó það væri snemma vors. Hún var fermd með bestu vinkonu sinni og einum dreng sem býr hérna rétt hjá. Nágrannar okkar, tóku sig saman og planlögðu mótspil við limousine og þyrlur, sem keyra fermingarbörnin heim frá kirkju, og skreyttu hjólbörur, með fallegum blöðum og keyrðu þær heim í veislurnar sínar.

 

Daginn eftir dásamlega veislu með söng, músík, góðum mat og góðum gestum flaug ég til Los Angeles.

 

Ég var viku á ráðstefnu með fólki frá heiminum, þar sem unnin var andleg vinna og bundin andleg bönd á milli hvers og eins.

 

Það var gaman að upplifa og vera þarna. Við dvöldum á hæðum yfir borginni á stað sem heitir Loyola Marymount University. Einnig fórum við aðeins um í borginni og kringum borgina, ég sá með eigin augum Hollywoodmerkið wawww það var gaman.

Eftir viku dvöl þar fór Sólrún og Lisbeth vinkonur mínar og ég með Theresa heim til Theresa. En hún á heima

í Mariposa. Það var ca 5 tíma ævintýraleg keyrsla frá LA.

Við vinkonurnar héldum dagsnámskeið í nýja setrinu hjá Georg og Theresa, það gekk vel og var undurljúft.

Við dvöldum þar í dásamlegu yfirlæti í ca viku, með útisundlaug og náttúru sem ég hef aldrei upplifað áður.við heimsóttum líka Yosemite National Park sem var engu líkt, sáum Móður náttúru í þvílíkri fegurð og töfrum. Við sáum líka úlf og björn og fullt af öðrum dýrum, sem var gaman gaman

Eftir dásamlega daga með Theresa fórum við vinkonurnar til San Francicso og dvöldum þar smá, dásamleg borg alveg hreint.

 

Ég fór svo og heimsótti vini mína í San Rafael og dvaldi þar í nokkra daga. Ég átti yndislega daga með þeim, þar sem við meðal annars skoðuðum Muir Woods Nationar Mounment, mörg þúsund ára tré sem vorum með ólíkindum stór.Hérna er hægt aå lesa nánara um þegar ég var rænd

Eftir ævintýralega ferð og 3 vikna dvöl í USA  tók ég þáttí útskrift hjá Sigga syni mínum, frá Konunglegu Listaakademíunni, sem var stór stund fyrir hann og okkur öll.

 

Í byrjun sumars, giftu Sigyn dóttir mín og Albert sig. Þar komu líka margir gestir, margir komu alla leið frá Íslandi til að halda upp á daginn með þeim. Fullt af gestum, fallegt kirkjubrúðkaup með dásamlegum söngvum sungið af Sólrúnu Bragadóttur. Sigyn mín í svo fallegum kjól og svo falleg í alla staði.

 

Ég hef aldrei áður upplifað það í kirkjubrúðkaupum að kirkjugestir klappi eftir að sungið er.

Brúðkaupið var ansi magnað, þar sem fortíð, nútíð og framtíð mættust.

 

Eftir brúðkaupið fórum Gunni, Sól og ég til Íslands, sem var fermingagjöf til Sólar. Hún mátti bjóða bestu vinkonu sinni, Andrea, með. Að sjálfsögðu héldum við auka fermingarveislu á Íslandi, fyrir nána ættingja og vini okkar sem þekkja Sól. Það komu hátt í 100 manns, sem var bara algerlega dásamlegt að upplifa. Fermingarveislan var haldin í húsinu sem Sigrún systir og Jón eiga í Kópavogi og þökk sé svona góðri systur að leggja húsið sitt fyrir nöfnu sína. Við fengum dásamlega hjálp frá Hafliða og Dússu með láni á hinu og þessu og hjálpandi hönd við að smyrja og annað sem þarf að gera fyrir svona stóra veislu.

Eftir þvílíkt dásamlegan dag, með svo dásamlegum ættingjum og vinum, fórum við í ferðalagið stóra. Fengum lánaðan jeppa frá Einari og felliskýli frá Ingunni og Ara, það gat ekkert klikkað. Það klikkaði heldur ekkert. Ferðin var í alla staði, svo dásamleg, með stoppi hér og þar hjá vinum og ættingjum og á fallegum ógleymanlegum töfrastöðum.

Víkin mín, var alltaf jafn dásamleg, mikið elska ég þennan bæ, sem er svo stór hluti af mér, blóðið mitt er blandað Víkurorkunni, sem gerir að ég hef það hvergi betra en í gömlu æskuorkunni minni. Sjá nánari áfallaútskýringu á ferðinni og hvernig ég missti hræðilega mikið af peningum,

Eftir dásamlega ferð, fórum við heim til Danmerkur, södd og sæl og full af minningum sem við höfðum skapaða saman sem fjölskylda.

 

Í ágúst fór ég aðra ferð til Íslands. Ferðin var vinnuferð, eða námskeið, einn dagur með hugleiðslukennslu og svo helgarnámskeið á Sólheimum, þar sem Sólrún Bragadóttir, Stefano og ég vorum með námskeið, sem við kölluðum” the three of life”  Bæði námskeiðin gengu algerlega dásamlega. Ég var 10 daga á Íslandi og notaði hluta af tíma mínum til að hitta vini og ættingja. Einnig var ég nokkra daga í Víkinni minni, á Strönd, það var bara toppurinn.

 

Í september fór ég með námskeið til Noregs. Þetta var námskeið í að vinna með náttúruríkjunum sem er að sjálfsögðu blandað með að vinna með þá innri vinnu sem ég hef verið að læra undanfarin ár. Námskeiðið var haldið á dásamlegri eyju fyrir utan Drammen. Yndisleg upplifun, sem hefði aldrei gengið svona vel, ef Sissa hefði ekki skapað þessar dásamlegu aðstæður.

 

Í desember lá svo leiðin til Ísrael og Palestínu. Þetta var hugleiðsluvinna, mikið unnið og mikið ferðast um svæðin. Ferðin hafði mikil og djúp áhrif á mig og er ég ennþá að vinna úr öllum þeim upplifunum sem ég meðtók.

Landið fallegt og hrikalegt, mikil þjáning þar sem heil þjóð er í fangelsi. Ég var við Dauðahafið og lét mig fljóta, næstum því til Jórdan, ég hugleiddi á fjallinu við Galilei, þar sem Jesús hélt fjallræðuna, ég hugleiddi í hellinum þar sem hann hugleiddi nóttina fyrir fjallræðuna, ég sá og upplifið alla þessa sögu á öllum víddum, ég upplifði líka þær hörmungar sem fólk lifir við í dag, á þessu svæði, þar sem ég var á svæðinu á meðan haldið var vopnahlé, eftir mikil átök á milli Ísrael og Palestínu.

Ég veit að þetta verður ekki mín síðasta ferð á þetta svæði, er strax farinn að plana ferð þangað á næsta ári.

 

Ég kom heim eftir þessa ferð, búinn á sál og líkama og reyndi að vera með til að skapa jól með fjölskyldunni minni.

Ég veit að eftir þetta ár, verður aldrei neitt eins og áður. Ég fór í gegnum eldhreinsun á síðasta ári, á svo mörgum plönum. Nýtt tímabil er komið, þar sem ég kem til með að lifa lífi, sem er og verður öðruvísi en áður. Hluti af mér, vil það gamla, það sem ég þekkti, þar sem ekkert óvænt gerist hjá mér, en sá tími er búinn.

 

Ég sagði upp vinnunni minni, sem skólastjóri í Listaskólanum Rammen, þar sem ég hef verið síðastliðin 10 ár, það öryggi fjarlægði ég líka.

 

Ég vinn með fleiri og fleiri  sem guid, sem er sú aðferð sem ég hef sjálf verið leidd áfram á Gordon Davidson síðustu 9 árin, em hefur gert það að þessi nýji heimur er komin, sem er svo öðruvísi en ég nokkurtíma hefði getað ímyndað mér að ég ætti eftir að upplifa.

 

Með þeirri innri vinnu sem ég hef gert, hafa allir þeir möguleikar sem eru mögulegir ,opnað sig fyrir mig. Ég vil gjarnan hjálpa öðrum að láta flæðið streyma, án alls þess sem stoppar að við þorum og viljum. Það er hlutir þeirra verkefna sem ég ætla að taka mér fyrir hendur á næsta ári.

 

Ég byrjaði fyrir nokkrum mánuðum að bjóða upp á hugleiðslu kennslu á skype. Það hefur verið ný og spennandi leið fyrir mig og fleiri og fleiri vilja vera með.

 

Næsta ár bíður líka upp á annað nýtt verkefni sem við hjónin erum að vinna að ásamt nokkrum góðum vinum hérna í Danmörku.

Það kemur seinna, en það er mikill undirbúningur í gangi hjá okkur með það.

 

Næsta ár, verða fleiri ferðalög framundan hjá mér. Það sem ég veit er að  í maí ætlum við sem erum að vinna að þessu nýja verkefni sem ég sagði ykkur frá, að fara til Víkur, á Íslandi og halda vinnuhelgi í fjölskylduhúsinu ”Strönd”. Í maí fer ég til til New York á ráðstefnu, í júní fer ég til Kanada með námskeið. Einnig eru plön um ferð til Los Angeles í mai. Í ágúst er svo annað námskeið á Sólheimum með ”the three of life”. Margt annað er í planleggingu, sem kemur í ljós.

 

Það eru margar hugsanir sem koma upp við þessa talningu, ótrúlega skrítnar hugsanir sem flestum finnst sennilega ekki passa með.

 

En það er það sem hefur fyllt mest hjá mér yfir allt árið. Það er matur, jebúddamía, það er svo skrítið, að hugsa um það, að matur skuli vera svona mikið atriði í svona ævintýrum.

 

Matur, já, ég hafði verið í fráhaldi í 4 ár, eins og ég kom að í byrjun þess sem ég skrifaði. Í fráhaldi þar sem ég hafði viktað allt sem ég hef borðað í 4 ár. Fyrir þann tíma, borðaði ég óhemju mikið og meira mikið, sem gerði að ég þurfti mikinn stuðning til að finna nýja leið með mataræðið. Þá hjálp fékk ég, en hef svo verið allt árið að finna jafnvægi og leið til að vinna í ap gera matarvenjur mínar sem eðlilegan straum að orku, að borða meðvitað, þar sem ég sjálf, meðvituð ég, stjórnar, í samvinnu með líkamanum, en ekki að aðrir, stjórni og ráði, hvað er best fyrir mig og líkama minn. Ég er að læra að passa mig, alla, með öllum þeim kærleika sem ég hef.

Ég trúi að það að vinna með sitt innra, þá opnar maður fyrir leiðum og skilningi sem maður vissi ekki að maður hafði.

 

Að þora að brjóta upp munstur og upplifa eitthvað nýtt og öðruvísi en áður, brýtur upp önnur munstur, vanamunstur sem er hluti þess að borða, kaupa, borða ekki, rífast, rífast meira, gráta, gráta meira og svo framvegis. Það þarf stundum að nota mikla krafta til að breyta því sem maður en vanur, ég veit allt um það. En þegar maður upplifir það sama aftur og aftur og aftur og aftur, þá er lítill möguleiki á að mæta einhverju óvæntu sem er með til að víkka út sjóndeildarhringinn og jafnvel að mæta hlutum sem stundum virðast óyfirstíganlegir, eins og ég hef gert á flestum þeim ferðum sem ég hef farið í á liðnu ári, en ég hef mætt þeim, tekist á við það og verið ríkari af reynslu á eftir og ég þakka svo sannarlega fyrir það.

 

Sú besta gjöf sem ég hef gefið mér í gegnum árin, er að hafa farið í þessa meðferð (þerapíu) fyrir 9 árum. Það hefur gert að ég hef þorað að taka sjénsa, taka áhættur, mætt nýju og nýju og meira nýju. Ég hef lært að sjá heiminn frá mörgum hliðum og líka á haus  og ég er ennþá lifandi, sit ennþá á yndislega heimilinu mínu, 27 desember 2012 og hef lifað þetta allt af.

 

Maturinn er ennþá yndislegur, en hann fyllir ekki allt. Ég er kannski 5 til 6 kílóum þyngri en ég var fyrir ári, en ég vil heldur vera það og vera frjáls til að velja til og frá eftir því hvernig aðstæðurnar eru hverju sinni.

 

Í kvöld ætlum við að borða rauðrófusúpu með rauðrófum frá garðinum mínum, sem tekið var upp í morgun, 27 desember og brauð með sem ég hef bakað úr allavega korni sem ég átti í skápunum. Allt lífrænt og allt hollt.

 

Ég tek á móti lífinu og því sem það lætur mig mæta með áhuga og reyni að leysa þau verkefni sem ég mæti hverju sinni á eins góðan hátt og ég get. Ég hef oft getað gert betur en ég hef gert, en það er allt í lagi, ég geri bara betur næst.

Hamingja til ykkar allra elsku fólk.

Finna hamingjukjarnan, sem alltaf er þarna, þrátt fyrir allt sem gerist!

Það er fallegur dagur í dag, smá dropar  af og til, himininn voldugur með alla vegana litum og sólin sem kemur af og til og skín á okkur.

Ég fór í góðan túr með henni Dimmu minni, sem er byrjunin á röskum göngutúrum sem ég ætla að byrja á til að komast í ”aðeins” betra form, en bara aðeins.

Ég ætlaði að segja ykkur aðra sögu um ferðalaga óhöppin mín, ef það er hægt að kalla það það. En ég hef lent í einhverju óhappi í öllum þeim ferðum sem ég hef farið í það sem af er árinu.

Ég sagði ykkur frá heimferðinni frá USA,  í síðustu færsu, sem var ótrúleg og líka ótrúlega lærdómsrík.

Núna ætla ég að segja ykkur aðra sögu, sem gerðist á leiðinni til Íslands núna í júlí.

Við ákváðum, Gunni og ég að gefa Sigrúnu Sól, ferðalag með bestu vinkonu sinni til Íslands. Auðvitað færum við með og keyrðum hringinn í kringum landið. Allt mjög spennandi. Við héldum mikla fermingarveislu hérna, daginn sem hún var fermd í litlu kirkjunni hérna í götunni. Hún var fermd með Andrea bestu vinkonu ( sem var boðið með til Íslands) og David sem á heima hérna fyrir neðan. Dásamlegur dagur, veisla í garðinum með 80 gestum, sólskin og fallegt. Ekkert nema allt frábært um það að segja.

Við ætluðum líka að halda fermingarveislu á Íslandi, enda margir sem standa okkur nær sem höfðu ekki möguleika á að koma hingað og fagna Sólinni okkar.

Gunni fór fyrstur til Íslands, til að undirbúa veisluna. Sól, Andrea og ég áttum pantað flug 12. Júlí kl. 00:10.

Við vorum á góðum tíma. Bitten mamma hennar Andreu keyrði okkur  á flugvöllinn og við allar, að sjálfsögðu svakalega spenntar.

Við áttum flug með Iceland Express. Við vorum á vellinum löngu fyrir kl. 10:00 svo við töldum okkur vera með góðan tíma til að kíkja í búðir á flugvelinum, það vildu stelpurnar helst.

Ég fer í röð og fæ leyfi til að tjékka inn, þó svo að við séum svona tímanlega. Maðurinn við afgreiðsluna, fann okkur ekki í tölvunni, hann leitaði og leitaði, horfði svo á mig og sagði: þið eruð sólarhring of seinar, flugið fór eftir miðnætti, núna þann 12 ágúst.

Ég trúði honum ekki, fór í panik og langaði að gubba yfir hann, þetta bara gat ekki verið satt!!!!

Ég spurði hvort það væri einhver leið fyrir okkur að breyta miðunum, en nei því miður. Hann sagði: þetta er því miður alltaf að gerast fyrir fólk sem flýgur á þessum tíma með Iceland Express, og þeir gera ekkert við því. Þú getur kvartað, en af fenginni reynslu, kemur ekkert út úr því.

Ég vissi ekki mitt rjúkandi ráð, stelpurnar sitjandi þarna, miður sín, Sól grátandi, Andrea, sagðist eiga 1000 dkkr. hún gæti kannski keypt miða fyrir okkur :o)

Ég hafði fyrir ”tilviljun” kíkt á netbanka reikninginn okkar um morguninn og sá þá að það voru komnir óvæntir peningar inn, 25.000 danskar krónur.  Svo ég vissi að ég hefði möguleika á að kaupa farmiða fyrir okkur allar til Íslands.

Ég hringdi í Gunna, sem var eins og áður sagði, á Íslandi og sagði honum hörmungarnar, við ákváðum strax að hann myndi kíkja á internetið og finnaog kaupa farmiða fyrir okkur heim.

Ég beið þarna á meðan hann og Ingunn systir hans voru að skoða möguleikana. Stelpurnar reyndu að gera eins gott úr þessu og mögulegt var.

Ég hringdi í Sigyn elstu dóttur mína og bað um að fá gistingu fyrir okkur hjá þeim um nóttina, vitandi að ekkert flug væri á leiðinni til Íslands fyrr en um morguninn. Það var ekkert mál, þó svo að húsið væri fullt af gestum eftir brúðkaupið þeirra helgina áður. Sigyn á heima rétt hjá flugvellinum, en við búum uppi í sveit, svo ég myndi aldrei ná morgunflugi ef við færum heim að sofa.

Fólkið á flugvellinum, sem hafði verið að afgreiða mig, og aðrir sem voru komnir til, til að aðstoða mig, vorkenndu okkur alveg ferlega, og sögðu sögur af öðrum óheilla krákum sem gerðu svona misstök með svona skrítna flugtíma. Af hverju ekki 23:55, það væru miklu auðveldara að skilja það??? Flugmiðinn var líka skrítinn, ætla svo sem ekkert að fara út í það, en þetta verður síðasta flug með þessu fyrirtæki, eftir allar sögurnar af hinum sem lentu í því sama. Varð hugsað um, hversu mikið fyrirtækið græðir á þessu, ef fólk er á stand by í flugi, þá selja þeir sætin tvisvar. Ég vissi sem sagt að ég gerði misstök, ég hefði ekkert í höndunum til að kvarta, en mér leið eins og ég hefði verið plötuð.

En Gunni og Ingunn fundu flug fyrir okkur daginn eftir, þrír miðar aðra leiðina frá DK til IS, á 12.000 dk, sem er um 250.000 íslenskar, við keyptum miðana.

Við fórum heim til Sigyn og Albert, ég með gubbuna í hálsinum og verki í maganum, yfir öllum þessum peningum, vegna þessara misstaka minna.

Við vöknuðum snemma daginn eftir, eða kl. 5 um morguninn. Ég hafði þó ekkert sofið, vegna gubbunnar í hálsinum og verkjanna í maganum.

Við vorum komin á flugvöllinn kl. 6 um morguninn og allt gekk að óskum. Miðarnir með Icelander, gott að koma þar inn. Fengum okkur góðan morgunverð og ákveðnar í að njóta peninganna út í ystu æsar.

Í fluginu var ég að hugsa þetta allt saman, ennþá illt yfir öllum þessum peningum. Ég ákvað að hugleiða, til að koma ró á hugann. Ég komst fljótlega inn í góða orku og náði algerlega að slaka á. Þarna geri ég mér grein fyrir að þetta var mjög gott fyrir mig og reynsluríkt. Ég er ansi mikill aurapúki, eða aðhaldssöm og á erfitt með þegar eitt er of miklu. Það að við fengum þessa peninga akkúrat þarna daginn áður og meiri pening en við höfðum þörf fyrir, þar að segja, við fengum helmingi meira, en flugmiðarnir kostuðu okkur, svo að í raun kom þetta ekki illa á okkur neinsstaðar.

Ég gerði mér grein fyrir þessu, það var lærdómur í þessu sem var nauðsynlegur. Annað sem ég svo upplifði og sem var lærdómurinn, var hvernig hefði ég brugðist við ef þetta hefði verið Gunni sem gerði þessi mistök, uppsss, það var eins og klútur í andlitið. Ég sá fyrir mér hvernig viðbrögð mín hefðu orðið og ég skammaðist mín. Ég hefði gjörsamlega klikkast og hann hefði sko fengið að heyra það.

Þetta var gott fyrir mig að sjá, en líka vont. Gunni hafði tekið þessu öllu með stakri ró.

Ég fékk líka annað út úr þessu, sem ég var glöð og þakklát fyrir, það var að ég valdi að kaupa nýja miða, þrátt fyrir að það hefði kostað svona mikið. Því ég hugsaði,  að ef við förum ekki, munum ég sjá eftir því alla tíð og fá illt í magann yfir að hafa ekki lifað fermingarferðina saman, þetta eru BARA peningar. Þegar ég verð komin yfir þetta, þá er þetta ennþá ein góð saga að segja öðrum :o) Sem ég geri nú.

Það komu margir í fermingarveisluna, ættingjar og vinir sem þekkja Sól, við buðum vinum sem þekkja hana, annars hefðu verið of margir og erfitt að velja.

Það komu um 100 manns og dagurinn var frábær. Það var dásamlegt að hitta allt þetta fólk og gaman fyrir ættingja sem hafa kannski aldrei hitt Sól að hitta hana.

Það var dekrað við okkur á alla kanta á Íslandi. Við fengum lánað húsið hennar Sigrúnar systur, fengum lánaðan bílinn hans Einsa bróður Gunna og fellihýsið hennar Ingunnar systur hans Gunna. Ferðin var dásamleg í alla staði og ég ég þakklát fyrir ALLAR þessar upplifanir. Ég sé að í raun þarf ég að finna hamingjuna inni í mér, sem er þar alltaf þrátt fyrir allar ytri aðstæður, það eru bara ytri aðstæður. Ljós og friður til alls lífs!

Um skapandi hugsun í pólitík og almennri hugsun

Fyrir tæpu ári síðan var ég beðin um að skrifa grein um ástandið á Íslandi í internationalt/alþjóðlegt  netfréttablað. Ég hef aldrei birt það hérna á blogginu, en hef þó haft það á facebook. Í morgun fékk ég þá hugmynd að setja það líka inn hérna. Bloggið er líka gott, því má ekki gleyma. 

Ljós og Kærleikur til alls

Steinunn Helga Sigurdardóttir

Denmark/Iceland

In Iceland, my home country, the crisis has been and is extremely violent. The population has experienced a natural catastrophe, which has a huge influence on the farmers in the southern part of the country, and not least on their domestic animals.

As we recall, Eyjafjallajökul has been active for a longer period, and ash, lava and soil have destroyed the fields and the environs on the entire southern part of the country. Nobody yet knows the extent of the damage this has caused for the agriculture in this area.

The other crisis is the wrecked Icelandic economy, which happened with a bang about 2 years ago. The impact on the country’s economy of the fraud and greediness of a few people was so catastrophic that it will take generations to rebuild the economy of the country again.

It has been interesting for me to follow this process as a person from outside, who nevertheless feels so involved in the country. It was as if the population woke up from a longer dream in fairy-tale-land, where everything was possible just moments before, but now no longer.

The population woke up in the middle of a nightmare, and the nightmare continues. For months, hundreds of people gathered outside the Parliament building every Saturday; equipped with pots, pans and wooden spoons and with beating hearts and fear of loss, they tapped a sound together in the hope that the politicians would wake up and do their part in saving what could be saved.

What differed from what I have seen before, elsewhere, was that most of them were artists, people who had lived a bit away from the rest. They were their own masters and you can definitely say that politics did not play a big role in their lives.

My own background is the artistic milieu in Iceland, and therefore I know the space well in which you are totally distanced from politics, but where any expression related to life, death, politics, aesthetics and the human condition happens in artistic ways.   

But now it seemed the time had come, the time for something new, the time to be a part of the community and pass on new ideas, which could be used to build something different from before.

After a while, in the cold of winter, with mittens, winter coats and  icy faces outside the parliament building, armed with pots and pans and the will to change for the whole and for oneself, they succeeded in getting the old government out, the government which was part of catastrophe descending on the whole country. And they succeeded in getting a new government, which could put the pieces together and attempt to reconstruct what was left, in the ruins.

It became a great victory for the green parties in Iceland.

But the story did not end with ‘everybody living happily forever after’. The problem was/is big and reconstruction will take a long- long time.  

On the 29th of May 2010 municipal elections were held in Iceland and this did not happen quietly.

 In Reykjavik a new party saw the light of day, The Best Party.    

Following a period where the citizens of Reykjavik had been exceedingly dissatisfied with the old system, because of the wrecked economy and corruption among other things, The Best Party won with a majority of 34.7 % of the votes in the local elections and thus became the biggest party in Reykjavik.  Jon Gnarr Kristinsson, the new mayor in town, has on his CV: stand-up comedian, actor and radio-host – and now mayor!

The Best Party differs a lot from what we have seen before. Most of the other members are artists and therefore in contact with new ideas, which is very obvious in the goals of the party.

It started as a JOKE,

with an idea,

with love for one’s town,

with love for one’s country.

That joke became serious when the citizens, very unexpectedly, turned their hopeful faces towards The Best Party. It was a desperate action to take such a radical decision, to give your vote to something so fundamentally different, but it was also a decision that the old had to go to make space for the new.

It was not because the party promised the earth, it was because it touched something in the population, which it was ready to receive, in desperation.

The mission of The Best Party is among other things to eliminate fear and anger from society and to create a platform which facilitates a different kind of dialogue!

They have decided always to be helpful and accommodating and always to strive to find positive solutions in all cases.

They work very consciously from the creative thought and from positive energy, to be optimistic rather than pessimistic.

They strive to see possibilities rather than limitations!

The Best Party takes responsibility for the whole and includes nature.

I would like to give an example of this. In the Danish newspaper Politiken Jon Gnarr says: ‘We have exceptional possibilities to create something truly unique, because we are placed close to the edge of the wilderness, which is not easy to find in Europe. And which, due to rapid climate changes, becomes more and more exposed at this time. Because of the changes, icebergs from Greenland come to Iceland more often, and with them also polar bears. Last year three polar bears arrived in this way, and as the law dictates, they were shot and killed with a riffle. I think that is sad. Next time a polar bear arrives in Iceland, we are going to receive it in a very friendly way. We will attempt to find the resources and the technology to catch it alive and to have some kind of facility in the zoo, where it can live.’

He comes up with more fine ideas about constructing an area in the landscape, where polar bears can live in peace and quiet, and Iceland is big enough for that!

From what goes on in Iceland I can see the creative energy all over, it assists in lifting the consciousness of the population from the level of greed to the level of ideas and in that way to create new possibilities to live in a different way.

Suddenly when everything collapses it becomes possible to think in new ways. That is what it takes.

With its 300.000 inhabitants living on the island, Iceland is a small country. Iceland is known for its fantastic nature and for its artists.

It is not only Jón Gnarr, the new mayor of Reykjavik, who has been visible in national and international politics. It is also Björk who is world famous for her music.

Björk is now on a mission to save the natural resources in her country, Iceland, from investors, who she suspects, will exploit the financial crisis in Reykjavik.

For a longer time I have been following the development going on in Iceland, and I am convinced that if it goes the right way and the population uses the resources at its disposal, something quite unique will emerge from which other countries can learn a lot.

It is extraordinary that in such a small country as Iceland, where we live consciously next to our neighbours, elves, trolls and lives from the inner dimensions, and where more than half of the population is innovative and creative, that exactly there the biggest catastrophe happens, that the whole country collapses and that the possibility to create something new materialises.

It will be exciting to follow what happens in the near future. It is obvious that all Icelanders are forced to wake up and to act, and it is interesting that the artists are doing it first. They take responsibility for the country because of their love for it and because of the creative energy they live in.

The creative energy has always been present everywhere in Iceland, and the link between nature, the nature elements and the human being has always been strong. For centuries we have cooperated with devas and elves, but now the time has come to think on a larger scale to influence the whole world, because what happens in Iceland has the attention of the whole world.

It is my hope that the hard time my people are experiencing will contribute to creating something which will be of use to everybody, in small and in bigger ways anywhere in the world.

Each time a human being strives towards the beautiful or the good, in the form of a painting, a sculpture, a song, a silence, politics, a thought, new ideas - or a wish - for oneself, one’s family, for one’s town, for one’s country, for Mother Earth or for the Universe, this human being becomes equal to the Angels of God’s Hand.  

Hafði Einstein ADHD

Vorið er loksins að koma hérna í Danmörku og smá léttist lundin sem betur fer, fyrir mig og umhverfi mitt. Núna væri tildæmis tilvalið að hengja út þvott, en ég nenni því eiginlega ekki, vil heldur nota tímann hérna á laugardegi og blogga smá. Það er svo langt síðan síðast. Ég hef oft viljað setjast niður og skrifa, en hef haft svo mikið að gera, bæði í vinnunni minni  og öðru.

Það er mikið að gera í vinnunni, sem er bara gott, því að á meðan missi ég ekki tíma sem væri erfitt fyrir þá sem hafa sitt viðurværi af kennslu í listaskólanum.

Á tímabili leit þetta mjög illa út, sveitarfélögin eru að spara og spara og það þýddi að þeir vildu ekki borga fyrir skólagöngu sumra sem höfðu verið hjá okkur lengi. En núna er eins og eitthvað sé að birta til, sem er okkur öllum, nemendum og kennurum í hag.

Ég sé þróun í heiminum sem vekur hjá mér bæði ugg og undrun.

Haft var samband við mig vegna hóps af ungu fólki sem þurfti að skaffa skólapláss, þetta voru á milli 20 og 30 nemendur og öll voru frá einu sveitarfélagi. Við vorum beðin að taka að okkur kennslu þessa unga fólks. Öll voru þau með greininguna ADHD.

Ég upplifi mjög mikla fjölgun á ungu fólki með greininguna ADHD og ég finn að einhver innri áhugi hjá mér er vaknaður fyrir þessum hópi einstaklinga.

Einhversstaðar stendur um ADHD: ”ADHD er skammstöfun fyrir  Attention deficit hyperactivity disorder/ ofvirkni, truflanir á athygli, virkni og hvatvísi. ADHD truflar daglega starfsemi einstaklingsins á mörgum sviðum og getur einnig haft neikvæð áhrif á félagsleg tengsl þeirra og sjálfsvirðingu” og margt margt fleyra er að finna um þessa greiningu.

Ég skil að sjálfsögðu vel létti foreldra þegar greining fæst hjá barninu þeirra eftir oft áralanga baráttu fyrir aðstoð og skilning umhverfisins á barninu. Skilning bæði frá skólakerfi og öðrum sem í kringum barnið eru.

En ég get ekki annað en velt fyrir mér þeirri spurningu, að eitthvað sé mikið að í öllu þessu dæmi. Fyrir mér er eitthvað sem ekki passar og það er þess vegna sem ég undanfarið hef haft miklar vangaveltur um þessi mál!

Við höfum í raun ótrúlegan fjölda af börnum í heiminum sem eru á lyfjum og þar af leiðandi eru þau ekki fullkomlega þau sjálf, sem gerir að þau missa úr ákveðna þróun í þeirra eigin þroska og vakningu sem manneskja.

Ég get ekki varist þeirri hugsun að ef þróuninn heldur svona áfram, þá eigum við ekki bjarta framtíð sem mannkyn hérna á jörðu.

Ég hugsa þess vegna með sjálfri mér, er önnur leið? Er eina leiðin til að barnið geti passað inn í samfélagið að gefa því lyf/rítalín, svo það sé á einhvern hátt ekki það sjálft, en þannig að við sem samfélag eigum auðveldara með að láta það passa inn í þá ramma sem við höfum búið til, sem eru þeir rammar sem við öll eigum að lifa eftir og passa inn í hversu ólík sem við erum og hversu ólíkar sem okkar þarfir eru.

Er það barnið sem er til vandræða, eða er það samfélagið sem er til vandræða?

Ég þekki marga með greininguna ADHD, bæði fullorðna og börn. Þeir sem ég þekki, sem eru fullorðnir hafa ekki fengið lyf í sínum uppvexti, en lifað í þjóðfélagi sem var ekki eins og þjóðfélagið er í dag. Það voru minni barnaheimili, það voru oft minni samfélög, það var meiri nærvera á milli fólks, það voru minni skólar, það voru færri í bekkjum, það var pláss fyrir að vera sá sem maður var, hvernig sem maður var. Þetta fólk lifir allt ágætis lífi eins og annað fólk.  Það hefur fundið sínar eigin leiðir til að takast á við þá kaos sem er í heiminum í dag og í kringum þau. Þó þekki ég dæmi þar sem fullorðnir með ADHD fá rítalín, hreinlega til þess að geta lifað eftir þeim kröfum, kössum og formum sem samfélagið hefur í dag, þó með sorg yfir að geta ekki passað inn "eins og aðrir" .Mjög margt af þessu fólki er skapandi í sínu lífi sem er þeirra leið til að halda einbeitingu á einhverju. Það að skapa getur verið fyrir marga leið til að halda sér í sér.

Kröfurnar frá samfélaginu til bæði foreldra og barna voru ekki eins og kröfurnar eru í dag.

Ég las um daginn mjög áhugaverða grein um rannsókn sem gerð var við University of Michigan and Eckerd College

 Þessi rannsókn sýndi fram á að þeir sem voru með greininguna ADHD reyndust hafa mun meiri sköpunargáfu en sá hópur sem ekki voru með greininguna ADHD.

Að lesa þessa grein gladdi mig mjög, því þessu hef ég verið að halda fram á fundi eftir fundi með yfirmönnum sérskóla hérna í DK.

Þeir sem eru með greininguna ADHD eru mjög ”viðkvæmir”  orð sem ég ekki er alveg sátt við. Við gætum kannski notað íslenska orðið að þetta séu mjög "næmir" einstaklingar. Danska orðið er sensitiv og á ensku sensitive ! Það að sansa mjög sterkt/upplifa mjög sterkt.

Sem myndlistamaður, kennari og manneskja er þetta fyrir mér mikill kostur, mannkostir sem svo einkennilega er orðið stórt vandamál sem þarf að gefa lyf við.

Eitt sem einnig hefur vakið athygli mína eru rannsóknir sem gerðar voru í Hollandi að mig minnir. Þar kom fram að börn með greininguna ADHD sem fengu útvalin mat án sykurs og ýmissa annarra óhollra efna voru á stuttum tíma án ADHD einkenna. Þetta segir bara það sem ég hef haldið fram, þessi börn eru of næm/sensitiv fyrir þeirri óhollustu sem oft á tíðum eru í matvælum. Sem er bara en ein sönnunin fyrir því að þarna eru á ferðinni einstaklingar sem eru á einhvern hátt á hærri/fínni eða annarri tíðni en margir aðrir og eru þar af leiðandi viðkvæmari fyrir þeim hávaða og úrgangi sem við vitum að er að kaffæra okkur og Jörðina okkar.

Af hverju er þetta svona? Jú við höfum ekki pláss og við höfum ekki tíma, fyrir það sem er öðruvísi, við höfum ekki pláss og tíma til að sitja aðeins lengur með hverjum og einum sem þarf á aðeins meiri hjálp að halda til að geta haldið einbeitingunni að verkefnum sem vekja ekki áhuga. Við höfum ekki möguleika á að einstaklingar getir setið aðeins afsíðis svo umhverfishljóð ekki trufli þá einbeitingu sem þarf.

Ég veit að málin eru misjöfn, en er ekki komin tími til að við stoppum aðeins og hugsum okkar gang í þessum málum. Hvað kostar það samfélagið þegar svona margir einstaklingar fá ritalín, eða aðrar pillur.

Hvað kostar það samfélagið þegar foreldrar ekki ráða við verkefnið einir og sem oft á tíðum  kostar þau  vinnutap og stundum langtímaveikindi.

 Við skulum heldur ekki gleyma að mjög oft enda þessi börn í vondum málum, eiturlyfjum, og glæpum. Hvað kostar það samfélagið og okkur sem mannkyn að missa þessi börn.

Væri ekki betra að byrgja brunninn áður en barnið er dottið í hann?

Væri ekki ráð að breyta kennsluháttum hjá þessum börnum, einbeita sér að því sem þau geta, en ekki því sem þau geta ekki. Hvað með að setja metnað í listsköpun, hugmyndasköpun og fleira sem nú er vitað að gerir þau sterkari til að vaxa sem manneskjur.

Ég veit og hef séð daglega í mínu starfi sem skólastjóri í myndlistarskóla að þegar nemendurnir ráða við þau verkefni sem lögð eru fyrir þau, gerast kraftaverk. Þegar þau finna að þau eru sterk og skapandi í sínu eigin orkuflæði þá gerast kraftaverk.

Ég er ekki að tala um eitt og eitt dæmi frá skólanum mínum, nei ég er að tala um hvern og einn einasta af þeim nemendum sem við höfum.

Við þurfum með þau börn sem á stuðningi þurfa að halda, að finna aðra leið, leið sem er skapandi og getur breist og þróast út frá þeim þörfum sem hvert barn hefur. Jú ég veit að það kemur til með að kosta, en ég held að þegar allar hliðar málsins eru skoðaðar þá kostar þetta ekki meira en sú leið sem er valin núna.

Þetta gerir kröfur til kennara að vera sjálfir opnir og skapandi og það hlýtur að vera verkefni sem allir metnaðarfullir kennarar vilja taka þátt í.

Ég get ekki annað en hugsað um, hverjir eru það sem græða á því formi sem við höfum í dag, og eins og ég sé það, þá eru það lyfjaframleiðendur og þeir sem eru á þeirra vegum.

Stundum í þessum hugsunum mínum fyllist ég sorg yfir öllum þeim einstaklingum sem við missum, vegna þess að við orkum þau ekki. Við orkum ekki að þurfa að takast á við það sem er krefjandi, við orkum ekki að takast á við það sem krefur meira en það venjulega. Það er í raun orðið svo slæmt að við orkum ekki sorgina, við viljum líka setja lyf á hana til að þurfa ekki að takast á við það fólk sem er í sorg og þar af leiðandi er þeim boðið lyf við sorginni.

Alla tíð í mankynssögunni hafa verið litríkar manneskjur sem hafa brotið ramma samtíðar sinnar. Persónur sem hafa hugsað út fyrir þá ramma sem fyrir voru, sem hafa verið brjálaðir, skrítnir furðufuglar að samtímans mati.  Þetta fólk fékk ekki lyf, en var með til að skapa söguna og setja sitt spor á þróun mannkyns. Þetta fólk hafði það ekki alltaf auðvelt, en var mjög mikilvægt fyrir þróun á hinum ýmsu sviðum. Mér dettur í hug, Einstein, Vincent Van Gogh, H.C. Andersen, Beethoven og fleiri og fleiri.

 

Það eru núna tímar sparaðar í heiminum, það veit ég héðan frá Danmörku og því sem ég heyri og les frá Íslandi. En er ekki tími til þess einmitt núna að skoða hvað er það að spara, hvar er í raun stærsti kostnaðurinn. Hvað kosta lyf í dag fyrir samfélagið ? Er til önnur leið sem er með til að hjálpa einstaklingnum til að verða heill í sér, sem er betri en lyfjaleiðin, fangelsisvist, glæpir, eiturlyf, einelti.

Er hægt að þjálfa upp einbeitingu hjá börnum með ADHD ?

Ef svo er Hvernig?

Jú það er hægt, ég trúi og veit að það er hægt að þjálfa upp einbeitingarkunnáttu.

Hvað gerist ekki þegar við erum að skapa, eftir okkar eigin vilja og hugmynd, er það ekki einbeiting. Hvað ef sköpun væri sett efst á kennsluskránna hjá börnum með ADHD eða aðrir sem eiga við svipuð vandamál að stríða, sem gerir að einbeiting er erfið?

Hvað með einfaldar hugleiðsluæfingar, þær veit ég að hjálpa mikið við að halda og þjálfa einbeitingu?

Gerum okkur nú þann greiða að setja spurningarmerki við þá þróun sem er í dag og skoðum aðrar leiðir, hugsum samfélagið upp á nýtt, fyrir okkur og börnin okkar.

Kærleikur til ykkar kæra fólk!