Þegar allt verður eitt

Mig langar að segja ykkur frá konu sem ég þekki, og kannski þekki ekki, ég veit það ekki. En þessi kona breytti öllu hjá mér og opnaði fyrir mér nýjan heim sem alltaf hefur verið þarna, en ég vissi það bara ekki.

En ég hef hitt hana mörgum sinnum frá því ég sá hana sem barn.Við höfum setið saman löngum stundum og hún hefur sagt mér sögu sína mína, þína og allra.

Kannski er þetta ekki bara um þessa konu, en um það hvað þessi kona færði mér og hvað hún var og er fyrir mig og þig.

Hún sagðist heita Steinunn, en hefur  þó heitið svo margt síðan og áður. Enda eru nöfn ekki svo mikilvæg, þau eru bara svo við getum kallað hvert annað eitthvað, ekki bara: heyrðu, þú þarna. Þá er betra að kalla: heyrðu Steinunn, og ef það eru margar Steinunnar þá vitum við að það eru ólík eftirnöfn. Það fer allt eftir því hvar þú ert fæddur, á Íslandi höfum við eftirnafn föður okkar. Eins og Steinunn sagði mér að hún hafi átt föður sem hét Sigurður og þess vegna getum við kallað : heyrðu Steinunn Sigurðardóttir. Í Skandinavíu eru fjölskyldueftirnöfn Jensen og Olsen og Carlsen og þess háttar, en það er nú ekki það sem ég ætlað að segja ykkur

Ég hitti hana fyrst þegar ég var 12 ára, þá sat ég á steini niður á strönd í heimabænum mínum. Ég sat og hlustaði á öldurnar og hugsaði um allt það sem liggur á hafsbotninum og alla fiskana, hákarlana og hvalina sem eru þarna og ég sá ekki, hvort þeir væru að kíkja á mig í laumi og spá í hver ég væri.

Mér fannst svo undarlegt með þennan hafheim sem var mér algjörlega ósýnilegur en ég vissi samt að væri fullur af lífi. Það var eins og þarna lægi önnur vídd sem flestum var ósýnileg en með sérstökum hætti gátu þó sumar skoðað og ferðast um í þessum heimi undirdjúpanna.

En hvað um það, þarna kemur kona gangandi í grænum sumarkjól og með stráhatt. Hún hefur dökkt hár og græn augu.  Hún passaði engan veginn inn í þá mynd sem ég var vön að sjá á þessu svæði En var þó svo lifandi sem ég sjálf, sitjandi á þessum steini með máfagarg og öldugang í eyrunum.

Hún kom gangandi hægum skrefum og ég sá að hún horfði beint  á mig og brosti. Það var eins og hún þekkti mig, og að hún gerði ráð fyrir að ég þekkti hana líka. Ég brosti á móti og hugsaði um hversu falleg hún væri og hvað hún væri skrítin í þessu umhverfi og á þessum tíma og ég hugsaði líka, hver hún væri eiginlega.

Hún kom til mín og settist við hliðina á mér og við sátum lengi á steininum án þess að segja neitt. Við horfðum bara út á hafið og hugsuðum hver sitt, eða ég veit ekki hvort hún hugsað neitt, en ég hugsaði og hugsaði um hvað hún væri að gera og hvað ég ætti að segja við þessa fallegu konu sem hafði ferðast í tíma og rúmi og  sem sat með hattinn sinn á milli handanna og rúllaði honum einhvernvegin á milli fingranna á fínlegan og fallegan hátt eins og hefðarkona.

Ég leit á hana og sagði: halló, hver ert þú ?

Hún leit á mig og brosti og sagði : ég heiti Steinunn.

Ég: hvað ertu að gera hérna?

Hún: ég er að hitta þig .

Ég þagði lengi og vissi ekki hvað ég átti að segja, hitta mig hugsaði ég. Hvað vill hún mér ?

Ég: af hverju?

Hún: mig langar segja þér svolítið.

Ég: hvað ?

Hún: um mig og þig og allt annað.

Nú, sagði ég og það var löng þögn. Við sátum dágóða stund og sögðum ekki neitt en horfðum bara út á öldurnar.

Svo sagði hún : þú ert núna orðin 12 ára og ég hef beðið þessarar stundar lengi lengi. Nú vil ég fylgja þér og hjálpa þar til þú getur staðið ein og gert það sem þér er ætlað.

Þetta var skrítið, hvað skildi mér vera ætlað, og hvers vegna kom hún, kona sem ég þekkti ekki og vildi hjálpa mér, hvernig vissi hún að ég var hérna þegar mamma og pabbi vissu það ekki einu sinni og ég hafði heldur ekki sagt systur minni eða vinkonum mínum hvert ég fór. Ég fór bara frá öllu til að vera ein með sjálfri mér og ekki verða trufluð af neinum.

Þetta var leynistaðurinn minn sem engin vissi um. Hvernig vissi hún hvar ég var?

Þetta var skrítið og ég hugsaði þetta í dágóða stund. Þegar ég leit upp af hugsunum mínum var hún horfin

Ég rölti heim og reyndi að skilja þetta. Allt í einu var hún þarna og allt í einu ekki. Hvert fór hún á meðan ég var að hugsa. Gekk hún í burtu eða hafði hún vængi sem ég tók ekki eftir og flaug í burtu yfir hafið og þangað sem hún átti heima, eða beittist hún í hafmey og kastaði sér í öldurnar þegar ég var ekki að horfa. Þetta var allt voða undarlegt.

Það leið tími, ekki langur kannski nokkrar vikur. Ég var búinn í sumarfríinu mínu í skólanum og við vinirnir hittumst eftir sumarfríið þar sem allir höfðu verið einhversstaðar, í sveit, í útlöndum eða þangað sem fólk nú fer í fríunum sínum. Nema við höfðum verið heima þetta sumar eins og önnur sumur áður.

Það var sem sagt haust og lífið var hjá sumum gott. Við krakkarnir lékum okkur eftir skólann í allavega leikjum. Fallin spýtan, hverfa fyrir horn og feluleiki. Það var gott að vera aftur með vinum mínum, eftir aðskilnað sumarsins.

En eitt var ekki gott, því haustið er ekki gott fyrir alla í mínum bæ. Á haustin koma kindurnar af fjöllum þar sem þær hafa lifað í sæld allt sumarið og borðað gras og kannski fjallagras, hver veit. En á haustin þá er stór hluti af þeim slátrað. Það er erfitt, það hefur alltaf verið erfiður tími fyrir mig. Það er ekki erfitt fyrir alla því á þessum tíma flæddi jafn mikið af peningum inn í bæinn og blóð sem flæddi um gólf sláturhússins. Ég fann alltaf þessa blóðlykt liggja yfir bænum og heyrði angistarvein kindanna. Hræðsluvein sem skar sig inn í merg og bein. Það var sama þó ég lægi í rúminu mínu með alla koddana fyrir eyrunum ég heyrði hræðsluna eins og innan frá.

Ég sat á staðnum mínum, leynistaðnum mínum og reyndi að hugsa um eitthvað allt annað en það sem var að gerast í bænum mínum. Ég reyndi að heyra ekki eða finna hræðsluna sem lá yfir öllu, bæði fyrir utan mig og innan. Það var eins og ég væri hluti af hræðslunni, svo mögnuð var hún.

Allt í einu situr Steinunn við hliðina á mér, eins skyndilega og hún hvarf síðast.

Steinunn: ég veit að þetta er erfiður tími.

Ég: ég get ekki lokað þessi hljóð úti !

Steinunn: ég get hjálpað þér og ég get líka hjálpað þér að hjálpa þeim.

Ég leit á hana og skildi ekki alveg hvað hún var að meina, hjálpa mér að hjálpa þeim, það hlaut að vera ómögulegt. En ég var til í hvað sem var og kinkaði kolli.

Steinunn: Lokaðu augunum og hreinsaðu hugann þinn fyrir öllum hugsunum. Notaðu þann tíma sem þú þarft til að ná þeirri ró.

Ég lokaði augunum og hugsanirnar flugu fram og til baka upp og niður og það var ómögulegt að reyna að stoppa þær. Svo hugsaði ég lika um að hætta að hugsa, það hlaut að vera hugsun líka.

Ég opnaði augun og leit á Steinunni: Ég get ekki hætt að hugsa, og þegar ég reyni að hætta að hugsa þá fer ég að hugsa um það að hætta að hugsa.

Steinunn brosti til mín, lagði vísifingur á ennið á mér og ég fann ró streyma í gegnum mig. Ró sem ég hafði aldrei upplifað áður, það var eins og það suðaði yfir höf'inu á mér, eða kannski eins og ég lægi í gosbaði, ég veit ekki alveg hvernig á að útskýra það.

Langt í burtu heyri ég rödd Steinunnar segja:

Sjáðu í þínu innra, kindurnar sem eru þjakaðar af hræðslu, fylgstu með þeim og settu allan þinn viljakraft í þessa mynd. Sjáðu nú að það sem áður voru kindur í líkamlegu formi eru nú  lifandi Ljós.

Lifandi Ljós sem er í tengslum við þig og hver aðra. Fyrir ofan þetta lifandi Ljós sérðu stærra Ljós sem með gullnum þráðum er tengdur Ljósinu í hverri kind. Festu myndina í hugann, haltu myndinni stöðugri í huganum.

Nú þegar myndin er orðin stöðug, einbeittu þér  þá að því að hafa samband við stóra ljósið fyrir ofan kindurnar. Settu allan þinn vilja og allan þinn kærleika til kindanna í þennan straum, sem er straumur af orku sem myndar samband við þessa æðri veru.

Það sem þú nú sérð og ert í beinu sambandi við núna er stór Diva/Engill, sem er Engill fyrir kindur, sem er samansafn af öllum lífum hjá öllum kindum. Þessi engill er sá sem tengir allar kindur á Íslandi saman eins og eina lifandi veru, sem eru hluti hvert af öðru eins og þú hefur þína sál hafa allar þessar kindur sömu sál sem við getum kallað hópsál, sem tengja þau saman sem eitt. Það að þessar kindur hérna í bænum þjást, hefur áhrif á allar kindur.

Einn sársauki.

Ein þjáning.

Eitt líf.

 Sendu þakklæti og blessun fyrir þá fórn sem þessar kindur eru að fara í gegnum svo við mannfólkið á Íslandi getum nært okkur á í komandi tíð. Sendu Ljós og Kærleika sem þú sérð streyma í gegnum þig og til þessarar Guðdómlegu veru.

Sjáðu svo Ljósið streyma frá Þessari Guðdómlegu veru inn í allar kindur sem eru á leið frá einu tilverustigi til annars. Fórn sem þær gefa okkur svo við getum nært líkama okkar.

Sjáðu í þínu innra, að Ljósið fyllir vitund þeirra og yfir þær færist ró sem gerir ferðalag þeirra auðveldara. Þar sem glimt af skilningi snertir skilning þeirra á því ferli sem er að gerast.

Sjáðu í þínu innra að þeir sem framkvæma verkið fái Ljós og Kærleika sem er með til að gefa þeim opnari vitund fyrir þeirri fórn sem þeim er færð af þeim kindum sem fara á milli handa þeirra.

Sjáðu þær manneskjur sem vinna verkið og handfjalta það sem eftir er, sýna skilning og þakklæti fyrir lífinu og með því sendir Kærleiksorku í þann mat sem kemur til með að næra okkur í nánustu framtíð.

Um leið og hún talaði eins og langt í burtu, gerðist allt það sem hún sagði eins og að sjálfu sér.

Það var eins raunverulegt eins og það að sitja á leyndarmálasteininum.

Ég fann að ég hægt og rólega kom til baka í það líf sem ég vanalega var í.

Ég opnaði augun og horfði fram fyrir mig á öldurnar og langaði eiginlega ekki að segja neitt.

Ég var ein, og það var gott.

Ég þurfti að vera ein með þær hugsanir sem komu.

Ég skildi ekki allt sem hafði gerst, en það gerðist eitthvað sem breytti öllu.

 

 

 

Þegar lífið fer í hring og minningar verða öðruvísi með tímanum

Við vorum nánar ég og Sólveig gamla.. Kannski ekki nánar eins og maður oft hugsar það,en við vorum nánar í hugum okkar.

Sólveig var 94 ára eða 80 og eitthvað, ég man það ekki alveg, ég var 11 ára.

Sólveig gamla átti heima í litlu húsi undir fjalli í þorpinu sem ég ólst upp í. Sólveig átti margar kisur, kannski hundrað, kannski þúsund, ég taldi þær aldrei.

Sólveig var alltaf í svörtum kjól með svuntu sem einu sinni hafði sennilega verið hvít, en var nú ljósgrá. Hún virkaði hrein en þegar maður andaði að sér lyktinni hennar var lyktin rykug og gömul, án nokkurs  sápuilms.

Það sem var gaman að gera með Sólveigu var að ganga um fjallið og leita að kisunum hennar. Það var ævintýri líkast. Fjallið var stórt og hvönnin óx þar um allt, á stærð við mig, og börn á mínum aldri.

Sólveig talaði ekki við mig þegar við vorum að kalla á kisurnar hennar. Kannski talaði hún aldrei við mig yfir höfuð, ég man það ekki, enda er það ekki mikilvægt. Við vorum saman í þessari athöfn sem var eins og hluti af einhverju öðru og dýpra en það virtist í fyrstu sýn

Sólveig kallaði einn tón eftir annan sem bergmálaði í fjallinu og endaði með að bergmálið ómaði hver annan upp svo það var eins og það væri kallað frá öllum áttum. KKKKkkkkkiiiiiiiiiissssssssssKissssssskiiiiiiisssssssss...........

Sólveig gekk við gamlan tréstaf, og gekk einhvernvegin eins og í eigin heimi á meðan hún framkallaði þessi kisuköll. Bæði vetur sumar vor og haust man ég hana á þessari göngu í þessum fötum með sjal yfir herðarnar og silfurlit kringlótt gleraugun. Ég man ekki hvernig sjalið var mjög skýrt, en mig minnir að það hafi verið í svipuðum lit og hárið hennar og þess vegna hef ég ekki tekið sérstaklega eftir því. 

Ég fylgdi bara með henni og fannst þetta ævintýri sem var algjörlega tíðlaust fyrir mér. Við mættum sjaldan fólki á þessum göngum, en ef við gerðum það héldum við ferðinni áfram án þess að heilsa viðkomandi. Það var eins og það myndi brjóta upp formið sem hafði verið byggt upp í mörg mörg ár af henni og svolítið af mér.

Ég var með Sólveigu í þessum göngum af og til í mörg ár. Ég man aldrei eftir að kisurnar kæmu til okkar, eða fylgdu okkur heim.

Húsið hennar var lítil viðbygging við annað stærra hús sem afi minn og amma bjuggu í. Húsið hennar Sólveigar var alltaf fullt af kisum, það voru kisur allsstaðar. Það var erfitt að sjá að þarna byggi manneskja, því allt var á einhvern hátt innréttað sem kisuhreiður. Það voru tveir gluggar í herberginu sem hún svaf í. Alltaf þegar ég kom inn til Sólveigar gömlu var allt krökkt af kisum í hverjum krók og kima. Gluggarnir voru smáir, svo það var ótrúlegt að það væri pláss fyrir allar þessar kisur þarna í gluggakistunni.

Herbergið var lítið. Það var pláss fyrir lítið rúm, sem var fullt af teppum í allavega litum bæði hekluð, prjónuð og ofinn og skinn voru þarna líka undir teppunum, sá maður ef vel var að gáð.

Rúmið hennar var fullt af kisum sem kúrðu hver upp að annarri. Meðfram veggjunum voru teppatætlur og skinn tætlur sem lágu eins og þeim hefði verið hent tilviljunarkennt hingað og þangað. Þar kúrðu kettlingar, í öllum stærðum og gerðum. Það var ekki hægt að sjá að einhverjir af þeim væru nánari en aðrir, því allir lágu í einni hrúgu þar sem var mjúkt og notalegt.

Eitt borð var þarna inni, það borð var sett upp við rúmið, sem einskonar náttborð. Á borðinu var gamall hárbursti. Þessi bursti fannst mér fallegur.Hann var silfurlitaður með munstri á skaftinu og á bakinu. Munstrið var af blómum og páfugli. Burstinn var mjög framandi þarna í þessu herbergi. Það eina sem sannfærði mig um að burstinn væri raunverulegur og í eigu Sólveigar voru hárin á burstanum. Löng ljósgrá næstum hvít hárin sem höfðu fests í þegar hún greiddi langa þunna hárið sitt í  eina fléttu á morgnana. Fléttan varð með hverju árinu lengir og lengri og þynnri og þynnri. Við hliðina á burstanum var vatnsglas með gömlu vatni í með matarkrumlum sem flutu ofan á vatninu.

Ef ég kom of snemma á morgnana, sem ég stundum gerði, uppgötvaði ég að glasið var geymslustaður tannanna hennar á meðan hún svaf. Einnig var þarna á borðinu gömul og slitin sálmabók. Þetta voru í raun einu persónulegu hlutirnir inni í húsinu hennar.

Í húsinu var lítill eldhúskrókur, með einum skáp sem var áfastur veggnum. Það var vaskur á skápnum og  einn efriskápur. Ég sá hana lítið nota þetta borð og vaskinn, nema einu sinni þegar hún lagaði mat fyrir kettlingana sína.

Sólveig hafði veitt mús í gildru og músina skar hún í smá bita fyrir kettlingana, til að auðveldara væri fyrir þessi grey að borða kjötið.

Ég sá Sólveigu aldrei elda mat fyrir sjálfa sig, enda fékk hún mat á disk frá nágrönnum sínum, sem eins og áður sagði voru afi minn og amma.

Ég þekkti ekki sögu Sólveigar áður en hún flutti í bæinn, eða hvort hún alltaf bjó í bænum. Hún var bara konan með kisurnar sem var öðruvísi en aðrir og lifði lífi sínu með kisunum sínum án svo mikilla afskipta við aðra.

Einn daginn ákvað ég að venju að leggja leið mína til Sólveigar. Ég gerði eins og ég alltaf gerði, gek bara inn án þess að banka. Ég kallaði nafnið hennar á meðan ég fór úr úlpunni og stígvélum. Það kom ekkert svar og ég upplifið óvenjulega þögn í húsinu, þögn sem ég ekki hafði heyrt áður

Ég gekk frá anddyrinu í gegnum eldhúskrókinn og inn í herbergið. Þar var ekkert ! Engar kisur, engin Sólveig!  Allt lá eins og vanalega þegar ég kom snemma á morgnana, einnig tennurnar í glasinu voru þarna, en ekki Sólveig og engar kisur eða kettlingar.

Ég settist á rúmið hennar og skoðaði mig um. Allt var gamalt og slitið, vel notað og  nýtt til hins ýtrasta. Ég stóð upp af rúminu og gekk fram í anddyrið. Ég klæddi mig í skóna og úlpuna og gekk inn í hrap eins og við kölluðum það svæði sem Sólveig gamla vanalega gekk um þegar hún kallaði á kisurnar sínar. Ég gekk um og kallaði nafnið hennar, ekkert svar. Ég heyrði hvergi óminn af kallinu hennar til kisanna sinna, ég heyrði óminn aldrei aftur á þessum stað á þessum tíma.

Það var eins og fjallið hefði gleypt hana og allar kisurnar hennar. Það liðu dagar og það liðu ár. Það sást aldrei til ferða hannar aftur og kisurnar hennar voru horfnar líka.

Húsið hennar var rifið niður, og amma og afi byggðu í staðin fína stofu við húsið sitt og lítið herbergi sem við notuðum til að hlusta á útvarpsöguna í útvarpinu.

Ég varð eldri og flutti  burtu frá þorpinu. Fyrst flutti ég til Reykjavíkur svo erlendis.

Ég flutti í þorp úti á landi hérna í þessum framandi stað Ég flutti í gamalt hús með stórum garði. Nokkrum dögum, ekki mörgum uppgötvaði ég svolítið þegar ég var að sýsla í bakgarðinum mínum. Ég sá að innarlega í bakgarðinum var lítið hús, í húsinu býr eldri kona með kisunum sínum. Kannski hundrað, eða kannski þúsund, ég, veit það ekki því ég hef aldrei talið þær.

Hún er svolítið yngri núna, en hún var þá, kannski 65 ára eða 70 ára, ég hef aldrei spurt hana. Hún varð ánægð að sjá mig aftur og vildi heyra allt um það sem hafði gerst hjá mér síðan síðast.  Hún er ennþá með langa fléttu í hárinu sínu og hárið er ennþá þunnt eins og áður. En núna er hárið ekki svo grátt. Kannski grá hár hér og þar en voða lítið. Hún er öðruvísi klædd núna en áður. Núna er hún í allavega fötum í hinum og þessum litum  og blandar öllu eins og barn sem vil leika sér með alla liti heimsins og hefur loksins tækifæri til þess núna

Hún er þó ennþá með gleraugu eins og áður en aðeins öðruvísi formuð. Hún virkar hrein en þegar maður andar að sér lyktinni hennar var lyktin rykug og gömul, án nokkurs sápu ilms Hún heitir núna Else Marie

Hún gengur um bæinn og kallar á kisurnar sínar með dóttur mína sér við hönd. Else Marie kallar einn tón eftir annan sem bergmálar í bænum. KKKKkkkkkiiiiiiiiiissssssssssKissssssskiiiiiiisssssssss

Else Marie á heima í litlu húsi í bakgarðinum okkar. Húsið hennar er meira innréttað fyrir kisurnar hennar en fyrir manneskju að búa í. Við förum reglulega með mat á disk yfir til hennar eins og afi og amma gerðu í gamla daga, þó ekki á hverjum degi eins og þau gerðu, en eins oft og við getum.

Else Marie elskar kisurnar sínar, meira en allt annað, hún vil allt fyrir kisurnar sínar gera sem henni ekki tókst áður, á öðrum stað á öðrum tíma. Hún passar þær fyrir öllu því sem gæti skaða þær. Hún passar þær svo vel að margar þeirra fá aldrei að fara út, sumar eru í bandi í garðinum hennar en þær sem eru lausar eru þær sem hún gengur um og kallar á með dóttur mína sér við hönd.

Hún hefur beðið mig um það, að þegar þar að kemur og hennar tími hér er liðin og tími til að fara annað. Að  ég passi kisurnar hennar fyrir hana og sjái fyrir því að ekki komi neinn þegar hún er farinn og setji kisurnar hennar í poka og hendi út í sjó eins og svo oft gerist þegar fólk veit ekki betur svoleiðis segir hún með sorg í augunum.

Hverjum dytti það í hug , segi ég með hryllingi. En hún segist hafa minningu frá öðrum stað á öðrum tíma þar sem lausn bæjarbúa var sú, þegar hennar tími var komin að taka hundrað kisur, kannski þúsund. Setja þær í stóran poka og henda þeim út í  brimið og láta öldurnar um að klára það verk sem þeir sjálfir áttu að gera en höfðu ekki kjarkinn til þess. Hafið gerir verkið á þeim tíma sem það nú getur tekið að klára svona erfitt og sorglegt verk með skelfinguna hljóma úr brúnum poka .

Ég skil ekki alveg minninguna , en hún kemur frá einhverjum stað frá einhverjum tíma og mér er fært að breyta þeirri minningu í annað og betra, núna þegar ég er fullorðin. Svo vil verða.

Þetta er minning, blandað með hinni innri minningu sem vil minnast öðruvísi 

 

 

 

 

 

 

Minnig sem breitist við umfjöllun

Ég átti í mesta basli við að binda garnið saman, til að allt leystist ekki upp það sem ég hafði setið og prjónað allan fyrripartinn.

Ég ákvað að taka smá pásu frá handavinnunni og settist í sófann inni í stofu. Sófinn var karrýgulur með brúnum röndum. Hann var mjúkur og það var þægilegt að sitja í honum. Ég lét mig hlunkast niður í sófann, setti fæturna upp á hringlaga borðið og hallaði mér makindalega niður í mjúkt sófabakið. Ég var í rauðum sokkum sem blöstu við mér þegar ég setti fæturna svona upp í loftið.

Fyrir framan mig var stór gluggi sem sneri að hafinu. Ég gat, ef ég lagði við hlustir heyrt óm af öldunum í fjarlægð.

Ég elskaði hafið, ég elskaði hljóðið frá hafinu, ég fann að ómur hafsins sló í takt við hjartað mitt. Ég einbeitti mér að andadrættinum mínum og lét hann anda í takt við andardrátt hafsins, sem gerði mig eitt með hafinu.

Þetta var góð tiflininning, það var eins og ég félli saman með þessum djúpa takti ég fann að meðvitund mín beittist í hálfgerðan svefn, að mér fannst. Ég fann þunga i höfðinu, ekkert vont eða óþægilegt en öðruvísi.

Það leið einhver tími, ég veit ekki hve langur en einhver tími þó. Ég heyrði eins og rödd í höfðinu á mér. Ég vissi ekki hvort það var mín eigin, eða einhvers annars.
Ég ákvað að einbeita mér að röddinni og reyna að skilja hvað hún eða ég sagði. Ég einbeitti mér í dálitla stund, eða þar til ég heyrði sagt: Farðu að hafinu, ég þarfnast hjálpar.

Ég hugsaði með mér, hvað þetta gæti verið, hvort þetta væri ég , eða einhver annar. Ég ákvað að prufa aftur að einbeita mér að röddinni og ákvað með sjálfri mér að ef ég heyrði það sama og áður myndir ég rölta niður að sjó og sjá hvers kyns væri.
Ég einbeitti mér aftur einhvernvegin inn í höfðið á mér. Reyndi að halda öllum hugsunum úti.
Þarna kom hún aftur “röddin” og ennþá ákveðnari en áður.

Ég þarf hjálp !

Ég stóð upp af hæglegum sófanum og kallaði á Tító hundinn minn. Hann elskaði að fara með niður á strönd og ég gæti alveg eins tekið hann með, það gæfi mér líka öryggi að hafa hann.

Ég klæddi mig vel, í úlpu, vettlinga, húfu og ullarsokka. Það var vindur úti og það var kalt og það var snjórigning.

Við gengum í áttina að sjónum. Það er ekkert sérlega löng leið tekur kannski 10 mínútur að ganga þangað rösklega.

Við gengum saman ég og Tító með vindinn og slydduna í andlitið. Ég sá glitta í hafið og það var úfið og kannski reitt ég vissi það ekki. Við komum að lokum inn á sandinn og ég renndi augunum með ströndinni. Það var ekkert að sjá svo langt sem augað sá.

Ég gekk lengra nær fjallinu og rýndi í átt að stóru steinunum sem liggja upp við fjallið. Þar gæti verið eitthvað. Ég fann allt í einu smá hræðslu í maganum því upp í huga minn koma atburður sem hafði gerst þar nokkrum árum áður.

Það hafði sést til ungrar konu þarna í klettunum sem engin þekkti til í bænum og hennar var leitað alla leið frá Reykjavík. Hún fannst aldrei. Talið var að hafið hefði tekið hana og ekki skilað henni aftur. Ég beindi þessum hugsunum í burtu og beindi athygli minni að Tító. Hann virtist sallarólegur og virtist bara ánægður með þennan óvænta göngutúr.

Nú vorum við næstum komin að klettunum þegar ég sá eitthvað lítið hreyfast þar sem alda og sandur mætast í faðmlögum. Ég gekk lengra að og sá að þetta var lítill kópur. Hann var einn og ósköp umkomulaus.Ég fann stað þar sem ég gat fest Tító því hann gæti fælt þetta litla líf sem lá þarna bjargarlaus.

Þegar ég var viss um að Tító væri örugglega fastur við stein gekk ég rólega að kópnum. Ég sá að hann var hræddur en þó var eins og hafið héldi utan um hann og öldurnar vögguðu honum fram og til baka til að róa hann og fullvissa hann um að hann væri ekki einn. Ég settist niður smá spöl frá honum, þar sem ég var viss um að öldurnar gætu ekki náð mér.

Ég gaf mér dágóðan tíma til að horfa á þetta litla líf og tala rólega til hans. Ég horfði í augun hans og sá tár í augunum hans. Ég fann til með honum, en vissi ekki alveg hvað ég átti að gera.

Ég ákvað svo að loka augunum og athuga hvort ég gæti talað við hann, eða heyrt röddina hans eins og þegar ég heyrði röddina áður. Ég lokaði augunum og einbeitti mér að höfðinu eins og ég hafði gert áður. Það leið svolítil stund og ég hlustaði á hljóð hafsins og fuglagarg í kringum mig. Ég heyrði í Lunda og Mági held líka að ég hafi heyrt öskur í fýl einhversstaðar.
Svo kemur röddin og segir: Takk fyrir að koma, viltu hjálpa barninu mínu út í dýpri ölduna svo hann geti synt út, þar skal ég taka á móti honum og hjálpa honum áleiðis þangað sem honum er ætlað.

Ég sat svolitla stund og reyndi að átta mig á hver það var sem talaði inni í höfðinu á mér. Eftir því sem ég komst næst í þeim skilningi var það hafið !

Ég ákvað að láta vera að hugsa of mikið um það, stóð upp og gekk rólega í áttina að litla kópnum. Hann varð skelfingu lostin og gaf frá sér hræðsluóp og baksaði með litlu höndunum sínum en maginn var of stór til að hann gæti fært sig afturábak eða áfram.

Ég stoppaði og velti fyrir mér hvað ég gæti gert til að nálgast hann án þess að hræða hann svona eins og ég gerði núna. Ég hugsaði dálitla stund um litla kópinn, þegar ég gerði það var eins og eitthvað gerðist sem var svo stórfenglegt og ég hafði aldrei upplifað fyrr. Ég fann eins og hugar okkar mættust. Ég horfði í augun hans og sagði í huganum, eins og röddin hafði talað til mín áður:

Vertu ekki hræddur, ég ætla að hjálpa þér út í hafið svo hafið geti hjálpað þér þangað sem þín leið er.

Ég fann ró færast yfir mig, ég fann ró færast yfir hann. Ég gekk að honum og ýtti honum í áttina að hafinu. Öldurnar gerðu allt sem í þeirra valdi stóð til að hjálpa, en ég fann einnig að þær vildu ekki hrífa mig með. Við gerðum þetta í dágóða stund. Ég fann svo að selurinn flaut áfram á öldunni sem kom. Ég kallaði upp af gleði og öldurnar kölluðu upp að gleði og litli kópurinn kallaði líka af létti og ánægju yfir að vera laus frá sandinum og komin í faðm hafsins sem ég sá svo bera hann í fanginu sínu áfram lengra út.

Ég stóð dálitla stund og fann gleðina brjótast í mér yfir þessum góða endi. Endi sem ég var svo þakklát fyrir og var fyrir mér það eina rétta af svo mörgu sem hefði getað gerst. Ég veit ekki hversu lengi ég stóð þarna áður að ég mundir eftir Tító sem var bundinn við stein. Ég gekk til hans og sagði nafnið hans. Hann stóð þarna svo fínn og fallegur og rófan hans dansaði í takt við skrefin sem ég tók.

Ég settist niður á sandinn við fæturna á Tító og hann hlammaði sér strax á milli fóta mér og vildi láta kela við sig.

Ég lagði hendurnar mínar um hann og nefið mitt í feldinn hans. Við sátum svona upp að hvert öðru og hugsuðum um þennan atburð sem við höfðum verið með í að skapa. Ég fann gleði eins og einhverjum hnút hefi verið eitt og það væri hamingjurúm í maganum mínum. Ég lagðist á bakið í sandinn og dormaði smá stund.

Ég sá myndir koma og fara, minningar sem vildu láta muna sig, sem ég ekki vildi hleypa að. Ég sá minningu sem var á leið í burtu frá mér en vildi munast. Ég reyndi að ýta henni frá mér en hún kom og vildi ekki hverfa. Ég fann að mótstaða mín minnkaði. Hvað gerðist svo veit ég ekki. Ég fann mig á einhvern óskiljanlegan hátt leysast upp eins og sandkorn.

Ég átti í mesta basli við að binda garnið saman, til að allt leystist ekki upp það sem ég hafði setið og prjónað allan formiddagen.

Ég ákvað að taka smá pásu frá handavinnunni og settist í sófann inni í stofu. Sófinn var karrýgulur með brúnum röndum. Hann var mjúkur og það var þægilegt að sitja í honum. Ég lét mig hlunkast niður í sófann, setti fæturna upp á hringlaga borðið og hallaði mér makindalega niður í mjúkt sófabakið. Ég var í rauðum sokkum sem blöstu við mér þegar ég setti fæurnar svona upp í loftið.

Fyrir framan mig var stór gluggi sem snéri að hafinu. Ég gat, ef ég lagði við hlustir heyrt óm af öldunum í fjarlægð.

Ég elskaði hafið, ég elskaði hljóðið frá hafinu, ég fann að ómur hafsins sló í takt við hjartað mitt. Ég einbeitti mér að andadrættinum mínum og lét hann anda í takt við andardrátt hafsins, sem gerði mig eitt með hafinu.

Þetta var góð tiflininning, það var eins og ég félli saman með þessum djúpa takti ég fann að meðvitund mín beittist í hálfgerðan svefn, að mér fannst. Ég fann þunga i höfðinu, ekkert vont eða óþægilegt en öðruvísi.

Það leið einhver tími, ég veit ekki hve langur en einhver tími þó. Ég heyrði eins og rödd í höfðinu á mér. Ég vissi ekki hvort það var mín eigin, eða einhvers annars.
Ég ákvað að einbeita mér að röddinni og reyna að skilja hvað hún eða ég sagði. Ég einbeitti mér í dálitla stund, eða þar til ég heyrði sagt: Farðu að hafinu, ég þarfnast hjálpar.
Ég hugsaði með mér, hvað þetta gæti verið, hvort þetta væri ég , eða einhver annar. Ég ákvað að prufa aftur að einbeita mér að röddinni og ákvað með sjálfri mér að ef ég heyrði það sama og áður myndir ég rölta niður að sjó og sjá hvers kyns væri.
Ég einbeitti mér aftur einhvernvegin inn í höfðið á mér. Reyndi að halda öllum hugsunum úti.

Þarna kom hún aftur “röddin” og ennþá ákveðnari en áður.

Ég þarf hjálp !

Ég stóð upp af þægilegum sófanum og kallaði á Tító hundinn minn. Hann elskaði að fara með niður á strönd og ég gæti alveg eins tekið hann með, það gæfi mér líka öryggi að hafa hann.

Ég klæddi mig vel, í úlpu, vettlinga, húfu og ullarsokka. Það var vindur úti og það var kalt og það var snjórigning. Við gengum í áttina að sjónum. Það er ekkert sérlega löng leið tekur kannski 10 mínútur að ganga þangað rösklega.

Við gengum saman ég og Tító með vindinn og slydduna í andlitið. Ég sá glitta í hafið og það var úfið og kannski reitt ég vissi það ekki. Við komum að lokum inn á sandinn og ég renndi augunum með ströndinni. Það var ekkert að sjá svo langt sem augað sá.

Ég gekk lengra nær fjallinu og rýndi í átt að stóru steinunum sem liggja upp við fjallið. Þar gæti verið eitthvað. Ég fann allt í einu smá hræðslu í maganum því upp í huga minn koma atburður sem hafði gerst þar nokkrum árum áður.

Það hafði sést til ungrar konu þarna í klettunum sem engin þekkti til í bænum og hennar var leitað alla leið frá Reykjavík. Hún fannst aldrei. Talið var að hafið hefði tekið hana og ekki skilað henni aftur. Ég beindi þessum hugsunum í burtu og beindi athygli minni að Tító. Hann virtist sallarólegur og virtist bara ánægður með þennan óvænta göngutúr.

Nú vorum við næstum komin að klettunum þegar ég sá eitthvað lítið hreyfast þar sem alda og sandur mætast í faðmlögum. Ég gekk lengra að og sá að þetta var lítill kópur. Hann var einn og ósköp umkomulaus.Ég fann stað þar sem ég gat fest Tító því hann gæti fælt þetta litla líf sem lá þarna bjargarlaus.

Ég skimaði í kringum mig og sá að Baldur, Brandur og Sólveig koma aðvífandi. Þau skiptust til að hlaupa og ganga en töluðu mikið. Ég vinkaði til þeirra. Það var ekki oft sem ég hitti bekkjarsystkini mín hérna niður á strönd um helgar. Þau koma hlaupandi að okkur og ráku augun í kópinn.

Brandur sagði með það sama að við yrðum að ná í fullorðin, því kópurinn gæti aldrei komist hjálparlaust í sjóinn og að auki þá hefðum við krakkarnir fengið skilaboð um að ef við finndum eitthvað í fjörunni ættum við alltaf að ná í einhvern fullorðin.

Við hin vissum ekki alveg, en kinkuðum kolli að auðvitað ættum við að ná í einhvern fullorðin til að hjálpa kópnum.

Brandur og Sólveig hlupu af stað upp í bæ en ég og Baldur settumst niður í svartan sandinn og biðum átekta.

Tító lagði sig við hliðina á mér, svolítið órólegur því hann vildi hlaupa og leika sér . En eftir smá stund varð hann rólegur og virtist sofa.

Við sögðum ekki mikið, en biðum bara. Baldur var í bekk með mér. Hann var stór og mikill með mikið svart hár sem stóð í allar áttir.

Við sáum bíl koma keyrandi í sandinum. Þetta var Land Rover blár og hvítur. Við sáum að það var Gummi Geirs sem keyrði og í farþegasætinu var Hákon Ármann. Afturí sátu Sólveig og Brandur.

Bíllinn keyrði alveg upp að okkur og myndaði djúp för í sandinn. Allir stigu út og það var einhver spennan í gangi. Ég fann óþægnilega tilfinningu læðast um mig. Ég sá líka að Tító varð órólegur og eyrun hans voru alveg til baka, hann var hræddur.

Gummi kom að okkur og Baldur og ég stóðum upp.

Gummi: hæ krakka, hvað hafið þið nú fundið.

Ég: við fundum kóp, hann kemst ekki út í sjó, það þarf að hjálpa honum .

Hákon: flott krakkar að þið náðuð í okkur, við reddum þessu.

Þeir virkuðu spenntir eins og þeim hlakkaði til. Ég fann kvíðann í maganum,

Hræðsluna við það sem ég hræddist mest.

Gummi. Ok krakkar mínir nú ert best að þið farið heim og við göngum frá þessu.

Ég: en ætlið þið ekki að hjálpa honum út?

Hákon: nei það er ekki hægt, hann lifir það aldrei af. Við verðum að slátra honum, það er það besta í þessari aðstöðu.

Ég fann örvæntingu mína brjótast út, þið getið ekki bara slátrað honum !

Hákon, svona krakkar af stað heim !

Ég gekk að einum klettinum, með Tító en of lömuð til að taka eftir honum eða vita hvað ég ætti að gera. Ég sá þá ganga að kópnum með kylfur. Ég sá hræðsluna í augunum hans og ég heyrði öldurnar öskra til að reyna að breyta því sem ekki var hægt að breyta. Ég sá fyrsta höggið, ég heyrði örvæntingaróp frá litla dýrinu. Ég sá annað höggið , ég fann örvæntinguna brjótast út og hún gargaði, hún gargaði allt það henni kom í hug. Ég sá hafið hamast við að reyna að hjálpa, en höggin voru of mörg, og djúp. Ég sá líflausan kroppinn liggja þarna og blóðið lita sandinn og hluta af öldunni sem kom til að kveðja.

Ég vissi af mér eftir einhvern tíma. Ég var lömuð, ég hafði upplifað svik sem setti spor.

Ég lagðist í sandinn, Tító lagist á milli fóta mér og vildi láta strjúka sér.

Ég lagði hendurnar mínar um hann og nefið mitt í feldinn hans. Við lágum svona upp að hvert öðru og hugsum um þennan atburð sem við höfðum upplifað, fundum sorgina í maganum og ekkann í hálsinum sem hristi allan líkama minn.

Ég dormaði smá stund.

Ég vaknaði upp eftir einhvern tíma, ég veit ekki hversu langan. Tító var þarna líka og horfði áhyggjufullur á mig.

Ég mundi eftir samvinnu minni og Hafsins og ég fann gleði yfir því.

Ég stóð upp og fann að ég var köld og blaut. Ég hafði legið lengi og var blaut inn að beini.
Ég gekk nokkur skref að hafinu og sendi því þakklæti fyrir að hafa kallað á mig, og ég sendi þakklæti til mín yfir því að hafa hlustað.

Þrátt fyrir að það væri farið að rökkva, sá ég blóð í sandinum. ÉG vonaði bara að hann hefði komist þá leið sem hann átti að fara og hafði hafi hjálpað honum á leið eins og lofað.

Kann þetta varla orðið

Það er langt síðan ég hef skrifað, varð þar af leiðandi ekki lítið hissa þegar ég sá að enþá slæðist fólk hérna inn á síðuna mína, þrátt fyrir margra mánaða þögn frá mér, en svona er nú það. Það er mikið að gera hjá mér, tvöföld vinna og fullt af öðrum verkefnum.

Ekki er þó allt jafn gaman, mikið sparað hjá sveitafélögunum hérna í Danmörku og því miður bitnar það líka á mínum kæru skjólstæðingum frá Kunstskolen Rammen. en það er lítið annað að gera en reyna að finna leiðir svo þau séu ekki tekin úr því umhverfi sem þeim líður vel í.

 þrátt fyrir krísun, eða kannski vegna krísunnar erum við að opna nýja deild, "grafísk teiknistofa" þar hef ég ráðið ungan mann Henrik sem er grafískur hönnuður og hefur unnið mikið bæði á teiknistofum og við fjöldamargt annað spennandi kreatívt. Hann er sem sagt að byggja upp þessa deild til að koma á móti þeirri Þörf sem er í samfélaginu, sem er að allir eiga að komast á vinnumarkaðinn, hvort sem það er raunhæft eða ekki. Við getum að sjálfsögðu ekki lofað nemendum vinnu eftir námið, en við getum þó kennt þau grundvallaratriði sem þarf og reynt að skapa tengsl á milli teiknistofa og nemenda og það ætlum við að gera.

Einnig erum við byrjuð á því sem við köllum "overbygning" þar hef ég ráðið kennara sem tekur þá nemendur sem hafa verið mjög lengi í skólanum og fer með þau á sýningar, skoðar byggingar "arkitektur" og þess háttar, eiginlega meiri teori en áður. Það verður spennandi að sjá hvað gerist með það. 

 Það gengur vel með nýja skólann "skolen for kreativitet og visdom", mikið að gera og spennandi. Við erum byrjaðar að kenna á barnaheimili tvisvar í mánuði, tvo tíma í einu. Einnig erum við með kennslu fimmtudaga og sunnudaga. Við stefnum á fleiri námskeið á næsta ári, en það er allt í vinnslu.

Af okkur fjölskyldunni er allt gott að frétta, erum að byggja og breita og er það voða spennandi. Ég fæ nú stærri vinnustofu, það sem var stofan, verður nú vinnustofa. Mjög kærkomið, ég er nefnilega að vinna að sýningu sem er í enda mars mánaðar. 

Núna er ég ein heima með kæru kvikindunum mínum, sit í sófanum  með nokkur af þeim í kringum mig. Ég ætla að njóta kvöldsins fyrir framan sjónvarpið og drekka sykurlaust eitthvað  gott og njóta þess að vera ein í kotinu. 

Hafið það gott kæra fólk, þeir sem koma orðið inn hérna....

 

 

hugurinn flytur fjöll eða grefur gröf, þitt er valið

Svona getur það nú verið, maður kemur og maður fer. Ég er hérna smá stund, svo koma aðrir tímar með annan fókus sem þarf að sinna.

Það eru mikil átök allsstaðar þar sem ég tala við fólk, en það sem er gott við það er að þá koma aðrar hugsanir inn í meðvitundina, hugsanir sem engin getur tekið frá þeim sem hugsar, það koma líka draumar, draumar sem engin getur tekið frá þeim sem dreymir.

Draumar geta verið sterkur kraftur, bæði jákvæður kraftur og líka neikvæður. Munurinn liggur í því sem liggur á bak við drauminn. Hvaða hugsun er á bak við drauminn, er eitthvað sem við öll ættum að skoða sem látum okkur dreyma,. Hvaðan kemur draumurinn og hverjum er hann ætlaður. Er draumurinn góður fyrir einn eða fyrir heildina. Við erum þar sem mannkyn, að við ættum að láta okkur það varða hvaða áhrif draumar okkar og hugsanir hafa, á okkar líf og annarra.

Orka fylgir hugsun. Hugsun, eða draumar eru eitthvað sem getur haft áhrif á bæði okkar líf og annarra. Við þurfum að vanda okkur í þeim hugsunum og draumum sem við leyfum koma upp á yfirborðið. Það er hægt, en það krefst meðvitraðar æfingar. Það felst í því að skoða þá hugsun sem kemur, sem annar, sá sem hlustar. Hugsunin/draumurinn kemur upp, við skoðum hana, reynum að finna hvaðan hún kemur og hvað hún vill, þá meina ég virkilega að einbeita sér að henni og reyna að skilja hver innsti tilgangur hennar er.

Það er alltaf tilgangur! Einn tilgangurinn getur verið að hugsunin vil bara hugsast ! Þar á ég við að við erum með fullt að hugsunum sem koma aftur og aftur og vilja bara hugsast. Þessar hugsanir eru einskonar vanahugsanir sem trufla skýra hugsun. Þessar hugsanir eru til trafala og gott er ef við reynum að róa þær, fá þær í burtu. Þær koma aftur og aftur, vegna þess að við gerum okkur ekki grein fyrir að við erum ekki þessar hugsanir, við höfum þær bara og við getum stjórnað þeim, en ekki láta þær stjórna okkur. Best er að byrja á að þjálfa sig á því að stjórna þessum hugsunum og senda þær upp í Ljósið. Það er mikilvægt að muna að við höfum þessar hugsanir, við erum þær ekki.

Aðrar hugsanir, eins og  til dæmis hræðsla sem margir þjást af nú til dags.

Hvaðan kemur hræðsluhugsunin, hvað erum við hrædd við ?

Mín upplifun er sú að hræðslan kemur frá undirmeðvitundinni sem alltaf vil okkur vel, en er okkur líka oft til trafala.

Það þarf að róa undirmeðvitundina, og vinna með henni. Við getum talað við undirmeðvitundina, við getum valið að vinna með henni en ekki á móti henni. Undirmeðvitundinn er öll sú reynsla sem við höfum frá þessu lífi og fyrri lífum. Þarna er mikla visku að fá sem getur hjálpað okkur mikið í öllu sem við gerum. En undirmeðvitundinn  býr ekki bara yfir visku, hún man líka allt það hræðilega, erfiða og sorglega sem við höfum upplifað í öllum þeim lífum sem við höfum haft og að sjálfsögðu vil hún verja okkur fyrir þess slags áföllum.

Verum meira meðvituð í sambandi við undirmeðvitundina, það gerir allt auðveldara, verum meira meðvituð um þær hugsanir sem við hugsum, þær hugsanir sem við sendum út í heiminn, þær hafa áhrif, þær senda frá sér  það sem er hugsað og ef um slæmar hugsanir er að ræða, sem er sennilega 8o prósent af þeim hugsunum sem eru sendar út, þá er ekki svo skrítið að heimurinn sé eins og hann er í dag, eða hvað.  Góðar jákvæðar gleðihugsanir hafa líka áhrif, það eru þær hugsanir sem er svo mikil þörf á í heiminum og þar getum við öll lagt eitthvað af mörkunum.

Verum meðvituð um að senda góðar hugsanir út reglulega, þær safnast svo saman og hafa áhrif á framvindu mála í heiminum, sjáið bara til …….

Set hérna inn sjálfsþekkingarhugleiðslu fyrir þá sem vilja

Fimmtudagshuggulegheit

Ósköp friðsælt núna hérna í eldhúsinu. Brenniofninn hitar allt í kringum sig og við sitjum hérna hver við sína tölvu og hvílum okkur smá eftir daginn og kvöldmatinn. Sól og vinkona hennar voru að baka þegar ég kom heim, og núna njóta þær afraksturins af því og sitja uppi í herbergi og horfa á bíómynd og borða köku í desert eftir kvöldmatinn.

Við förum á eftir að taka gamla vinnuherbergið í gegn, það á að verða að herberginu hennar Sólar, Sólar herbergi verður að sjónvarpshugguherbergi og stofan verður að sameiginlegri vinnustofu. Okkur bráð vantar aðstöðu fyrir allt mögulegt sem við bardúsum bæði saman og hver fyrir sig.

Annars er lítið að frétta frá mér, allt er ekki auðvelt, en verður auðveldara dag frá degi. Skólarnir báðir ganga mjög vel, mikið spennandi að gerast á báðum stöðum.

Listaskólinn sem ég ásamt tveimur öðrum setti á laggirnar fyrir 8 árum og er nú skólastjóri í, er að stækka í báða enda. Við erum byrjuð með það sem heitir ungdommsuddannelse, sem er tilboð fyrir ungt fólk með sérþarfir, þar sem bæði er hægt að læra myndlist og einnig dönsku, reikning og önnur samfundfög. Þetta er svo tilboð með skólanum þar sem aðalega er kennd  myndlist og hefur alltaf áður bara verið kennd myndlist.

Einnig erum við að opna það sem kallast vinnustofa, sem er fyrir þá sem eru búinn að vera lengi í skólanum, en nokkrir hafa verið í 8 ár, og eru ekkert á leiðinni að hætta.

Til að það verði einhver hreyfing á nemendum gerum við þessar vinnustofur. Ef engin fer út úr skólanum, höfum við ekki pláss fyrir nýja.

Þetta er bæði mjög spennandi og tekur líka mikinn tíma.

Hinn skólinn, “Skolen for kreativitet og visdom” stækkar dag frá degi, það koma endalaust nýir nemendur inn og við verðum brátt að huga að því hvað við gerum eftir áramót.

Skemmtilegt er að við vorum beðnar að skrifa grein um skólann í mjög gott blað sem kemur út í desember, þrjár síður !! við erum að sjálfsögðu mjög ánægðar með það og erum á fullu að skrifa.

Núna í næstu viku er haustfrí, og ætlum við að hvíla okkur. Ég nota einhvern tíma til að skrifa að þessari grein, og svo ætlum við í sund og bíó og þess háttar.

Núna ætla ég að kveðja að sinni, kannski verður tími til að skrifa í næstu viku.

Kærleikur og Ljós til ykkar allra

Samvinna milli engla og okkar.

Allt með rólegra móti miðað við hvernig gæti verið. Stundum virðist heimurinn hristast, og allir sem einn erum með í þeim skjálfta. Ég finn að í dag get ég hægt á skjálftanum, með því að biðja um hjálp til að takast á við það sem koma skal og hjálp til að hafa styrk til að takast á við það sem er óumflýjanlegt, hvað sem verður og í hvaða átt sem er .

Eftir þessar bænir finn ég innri ró og vissu fyrir því að allt fer á þann veg sem er best fyrir mig og best fyrir það heila.

Í gær fórum við mæðgur í göngutúr í skóginn okkar hérna rétt hjá. Við tókum Lappa og Dimmalimm með. Þetta var yndislegt í haustlitunum sem skarta sínu fegursta núna.

Það er svo flott slott þarna, fallegur garður, en líka villtur skógur. Hundarnir nutu þess að ganga og þefa upp alla þá lykt sem varð á vegi þeirra og við mæðgur leystum öll heimsins vandamál, bæði okkar á milli og í stærra samhengi.

Þessi vika er sú vika sem ég ekki er að kenna í Listaskólanum, en ég kenni þessa vikuna í Skolen for kreativitet og visdom. Það gengur mjög vel,  við höfum núna 14 nemendur og það er mikil gleði sem ríkir. Þess má geta að það bætast stöðugt nýjir nemendur við, því fólk fréttir að því sem við erum að gera.

 Við vinnum í svo góðri orku sem við höfum byggt upp með hugleiðsu í langan tím og samvinnu við þá engla sem við höfum markvisst unnið að því að fá samband við.

Mig dreymir um þann tíma þar sem samvinna milli engja og okkar verður hluti að því að draga andan. Fyrr á tímum, var þetta algengt, en núna er eins og mannkyn hafi misst kontaktin við sitt innra og aðrar víddir, sennilega vegna þess að við höfum svo mikla efnisþörf, eða þar að segja, við dýrkum og erum þrælar peninga, húsa og annars sem í raun að lokum færir okkur ekki neitt.

En núna er allt rifið úr höndunum á okkur með krísum, bæði efnahagslega og náttúruöflin. Við erum sem sagt ekki eins mikir herrar yfir lífi okkar og við viljum vera láta. Ég segi stundum að það eina sem ég finn að ég get stjórnað, er hvað ég borða.   En þá verðum við að finna aðrar leiðir til að upplifa okkur lifandi, sem ég vona svo innilega að  verði til þess að við leitum á önnur mið, hin innri mið, því þar er allt sem við þurfum! Bara að gefa þeim heimi  sjéns, þeim heimi sem bíður eftir að við opnum augun fyrir þeim.

Þetta er í raun allt svo einfallt, en við gerum það svo flókið.

Megi friður og englar vera með ykkur.

Loftslagsráðstefna Sameinuðu þjóðanna mun fara fram hér í Kaupmannahöfn í desember 2009.

Markmið ráðstefnunnar er að ná samkomulagi um nýjan umhverfissáttmála.

Þessi ráðstefna er mjög mikilvæg og hefur áhrif á hvernig framtíðin lítur út fyrir allt líf á jörðu.

En eitt er hvað stórþjóðirnar velja að gera sem er að sjálfsögðu mjög mikilvægt, en mikilvægast er þó hvað við hver og einn veljum að gera í okkar daglegal lífi í umgengni okkar við hin náttúruríkin .

Þetta er eitthvað sem kemur okkur öllum við, en hversu mikið setjum við okkur inn í þetta, hversu mikil áhrif getum við haft, eða eigum við kannski bara nóg með okkur sjálf.

Hvað er  raunhæft að við hver fyrir sig gerum til að hafa áhrif?

Ég held að það sé mikilvægt að við skoðum okkur nær en við oftast gerum og byrjum á því sem er í kringum okkur og þar sem við smátt og smátt getum orðið meðvituð um það líf sem er okkur næst.

Við þurfum að skoða þetta út frá dýpri tilfinningu en við höfum gert áður. Við skoðum oftast þessi umhverfismál út frá ógnun eða hræðslu fyrir okkar lífi hérna á jörðinni sem er að sjálfsögðu áhrif frá hræsluáróðri sem dynur á okkur dag eftir dag.

Mín skoðun er sú að sá áróður setur ekki varanleg spor eða hefur langvarandi áhrif sem er nauðsynlegt til að viðhalda góðri umgengni við bæði dýr og náttúru langt inn í framtíðina.

Við þurfum í raun að æfa okkur á að verða meðvituð um mikilvægi alls lífs á jörðu.

Kærleikurinn er sterkasta aflið í öllu lífi og þar held ég að sé best að byrja hjá okkur hverjum og einum.

Ég held að það sé auðveldast fyrir okkur að þróa Kærleikan til dýranna, því þau eru svo náin okkur og vekja upp svo margar tilfinningar  sem eru oftast góðar.  

Í þessum pistli tek ég fyrir hvernig hægt er á mjög einfaldan hátt að að gera erfiða upplifun að fallegu augnabliki á milli mannesku og dýrs !

Mig langar að deila með ykkur upplifun sem ég hafði fyrir tveimur árum  þar sem Kærleikurinn gaf mér vissu fyrir að með einfaldri hugsun hafði ég áhrif á líf sem fór yfir á aðra vídd.

Einhverntíma á lífsleiðinni upplifum við flest að missa gæludýr. Margir taka því eins og hverjum öðrum hlut, en mörgum okkar finnst það mjög erfitt. Núna heyrum við um verri örlög margra dýra vegna erfiðleika hjá fólki, ástandið er þannig í heiminum að það er auðvelt að gleyma að þegar við tökum að okkur dýr þá fylgir því ábyrgð á meðan dýrið lifir. Ábyrgðin getur legið í því að taka ákvörðun, ákvörðun um hvort dýrið eigi að lifa eða deyja.

Einu sinni átti ég hund, hún var okkar fyrsti fjölskylduhundur og var okkur öllum mjög kær. Hún var algjörlega hluti af fjölskyldunni. Hún hét Iðunn og hún kom til okkar 1996.

Hún varð eins og gerist og gengur gömul, hún dó í fyrra  12 ára gömul. Við héldum henni lifandi eins lengi og við gátum, en að lokum sáum við að við yrðum að taka ákvörðun um það hversu mikið hún ætti að þjást og hversu lengi. Hún gat varla orðið gengið, lá bara á dýnu á gólfinu inni í stofunni og svaf. Hún heyrði orðið illa en það sem var verst var að hún hafði svo miklar kvalir. Hún hafði verið á verkjalyfjum og öllu því sem átti að hjálpa í nokkra mánuði, en það var hætt að virka.

Ákvörðunin var tekin og dýralæknirinn sem hún þekkti vel var pantaður heim. Jens hafði verið læknirinn hennar í mörg ár.. Okkur fannst mikilvægt að þegar hún færi frá okkur, væri hún á stað sem hún þekkti og í kringum fólk sem hún þekkti.

Á dýnunni sinni inni í stofu í faðmi fjölskyldunnar.

Daginn sem Jens kom, vorum við fjölskyldan saman komin. Eldri börnin okkar komu líka og voru með að kveðja hana. Við borðuðum morgunmat saman, vorum öll leið og kvíðin fyrir því sem átti að gerast. Við settumst öll inn í stofu eftir morgunmatinn og sátum hver í sinni hugsun. Iðunn var í miðjunni, á dýnunni sinni eins og alltaf.

Án þess að við ræddum það hvert við annað, byrjuðum við hver fyrir sig að hugleiða. Ég get bara skrifað mína upplifun, en veit þó að ég var ekki ein um þá upplifun. Það er mikilvægt fyrir mig að deila þessu með ykkur, því þetta gefur nýja mynd af þeim möguleikum sem eru til að gera svona kveðjustund fallega og með meiri Kærleika.

Ég upplifði í byrjun algjöran frið, og sátt. Ég naut þeirrar tilfinningar sem var kærkomin eftir erfiða mánuði. Ég einbeitti mé að Iðunni í huganum, sendi henni allt það þakklæti og Kærleika sem ég hafði til hennar eftir þetta líf sem við höfðum haft saman.

Ég veit að orka fylgir hugsun.

Ég sá hana hvíla örugg í því sem var að gerast og mín skynjun var sú, að hún vissi og var tilbúinn.

Ég hélt þessari mynd í huganum í dálítin tíma. Allt í einu fann ég að að allt lýstist upp í kringum hana og ég heyrði eins og óm af tónum í stofunni. Ég fann að ég náði sambandi við hana á annarri vídd og ég hélt sambandinu sem var á allt öðru plani en ég hafði upplifað áður. Ég skynjaði í kringum hana einhversskonar orku eða verur sem kannski er hægt að kalla engla eða hvað sem við veljum, ég kalla þetta orku  fulla af kærleika sem voru tilbúnar að taka á móti henni. Þá var ég viss og sátt, því auðvitað fara dýrin í sitt himnaríki, eins og við förum á okkar stað. Ég hélt tengingunni við Iðunni í langan tíma og ég fann að í þessari tengingu sem myndaðist náðum við að kveðja hvor aðra. Ég fann að hún var tilbúinn til að fara og þá varð ég tilbúinn til að sleppa.

Ég opnaði augun og leit á hina í fjölskyldunni og um leið skein sólinn inn um gluggann og baðaði stofuna í ljósi. Þetta var táknrænt.

Dýralæknirinn kom og gaf henni sprautu í hjartað og eftir smá stund var hún farinn.

Ég vissi að það var tekið á móti henni á annarri vídd.

Ég vissi líka að þetta var rétt ákvörðun.

Þetta er í raun spurning um að við höfum virðingu fyrir því lífi sem er í kringum okkur.

Það er fyrsta skrefið að því að bjarga jörðinni.

 

Reiðulínan og pjátursstelpan mætast í syntese

 

Já, það er tími til komin að fara að sinna blogginu aftur. Öll sú hugsun hefur legið í dvala í sumar, þar sem ég hef verið á ferðinni í allt sumar, á milli þess sem ég hef unnið.

Ég fór til Íslands með sýningu eins og sést á fyrra bloggi og svo vorum Sól, Dimmalimm og ég í sumarhúsi við Límfjörðin sem var fallegt og yndislegt. Set myndir inn frá þeirri ferð.

Margt gott hefur gerst, en samt er lífið ekkert auðveldara en oft áður. Margt er í óvissu með lífið okkar hérna í kotinu, en margt er mikið öruggt.  Það er öruggt að ég sit hérna og nýt stundarinnar ein heima með öllum dýrunum mínum, það er öruggt að ég heyri í fuglunum úti í garði og það er öruggt að ég fæ mér hádegismat sem ég hef planlagt að verði góður.

Það sem ég get ekki stjórnað, er óöruggt, en það sem ég get stjórnað er oftast öruggt. Eitt er það sem ég get stjórnað og hef nú stjórnað með öllum þeim kærleika sem ég hef í mér, er hvað ég bíð líkama mínum upp á. Núna í tæpt ár hefur hann fengið valið fæði sem passar honum vel til að fá á sig fallegt og heilsusamt form. Kroppurinn hefur misst um 30 kíló og okkur báðum líður vel með það. Við njótum nú betur samvista og gerum hitt og þetta okkur til gamans sem annar hluti af mér hefur átt erfitt með að sætta sig við, fundist það sóun á tíma og bölvaður hégómi. Þessi hluti af mér er oft ansi stífur og vill helst nota tímann í skynsamlega hluti sem kemur flestum að gagni. Þessi hluti hefur ráðið miklu undanfarin ár, en hefur fengið minna pláss núna á meðan ég leifi kvenlega hlutanum (femenin) að koma fram og sína sig smá sem í raun verður meira og meira.

Þetta krefur stundum rökræðna á milli allra hluta, en við erum nú komin á þá skoðun að allir eiga rétt á að fá pláss, og allir eru mikilvægir til að allt fari á besta veg og “ég” verði heil.

Kvenlega hliðin, elskar að skoða föt, og velta fyrir sér hvað passi vel saman, prufa föt í búðum og máta hitt og þetta saman. Pælingar um hárið og snyrtivörur eru komnar á borðið en er kannski ansi fálmandi. En allir þurfa að byrja einhversstaðar og æfa sig að á því sem nýtt er.

Henni ströngu litlu fannst þetta alveg út í hött í byrjun og frá henni streymdi óánægja sem hafði áhrif á alla í kringum hana. Núna sættir hún sig við þetta, reynir að umbera þetta pjátur, en brosir samt út í annað af og til sem er tákn um kærleika til hennar pjátu sem finnst gaman af litum, fötum, fallegum hlutum og blómum. Henni finnst líka gaman að mála, teikna, syngja og dansa og hún gerir meira og meira af því. Þetta léttir stemminguna á öllum plönum svo í mér án alls utanaðkomandi er meiri friður en áður.

Hún stranga er minn styrkur og kraftur sem hefur hjálpað mér í gegnum allar mótbárur sem ég hef upplifað, hún hefur verið sú sem hefur mótað mig og gefið mér kraftinn, kraftinn sem getur allt, vil allt og kann allt. Hún hefur verið með mér á öllum mikilvægum augnablikum í lífinu, til að hjálpa mér að ná markmiðum mínum. Það er henni að þakka að ég er sú sem ég er.

En allt hefur sinn tíma og núna er annar tími sem kallar á eitthvað annað sem er mikilvægt fyrir mig núna í þeim verkefnum sem nú taka við.  

Dag frá degi verð ég meira heil, með því að sameina og gefa pláss til allra í mér, ekkert er þar sem ekki á að vera, allt hefur jafnan rétt á sér og getur hjálpað á þeim stöðum sem “ég”  þarf á að halda.

Svona er “ég” spegilmynd jarðarinnar. Svona ert “þú” spegilmynd jarðarinnar

Allt á rétt á sér og allt gefur til heildarinnar.

Kærleikur og Ljós kæru vinir

Hvaða andlit höfum við ?

Þá er ég komin heim í kotið eftir ferðalag til Íslands. Ég hafði það alveg eins og best er á kosið í alla staði. Sýningin gekk vel og ég naut fegurðar Vestfjarða þessa stuttu viku sem við vorum þar. Ég ferðaðist þar með Morten ( sem sýndi með mér) konunni hans, dóttur og svo að sjálfsögðu Sólinni minni sætu.

Ég ætla nú ekki að gera langa ferðasögu, bara svona smá . Eftir viku á Ísafirði við gott yfirlæti hjá Áslaugar gistiheimili og Sigrúnu systur fórum við suður.

Sól og ég hittum Margréti og Ingunni og ferðuðumst um Suðurlandið sem var svo fallegt og fallegt. Ég heimsótti nokkra og hitti nokkra. Gaman er að segja frá því að ég heimsótti hann Kalla í Mosó og fjölskyldu. Kalla þekkt ég í raun bara sem góðan bloggvin. Við áttum saman yndislega stund þar sem tilfinningin var að vera með nánum og gömlum vinum. Ég er þakklát fyrir þennan vinskap.

Auðvitað átti ég stund með Guðna mínum, sem hefur verið mér svo náin í mörg mörg ár.
Suma náði ég ekki að hitta, en hitti næst, suma náði ég að hitta og er þakklát fyrir það.

Ég fór í hvalaskoðun með Bobbu vinkonu og Sól, mjög áhugavert á margan hátt. Opnaði augun mín fyrir svo mörgu sem alltaf er fræðandi gott og hollt.
Ég verð nú að segja að þar hefði margt mátt betur fara og hefði mátt hugsa aðeins betur hjá þeim sem að þessu stóðu. Við völdum að tilviljun ekki bát frá Eldingu.

Það var dýrt að fara svona ferð! Skildist á Sigga mínum að Elding hafi verið ódýrari en það sem við völdum.
Þegar maður fer inn í bátinn þar sem maður kaupir miðana labbar maður upp ansi áhugaverðan landgang, minnir á einhvern hátt á inngang í hóruhús í bíómyndum. Landgangurinn er yfirbyggður með rauðu efni og svo eru ljósaseríur festar við efnið svo tilfinningin er alls ekki sú að maður se að fara að upplifa íslenska náttúru í allri sinni fegurð. Þegar inn í skipið er komið, þar sem maður kaupir miðana og getur keypt sér einhverjar veitingar á meðan beðið er, er upplifunin betri og undirbýr mann aðeins betur undir það sem koma skal.

Þar sátum við, Bobba, Sól og ég og drukkum kók og kaffi og létum okkur hlakka til ferðarinnar, ástam nokkrum öðrum sem vildu sömu upplifun og við.

Loks lá leið á haf út og spenningur í maganum, með öllum hinum útlensku ferðamönnunum. Þarna heyrðum við dönsku, þýsku, ensku og frönsku. Voða gaman og spennandi.

Við sigldum á haf út og sáum smá hvala baka hér og þar, en í raun ekkert eins og auglýsingin lofar, en náttúran svíkur engan, litirnir fallegir, og fuglalífið mikið.

Eitt var það sem truflaði okkur og erfitt er að skilja að hafi ekki verið gert eitthvað við, við hlustuðum á útvarpið í lélegum hátölurum alla leiðina, auglýsingar, bítlarnir og hina ýmsu poppmúsik, einhvernvegin passaði þetta ekki alveg inn í það sem hugurinn hafði undirbúið sig fyrir. Hafið, náttúran, hvalir sem hoppa upp í öllu sínu veldi, Ísland í öllu sínu veldi . Nei, það vantaði eitthvað upp á, halalleiðangur sem virkaði sem auðfengin leið til að þéna peninga, án þess að leggja of mikið á sig, eða hugsa þennan iðnað til enda.

En enga neikvæðni, auðvitað sér náttúran sjálf fyrir því að við getum notið hennar.

Á leið í land, settumst við inn í bátinn, kaldar og þreytta.
Einn liður í túrnum, var stangveiði. Ég var ekki alveg að skilja tilganginn með tilgangslausri veiði, en ákvað ekkert að vera að láta það í ljós, bara ekkert að vera að taka þátt í því. Við sáum innanfrá að hverri línunni var kastað út eftir aðra, sumum fiskum hent út aftur. Skilningsleysi mitt algjört fyrir svona tilgangslausu drápi og limlestingum, en ég ákvað að vera ekkert að skipta mér að því, þetta er leið til að þéna peninga, drepa eða meiða sér til gamans, ekki sér til matar.

Sól fór að líða eitthvað illa, svo ég fór með henni upp á dekk. Þar var allt fullt af glöðum útlendingum að toga upp, einn og annan fisk sér til gamans.

Við Sólin gengum fram á appelsínugula plastkörfu hálf fulla af gersemum hafsins, og Guð Minn Góður þeir voru allir lifandi og börðust við köfnun, það var greinilegt að sjá baráttuna sem þeir áttu í, sprikluðu og börðust. Ég fékk skal ég segja algjört sjokk. Ég man í gamla daga þegar pabbi var að veiða, að fiskarnir voru það sem kallað var blóðgaðir, held það sé að skera á slagæð eða eitthvað þessháttar. Þá var veitt sér til matar, ekki að þeim hafi þótt það leiðinlegt, en við borðuðum allan aflann yfir veturinn.

Sól og ég fórum niður til Bobbu alveg miður okkar og við ræddum þetta smá stund, fór ég svo upp í stýrishús og fann fram til þeirra sem báru ábyrgð á þessum verknaði.

Við vorum alls ekki sammála um hvað ætti að gera og hvað væri rétt að gera, þeir héldu í alvörunni að ég væri að gera grín. En að lokum fór einn þeirra og leysti blessuðu fiskana undan þeirri þjáningu að berjast og berjast, kafna.

Þetta var ekki góð upplifun, og gaf ekki góða mynd af því hvernig er hægt að kynna landið okkar. Iðnaður sem kannski gæti verið með til að gefa tekjur til þjóðar sem er á hausnum og á kannski allt sitt undir ferðaiðnaðinum og ferðamönnum.

Það er mikilvægt að andlit þjóðarinnar, sé andlit þjóðarinnar, nema þetta hafi verið andlit þjóðarinnar ?

Eftir hundrað ár og súrkál finn ég tíma til að setjast niður og gefa frá mér hljóð.

Heimasætan nýr farinn út úr húsi með nágrönnunum á leið til Stokkhólms í lúxusferð á flottu hóteli og næturgisting á eyðibýli á leiðinni.

Nágrannar okkar eru alveg hreint frábærir. Við erum í miklu og góðu sambandi við þau öll. Ræddum um það um daginn að við ættum eiginlega að byggja glergöng á milli okkar! Þetta er kolleftiv með nokkrum fjölskyldum og þrjár af fjölskyldunum fara af stað. Sól er mikil vinkona barnanna og þar af leiðindi var henni boðið með. Aldeilis frábært. Hún kemur heim á sunnudagskvöldið eða mánudagsmorgun.

Gunni er úti í skóla að elda mat fyrir þá nemendur sem eru að klára skólann til að fara áfram eitthvað annað.

Ég sit hérna við opin gluggann, bíð eftir þrumum og eldingum sem búið er að lofa í kvöld. Ég sit undir teppi þreytt og sæl eftir undanfarnar vikur sem hafa verið frábærar og erfiðar.

Í dag var lokasýning í listaskólanum með fullt af glöðum gestum sem nutu frábærra verka nemanda. Á morgun hef ég frí en vinn svo mánudag og þriðjudag og er svo komin í sumarfrí, yndislegt. Hérna er hægt að sjá heimasíðu skólans

Um síðustu helgi var “prufudagur” í nýja skólanum, SKOLEN FOR KREATIVITET OG VISDOM. Nýtt og ótrúlega spennandi verkefni sem Ulrikka vinkona mín og ég erum að setja í gang. Skólin er ætlaður fyrir börn frá 6 til 9 ára í einum bekknum og 10 til 14 ára í hinum. Við vinnum að sköpun í mörgum formum. Við hugleiðum, segjum ævintýri, syngjum, spilum tónlist, málum, teiknum, vinnum með leir, ræðum heimspeki, finnum fram það innra og túlkum það fram í það ytra. Engin sköpun er röng og öll sköpun er leyfileg. Við gefum tíma til að skoða og finna fram það sem vill koma fram í því formi sem passar hverjum og einum. Sum hugsun kallar á ákveðna leið til að vera séð og sú leið fær hjálp til að verða sýnileg.
Við höfðum 7 börn í hverju holli og dagurinn var alveg hreint frábær. Ég var svo sæl og sátt á eftir og við báðar tvær. Hægt er að sjá heimasíðuna hér .

Ulrikka og ég höfum unnið að þessu verkefni undanfarna sex mánuði og nú er þetta að verða raunverulegt. Fólk er mjög hrifið að þessu og nú er bara að vona að við byrjum með tvo fulla bekki í haust. Þetta er til að byrja með á fimmtudögum og sunnudögum en að sjálfsögðu reiknum við með að þetta verði meira í framtíðinni. Þrjú barnaheimili hafa haft samband við okkur til einhverskonar samvinnu, en við ætlum að skoða það eftir sumarfríið. Spennandi spennandi.

Núna hef ég nokkra daga til að vinna að sýningunni á Íslandi . Ganga frá kúnstskólanum fyrir sumarfrí klára þar sem klára þarf þar og loka, þar til 3 ágúst.

Við erum í þeirri frábæru aðstöðu eftir 7 ár að vera með fullt hús og nemendur á biðlista og fólk sem vil kenna á biðlista líka. Lúxus :o)

Sól og ég komum nú heim til Íslands, þann 4 júlí verðum eitthvað pínu lítið í Reykjavík, einn dag að mig minnir. Fljúgum svo til Ísafjarðar verðum þar til 10 Júlí, förum svo til Reykjavíkur og verðum í viku. Ég veit eitt, að ég ætla að heimsækja æskuslóðirnar og sýna Sól það umhverfi sem ég ólst upp í annað er ekki ákveðið.

Ég hef af og til skrifað um barnaheimilið sem Sól var á þegar hún var lítil. Ég vann þar líka þegar barnaheimilið var að byrja og þess vegna var Sól svo heppin að vera ein af fyrstu börnunum á þessu barnaheimili. Þetta barnaheimili er bóndabær og algjörlega einstakur ataður. Það er þar sem við fengum Lappa, Múmín kisuna okkar og núna Dimmalimm. En um daginn varð barnaheimilið 10 ára og það var að sjálfsögðu haldið upp á það með stæl. Öllum börnunum sem höfðu hætt til að byrja í skóla var boðið að koma og eiga kvöldstund og nótt á bóndabænum. Morgunmatur var líka og þar gátu foreldra verið með. Margt á þessum barnaheimili voru hlutir sem við foreldra sáum um, til dæmis hreingerning og garðvinna. Frábær staður með mikilli ábyrgð á foreldrum barnanna. Gunni og ég vorum mjög aktiv þarna og að sjálfsögðu stóð Gunni fyrir matnum og hann var líka með í tjaldi til að passa börnin um nóttina.Það er svo frábært að Sól ennþá eftir 6 ár, elskar barnaheimilið sitt og hún gat varla beðið eftir að dagurinn stóri rynni upp. Þetta var mikil upplifun og gaman að sjá allt þetta fólk aftur.

 

 

 

Á bóndabænum eru fjöldin allur af dýrum og umhverfið algjörlega yndislegt. Byggingarnar og hugsunin á bak við staðinn er allt lífrænt. Ég set inn nokkar myndir af deginum.  

Annað að frétta að Dimmalimm er fallinn vel inn í hérna á heimilinu. Hún er aldeilis frábær hundur svo fyndin og skemmtileg. Ég hef haft hana mikið með í vinnuna og þar er hún elskuð heitt af öllum og nemendurnir voru bara fúlir í dag þegar hún kom ekki með. Ég lofaði að eftir sumarfríið tæki ég hana með af og til svo þau gætu haldið sambandi við hana áfram. Lappi litli er alveg frábær við hana svo lítið félagslyndur sem hann er, tekur hann öllum hennar árásum bara með stakri ró.
Hún er algjör morgunkúra. Á morgnana þegar við vöknum þarf ég að bera hana niður hálf sofandi setja hana út á gras til að láta hana pissa og kúka og hún hangir með hausinn í nokkurn tíma áður en hún nennir að gera eitthvað. Mjög öðruvísi en ég er vön með hina hundana, þar sem við þurftum að rjúka niður eldsnemma með þá til að vera á nógu fljót áður en pissað var.

Ég vona kæra fólk að þið hafið það alveg yndislegt öll og sólin nái að skína á ykkur oft á dag bæði hin innri sól og hin ytri.

gólfmottann Dimmalimm

Skyndileg breyting á fyrirparti dagsins gaf möguleika á göngutúr með Lappa Kóng, Múmín prins og Gólfmottunni henni Dimmalimm ! Veðrið yndislegt og engin á ferli nema við. Mottan var kát að vanda og skoðaði hvern krók og kima á leiðinni, en að lokum skulfu litlu fæturnir undir henni svo sú gamla tók hana upp á arminn upp brekkuna að húsinu.

Mottan var þó ekki alveg á að fara inn þegar ég setti hana niður þegar við vorum komin í garðinn heldur hljóp hún bak við hús og reyndi að fela sig. Hún er svo fyndin litla skottan.

Í gær átti heimasætan afmæli, hún varð 12 ára. Við buðum nánustu vinum og frænkum. Það var mikið fjör og mikið gaman.

Allir mögulegir leikir voru leiknir og hoppað á trambolíni og við hin "fullorðnu" spjölluðum um allt milli himins og geyma.

Gunni og ég vorum ansi sein með allt, vorum að byrja að elda þegar gestirnir komu kl 11 hehe.En ekkert mál allir fóru í sving með okkur, vöskuðu upp, hjálpuðu með eldamennskuna og voru með til að gera allt auðveldara. Það er svo mikið að gera hjá okkur báðum að við erum eins og heilasoðin bæði. Fengum svo góðan mat og bakaraköku sem við höfðum pantað daginn áður hjá lokalbakaranum. Drukkum te, kaffi, vatn og eplamost.

Ekkert nammi fyrir börnin, hafði keypt ægilega góðan ís, en gleymdi að bjóða hann gestum. Á morgun byrjar vinutörn. Lokasprettur fyrir lokasýningu í skólanum. Dimmalimm gólfmotta kemur með í skólann og hjálpar mér að kenna og setja upp sýninguna. Heimasíða nýja skólans er komin upp, mjög flott að mínu mati, hérna kemur Link inn á síðuna : http://skolenforkreativitetogvisdom.dk/.Ég hef engan tíma til að kíkja á ykkur kæru bloggvinir, en vonandi er mér fyrirgefið. Set inn nokkrar myndir frá afmælinu í gær og óska ykkur alls hins besta .....Kærleikur og Ljós

 

Ég hef litlu við að bæta þessa dagana.

 Ég hreinlega hleyp frá einum stað til annars og gleymi því sem ég gerði fyrir augnabliki þegar ég fer í það næsta.

Það er samt gaman, en þó finn ég að þetta er aðeins að verða of mikið.

Ég fæ smá sting undir brjóstið af og til, eins og spenningur.

Ég hef þó ekki tíma til að huga að þessu fyrr en eftir hvítasunnu.

Í dag vorum við að rakubrenna í skólanum, það er alveg ferlega gaman og spennandi að sjá verkin verða til eftir svona langan tíma. Við brennum verk sem hafa verið gerð fyrir ári síðan. Við kennararnir erum líka með eitthvað sem við höfum gert, þannig að það klappa allir sínum litlu höndum þegar deginum er lokið.

Í kvöld förum Ulrikka og ég og lesum alla texta yfir á heimasíðunni fyrir nýja skólann svo er heimasíðan tilbúinn. Siggi var í allt gærkvöld að kenna mér að vinna á heimasíðunni sjálf, svo nú kann ég það.

Á morgun næ ég svo í 1.5oo bæklinga um nýja skólann sem við dreifum hérna um bæinn um helgina. Spennandi.
Set inn myndir sem sýnir hvernig bæklingurinn lítur út.

Á mánudaginn er svo góður og stór dagur. Skandinavisk hátíð fyrir andlega hópa sem hittast í Kaupmannahöfn. Ég ásamt nokkrum öðrum höfum staðið fyrir þessu, það verður gaman að hitta svona margt fólk sem með sömu hugsun og maður sjálfur. Gunni minn og Uffi gera matinn, sem verður örugglega góður. Þeir gera matinn hérna í eldhúsinu okkar og svo keyra þeir matinn í bæinn.

Svo á sunnudagskvöldið náum við í litlu Dimmalimm, nýji hundurinn okkar. Hún er svo sæt lítil og falleg. Ég hef svo næstu viku heima til að vera með henni og hjálpa henni til að aðlaga sig Lappa kóngi, fjórum kisum, páfagaukum og Birni naggrísi. Það verður yndislegt.

Ég fer svo að vinna vikuna eftir og þá tek ég bara litlu skottuna með í vinnuna, það verður gaman fyrir bæði nemendur og kennara.

Sem sagt, mikið að gera en lífið er ljúf, þaðrf bara að muna að anda inn og anda út.

Lappi minn er svo heppinn, nágranni var að koma til að fá að fara með hann í göngutúr :o)

Kærleikur og Ljós til ykkar allra bræður mínir og systur

Það sem ég elska við lífið er hversu marglitt það er.

 Ég hef hitt svo margt dásamlegt fólk í gegnum árin sem hafa verið með til að víkka meðvitundina mína.

Ein af þeim hefur komið upp í hugann minn undanfarið. Hún var ekki lengi samferða mér, en ég kynntist henni svolítið. Mér er oft hugsað til hennar og er þakklát fyrir að hafa þó haft þennan litla tíma með henni.

Ég hitti hana í landi, sem ég var í. Við unnum saman af og til en þó ekki mikið. Hún var algjörlega einstök í öllu því sem hún gerði svo einstök a. Hún var falleg og einstök.  Hún hefur ábyggilega sett spor sín á alla sem urðu á vegi hennar.

Hún hafði algjörlega sinn eigin takt í lífinu, takt sem ekkert gat fengið hana frá.

Einu sinni bauð hún mér í mat. Það var gaman að koma inn á heimilið hennar sem var ótrúlega fallega skipulagt. Hún var safnari, hún safnaði vínilplötum, helst áskrifuðum. Hún átti líka allar sínar plötur í cdum. Plöturnar voru raðaðar upp eftir stafrófsröð. Ein eftir aðra í fallegum takti í hillunum. Þetta voru margar plötur og margir cdar, kannski 1000, kannski 2000 ég veit það ekki. Hún átti margar áritaðar, mjög margar.

Hún hlustaði líka á músíkina eftir stafrósröð. Eina eftir aðra eftir því hvar í stafrófinu þær voru.

Hún bauð mér upp á yndislegan grænmetisrétt úr matreiðslubók eftir Linda McArtney, ekki af því að ég var grænmetisæta, nei af því að hún var komið að þessum rétti í þessari bók. Hún var komin að stafnum L á þessari síðu. Hún var sjálf ekki hrifinn af bjór, en ég sem betur fer því samkvæmt bókinni var bjór með þessum rétti og það var borið fram.

Allt kryddið í hillum var raðað með svo mikilli natni í hillurnar hennar að það var unun að skoða inn í skápana hennar, sem hún sýndi mér með mikilli gleði.

Hún átti mikið og fallegt safn af bókum, sem ég fékk leyfi til að skoða. Hver einasta bók var sett í plast, til að verja þeim fingraförum. Hún las  bækurnar sínar eftir stafrósröð, Yndislegt og svo fallega skrítið.

Hún átti líka alveg magnað safn af póstkortum sem frábært var að skoða og detta inn í þessa ferðaheima. Hún fékk bæði sent frá fólki sem hún þekki og ekki þekkti í þetta fallega safn sitt.

Hún sagði mér fallega sögu sem ég sé sem fallegt verk. Hún hafði einu sinni átt í heitu ástarsambandi við mann. Hún elskaði hann mjög heitt, tjáði hún mér. Einn daginn sagði hann henni að sambandinu væri lokið og því var ekki breitt. Hún fylltist mikilli sorg en varð þó að lifa við þann söknuð sem við tók.

Það voru mörg ár síðan þetta hafði gerst og hún hafði ekki hitt neinn síðan sem fyllti plássið í hjartanu hennar.

Hún sýndi mér svo möppu með fullt, fullt af ljósmyndum af stigagöngum. Allir stigagangarnir voru ólíkir og sögðu hver sína sögu. Ég spurði hana hvað þetta eiginlega væri. Þá sagði hún mér að í öll þessi ár sem liðin voru frá því að hann hafði sagt henni upp hafi hún fylgt honum eftir. Í hvert sinn sem hann flutti í nýja íbúð, fór hún og tók mynd af stigaganginum þar sem hann bjó þannig var hún hluti af lífi hans og fylgdi í hans fótspor.

Þetta var ekki það eina sem hún gerði í skema, allt hennar líf var fyrirfram ákveðið, þá meina ég allt.Svona getur lífið verið fallegt og skrítið

 

allt er eins, þó ekkert

Allt er betra núna, þó allt sé eins og áður. Jafn óljóst og hræðsluvekjandi og áður, en hugurinn er annar.

Það er gott þegar maður finnur að hægt er að flytja hugsunina frá einum punkti til annars, eins og þegar maður flytur gula manninn frá einum fletinum til annars í lúdó.

Ég flutti hugann frá einum fleti yfir á annan, og allt leit öðruvísi út. Allt sem fékk magann til að hoppa á haus og fram og til baka varð rólegt og yfirvegað.

Í dag vinn ég í garðinum, sem áður var tilgangslaust. Í dag plana ég hvort eða hvort ekki við eigum að fá hænur aftur. Ég skoða blómin mín og fallegu laukana sem koma upp úr moldinni hér og þar og ég nýt þeirra eins og alltaf, án hræðslunnar að allt þetta er ekki með í framtíðinni.

Ég sit á kvöldin og byggi heima til næstu sýningar, ég tek brot og lími saman í heild sem segir ekkert, en segir þó kannski allt, það skiptir engu máli.

Ég talaði við gamla vinkonu mína í langan tíma í morgun. Hún hringdi í mig í fyrsta sinn í nokkur ár. Við fórum hver sína leið eins og gerist. Hún fór sína leið í reiði sem var á þeim tíma ekki auðvelt fyrir okkur. Við höfðum byggt Listaskólann upp saman og svo margt annað.

Hún stóð svo einn daginn við dyrnar mínar og ég bauð henni að sjálfsögðu inn. Við töluðum, við töluðum mikið og í hverju orði var heilun til hver annarra. Hún hringdi svo aftur í morgun og við héldum áfram að tala þar sem frá var horfið eins og ekkert hefði gerst og við værum saman fyrir fjórum árum. Við vitum heldur ekki hversu langan tíma við höfum saman. Hún er mikið veik og lifir einn dag og kannski spáir í næsta, hver veit. Við viljum sjá hvort við getum hugleitt saman fljótlega, einu sinni gerðum við það oft.

Það er svo mikilvægt að muna í samskiptum við vini eða ekki vini að kannski fer annað hvor yfir á innri plön, á eftir, á morgun eða annan dag , við vitum ekkert.

Ég er svo þakklát fyrir að við náum að heila sambandið okkur hérna í þessu lífi en bíðum ekki með það.

Ég fór í gönguna mína með Lappa í morgun. Það var að venju yndislegt. Við hittum Ulrikka. Hún er sú sem ég er að opna nýja skólann með. Við ræddum saman og vorum glaðar því við fengum styrk til skólans í gær og það gefur okkur rými til að gera ýmislegt. Ég sagði henni frá því að ég hafði næstum því  fengið mér lítinn hvolp. Það munaði næstum engu. Ég útskýrði líka að í þeirri hugsun að vilja fá hvolp var flótti frá því hversu mikið er að gera hjá mér og ég þrái eitthvað sem er svo nálægt og áþreifanlegt sem það er að fá nýjan hund. Það setti huga minn í ró.

Það er eins og minni mynd af því að vera bóndi. Ég sagði henni líka frá því að þegar ég var lítil óskaði ég þess að vera bóndi og grafa í jörðina, setja nefið í kýrnar og liggja í sófanum með hundinn minn og fylgjast með veðrinu í sjónvarpinu.

Drekka kaffi í eldhúsinu og hlusta á hádegisfréttirnar með glerglasið mitt fullt af kaffi, mjólk og sykri. Það skrítna er að ég er allt hann bóndinn, aldrei húsmóðirin. Ulrikka sagði mér að þegar hún var lítil dreymdi hana um að vera fornleifafræðingur. Vera með fingurna í jörðinni og finna fortíðina. Við hlógum að þessum fallegu draumum og vorum sammála um að það væri gott að hafa þá að halla sér að þegar of mikið er að gerast og okkur vantar ró.

Við fáum bæklingana í næstu viku og heimasíðan opnar vonandi í næstu viku. Allt er að skella á. Allt í einu á meðan við stóðum þarna og sögðum frá, varð Múmin minn sem er rauði kisi pirraður á þessu blaðri hljóp á milljón upp í tré með halann sinn pirraðan. Okkur var ljóst að hann vildi halda áfram. Við kysstum hvor aðra og gengum hver sína leið. Hún var svo falleg þarna með rauða hárið sitt og í fallega grænum og bláum fötum.

Það er nóg að gera með hinn skólann. Bráðum skólaslit með sýningu og skemmtilegheitum.   Nýir nemendur á leiðinni inn næsta haust. Að sjálfsögðu fer engin út en við höfum ákveðið að taka tvo nýja inn. En það reddast allt eins og alltaf.

Núna ætla ég út með kornkaffið mitt, setjast aðeins í sólina og setja svo aðeins fingurna í moldina. Set inn myndir frá garðinum mínum og eina af mér og hvolpinum sem ég var næstum því búinn að kaupa !!!
Kærleikur og Ljós til ykkar allra

sumt kemur bara og vill skrifast.

Þessi orð kalla á mig og vilja skrifast.

Hef reynt að ýta þeim frá mér, því allt er of nálægt mér eins og er.

Oftast er best að skrifa um eitthvað þegar það er liðið hjá og maður er ekki í þeim tilfinningum á meðan farið er yfir það sem þarf að fara yfir.

En þessi grein vil út til þeirra sem á þurfa að halda núna, burtséð frá minni þörf og mínum tilfinningum.

Það segir mér að þörfin sé mikil fyrir umræðu og orð um þessa tilfinningu sem við berum öll í okkur meira eða minna, kannski meira núna þessa dagana en minna.

Hugtakið er “hræðsla/ótti” Ég finn þessa tilfinningu læða sér inn hjá mér þessa dagana í tíma og ótíma og ég upplifi ekki að ég geti varist henni. Veit þó að til er leið og tækni til þess, en á því augnabliki sem tilfinningin  er þarna upplifi ég mig varnarlausa.

Ég hugsa sennilega of mikið og reyni of mikið að skilja það sem gerist í óttanum á skynsemisplaninu, á meðan ég ætti sennilega að vera að gefa óttatilfinningunni minni, þann kærleika og skilning sem henni ber.

Ég held að óttinn liggi yfir Móður Jörð núna og láti engan ósnortin. Ég finn eins og óttinn geri mig lamaða, sem verður til þess að ég get ekki hugsað skírt og rökrétt, en í staðin sveima hugsanirnar aftur og aftur í höfðinu mínu án upphafs, endis eða möguleika til að komast út úr aðstæðunum sem virðast óyfirstíganlegar.

Þetta er í raun mjög skrítið, ég næ ekki að vera herra yfir þeim, sennilega vegna þess að ég reyni að þvinga þær í burtu með rödd skynseminnar, vil ekkert vita af þeim sem hluta af mér, sem  ég þó  veit að er hluti af mér, þó ekki ég.

Ég óttast það, sem ég get ekki stjórnað, ég óttast að missa það sem ég á. Ég veit allt með skynseminni, en hún er ekki samstíga tilfinningunum.

Ég get misst, já, það veit ég. Það er hluti af því að vera á lífi. En það að missa getur verið það sem þarf til að fá eitthvað betra.

Ég óttast að missa heimilið mitt, já það er líka möguleiki  á að ég missi heimilið mitt. En kannski er það ekki það versta sem getur gerst. Til að nýir hlutir geti gerst, verður að gefa þeim pláss. Ekkert er endalaut, ekkert í lífinu er endalaust, nema kannski lífið sjálft.

Ég hef verið í þessari skrítnu leiðslu undanfarna daga, sveiflast á milli vinnugleði með ný og spennandi verkefna til tilgangsleysis og örvæntingu yfir því sem ég get ekki stjórnað. Ég sé hlutina stundum að ofan og skil dýptina og tilganginn með öllu sem gengur yfir mig og okkur, en stundum upplifi ég það sama í tilfinningunni, óttanum, sem gerir mig máttvana og örvæntingarfulla. Ég get ekki, að mér finnst, valið hvaðan ég sé og upplifi, það kemur eins og að sjálfu sér.

Ég vildi svo mikið óska að ég gæti alltaf fókuserað að ofan á aðstæður og sægi hlutina í hinu stóra samhengi. Það myndi gera mér betur kleift að halda jafnvægi sem gerði mér auðveldara um vik að vinna þau verk sem kalla á hér og nú.

En kannski er það einmitt mikilvægt að ég upplifi mig máttvana og örvæntingarfulla, því það gerir mér kleift að skilja og læra það sem svo margir ganga í gegnum. Ég er hluti af óttaafli sem herjar á heiminn. Að vera hluti af þeirri tilfinningu, gerir að ég skil hana og skil þar af leiðandi aðra betur en ella.

Ef mér tekst að vinna á óttanum, verð ég meistari á því sviði og get þar af leiðandi verið öðrum hjálp í þeirri baráttu sem aðrir herja.

Eitt finn ég og veit, að það er mikilvægt fyrir mig og alla, að fá það besta út úr öllum erfiðleikum. Sjá erfiðleika, ótta, sorg, máttleysi eða hvað sem kemur sem möguleika til að vaxa. Hvað er mikilvægast fyrir mig að læra hér og nú. Hvað get ég nýtt mér þessa upplifun á sem bestan máta. 

Sennilega er mestir lærdómurinn sem ég get fengið úr þessari tilvistarkrísu, að fara frá því að trúa á hinn innri heim, yfir í það að VITA og TREYSTA ! Það finn ég á þessu augnabliki, að er verkefnið.

Ég VEIT, ég treysti á að ef ég geri allt það besta sem ég get gert, þá er það sem gerist, það besta fyrir mig.....

Blessun og Kærleikur

Fegurðin í náttúruríkjunum

Er allt að fara H. til, hugsa ég oft á dag í þeirri krísu sem herjar á heiminn ! En ég reyni að minna mig á það sem er mikilvægt, að muna sérstaklega á þessum tímum, tímum hruns og uppbyggingar sem var og er óumflýanlegt.  En ég ætla ekki að skrifa um það. En annað sem alltaf gleymist á svona tímum sem nú.

Besta dæmið eru leyfðar hvalveiðar, sem er mér óskyljanlegt, en segir í raun svo margt um mitt litla land, Ísland.  

 En ég ætla heldur ekki að skrifa um það.

það er svo margt mikilvægt í lífinu sem ég get stjórnað með hugsuninni einni og það ætla ég að einbeita mér að, á meðan þetta ástand varir.

Ég held að flest okkar sem lifum í þessu ástandi beinum hugsununum á einhverjum tíma í burtu frá því stóra, til þess smá, því við uppgötvum að það smáa er líka það stóra, og skiptir ekki minna máli en annað, því allt hangir saman, hvort sem okkur líkar það eða ekki  !

Eitt er það sem aldrei er gefin nógu mikill gaumur að, það eru litlu bræður okkar og systur frá náttúruríkjunum sem lifa oft í miklum hörmungum.

Mörg þeirra eru á mörkum þess að deyja út og önnur eru í þvílíkri fjöldaframleiðslu, bara til að fæðast og vera slátrað, án nokkurrar virðingar fyrir því lífi sem þau bera í sér.

 Hugrenningar mínar fara  til þeirra, sem hafa ekkert til þeirra þjáningar unnið. Nema bara að vera til og að vera samferða okkur í þróuninni hérna á Jörðinni.
Flest okkar njóta afurða þeirra á einn eða annan hátt. Meðal annars maturinn okkar, fötin okkar. Gleðin sem þau gefa okkur í samskiptum okkar við þau.

Ber þá að nefna undurfegurð náttúrunnar sem við njótum í því landi sem við búum í, eða ferðalögum okkar til annar landa. Ekki má gleyma gleðinni við að njóta samveru við dýrin eða bara að horfa á þau í þeirra lífi.

 Mig langar að bjóða þér með mér í smá ferðalag!

Lokaðu aðeins augunum, bara smá stund:
Sjáðu Jörðina fyrir þér í huganum, sjáðu Jörðina fyrir þér með öllu því lífi sem á Jörðinni er. Renndu huganum yfir fjöll og dali, vötn og skýin fallegu á himninum, sem er í öllum regnbogans litum, allt það sem heldur jörðinni saman og í jafnvægi og gerir hana mögulega til að lifa á , elska á og vera á.
Sjáðu nú trén, grasið, blómin og gróður hafsins, allt það sem gefur okkur súrefni til að geta lifað á Móður Jörð.

Einbeitum okkur svo að dýraríkinu með allri þeirri fegurð sem þar er. Við sjáum dýrin á sléttunum, við sjáum dýrin í hafinu, við sjáum fugla himinns, við sjáum heimilisdýrin í fangi eiganda sinna umvafinn Kærleika á báða vegu, við sjáum húsdýrin okkar, beljur, hesta, kindur, grísi og hænur sem við hugsum ekki í einingum,  í matvörum eða peningum, heldur sjáum við sem lifandi verur sem hafa jafnan rétt til Móður Jarðar, Lífsins og við höfum.  Við sjáum gleðina og sorgina sem þau gefa okkur í þeim samskiptum sem við höfum með þeim, sem er með til að þroska okkur sem einstaklinga og gefa okkur fæði og klæði í lífinu.

Ekkert að því er sjálfsagt eða sjálfgefið.

Nú sjáum við nýja mynd innra með okkur. Við sjáum Jörðina, en engin dýr, hafið er þögult, sléttan er hljóð, ekkert tíst frá himninum, engin dýr að gæla við  eða gefa hlýju til þeirra sem á þurfa að halda! Hvað þýðir það fyrir okkur ? Ekkert kjöt, engin mjólk, engin föt, engin skordýr til að frjóvga trén og blómin, en það er ekki allt sem þau gera fyrir okkur, ef við hugsum um allt hitt sem við fáum frá þessum litlu bræðrum okkar og systrum.

Getum við sem manneskjur lifað án dýranna og plantnanna hérna á Móður Jörð ?

Hugsum svo aðra hugsun inn í hugann: Jörðin eins og áður með öllu því lifandi sem er, nema mannkyninu !

Það myndi sennilega ganga betur, en eitt getur ekki án annars verið, svoleiðis held ég að lögmálið sé. En það er umhugsunarvert að spyrja sjálfan sig þeirrar spurningar, hver þarf á hverjum að halda hérna á Jörðinni. Sú hugsun ætti að fá okkur til að sýna náttúruríkjunum bæði þakklæti og virðingu fyrir þá hjálp og Líf sem þau gefa okkur svo við höfum möguleika á að þróast og lifa hérna á Jörðinni.
Við höfum möguleika á að gefa eitthvað til baka,  fyrir allt það sem þau gera fyrir okkur.
Það er svo einfalt og það kostar okkur ekkert annað er þrjár sekúndur, eða kannski minna, eða meira

Áður en við tökum fyrsta bitann af máltíðinni okkar frá dýraríkinu, eða plönturíkinu, segðu í hljóði:

Takk fyrir að fórna þér fyrir mig !

Einu sinni var falleg hefð á mörgum heimilum, kannski er tími til komin að taka þá hefð upp aftur.

Kærleikur og Ljós til ykkar allra

Allt er lifandi í mörgum víddum, við þurfum bara að trúa

Kæru öll, langt er síðan síðast, en þannig er það og verður sennilega oft frameftir. Ég kom heim frá London í gær þar sem ég var í viku í gömlu klaustri með systrum mínum og bræðrum frá heiminum. Við vorum í kringum hundrað saman frá 4o löndum. Yndislegt, yndislegt, yndislegt !

Núna sit ég í eldhúsinu mínu og nýt þess að vera komin heim í vant umhverfi og heimilishljóð sem eru svo kunnug, eins og hluti af mér sjálfri.

Ég hafði svo margar upplifanir þessa viku, svo margt nýtt sem spírar inni í mér og þarf tíma til að vaxa frá hugsunarformi í skýrari hugsunarform þar til ég get fengið það niður í manifestation !

Þetta var ráðstefna um Krists Kærleikann í allavega myndum og formum. Við hugleiddum tvisvar á dag, alveg magnaðar hugleiðslur ! Við unnum saman í stórum hópum og litlum hópum. Við dönsuðum og við sungum !

Ég fór einn dag til London. Þá var ég samferða ungu fólki frá Brasilíu sem ég svo var með það sem eftir var dags og fékk frábært samband við.

Ég fór í morgungöngutúra út í náttúrunna, ein með sjálfri mér til að bjóða daginn velkominn og vera hluti af náttúrunni.

Í gær fór ég í síðasta morguntúrinn, sem var lengri en hinir. Ég upplifði svolítið svo fallegt inni í mér sem erfitt er að útskýra, en þessi upplifun fékk mig til að dansa með náttúrunni og fyrir. Ég byrjaði líka að syngja og ég söng fyrir móður jörð. Ég hef ekki upplifað svona tilfinningu áður en ég vil bera hana í hjartanu mínu það sem eftir er.

Ég hafði líka aðra upplifun sem magnaðist dag frá degi, það var trúin, að trúa á að allt er lifandi og ég er hluti af hinu eina lífi.

Ég hef vitað þetta alltaf, en eitt er að vita með lægri tilfinningum, annað er að upplifa og sansa það í öllum víddum !

Ég upplifði að ég talaði við Móður Jörð og hún talaði við mig. Ég talaði við trén og þau töluðu við mig. Ég sá Krist í trjánum, blómunum, dýrunum í öllu sem ég mætti og sá.Ég horfði á Krist í augum þeirra sem vorum með mér þarna.

Ég sá að þau sáu Krist í mér.

Ekkert verður eins og áður Því ég TRÚI á Meistarana sem hjálpa okkur mannkyni í okkar ferð, Krist, ég trúi á Shambala, ég trúi á Búdda, ég trúi á Engil Friðarins, ég trúi á Syntesens Avatar ég trúi á  Þig og Mig !!!! Ég upplifði og sá víddir, fleiri en við getum ímyndað okkur en þó var það svo raunverulegt sem þessar þrjár sem ég upplifi nú að ég sit í.

Ég trúi á Eitt Líf, Einn Andardrátt.

Kærleikur til ykkar allra og megi Ljósið vera með ykkur og í á Páskunum

Sjálfsþekkingar hugleiðsla

Ég hef lofað ykkur mörgum að gera hugleiðslu á bloggið. Loksins kemur hún og vonandi getið þið notið hennar.  sjá videó neðst í þessari færslu !!! Vonandi hjálpar þetta einhverjum á leið til betra lífs.
Kærleikur og Ljós til ykkar allra !

 

 

hitt og þetta

Á mörgum sviðum er ég vanamanneskja. Núna sit ég hérna, ný komin heim með kornkaffi án koffíns  með h.hnetur sýróp. Geri þetta núna á hverjum degi við heimkomu. Ég held að svona vanar geri mig örugga í lífinu, finnst ég vera örugg frá einu augnabliki til annars.

Dagurinn í dag var yndislegur, langur en yndislegur. Vaknaði eins og oftast kl. 5.oo og hugleiddi til kl. 6. Fór með lestinni kl. 7 og það var bjart, en kalt. Ég fór með húfu, trefil og vettlinga, ekki beint sumarlegt. En ég naut lestarferðarinnar og las í áhugaverðri bók”viljens psykologi “ eftir Poberto Assagiolo. Ég hef átt þessa bók lengi en núna virtist vera komin tími til að lesa hana. Virkar mjög áhugaverð.
Dagurinn í dag í skólanum, frá frábær, allt á fullu við að gera grafík, það hanga grafíkverk um öll loft.

Ég fór svo röska göngu inn í bæinn og keypti nýjan DVD fyrir skólann. Sá gamli er ónýtur og við horfum á bíó á morgun. Eftir skóla var svo fundur milli mín og einnar sem ég vinn mikið með í sambandi við allt mögulegt sem hefur með skólann að gera. Það dásamlega var að við héldum fundinn úti í sólinni !!!

Á leiðinni heim gekk ég í gegnum Köge og það var mikið líf og fjör. Mikið af ungu fólki sem var ansi léttklætt, enda geta þau ekki beðið eftir að það komi sumar. Í lestinni sat ég bara og horfði út um gluggann og það var svo mikið dýralíf. Fullt af dádýrum og fuglum. Ég var svo heppinn að ná lestinni beint heim frá Roskilde og var komin hingað heim kl. Hálf fimm.

Þegar ég kom inn í húsið var mér tekið fagnandi, bæði af Lappa og kattakúkalykt sé ég fór strax á veiðar eftir. Fújjj hvað það var vond lykt. Ég fann sökudólginn undir eldhússkápnum ☹ Ég veit hver gerði þetta, það er hún Alex gamla kisan okkar sem er að gera mig gráhærða með þessu, þessi elska.

Ég er með kattasand inni, fyrir hana. (Hinir kettirnir fara bara út og gera sínar þarfir). En Alex, hún vill ekki út og hún vill ekki skíta í kattakassa. Sem betur fer fer að vera heitt og þá sér maður hana varla.
Eftir 14 daga fer ég til London, ein................

Ljós og Kærleikur til ykkar allra frá frú bloglötu