Hvað þýðir það að missa 45 kíló, er það að finna sjálfan sig falinn undir skinni

Ósköp geta nú sunnudagar verið notalegir þegar verkefnin koma í hægum skrefum, án þess að þeim sé pressað hundruðum saman á svona heilagan frídag. Ég hef haft notalegan dag, það sem af er. Hlusta núna á stóra bróður, son minn hjálpa litlu systur, dóttur minni í stærðfræði niðri í eldhúsi. Ég hlusta líka á rigninguna vökva garðinn minn, við opinn glugga uppi í stofu. Ég sjálf sit undir teppi í náttbuxum og ullarpeysu með Lappa mér við hlið sem sefur rólega og vonast sennilega til að ég taki mig saman á hverri stundu og fari í göngu með Dimmalimm og hann sjálfan. Hann verður að bíða í smá stund á meðan ég skrifa það sem mér liggur á hjarta, og vonast að sjálfsögðu til að einhver þarna úti sem les það, hafi einmitt í dag á sínum sunnudegi setið örvæntingarfull eða örvæntingarfullur yfir því hvernig lífið er, að engin sé von, og svona verði þetta bara að vera.

Ég vil deila smá hluta af sögu minni fyrir þig, sem situr þarna úti og finnst allt vera vonlaust, og engin leið til hjálpar.

Þetta byrjaði allt 27 ágúst 2008. Það byrjaði ekki allt þann dag, en ég tók lífið í mínar eigin hendur, tilfinningar mínar í eigni hendur og hugsanir mínar í eigin hendur, til að komast úr þeim fjötrum sem ég sjálf hafði byggt í kringum í gegnum árin.

Þetta byrjaði kannski ekki alveg þar, kannski byrjaði það í raun þegar ég fór að vinna að því að ég sjálfið tæki yfirráðin, skrítið, en þó kannski ekki. En þannig var að ég í mörg ár lét tilfinningar mínar ráða ferðinni, ég ætti kannski að byrja á byrjuninni þó svo að frásögnin verði aðeins lengri.

Þetta byrjar allt þegar ég var barn, nánar tiltekið í kringum fermingu, þegar ég ákveð að svelta mig í viku fyrir ferminguna til að vera þokkaleg á fermingardaginn, það var kannski vika eða fjórtán dagar, man það ekki. Nema ég gerði það og gat það, enda mjög sterk stelpa. Á fermingardaginn borðaði ég svo allt sem hugurinn hafði þráð þá fjórtán daga sem ég hafði svelt mig og meira til. Eins og var í þá daga í fermingarveislum voru kökur á borðstólnum, og ég var óstöðvandi í langan langan tíma.

Það var þarna sem ég held að þetta hafi byrjað, átröskun eins og það heitir svo flott á okkar máli. Næstu árin voru upptúrar og niður túrar, en allt var um það að borða og svelta sig. Það liðu mörg ár þar sem allt, þegar ég hugsa til baka var um þessa tvo hluti, megrun og ofát.

Ég var ekki alltaf feit, enda alltaf að passa mig og passa mig ekki. Mikil orka fór í þetta og mikil vanlíðan. Á tímabili þegar ég var í mínu fyrra hjónabandi  fór ég þá leið að láta víra saman á mér munninn, þarna ofbíður sennilega sumum, en aðrir þekka þá tilfinningu sem fær mann til að taka svona ákvörðun.

Ég eignaðist börn, eitt  þegar ég var18 ára og eitt þegar ég var 24 ára. Ég fitnaði og varð örvæntingarfull yfir því og þegar ég hugsa um þennan tíma, man ég í raun mest eftir megrunarkúrunum og hversu þung ég var hvert sinn, ég man ekki hversu þung börnin mín voru, en ég man hversu þung ég sjálf var.

1987 skildi ég og fyrri maðurinn minn og ég grenntist mikið, þvílík sæla að grennast af vanlíðan, það hafði ég aldrei prófað áður, og naut þeirrar tilfinningar.

Mér fór svo að líða betur og fór í framhaldsnám, nám sem mig hafði alltaf dreymt um og það var hrein lukka fyrir mig, nema ég varð örvæntingarfull yfir því að ég fór að fitna aftur.

Þá byrjaði ég að æla matnum, það hafði ég aldrei gert áður, en þetta erfiða skólatímabil stóð yfir í 4 ár, allt námið ældi ég daginn út og daginn inn. Svo erfitt svo erfitt svo erfitt. En þetta var þvílík þráhyggja að ég gat ekki hætt. Ég fitnaði þó síðasta árið í skólanum, mikið þrátt fyrir að næstum allt sem fór inn í magann minn, var látið fara út aftur sömu leið.

Með nýjum yndislegum manni fluttum við með börn og bú til útlanda, það var nýtt tímabil, sem var gott fyrir mig. Ennþá fer öll líðan í minningunni eftir því hversu þung ég var, og gleðin var að ég grenntist mikið. Ég fór að hjóla mikið og hætti að borða nammi og kökur. Ég varð grönn og fín á þessum tíma. Þó gerðist það sem alltaf gerist, blessuð þráhyggjan fór yfir í annað form, þó svo ég hætti að borða sykur, þá drakk ég áfengi og varð kaupsjúk. Ég keypti og keypti föt á sjálfa mig. Ég fór í búðir til að máta föt og kaupa föt á mig. Fannst mér líða vel, því allt var um það að vera grönn og það var ég.

Við fluttum í sveit, hérna í nýja landinu, eftir þrjú ár í borginni. Yndislegt, með kisur, hunda, kanínur , páfagauka og hænur, gat ekki verið betra. Ég varð ófrísk daginn sem við fluttum í gamla húsið okkar. Ég varð í raun skelfingu lostinn. Hamingjusöm að sjálfsögðu en líka skelfingu lostinn ég vissi sem var að ég myndi fitna, og ég gerði það. Ég bætti á mig 30 kílóum. Ég borðaði ennþá ekki sykur,en ég borðaði hunang í stórum stíl og mikinn mat.

Ég fæddi yndislega Sól, augasteinn allra og auðveld eins og draumur. Ég var heima með hana í tvö ár. Vann aðeins við kennslu og var með  nokkrar myndlistasýningar, hún var bara alltaf með mér, Sólargeislinn minn stillti.

En það kom tími á þessum tíma sem ég missti stjórn á öllu, ég byrjaði í reiði að borða allt sem hugsast gat, og ég ældi því jafn óðum. Stundum ældi ég svo mörgum sinnum á dag, að ég hef ekki tölu á því. Ég hélt hreinlega að ég væri að deyja, þetta var svo hræðilegt, en ég skammaðist mín of mikið fyrir það sem ég gerði til að ég gæti sagt þetta nokkrum manni, eða leitað mér hjálpar. En eitt kvöld sagði ég manninum mínum frá þessu það var þegar ég hélt að ég myndi ekki lifa þetta af.

Ég bað hann um að hjálpa mér, en hvernig gat hann það, að sjálfsögðu gat hann það ekki, hjálpin varð að koma frá mér sjálfri.

Til að bæta ofan á þetta allt, þá drakk ég mikið áfengi á þessum tíma. Mikið af verkefnum með öðrum listamönnum sem gerði að ég byrjaði að drekka meira en gott var. Ég naut þess líka að vinna á vinnustofunni til seint um nætur, þá tæmdust margar flöskur.

Ég var semsagt kominn inn í hræðilegan vítahring, þar sem tilfinningar mínar réðu öllu. Ég sjálf var eins og viljalaust verkfæri í höndum þeirra. Ég get eiginlega kallað þetta þráhyggju sem stöðugt kallar á það sem hún vil, og “ég “ get ekki stjórnað henni. Þráhyggjan er tilfinning sem réð ríkjum í öllu mínu lífi á þessum tíma.

En þegar mér fannst öll von úti var ég var leidd af einhverjum æðri höndum að fólki sem stundaðu hugleiðslu. Ég var ekki mikið fyrir það í byrjun, en mín innri rödd sem loksins heyrðist þegar örvæntingin var mest, eftir áralanga bið, bið eftir að heyrast og að hennar tími kæmi.

Hún sagði mér að þetta væri leiðin að öðru lífi.

 

Ég byrjaði að hugleiða, bæði með öðrum og ein. Ég heyrði innri röddina mína á hverjum degi í hugleiðslu og utan, sem hjálpaði mér að finna mína innri ró. Það fór að birta í kringum mig, og ég hætti að þurfa að æla því sem ég borðaði, þráhyggjan fyrir því að æla öllu, hvarf.

Árið 2003 gerðist svo það, að líkaminn minn fékk hreinlega ofnæmi fyrir áfengi, ég þurfti ekki annað en að þefa af áfengum drykkjum, til að fá höfuðverk. Þetta var svo erfitt fyrir mig, því öll samskipti mín við aðra voru tengd áfengi, bara að kíkja yfir til nágranna krafðist þess að fá sér bjór eða vín.

Þarna kom grár tími fyrir mig , með miklu sykuráti, því líkaminn vildi þann sykur sem hann var vanur að fá og kílóin héldu áfram að koma og koma.

Það leið þó ekki svo langur tími frá því ég hætti áfengi, að hugur minn varð svolítið skírari en áður og innri röddin heyrðist og skildist betur og oftar og ekki síst ég hafði styrk til að fylgja hennar ráðum.

Ég hélt þó áfram að borða sykur og mikinn mat og hafði gefist upp á þeirri hugsun að ég ætti eftir að grennast.

Það liðu ár, og ég bætti á mig hægt og rólega, ég var sorgmædd yfir því, en hafði sætt mig við að svona væri það bara. Ég var glöð yfir því sem hugleiðslan gaf mér og ég lifði í raun hamingjusömu innar lífi.

Líkaminn minn var hægt og rólega að gefast upp, en ég lifði sem áður er sagt, ríku innra lífi, sem ég taldi að væri nóg fyrir mig. Ég var hvort sem er að eldast og mikilvægast var að sætta sig við það sem var og taka því með jafnaðargeði. Ég var komin með gigt í mjaðmir, fingur og hné. Ég var komin á lyf vegna þess að skjaldkirtillin var of hægur, en svona var það að eldast hugsaði ég, og lifði mínu rólaga innra lífi og var oftast sátt.

Ég átti erfitt með allt sem var líkamlegt, en ég var skörp eins og örn í höfðinu, og það var þaðan sem ég lifði.

Í ágúst 2008 sá ég mynd af vinkonu minni á netinu, og var furðu lostinn hversu vel hún leit út, glæsileg sem drottning hugsaði ég með mér, með smá öfund í hjartanu.

Ég hugsaði það í nokkra daga, beið smá með að hafa samband og spyrja hana hvaða töfraformúla það var sem hún fékk, sem hafði gert hana svona flotta sem hún var.

Mín innri rödd sagði mér að þarna væri hjálpin.....ég beið samt smá...

En svo einn daginn þegar ég hafði fundið fram vissuna fyrir því að ég vildi lifa, ekki bara innra lífi en líka ytra lífi og ég væri tilbúinn. Sendi ég henni bréf og spurði frétta!

Þetta var það besta sem gat gerst fyrir mig, ég fór í gegnum þetta prógramm daginn eftir, GSA prógrammið með hjálp og stuðningi vinkonu minnar frá fortíðinni, tókst mér að lifna við og verða heil.

 Í dag eru tvö ár síðan og 2 dagar og ég hef misst 45 kíló. Ég er lifandi frá toppi til tá og ég er heil.

Ég skrifa heil, en það er alltaf ennnn, ekki satt.

Ég hef tekið við völdin á eigin lífi með því að vigta og mæla það sem líkami minn þarf að fá þrisvar á dag. Ég borða ekki sykur, hveiti og sterkju. Ég er sú sem stjórna, ekki þráhyggjan sem hefur ráðið ríkjum í áraraðir. En það er ekki þar með sagt að þráhyggja sé farinn, hún er og verður hluti af mér sennilega alltaf  sem betur fer og þess vagna verð ég að vera meðvituð hvern einasta dag .

Stundum kemur hún og vil fá útrás í kaupæði og ég hef stundum látið undan, en það er eins og hún vaxi bara og vaxi við það að ég gefi eftir svo ég stramma upp og læt hana vita að það sé ég sem ráði en ekki hún.

Undanfarið hef ég tekið eftir að hún er að læðast inn og reynir að plata mig, en ég er búinn að fatta kellu !!

Hún “þráhyggjan” er byrjuð að þráhyggjast á facebook í tíma og ótíma og sörva á alla mögulega veru frá einu í annað á netinu. Ég veit og er að taka á því en jafnframt að skilja, um hvað þetta er allt saman.

Ég vil líka deila því með ykkur og gaman væri að heyra ykkar álit á því?

Ég skoða matarfíkn, og sé að maturinn og sykurinn eru með til að deyfa alla okkar skynjun og gerir það að verkum að við erum ekki meðvituð á fullan hátt en á einhvern hátt meðvitundarlaus.

Áfengisfíkn er eins, við látum stjórnast af þeirri nautn sem gefur að vera meðvitundarlaus, við erum ekki okkar eigin herrar, en áfengið ræður ríkjum, ekki bara hjá okkur en allri fjölskyldunni.

Reykingarfíkn, er sú sama, reykingar stjórna rytma dagsins og stjórnar líka meiru en margir vilja viðurkenna. Fjárhag, geði, og tíma.

Spilafíkn er sama þráhyggja og það sem á undan er talið, er líka með til að eyðileggja heilu fjölskyldurnar, eyðileggja líf margra.

Eiturlyfjafíkn er allt það sem á undan er talið hvorki meira né minna.

Kaupfíkn er það sama og hitt og þráhyggjan ræður ríkjum í lífi þeirra sem þjást að þessari fíkn

Spilafíkn kemur á sama bás, og allt það sem er á undan.

Facebook, FarmVilla og fleira nettengt er svo það sem ég er að takast á við núna. Ég get hangið andlaus og meðvitundarlaus á netinu, án nokkurs formáls annars er þess að vera meðvitundarlaus og aðhafast ekkert sem er meira uppbyggjandi en þetta.

Allt það sem ég hef talið upp, er til þess að gera okkur fráhverf heiminum, náunganum, fjölskyldu okkar að vera til staðar full meðvitundar og sýna Kærleika til umhverfis okkar. Allt þetta er deyfilyf til að vera ekki í lífinu. Allt þetta er með til að gera heiminn verri en hann er, vegna þess að meðan við erum í neyslu, erum við ekki til staðar fyrir okkar kæru, erum ekki til staðar fyrir okkur sjálf, erum ekki lifandi í lífinu í kringum okkur, við lifum í gegnum eitthvað annað, sem ekki er raunverulegt.

Ég er á því að facebook er líka gott, en í hófi.

Ég er líka á því að það að vera í fráhaldi á einn og annan hátt, getur líka gefið “ frú þráhyggju" möguleika á að fá yfirráðin, allt er um það að verða grannur, verða eitt og annað, það er jafn óholt fyrir hvern og einn  og mjög fjölskylduskemmandi. Eins og að vera í neyslu. Þetta er í raun allt um það að vera í jafnvægi, og lifa í jafnvægi með sjálfri sér og öllum öðrum. Í hvert sinn sem við finnum að við verðum “húkt” á einhverju, verðum við að skoða hvað það er, hvað það gerir okkur, hvað það gerir þeim sem er í kringum okkur, hvort það gerir okkur gott í raun og hvort það geri gott fyrir heildina

 

Ég er líka á því að þráhyggja er góð, en með okkar stjórn, að við stjórnum því hvert við beinum þráhyggjunni. Það getur verið eftir betra lífi, ríku andlegu lífi, heilbrygði, Kærleika, náttúru, og ýmsu öðru sem er uppbyggjandi fyrir heildina og þig. Þráhyggja er dásamlegu drifkraftur ef við notum hann rétt.

Í dag, elska ég sjálfa mig, ég veit að það er nauðsynlegt til að ég geti elskað aðra, sem svo elska sjálfa sig til að geta elskað aðra og svo koll af kolli. Við sem mannkyn, verðum að sjá hlutina út frá stærra samhengi, þá strax verðum við hluti hvert af öðru og förum svo að elska náunga okkar eins og sjálfa okkur. Förum frá því sem við erum að gera í dag, eða elska okkur sjálf, eins og náunga okkar, þannig er heimurinn í dag og þess vegna er allt eins og það er í heiminum. Þetta er ekki um það að vera mjór, þetta er í raun allt um Kærleika.

Það er þar sem við tökum við völdin á eigin lífi, eigin tilfinningu, eigin hugsunum !

Ég ætla að birta myndir, sem alltaf segja svo mikið. Myndir sem eru teknar fyrir og eftir. Ég hef aldrei gert þetta áður, finn til í maganum við að birta myndir af mér sem teknar þegar ég var svona veik, (í neislu) en ef þetta er með til að hjálpa, þó ekki væri nema einum, er það þess virði.

Megi Kærleikur og Ljós skína á Líf ykkar allra og munið, það er til leið. Ef þið þekkið einhvern sem þið vitið að hefur þörf fyrir þessi orð, endilega sendið þetta til viðkomandi með mínu samþykki og mínum Kærleika.

hugurinn flytur fjöll eða grefur gröf, þitt er valið

Svona getur það nú verið, maður kemur og maður fer. Ég er hérna smá stund, svo koma aðrir tímar með annan fókus sem þarf að sinna.

Það eru mikil átök allsstaðar þar sem ég tala við fólk, en það sem er gott við það er að þá koma aðrar hugsanir inn í meðvitundina, hugsanir sem engin getur tekið frá þeim sem hugsar, það koma líka draumar, draumar sem engin getur tekið frá þeim sem dreymir.

Draumar geta verið sterkur kraftur, bæði jákvæður kraftur og líka neikvæður. Munurinn liggur í því sem liggur á bak við drauminn. Hvaða hugsun er á bak við drauminn, er eitthvað sem við öll ættum að skoða sem látum okkur dreyma,. Hvaðan kemur draumurinn og hverjum er hann ætlaður. Er draumurinn góður fyrir einn eða fyrir heildina. Við erum þar sem mannkyn, að við ættum að láta okkur það varða hvaða áhrif draumar okkar og hugsanir hafa, á okkar líf og annarra.

Orka fylgir hugsun. Hugsun, eða draumar eru eitthvað sem getur haft áhrif á bæði okkar líf og annarra. Við þurfum að vanda okkur í þeim hugsunum og draumum sem við leyfum koma upp á yfirborðið. Það er hægt, en það krefst meðvitraðar æfingar. Það felst í því að skoða þá hugsun sem kemur, sem annar, sá sem hlustar. Hugsunin/draumurinn kemur upp, við skoðum hana, reynum að finna hvaðan hún kemur og hvað hún vill, þá meina ég virkilega að einbeita sér að henni og reyna að skilja hver innsti tilgangur hennar er.

Það er alltaf tilgangur! Einn tilgangurinn getur verið að hugsunin vil bara hugsast ! Þar á ég við að við erum með fullt að hugsunum sem koma aftur og aftur og vilja bara hugsast. Þessar hugsanir eru einskonar vanahugsanir sem trufla skýra hugsun. Þessar hugsanir eru til trafala og gott er ef við reynum að róa þær, fá þær í burtu. Þær koma aftur og aftur, vegna þess að við gerum okkur ekki grein fyrir að við erum ekki þessar hugsanir, við höfum þær bara og við getum stjórnað þeim, en ekki láta þær stjórna okkur. Best er að byrja á að þjálfa sig á því að stjórna þessum hugsunum og senda þær upp í Ljósið. Það er mikilvægt að muna að við höfum þessar hugsanir, við erum þær ekki.

Aðrar hugsanir, eins og  til dæmis hræðsla sem margir þjást af nú til dags.

Hvaðan kemur hræðsluhugsunin, hvað erum við hrædd við ?

Mín upplifun er sú að hræðslan kemur frá undirmeðvitundinni sem alltaf vil okkur vel, en er okkur líka oft til trafala.

Það þarf að róa undirmeðvitundina, og vinna með henni. Við getum talað við undirmeðvitundina, við getum valið að vinna með henni en ekki á móti henni. Undirmeðvitundinn er öll sú reynsla sem við höfum frá þessu lífi og fyrri lífum. Þarna er mikla visku að fá sem getur hjálpað okkur mikið í öllu sem við gerum. En undirmeðvitundinn  býr ekki bara yfir visku, hún man líka allt það hræðilega, erfiða og sorglega sem við höfum upplifað í öllum þeim lífum sem við höfum haft og að sjálfsögðu vil hún verja okkur fyrir þess slags áföllum.

Verum meira meðvituð í sambandi við undirmeðvitundina, það gerir allt auðveldara, verum meira meðvituð um þær hugsanir sem við hugsum, þær hugsanir sem við sendum út í heiminn, þær hafa áhrif, þær senda frá sér  það sem er hugsað og ef um slæmar hugsanir er að ræða, sem er sennilega 8o prósent af þeim hugsunum sem eru sendar út, þá er ekki svo skrítið að heimurinn sé eins og hann er í dag, eða hvað.  Góðar jákvæðar gleðihugsanir hafa líka áhrif, það eru þær hugsanir sem er svo mikil þörf á í heiminum og þar getum við öll lagt eitthvað af mörkunum.

Verum meðvituð um að senda góðar hugsanir út reglulega, þær safnast svo saman og hafa áhrif á framvindu mála í heiminum, sjáið bara til …….

Set hérna inn sjálfsþekkingarhugleiðslu fyrir þá sem vilja

Var að skoða myndir af skottunni minni, frá því fyrir 3 árum !

Smá föstudagskveðja frá Lejrekotinu

Ég segi nú bara eins og svo margir, loksins komin helgi !!!!
Það er einhvernvegin svo dimmt og drungalegt þessa dagana. Það kom snjór í nokkra daga og þá var eins og birti í sinninu, en svo fór snjórinn og núna er 7 til 8 stiga hiti. Sit hérna við opinn gluggann með tvö af blessuðum dýrunum mínum við hliðina á mér.

Á morgun koma kennararnir í skólanum í jólaboð. Við ákváðum að vera snemma í því, það er nefnilega alltaf svo mikið um að vera í desember og þá er erfiðara að finna tíma sem allir geta hist.

Ég meira að segja hlakka til á morgun, það er ekki alltaf sem ég geri það þegar ég á að vera með mikið af fólki.

Ég og Sól höfum verið að taka aðeins til í kvöld fyrir morgundaginn, en ákváðum að fara frekar snemma í ró og vakna bara fyrr í fyrramálið og halda áfram að taka til.

Húsið er annars á hvolfi ! Gunni er að setja upp arinn í eldhúsinu og það er nú svona með gömul hús að það er ekkert að bara setja upp arinn í eldhúsinu. Það kom nefnilega í ljós að veggurinn þar sem arininn átti að vera var ónýtur og þurfti að rífa niður og byggja svo upp. Þannig að húsið ber þess greinilega merki. Ég var að vona að arininn yrði komin upp á morgun, en það næst ekki. En næstu helgi ætti allt að vera klappað og klárt.

Ég kem sennilega heim til Íslands í febrúar, mamma mín verður 70 ára, alveg ótrúlegt til þess að hugsa það er svo stutt síðan ég var 5 ára og hún aðeins eldri.

En svona er þetta víst, tíminn líður......

Ég hlakka til að sjá landið mitt.

Set inn þessa fallegu sögu :

    Sporin í sandinum

    Nótt eina dreymdi mann draum.
    Honum fannst sem hann væri á gangi
    eftir ströndu með Drottni. Í skýjum
    himins flöktu myndir úr lífi mannsins.
    Við hverja mynd greindi hann tvenns-
    konar fótspor í sandinum, önnur hans
    eigin, og hin Drottins.

    Þegar síðasta myndin birtist fyrir augum hans,
    Leit hann um öxl á sporin í sandinum. Hann
    tók eftir því að víða á leiðinni voru aðeins ein spor.
    Hann sá einnig að það var á þeim augnablikum
    Lífsins, sem hvað erfiðust höfðu reynst.
    Þetta olli honum miklu hugarangri og hann tók
    það ráð að spyrja Drottinn hverju þetta sætti.

    “ Drottinn, þú sagðir að þegar ég hefði ákveðið að
    fylgja þér, myndir þú ganga alla leiðina í fylgd með mér.
    En ég hef tekið eftir að meðan á erfiðustu stundum
    lífs míns hefur staðið, eru bara ein fótspor í sandinum.
    Ég get ekki skilið hvernig þú gast fengið af þér að skilja
    mig eftir einan þegar ég þarfnaðist þín mest ”.

    Drottinn svaraði: “Þú dýrmæta barn mitt.
    Ég elska þig og myndi aldrei skilja þig eftir eitt.
    Á meðan þessir erfiðu tímar lífs þíns liðu
    – þar sem þú sérð aðeins ein fótspor –
    Var það ég sem bar þig “.

Kærleikur til ykkar frá konunni í Lejre

morgungull í bláu auga

Sit inni í stofu, allt er svo kyrrt og yndislegt.

Sólin er heima í dag full af kvefi, hún var ekki alveg að vilja fara í skólann og ég gaf leyfi til heimaveru.
Það er fátt yndislegra en svona morgnar það sem ég get notið morgunkaffisins og bara verið. Kertin flökta í hálfrökkrinu og birtan úti kemur í rólegheitum.

Það er ekkert mikið að frétta. Ég var í Kaupmannahöfn í gær , fór á sýningarrölt með Sigga syni mínum. Að mestu sátum við á kaffihúsi og lékum okkur við að skoða effekta á tölvunni hans Sigga . Hann gerði þessa fínu mynd af okkur sem er hérna að ofan.

Við gengum heil ósköp, á göngu er hægt að tala mikið og það gerðum við. Við fórum allan skalann, töluðum tilfinningar, og við rifumst og við hlógum. Dagurinn var yndislegur og ég hugsaði á leiðinni hversu heppinn ég er að vera í svona góðu sambandi við hann Sigga minn.

Við eigum líka svo margt sameiginlegt sem gerir að við getum mæst á svo jöfnum grundvelli.

Ég hitti eina gamla vinkonu mína á röltinu í gær, hún var líka á sýningarrölti. Hún var ansi stressuð, maðurinn hennar vinnur hjá Sterling flugfélaginu og þau biðu bara eftir að fá skilaboð um hvað yrði um hann. Við ákváðum þó að hittast í janúar, þau gæru komið í heimsókn til mín og Gunna og við gætum borðað saman. Við ræddum líka um að athuga með að sýna saman, en allt það ætlum við að skoða í janúar.

Ég kynntist henni þegar við vorum ný flutt til Danmerkur. Ég hafði þá verkstæði á Nørrebro. Þetta var verkstæði með 10 til 15 öðrum listamönnum. Ég elskaði að vera þar. Ég og hún Michala höfðum pláss við hliðina á hver annarri. Við urðum miklar vinkonur. Hún átti það til að senda mér svo falleg handskrifuð bréf með fallegum teikningum og litlum vatnslitamyndum.

Stundum sendi hún mér líka litlar gjafir , bækur eða eitthvað sem henni fannst passa fyrir mig. Vinskapurinn var mér dýrmætur. Hún var sú fyrsta sem ég kynntist hérna í Danmörku. Ég kynntist líka foreldrum hennar mjög vel og þau komu trúföst á allar opnanir sem ég hafði hérna í Danmörku, sem voru margar.

Hún kom líka með mér til Íslands og við áttum yndislegan tíma þar saman.

Hún var einhleyp á þessum árum og það gaf sennilega svigrúm til þess háttar vinskaps. Gunni minn hefur alltaf verið svo einstakur að það hefur alltaf verið pláss fyrir næstum því hvað sem er í okkar sambandi.

Ég og Michala ræddum mikið trúmál og vorum mikið á sömu línu um þau mál , við skyldum hvað hin stóð fyrir og vorum á einhvern hátt hluti af því.

Michala kynntist Henrik sem flutti inn á verkstæðið. Hann var góður drengur, en það gerðist eitthvað í sambandinu á milli mín og hennar. Við áttum þó samskipti í nokkur ár á eftir. Okkur var boðið í brúðkaupið þeirra og þau komu í skírnina hjá Sólinni okkar með yndislegt málverk sem Michala hafði málað af litla englinum okkar.

Það sem ég held að hafi breyst á milli mín og hennar var að hún fékk aðra skoðun á svo mörgu í sambandi við það sem hafði í raun tengt okkur saman. Henrik kom frá sértrúarsöfnuði einhverjum sem hafði áhrif á hana og hennar hugsun, en sem gat ekki borið okkar vinskap.

Vinskapurinn fjaraði út og við hittumst ekkert í mörg ár. Fyrir hálfu ári fór ég svo á opnun hjá henni inni í Kaupmannahöfn og hitti hana. Hún hafði greinilega fylgst með því sem ég var að gera því hún gat kommentað þær sýningar sem ég hafði haft og við gátum borið saman bækur okkar

Við kvöddumst glaðar yfir þessum endurfundi og ákváðum að hittast fljótt.
Ekki hefur það tekist enn, en núna verður það i janúar og ég hlakka mikið til að hitta þessa fallegu vinkonu mína frá fortíðinni.

Í gærkvöldi fórum Gunni og ég á tónleika hjá tónlistarskólanum hérna í Lejre. Sólin okkar er í barnakórnum . Það eru reindar bara 6 telpur í honum, af þeim eru þær fjórar bestu vinkonurnar, Sól, Andrea, Cesilia og Vera. Þær fluttu tvö lög, eitt af lögunum var teksti og lag eftir þær fjórar. Lagið heitir "að dreyma og er svo fallegt og tekstinn svo fullorðinn. Við hjónin sátum þarna með stút fullu húsi af fólki, með tár í augunum yfir hversu duglegar og flottar þær voru stelpurnar. Þær hafa verið bestu, bestu, bestu vinkonur í 5 ár og eru svo kreatívar og flottar saman. Þær hafa samið lög og teksta á heilan cd sem gerður var með þeim í klúbbnum. Þær eru saman í myndlistarskólanum, tónlistarskólanum og tvær af þeim, Sól og Cesilia eru í mjög góðum leiklistarskóla. Ég fæ stundum í magann yfir því hversu heppinn Sól er á þessum barna árum sínum hérna í litla þorpinu.

Núna er orðið bjart úti, best að fara að útbúa morgunmat og fara í göngutúr með Lappa í nýju flottu stígvélunum mínum sem ég keypti í gær.
Kærleikur til ykkar allra.

ég megi flytja birtu þangað sem myrkt er

Ég og Lappi fórum í göngutúr í morgun í dembandi rigningu. Það var gott, ég var í stuttum buxum með rauða regnhlíf með hvítum doppum. Lappi var eins og alltaf svartur og hvítur.

Við mættum einum hundi sem var með svo stóra grein í munninum,  greinin var stærri en hann. Við mættum líka manninum sem var með honum, hann hafði bláa regnhlíf.

Við sáum líka fugl með langa og flotta vængi, eins og svifflugvél, hann var flottur og mig grunar að hann hafi vitað það, því hann flaug aftur og aftur í kringum okkur.

Annars er þetta ekki það sem ég vildi segja Ég vil segja ykkur að á laugardaginn er besti dagur heimsins, dagur sem allir ættu að taka þátt í og sýna þakklæti sitt til bræðra okkar og systra ! Það er dagur dýranna

Til minningar um hinn mikla mann og verndarengil dýranna Frans frá Assisi .

Dýraverndunarsamtök um heim allan halda þennan dag heilagan og
hátíðlegan !

Þetta eru tímamót sem við ættum aðeins að staldra við og hugsa Við ættum að hugsa um það sem við gerum fyrir þau elsku hjartans dýrin og hvað þau gera fyrir okkur.

Er jöfnuður á sem við getum verið stolt af.

Sýnum við þeim þann Kærleika og þakklæti sem þeim ber.

Einu sinni talaði ég við konu um dýrin og það að þeim er fórnað fyrir okkur ! Hún leit á mig og sagði, “en Steina dýrin fórna sér fyrir okkur”  og það fannst henni sjálfsagt.
Það fannst mér skrítið, þetta er að mínu mati ekki fórn, þetta er rányrkja, og oftar en oft ill meðferð sem rekin er áfram af græðgi í auð sem fengin er á kostnað þeirra.

Stundum skammast ég mín fyrir hvernig við mannkyn látum stjórnast af stundargræðgi, án hugsunar um að við erum öll eitt, tengd hvert öðru. Líka dýrunum og gróðrinum, og vatninu og loftinu.

Ég hugsa líka um, að án okkar myndi dýraríkið og plönturíkið geta lifað í sinni eigin tilveru hérna á jörðinni en án dýraríkisins og plönturíkisins gætum við á engan hátt lifað hérna á jörðinni.
þannig að hver er háður hverjum.

Hver hefur allt sitt undir hverjum, og hvernig þökkum við fyrir það.

Ég skrifaði um daginn, um það að þakka fyrir sig, um það að þegar við neitum matar, að við sendum smá þökk í huganum til þess sem hefur látið lífið fyrir þessa máltíð. Það kostar okkur ekkert, en gerir okkur meðvituð og hversu dýrmæt þessi fæða er, hversu mikil fórn liggur í hverjum bita, það er líf , sína tilveru, sem hefur yfirgefið þessa jörð svo við getum neitt þess.

Það væri mikið gert fyrir dýra og plönturíkið ef við á degi dýranna tökum upp þann sið að segja Takk ! Kannski gætum við stofnað samtök sem segja Takk, fyrir til dýra, plantan og vatnsins og loftsins!
Eða hvað ?

Í morgun heyrði ég viðtal við rithöfund sem er að gefa út bók. Ég man ekki hvað bókin heitir , eða hvað rithöfundurinn heitir. En hún sagði svolítið merkilegt sem fékk mig til að hlusta.
Hún hafði á meðan hún skrifaði bókina notað mikinn tíma til rannsókna, rannsókna á sögu þrælahalds í Danmörku. Hún skoðaði hvernig fólk varð mjög auðugt á þrælahaldi, þrælahaldið var ekki hérna í Danmörku en í fjarlægum löndum sem voru í eigu Danmörku.

Í þessu þrælahaldi varð sem samt ákveðin hópur óhuggulega ríkur. Það var aldrei talað um það eða skrifað í þeim bréfum sem hún las frá þeim tíma. Sennilega vegna þess að þetta talaði maður ekki um. Fjarlægðin gerði það líka, að þetta snerti fólk ekki, þau fengu bara sína peninga.

Enn það sem ég hjó eftir var að hún líkti þessi við hvernig við förum með dýrin sem við borðum. Rányrkja á dýrum, þar sem stórbændur  troða eins mörgum hænsnum, svínum, beljum, refum og og og, á eins lítið pláss og mögulegt til að geta framleitt eins mikið og mögulegt og eins ódýrt og mögulegt. Hver vinnur og hver tapar ! Við kaupum þetta ódýrt, og hann gerir þetta eins ódýrt og mögulegt. Það er bara blessað dýrið sem er fléttað inn í þessa gróðahugsun og fær ekkert fyrir það sem það fórnar.

Við segum alltaf, jú en við verðum að fá kjöt, já ég veit að margir þurfa kjöt, en við borðum orðið of mikið kjöt og við borðum hvaða kjöt sem er, án þess að hugsa um hvaðan kjötið kemur og hvernig það hefur verið framleitt. Við horfum í veskið . Og í staðin fyrir að kaupa aðeins dýrara kjöt af dýri sem hefur fengið gott líf, þá veljum við oftast að kaupa mikið kjöt fyrir sem minnstan pening. Þessi hugsun er sú hugsun sem við ættum að skoða og endurskoða.

Við borðum fimm sinnum meira kjöt á hvert mannsbarn en við gerðum í kringum 1950. Þessi mikla aukning er talin halda áfram að aukast á næstu árum. Þessi aukning hefur ekki bara áhrif á dýrin og þeirra líf eða heilsuna okkar, Þetta hefur líka mikil áhrif á loftslagsbreytingarnar á jörðinni. Það vita sennilega ekki margir, en út frá rannsóknum hjá Fod and Agriculture Organization,red eru dýraframleiðendur ábyrgir fyrir18 % af  co2 í andrúmsloftinu. Annað sem er svo ömurlegt er að við HENDUM 10 til 12 % af þeim matvörum sem við kaupum. Þetta er engin virðing fyrir því sem lifir. Og þegar við hugsum það aðeins lengra, þá getum við flutt það yfir á okkur sjálf.

Við höfum enga virðingu fyrir því sem lifir, við höfum enga virðingu fyrir okkur. Því við erum öll hluti hvert að öðru. Það er ekki bara ég sem segi það, það er vísindalega sannað, og hana nú !

Ég ætla nú ekki að fara út í einhverja upptalningu á þessum málum, en það passaði bara inn í það sem ég var að skrifa og er að mínu mati til umhugsunar um það hvert við viljum láta þessi mál þróast, og eins og ég skrifa það erum við sem ráðum því það erum við sem veljum það sem við kaupum og hvað við veljum að styrkja m aurunum okkar.

Ég vona að sem flest ykkar verði með hugann við laugardaginn og sameinist okkur í TAKK

Til heiðurs Frans frá Assisi set ég þessa bæn inn til okkar allra

Bæn heilags Frans frá Assisi

 Drottinn, lát mig vera farveg friðar þíns

að ég megi flytja kærleika þangað sem hatur er

að ég megi flytja anda fyrirgefningar þangað sem ranglæti er

að ég megi flytja samhug þangað sem sundrung

er að ég megi flytja sannleika þangað sem villa er

að ég megi flytja trú þangað sem efi er

að ég megi flytja von þangað sem örvænting er

að ég megi flytja birtu þangað sem myrkt er

að ég megi flytja gleði þangað sem hryggð er

Drottinn, veittu að ég megi fremur leitast við að hugga en að vera huggaður

að skilja fremur en að vera skilinn

að elska fremur en að vera elskaður.

Því með því að gleyma sjálfum mér, auðnast mér að finna.

Með því að fyrirgefa öðlast ég fyrirgefningu.

Með því að deyja vakna ég til eilífs lífs.

Amen

Fíkn

Yndislegur dagur hjá mér. Ég byrjaði daginn á að fara á kynningarmessu á öllum  menntunar tilboðum fyrir ungt fólk sem  hefur einhver vandamál ! Það var alveg ofsalega mikið að skoða og ég kom heim með tíu kíló af bæklingum dvdíum og öllu mögulegu til að fara með í skólann og skoða nánar.
Þegar ég kom heim komu Sól og Gunni á næstum sama tíma. Gunni hafði fylgt Sól og Cesilia til Hóraskeldu þar sem þær eru í leiklistarskóla fyrir börn.

Við fórum að vinna í garðinum í alveg frábæru veðri. Allt var gert fínt og flott.
Við fórum svo inn og ég og Sól fengum okkur indælan kvöldverð en Gunni fór út á lífið í Kaupmannahöfn.

Núna sitjum við Sól hérna inni í stofu í sófanum, drekkum te og erum að horfa á sjónvarpið.
Við erum báðar miklar tekellingar .

Það er ýmislegt að gerast inni í kollinum mínum þessa dagana eins og svo oft áður. En það sem er að gerast inni í höfðinu á mér hefur áhrif á alla mína líðan, og vekur mér vellíðan sem ég hef ekki fundið fyrir í mörg mörg ár.

Þannig er að ég eins og milljónir annarra hef einkennilegt samspil með mat. Ég hef alla tíð bæði hatað og elskað mat. Við Gunni erum bæði mikið matarfólk og vitum fátt skemmtilegra og huggulegra en að borða góðan mat.

Ég hef alla tíð haft svona samband við bæði kroppinn minn og matinn, sambandið þar hefur ekki verið eðlilegt.

Fyrir ferminguna mína svelti ég mig í viku til tíu daga, viss um að ég væri offitusjúklingur. Sem ég get ekki annað en brosað yfir í dag. því ég var allt annað en það, ég var falleg og hraustleg.
En ég hafði sjálfsmynd sem var mjög óraunveruleg og var bara í höfðinu á mér.

Alla tíð eftir þetta var ég eins og harmonikka rokkaði upp og niður í kílóum og hélt mér niðri með allavega sjúklegum ráðum. Ég ældi matnum, drakk kúkate, borðaði megrunarkaramellur, hörbelive, allavega hitt og þetta og hina og þessa kúra. Þessa sögu þekkja margir sem hafa brenglað samband við mat.

En vandamálið var að ég náði aldrei að halda neinu við, allt fór alltaf í sama farið aftur.

Ég hef svo undanfarin ár notað mikla orku við að vinna að mínu innra með hugleiðslu og í þerapí hjá honum Gordon mínum frábæra, sem hringir í mig einu sinni í mánuði frá Kaliforníu og við vinnum saman í cirka tvo tíma með mitt innra og þau vandamáls sem hafa komið upp síðan siðast. Einnig fær ég verkefni sem ég vinn að eins og einskonar heimavinnu. Þetta hefur verið mér alveg stórkostleg hjálp til að fá innra jafnvægi og vera meðvituð um það sem lífið mitt er um, hver ég er á innri og ytri plönum og margt margt fleira.

Ég hef þó fundið fyrir undanfarið ár að til að ná þeim árangri sem ég vil bæði í hugleiðslu og í öllum þeim andlegu verkefnum sem eru mér mikilvæg og sem meðmanneskja allra sem ég hef samskipti við, yrði ég að vinna að mínum líkamlegu málum. Ég yrði að einbeita mér að því að sameina huga minn líkamanum, ekki vera bara höfuð og upp ,heldur heil, eitt með öllu því sem ég er. Líkami minn er það verkfæri sem ég hef í þessu lífi og mér ber að vinna með honum en ekki á móti.

Vandamálið var að ég hafði erfitt með að finna það sem hentaði og þar af leiðandi gerðist ekki mikið að mér fannst. En þar sem ég trúi því að mér sé hjálpað á þá braut sem er góð fyrir mig þegar ég er tilbúinn og beið ég á einhvern hátt eftir skilaboðum, tákni um að eitthvað væri það rétta hjá mér.

Ég fékk svo skilaboð frá gamalli vinkonu minni henni Bobbu inn á bloggið mitt. Smá kveðja eftir 22 ár. Við fórum að skrifa smá hvor til annarrar . Ég tók eftir að hún var næstum óþekkjanleg því í gamla daga var Bobba alltaf stór og mikil kona, en núna var hún einhvernvegin svo lítil og svo kvenleg að ég átti erfitt með að sameina þá nýju þeirri gömlu.

Ég las þó á milli línanna að hún var á einhverju sérfæði og það hafði hjálpað henni  að forma sig í annað mót. Ég beið  nokkurn tíma með að spyrja, því ég vissi innst inni að þá væri ekki aftur snúið.
En ég spurði og það leið ekki vika þar til vorum farnar að tala saman á skypinu. Núna eru 18 dagar síðan ég byrjaði  á þessu fæði og mér líður svo svo vel. Ég finn einhvernvegin mikinn léttir yfir að ég er að gera mér gott. Ég er að gera mig að betra verkfæri fyrir framtíðina.

Það sem var erfiðast fyrir mig við þessa ákvörðun var : nú verð ég ennþá meira öðruvísi en aðrir. Ég drekk ekki áfengi, ég borða bara fisk og hvítt kjöt, ég fer aldrei út að skemmta mér og núna yrði ég á algjöru sérfæði.

Ég vorkenndi mér yfir að ætla að taka þessa ákvörðun. En núna sé ég að ég er að gera mér lífið léttara og auðveldara en áður.

Það sem er öðruvísi en áður, er að ég hef enga tilfinningu fyrir að ég sé í megrun, enda er ég ekki í megrun. Ég hef sjaldan borðað eins mikið og ég geri núna, bara öðruvísi blöndu af mat og hlutföllin eru ólík því sem ég hef gert áður. Maturinn er alveg frábær ! Nýr lífstíll.

Ég finn líka annað sem ég ekki hef upplifað áður, það er að ég er svo tilbúinn að breyta til,. Þar held ég að spili inn öll sú vinna sem ég hef gert með Gordon  undanfarin ár..

Ég hef verið að lesa mig til um þessi mál  á hinum og þessum heimasíðum og mér varð ljóst að sú mynd sem ég og margir, margir aðrir hafa af þeim sem ekki geta stjórnað mataræðinu er algjörlega röng !!!

Ég las einhversstaðar  á  einhverri síðunni að það væri vísindalega sannað að þeir sem eiga við matarfíkn eða einhverja átröskun, alkaholismi og spilafíkn að stríða eru með einhvern auka gen í sér, sem sé ástæða þessa vandamáls. Þetta fannst mér mjög áhugavert og opnaði það augu mín fyrir svo mörgu og einhver léttir gerðist inni í mér.

Ekki þannig að nú er ég með einhvern sjúkdóm, leggst upp í sófa og bara vorkennt mér, nei, nú veit ég hvað það er sem ég á að takast á við og um leið og það varð ljóst var allt auðveldara.

Eins og ég hugsa þarf þetta líka að hanga saman út frá því andlega sem ég trúi og mín kenning er sú að þeir sem erfa þetta gen ger að  til að takast á við fíkn í hvaða formi sem er.

Fíkn geta verið margir hlutir og til að komast á hærra vitundarstig þurfum við að vinna með fíknina og ein leið til að vera viss um að við tökumst nú á við þetta stig  í þróuninni er að láta það erfast. Því er hreinlega plantað í þann sem þarf að vinna á fíkninni, engin leið í kringum það.

Ég held að það sé mikilvægt þegar maður ákveður að vinna á ákveðinni fíkn að flytja fíknina ekki yfir á eitthvað annað.

Til dæmis, ég vinn á matarfíkninni og fer að kaupa mér fullt af fötum, óeðlilega mikið af fötum.
Maður hættir að drekka en borðar mjög mikið af nammi eða stundar mjög mikið kynlíf eða eitthvað annað.

Ég þarf nefnilega að vinna á FÍKN sem í þessu tilfelli bitnar á líkama mínum, en gæti alveg eins bitnað á peningaveskinu mínu. Fíknin er sú sem ég þarf að ráða yfir,  þarf að vinna á og það verður spennandi ferðalag.

Ef ég sé fíknina sem lifandi form sem svífur frá einu til annars til að lifa,. Ef unnið er á einu sem er kaupfíkn svífur hún yfir á fíknina að borða.  Ég vinn á því, þá svífur hún yfir á annað sem er veikleiki. Fíknin er nefnilega lifandi og ekki ég, hún er sjálfstætt lifandi form sem ég þarf að taka  og vera herra yfir í Kærleikanum.

Ekki dæma hana og hata en elska hana eins og hvern annað hluta af mér sem hjálpar mér í þeirri þróun sem ég er í.

Ég hef fíkn, en ég er ekki þessi fíkn.

Ég gæti sennilega haldið þessum vangaveltum áfram í alla nótt en núna byrjar bíómynd sem við Sólin ætlum að horfa á saman.

Set inn myndir frá sófanum okkar , Sól, Lappi og tebollinn minn.

Kærleikur til ykkar allra

Brúðkaup í grænu...

Er núna heima með Sól og við erum báðar dauð þreyttar. Við vorum í brúðkaupi í gær hjá nágrönnum okkar. Gunni eldaði matinn og var með til að spila brúðarvalsinn , ég var ljósmyndari og Sól var brúðarmey.

Þessir nágranna búa í kolleftífi, þar að segja það eru 5 fjölskyldur sem búa í sama húsinu. Þau eru reyndar með hver sína íbúð en deila eldhúsi og ýmsu öðru saman. Þetta er gamall fjögurra lengja bóndabær. Þetta fólk er alveg yndislegt og erum við í mjög góðu sambandi við þau öll.

Ég vaknaði klukkan 7 og sá út um svefnherbergisgluggann  fröken yndislegu  brjáluðu sem ég hef sagt ykkur frá áður, vera úti hjá nágrönnunum að gera blómavendi. Hún er semsagt líka nágranni bara ekki á þessari hlið. Ég fór niður í eldhús og gerði gott kaffi handa henni og trítlaði yfir til hennar. Hún var á fullu að hjálpa og varð þakklát kaffinu. Set inn mynd af henni.

Allt byrjaði kl eitt með drykk og halló ! Ég var fyrst með klukkan  tvö  þegar það var leikhússýning í boði brúðarparsins hérna rétt hjá. Öllum bæjarbúum var boðið og það voru alveg rosalega margir !  Leiksýningin var alveg mögnuð.  Brúðguminn er leikari og þar að leiðandi passaði þetta vel inn í heildarmyndina 

Ég dreif mig svo heim með Sól  þar sem við fórum í bað og í festfötinn. Sólin í síðan fallega gula kjólinn sem hún hafði daginn áður stytt og lagað svo hún gæti passað í hann. Hún var falleg og yndisleg.
Við drifum okkur yfir hérna við hliðina. Ósköp notalegt því það liggur lítill stígur frá okkar garði yfir til þeirra.. Fyrst var matur fyrir gestina sem eins og ég sagði áður Gunni gerði hérna í okkar eldhúsi og hljóp með yfir í veisluna í mörgum ferðum.. Hérna er mynd af Gunna mínum í axsjón hérna heima.

Maturinn var alveg frábær og á meðan fólk borðaði var hljómsveit að spila (sinfóníuhljómsveit) Mjög fallegt.

Klukkan átta mínútur yfir átta var giftingin. Sú sem gifti þau var stjórnmálakona í SF. Athöfnin var mjög falleg og þau voru falleg bæði tvö. Kvöldsólin skein svo fallega í garðinum á meðan.
Gunni ásamt tveim öðrum bæjarbúum spiluðu valsinn þegar brúðarmeyjan kom inn í garðinn.
Það var fullt af brúðarmeyjum og einn brúðarsveinn. Dætur Christian (hann sem gifti sig) voru að sjálfsögðu brúðarmeyjar. Önnur þeirra er ein af bestu vinkonum hennar Sólar. Svo voru tvö önnur sem búa í kolleftífinu og svo tvö sem ég þekkti ekki.

Eftir afhöfnina voru ræður til brúðhjónanna, klipptur sokkur hjá brúðgumanum., brúðhjónin kysstust uppi á borði og undir borði. Eftir ræðu brúðgaumagns fór ég aðeins yfir að hringja í Bobbu á Íslandi sem er bloggvinkona mín og gömul vinkona frá Hornafirði. Við hittumst nýlega aftur á blogginu. Höfum annars ekki verið í sambanadi í 22 ár. Sólin litla kom með og var þreytt. Ég var sjálf alveg búinn enda nota ég alltaf mikla orku að vera með mörgu fólki. Það er ekki mín sterkast hlið.

Ég og Sól ákváðum bara að skríða í bólið. Gunni fór í ný hrein föt og skellti sér í veisluna og ég og Sól sofnuðum við yndislega músík frá veislunni sem var notalegt.

Gunni fór svo í morgun snemma af stað á einhverja ráðstefnu, og ef ég á að vera hreinskilin veit ég ekki hvar. En hann kemur heim annað kvöld.

Ég og Sól ákváðum að hún yrði heima í dag og við myndum taka afslöppunardag. Við höfum legið undir sæng í stofunni og horft á hverja teiknimyndina eftir aðra.
DAUÐÞREYTTAR !!!

Á morgun fer ég í vinnuna og annað kvöld fer ég á fund sem ég hlakka til að fara á. Þetta er undirbúningsfundur fyrir Skandinavíska ráðstefnu sem á að halda næsta ár. Þetta er fólk sem vinnur að betri heimi frá innri sviðum.Það er ein manneskja frá hverri grúppu sem hafa tilmelt sig sem mætir annað kvöld.

Á laugardaginn byrja ég daginn á að fara í fertugsafmæli hjá nágrannakonunni minni á hinni hliðinni (við höfum nágranna frá þremur hliðum). Hún heitir Annetta. Hún bíður öllum konunum sem búa hérna í kring í morgun/hádegismat. Ég get bara verið þar í klukkutíma því ég og Gunni förum svo í brúðkaup hjá Bente og Benny klukkan eitt í Sólrød.

Það er einn kennarinn í skólanum að gifta sig eftir 25 ára sambúð. Þetta verður heljarinnar brúðkaup mjög hefðbundið og með stórri veislu  og herlegheitum.

Ég opna sýningu 6 september, ég veit ekki hvenær ég get klárað að vinna þau verk sem ég er að gera, en það er nú lúxusvandamál ekki satt, því lífið er fallegt!

Ég set inn nokkrar myndir frá gærdeginum 

Jæja kæru bloggvinir ætla að kúra með Sól undir sæng og horfa á “Madagaskar”

Kærleikur á netheim ! 

 

ég átti mér draum, sem ég lifi núna.

Þegar ég var lítil átti ég mér draum um að lifa fallegu lífi. Ég vissi samt ekki hvað það var að lifa fallegu lífi en einhvernvegin inni í litla höfðinu mínu var mynd í einskonar móðu hvernig það ætti að vera.

Draumurinn var að vinna við að teikna, ég vissi jú ekki hvað það var að vera myndlistarmaður. Ég vildi líka vera dýralæknir. Sá draumur hvarf þó þegar ég upplifði að stór hluti af starfi dýralæknis er að aflífa dýr og svo varð ég vitni að því þegar hestar voru geldir og það situr enn á nethimnunni hjá mér.

En ég vildi eiga dýr, kannski verða bóndi. En bændur þurfa að verða praktískir og láta frá sér í slátrun og þess háttar, þannig að ég hætti líka við það fljótlega. En ég vildi eiga dýr og teikna myndir. Þetta var draumur sem var geymdur þarna einhversstaðar og kom ekkert sérstaklega oft upp.

Ómeðvitað vann ég mig hægt og rólega að þessum draum, án þess þó að vera svo mikið meðvituð um það. Ég fór fullt af krókaleiðum upp brattar brekkur, yfir og undir sjóinn og straumharðar ár. Ég datt oft á leiðinni, rúllaði langt niður í dal og byrjaði allt upp á nýtt. En ég var heldur ekki svo meðvituð um það, ég gerði bara það sem gera þurfti.

Í dag segir fólk við mig hversu heppinn ég er að lifa svona fallegu lífi ! Já það er rétt, ég er mjög heppinn að lifa svona fallegu lífi,

það erum við öll.

Því við lifum öll fallegu lífi.

Það er nefnilega þannig að flest gerist í höfðinu á okkur og þaðan getum við valið hvernig lífi við lifum. Þá er ég ekki að tala um hversu stórt hús við búum í eða hversu stóran bíl við eigum. Nei ég er að tala um hvernig við veljum að sjá það líf sem við lifum. Við getum nefnilega valið hvernig við sjáum þá hluti sem gerast í kringum okkur. Við getum valið þegar við erum að sligast af áhyggjum yfir peningum eða einhverju öðru að fara út í garð og njóta þeirrar fegurðar sem er þar. Ilma af blómunum og vera þakklát fyrir þá dýrð sem er í kringum okkur.

Við getum horft á börnin okkar og verið þakklát fyrir þau augnablik sem við höfum með þeim. Ég er ekki að segja að við eigum að loka augunum fyrir þeim erfiðleikum sem koma, en ég er að segja að við getum valið hvernig við sjáum þessa erfiðleika. Við getum valið að sjá þá sem möguleika til að komast áfram í þroska og verða betri manneskjur. Það er allt spurning um val.

Þegar við byrjum að rífast við kallinn eða kerluna, þar liggur stórt val. Vil ég eyðileggja daginn með rifrildi?

Ekki bara eyðileggja daginn fyrir mig, líka fyrir alla sem eru í kringum mig. Ég þarf ekki að vera sammála öllu sem hann eða hún segir eða gerir en það er hægt að ræða hlutina á margan hátt og án þess að meiða sjálfan sig og aðra í kringum sig.

Það er líka hægt að velja hvernig við bregðumst við þegar það kemur rukkun frá skattinum ! Í staðin fyrir að flippa út og láta öllum illum látum, getum við séð þetta sem möguleika á að vinna á þeirri tilfinningu sem kemur aftur og aftur þegar þessi bansetti reikningur kemur á hverju ári. Takast á við þetta, betur í ár en á síðasta ári.

Við getum valið hvernig við bregðumst við þegar við lesum hitt og þetta blogg ! Við getum ælt reiði og hörmungum yfir bloggheim, eða séð og viðurkennt að það eru jafn margir sannleikar og við erum mörg.

Við getum valið að lesa yfir öðrum hversu mikilir fábjánar þeir eru að trúa hinu og þessu, eða trúa ekki hinu og þessu, eða við getum séð hlutina frá hærra vitundarstigi og séð að við veljum hver okkar leið og sú leið sem hver og einn velur er rétt fyrir þann aðila.  

Ég lifi fallegu lífi, já en ég eins og allir aðrir á við fullt af vandamálum að stríða sem ég vel að takast á við á eins jákvæðan hátt og mér er mögulegt. Það er oft svo erfitt að ég er alveg að kafna en mér tekst betur og betur að vinna á þeim andlega þunga sem fylgir því að láta áhyggjur ráða ríkjum í huganum.

Ég vel eins og mér er mögulegt að fókusera á það sem gengur vel. Það sem er fallegt í kringum mig. Ég loka ekki augunum fyrir því sem þarf líka að takast á við og er kannski eins fallegt og hitt en ég læt það bara ekki fylla líf mitt..

Stundum gerist það að átök í einhverri af þeim grúppum sem ég er að vinna í eru alveg að sliga mig og ég hef SVO miklar áhyggjur fyrir krísufundi sem eiga að vera. Þetta getur eyðilagt daga fyrir mér. En núna er ég að verða ansi sjóuð.

Ég veit að það besta sem ég get gert og eina sem ég get gert er að segja það sem mér finnst. Segja minn sannleika og á þann hátt gefa það sem ég get í þá grúppu sem við á. Þetta á líka við vinnustað og yfirmenn mína. Minn sannleikur er kannski ekki sá eini rétti og þá er kúnstin að vera opin fyrir nýjungum á þeim lausnum sem aðrir koma með.

Þetta hefur verið svo mikill léttir fyrir mig að finna þessa einföldu lausn.

Áður var ég alltaf að reina að finna meðalveginn og átti erfitt með að finna hvað mér fannst best, því mér finnst oft svo margt rétt, allt eftir því hvernig maður sér hlutina. Ef ég er í þeirri aðstöðu þá segi ég bara: "Ég get ekki svarað því núna hvað mér finnst, ég þarf að hugsa um það" !

Núna er ég að reyna að gefa líkamanum mínum jákvæða athygli. Það hef ég ekki verið dugleg við. Ég hef lifað stressuðu lífi oft á tíðum og ég hef ekki gefið líkamanum þá athygli sem er nauðsynleg. Það er ekki svo gott, en svona hefur það verið. Núna vil ég gera mitt besta fyrir hann sem hefur lánað mér sig á meðan ég er á jörðinni í þessu lífi.

Núna er tíminn fyrir hann. Ég er farinn að labba mikið. Alla síðustu viku labbaði ég ca 5 kílómetra á dag, til og frá vinnu. Svo er auðvitað göngutúr með hundinn og mikið labb í vinnunni. Ég er svo ánægð með þessa göngutúra. Á föstudagskvöldið varð ég svo veik og var veik þar til í morgun sunnudag. Ég held hreinlega að þetta hafi verið viðbrögð hans blessaðs við allt það eiturefni sem streymdi frá vöðvunum og liðunum við alla þessa hreyfingu!

En ég hef valið að mér finnst yndislegt að ganga !!!

Það gerir lífið svo miklu einfaldara að að sjá lífið með þeirri sorg og gleði sem lífinu fylgir með jákvæðum augum.

Já ég átti mér draum þegar ég var lítil og ég lifi hann núna. Ég lifi drauminn með öllu því sem fylgir því að lifa, gleði, hræðslu, máttleysi, reiði, brjálæði, hrifningu þakklæti.........

Set inn myndir með þessari færslu sem ég tók áðan af daglega lífinu okkar.Þetta hljóðfæri sem er þarna á gólfinu er gjöf frá Christian nágranna okkar til Gunna. Gunni á að spila á það brúðarvalsinn á miðvikudaginn við brúðkaupið hjá Christian og Inge !

Kærleikur til alls lífs.  

hitt og þetta mánudagsbull..

 

Þegar ég kom heim í dag tók ég eftir svolitlu skemmtilegu.

Ég vissi það svosem en hafði ekki alveg tekið eftir því. En það var komið nýtt tré í garðinn okkar. Ekki bara hvaða tré sem er heldur mírabellutré ! Mírabellur eru litlar plómur, alveg mjög góðar. Ég sá allt í einu fullt af gulum plómum á trénu og þá vissi ég að loksins hefðum við fengið mírabellutré sem ég hef alltaf óskað mér. Það hefur bara vaxið sig stórt án þess að ég tæki eftir því, við hliðina á fuglabúrinu.

Svona getur náttúran verið frábær.

Það var fyrsti dagurinn í skólanum í dag.

Frábær dagur með glöðum nemendum. 

Húsnæðið er algjört æði.
Allt í einu höfum við fullt af plássi og fjóra nýja nemendur. Sennilega koma tveir aðrir nýir í næsta mánuð.
Fullt af fundum, síminn hringir endalaust og það er líf og fjör. Við erum ekki búinn að tengja símann í skólanum og þar af leiðandi hringir minn prívat gemsi endalaust. Síminn byrjaði að hringja kl  rúmlega 7 í morgun. Hann hringdi og hringdi og hringdi og hringdi..

Á morgun byrja ég að taka opinberar samgöngur í vinnuna og heim. Það tekur mig ”BARA” einn og hálfan tíma á dag að komast í vinnuna., sem sagt þrjá tíma á dag hehe. Það sem er gott við þetta er að ég kem til með að ganga mikið. Ég geng ca 5 kílómetra á þessari leið.

Ég er á fullu að undirbúa sýninguna mína í september á milli þess sem ég fæ góða gesti og hitti gott fólk.

Eins og hann hérna leyndarmálamaðurinn sem vill ekki láta taka mynd af sér sem var góður gestur í gær með fallegu fjölskylduna sína! 

Var á göngu um daginn með Lappa minn. Rakst ég þá á nágranna minn hann Henrik sem líka er listamaður. Við höfðum ekki sést  allt sumarfríið og það var gaman að spjalla um allt milli himins og jarðar. Við ákváðum að skella okkur í að gera ljósmyndasýningu í nóvember hérna í Lejre. Ljósmyndasýningu um Lejre. Við erum bæði mjög upptekinn af að taka ljósmyndir. Við plönuðum allt á þessum stutta tíma, svo ég  fer í gang þegar þessi sýning sem ég er að vinna að  er búinn.

Á fimmtudaginn fæ ég góða vini mína frá Íslandi í heimsókn í skólann og eftir heimsóknina koma þau og borða hjá okkur hérna í kotinu. Þetta eru vinir sem ég haft í 20 ár en þau hafa aldrei heimsótt mig hingað í sveitina svo það verður gaman að fá þau hingað.

Á laugardaginn er ég búinn að bjóða kennurunum frá skólanum og mökum þeirra heim, það verður vonandi gott veður svo við getum verið úti. Það er nefnilega svo notalegt á ”seinntsumarkvöldum” að sitja úti í góðra vina hópi og njóta samverunnar.

Annars er lífið bara gott hérna í kotinu.

Jæja ég er andlaus og stoppa núna !
Set myndir hérna fyrir neðan frá skólanum í dag sem eru að sjálfsögðu bara smá vinklar af hinu og þessu horni og kössum sem er ekki búið að tæma. Set líka inn myndir af tveim yndislegum kennurum ! Bara smá……
Kærleikur til ykkar og allra

p.s

Lífið í hinu smáa er svo dásamlegt og ég fæ meira út úr því en ferðalög til framandi landa.

Þegar ég hætti áðan að skrifa kom fröken dásamleg,skrítna, brjálaða nágrannakona sem ég kann betur og betur að meta . Henni lá mikið á hjarta, en var með enn eina gjöfina til okkar. Kertastjaka fyrir 36 sprittkerti úr svörtu járni. Um daginn kom hún með alveg ferlega flottan póstkassa. Allt frá frábærlega flottri búð sem er hérna á lestarstöðinni, þar sem hún af og til hjálpar. Þetta hefur hún fengið gefins, sem hún svo gefur til okkar.

Ennn hún kom og þurfti að tala, það var eitthvað voða fallegt við það. Hún borðaði svo með okkur, það var líka eitthvað fallegt við það. Gunni lagði sig, það var ekkert sérlega fallegt, en allt í lagi hehehe. Síminn hringi til mín og það var Morten sem ég spjallaði við í svolítinn tíma. Nágranni sat og borðaði köku sem Gunni bakaði í gær. Þegar ég var búinn að spjalla kom Christian nágranni og vildi tala við Gunna sem hraut í stofunni. Gunni er að fara að elda mat fyrir brúðkaupið hans og Inge á miðvikudaginn. (okkur er að sjálfsögðu boðið og Sólin okkar verður brúðarmey) Christian vakti Gunnar og þeir fóru út og hún elsku nágranni minn spjallaði smá stund meira við mig, Sól og Lappa. Það sem ég er kannski að segja er að þessi nálægð við aðra hérna í öðru landi er mér svo mikils virði. Að það sé hægt að flytja í annað land og láta drauminn um lítið samfélag þar sem við komum hvert öðru við rætast, þó svo maður hafi ekki búið þar alla ævi. Við komum frá öðrum kúltur, annarri menningu en samt erum við svona stór hluti af þessu fólki og höfum myndað sambönd sem verða.... 

Þegar ég upplifi svona hversdagslega hluti eins sterkt og núna er ég svo meðvituð um að njóta þess í augnablikinu, því hvert augnablik er einstakt og verður fortíð eftir augnablik. 

Hérna er vídeó með sólinni (hún er þessi með bláa klútinn í bleika stjörnu bolnum) okkar og bestustu vinkonum hennar sem var sett á netið af kennaranum þeirra, þetta er neðððððððððððst !!

njótið vel !