Er jólakærleikurinn á undanhaldi

Hátíð Kærleikans hérna í Danmörku  
Er að nálgast hægt og hægt, finn svolítið fyrir því, í maganum og smá í hjartanu. Það er þó skrítið hvernig þessi fallega hátíð sem á að færa okkur saman, nær og nær hvert öðru fer allt í einu að verða um eitthvað allt annað

Við hugsum til ættingja, njótum samverustunda saman, við hlökkum til frídaga, morgna á náttfötum, borða kökur, konfekt, fara í göngutúra og finna Kærleikann sem Kristur boðaði fyrir yfir 2000 árum til hvers annars.

Við hérna á bæ elskum að fara í göngutúra með hundana/hundinn núna, á þessum tíma. Við förum alltaf í göngutúr á aðfangadagskvöld og smá kíkjum inn um glugga og sjáum kerti í gluggunum og ef glugginn er stór sjáum við smá meira af jólagleðinni hjá fólkinu hérna í bænum.Sumir dansa í kringum jólatréð, stundum glittir í jólasvein eða hvað sem er annað á bak við gluggatjöldin

Á jóladag förum við alltaf í skógartúr í skóginum okkar. Þar hittum við hina og þessa sem ganga einir eða í hóp, ef þau eru nógu mörg. Það er heilsað og brosað og við komum hvert öðru við.
Þetta er yndislegt og við njótum hverrar sekúndu yfir jólin. Núna í ár verðum við mörg saman, við erum heppin að hafa hvert annað. 

Við verðum hjá Sigyn dóttur okkar og Albert og börnunum tveim. Þau búa rétt hjá okkur. Þarna koma Siggi sonur okkar, Steina frænka sem á heima í borginni með stelpurnar sínar og við þrjú. Ég er alveg viss um að þetta verður yndislegt.

Ég er veik þessa dagana og ligg þess vegna ansi mikið og horfi á sjónvarpið. Ég get setið og verið hissa yfir því hvað fjölmiðlar eru að segja okkur hvað okkur langar í, og hvað er það mest mikilvæga að fá í jólagjöf. Það eru ekkert smá gjafir sem er verið að tala um. Þá hef ég verið að velta fyrir mér hvað er orðið um okkur og jólin. Er jólakærleikurinn á undanhaldi, eru jólin ekki orðið um eitthvað allt annað en það sem við höldum. Við þekkjum alveg söguna um fæðingu Jesús sumir trúa henni aðrir ekki, aðrir segja söguna metafor.

En öll segjum við að þetta sé tími fjölskyldunnar og Kærleikans og og og, en er þetta ekki orðið í raun jól verslana, kaupmanna, þeirra sem græða peninga á kaupþörf okkar hinna. Þörf sem er í raun bara eitthvað sem kemur í augnablik, og við getum alveg látið líða hjá án þess að þurfa að uppfylla þessa þörf.

Hérna í Danmörku er 50.000 börn sem kvíða jólunum, vegna ofdrykkju foreldra sinna. Það eru líka fjölda heimilislausra, eldri borgara, einstaklingar sem kvíða jólunum. Þeir hafa engan til að taka þátt í þessari gleði sem við öll eigum að upplifa, og á oft að kosta svo mikið. Það eru sem betur fer fl. og fl. sem halda samkomur fyrir þá sem enga aðstandendur hafa, eða að einhverjum ástæðum geta ekki verið með vinum og vandamönnum.

Í Kristjaníu er haldin stór jólaskemmtun fyrir þetta fólk. Siggi sonur okkar hefur verið þar tvisvar að hjálpa á jólunum og notið þess. Ein af kennurum í vinnunni minni var að skilja í ár og börnin hennar eiga að vera hjá pabba sínum, hún var að velta fyrir sér að gera eitthvað allt annað en að fara í jólaboð þar sem hún er minnt á skilnaðinn og sagði ég henni frá jólaveislunni í Kristjaníu. Sennilega fer hún þangað.

Við vitum af börnum um allan heim sem eiga ekki fyrir mat, eiga ekki foreldra, enga framtíð, hvers vegna ekki að leggja hjálparhönd þar og kaupa í staðin minni gjafir handa þeim sem eru svo heppnir að lifa við vellystingar Gjafir eru ekki bara góðar af því þær eru dýrar, gjafir eru góðar af því að þeim fylgir Kærleikur. Ef jólin eru tíminn sem við hugsum um aðra, og eins og sagt er í Danmörku ”Tími Kærleikans” væri þá ekki gott að sýna það í verki, bæði til þeirra sem eru okkur næstir og þeirra sem hafa svo mikla þörf á.
Gefa þeim

Framtíð, Líf, Von, Hugsun.

Væri það ekki í anda Krists?

Í byrjun desember langaði mér í og ég taldi mér trú um að mig vantaði nýjan gemsa, helst rauðan,nýjan náttslopp og svona hitt og þetta. Nú hef ég fylgst með því sem gerist í samfélaginu, kaupa, kaupa , kaupa, eiga, eiga og eiga meira, séð hvað þetta er í raun eitthvað langt út í buskann, og hvað við og fjölmiðlar getum talið okkur sjálfum og öðrum trú um.

Okkur hérna vantar ekkert, við höfum í raun allt sem við þurfum og börnin okkar líka. Að sjálfsögðu er það hluti jólanna að gefa hvort öðru eitthvað sem gleður bæði þann sem fær og þess sem gefur, vegna þess að það er góð tilfinning að gleðja EN er nauðsynlegt að það kosti heilan bóndabæ ?

Hvað með að fyrir helming þess sem við gefum gjöf til barnsins okkar eða maka okkar eða þeim sem er okkur kær ,gefum við til barns úti í heimi sem á ekkert, eða styðja smábæi með að gera brunna svo bæjarbúar hafi aðgang að vatni. Gefa dýrum í útrýmingarhættu, að gefa einhverjum hjálparstofnunum sem við vitum að peningarnir fara til bætts heims.

Sennilega eru margir sem hugsa, því hef ég ekki efni á !
Ef við skoðum djúpt inn í hjartað , höfum við svo ekki alveg efni á því,

ég hef ..................

AlheimsLjós og Kærleikur til alls Lífs á Jörðu.

 
 

Ræðan hans Al Gore !!!

Dear Steinunn Helga,

I wanted to share with you my speech from the Nobel Peace Prize ceremony in Oslo. Check AlGore.com for video of the event later today.

Thank you,

Al Gore

SPEECH BY AL GORE ON THE ACCEPTANCE
OF THE NOBEL PEACE PRIZE
DECEMBER 10, 2007
OSLO, NORWAY

Your Majesties, Your Royal Highnesses, Honorable members of the Norwegian Nobel Committee, Excellencies, Ladies and gentlemen.

I have a purpose here today. It is a purpose I have tried to serve for many years. I have prayed that God would show me a way to accomplish it.

Sometimes, without warning, the future knocks on our door with a precious and painful vision of what might be. One hundred and nineteen years ago, a wealthy inventor read his own obituary, mistakenly published years before his death. Wrongly believing the inventor had just died, a newspaper printed a harsh judgment of his life’s work, unfairly labeling him “The Merchant of Death” because of his invention – dynamite. Shaken by this condemnation, the inventor made a fateful choice to serve the cause of peace.

Seven years later, Alfred Nobel created this prize and the others that bear his name.

Seven years ago tomorrow, I read my own political obituary in a judgment that seemed to me harsh and mistaken – if not premature. But that unwelcome verdict also brought a precious if painful gift: an opportunity to search for fresh new ways to serve my purpose.

Unexpectedly, that quest has brought me here. Even though I fear my words cannot match this moment, I pray what I am feeling in my heart will be communicated clearly enough that those who hear me will say, “We must act.”

The distinguished scientists with whom it is the greatest honor of my life to share this award have laid before us a choice between two different futures – a choice that to my ears echoes the words of an ancient prophet: “Life or death, blessings or curses. Therefore, choose life, that both thou and thy seed may live.”

We, the human species, are confronting a planetary emergency – a threat to the survival of our civilization that is gathering ominous and destructive potential even as we gather here. But there is hopeful news as well: we have the ability to solve this crisis and avoid the worst – though not all – of its consequences, if we act boldly, decisively and quickly.

However, despite a growing number of honorable exceptions, too many of the world’s leaders are still best described in the words Winston Churchill applied to those who ignored Adolf Hitler’s threat: “They go on in strange paradox, decided only to be undecided, resolved to be irresolute, adamant for drift, solid for fluidity, all powerful to be impotent.”

So today, we dumped another 70 million tons of global-warming pollution into the thin shell of atmosphere surrounding our planet, as if it were an open sewer. And tomorrow, we will dump a slightly larger amount, with the cumulative concentrations now trapping more and more heat from the sun.

As a result, the earth has a fever. And the fever is rising. The experts have told us it is not a passing affliction that will heal by itself. We asked for a second opinion. And a third. And a fourth. And the consistent conclusion, restated with increasing alarm, is that something basic is wrong.

We are what is wrong, and we must make it right.

Last September 21, as the Northern Hemisphere tilted away from the sun, scientists reported with unprecedented distress that the North Polar ice cap is “falling off a cliff.” One study estimated that it could be completely gone during summer in less than 22 years. Another new study, to be presented by U.S. Navy researchers later this week, warns it could happen in as little as 7 years.

Seven years from now.

In the last few months, it has been harder and harder to misinterpret the signs that our world is spinning out of kilter. Major cities in North and South America, Asia and Australia are nearly out of water due to massive droughts and melting glaciers. Desperate farmers are losing their livelihoods. Peoples in the frozen Arctic and on low-lying Pacific islands are planning evacuations of places they have long called home. Unprecedented wildfires have forced a half million people from their homes in one country and caused a national emergency that almost brought down the government in another. Climate refugees have migrated into areas already inhabited by people with different cultures, religions, and traditions, increasing the potential for conflict. Stronger storms in the Pacific and Atlantic have threatened whole cities. Millions have been displaced by massive flooding in South Asia, Mexico, and 18 countries in Africa. As temperature extremes have increased, tens of thousands have lost their lives. We are recklessly burning and clearing our forests and driving more and more species into extinction. The very web of life on which we depend is being ripped and frayed.

We never intended to cause all this destruction, just as Alfred Nobel never intended that dynamite be used for waging war. He had hoped his invention would promote human progress. We shared that same worthy goal when we began burning massive quantities of coal, then oil and methane.

Even in Nobel’s time, there were a few warnings of the likely consequences. One of the very first winners of the Prize in chemistry worried that, “We are evaporating our coal mines into the air.” After performing 10,000 equations by hand, Svante Arrhenius calculated that the earth’s average temperature would increase by many degrees if we doubled the amount of CO2 in the atmosphere.

Seventy years later, my teacher, Roger Revelle, and his colleague, Dave Keeling, began to precisely document the increasing CO2 levels day by day.

But unlike most other forms of pollution, CO2 is invisible, tasteless, and odorless -- which has helped keep the truth about what it is doing to our climate out of sight and out of mind. Moreover, the catastrophe now threatening us is unprecedented – and we often confuse the unprecedented with the improbable.

We also find it hard to imagine making the massive changes that are now necessary to solve the crisis. And when large truths are genuinely inconvenient, whole societies can, at least for a time, ignore them. Yet as George Orwell reminds us: “Sooner or later a false belief bumps up against solid reality, usually on a battlefield.”

In the years since this prize was first awarded, the entire relationship between humankind and the earth has been radically transformed. And still, we have remained largely oblivious to the impact of our cumulative actions.

Indeed, without realizing it, we have begun to wage war on the earth itself. Now, we and the earth's climate are locked in a relationship familiar to war planners: "Mutually assured destruction."

More than two decades ago, scientists calculated that nuclear war could throw so much debris and smoke into the air that it would block life-giving sunlight from our atmosphere, causing a "nuclear winter." Their eloquent warnings here in Oslo helped galvanize the world’s resolve to halt the nuclear arms race.

Now science is warning us that if we do not quickly reduce the global warming pollution that is trapping so much of the heat our planet normally radiates back out of the atmosphere, we are in danger of creating a permanent “carbon summer.”

As the American poet Robert Frost wrote, “Some say the world will end in fire; some say in ice.” Either, he notes, “would suffice.”

But neither need be our fate. It is time to make peace with the planet.

We must quickly mobilize our civilization with the urgency and resolve that has previously been seen only when nations mobilized for war. These prior struggles for survival were won when leaders found words at the 11th hour that released a mighty surge of courage, hope and readiness to sacrifice for a protracted and mortal challenge.

These were not comforting and misleading assurances that the threat was not real or imminent; that it would affect others but not ourselves; that ordinary life might be lived even in the presence of extraordinary threat; that Providence could be trusted to do for us what we would not do for ourselves.

No, these were calls to come to the defense of the common future. They were calls upon the courage, generosity and strength of entire peoples, citizens of every class and condition who were ready to stand against the threat once asked to do so. Our enemies in those times calculated that free people would not rise to the challenge; they were, of course, catastrophically wrong.

Now comes the threat of climate crisis – a threat that is real, rising, imminent, and universal. Once again, it is the 11th hour. The penalties for ignoring this challenge are immense and growing, and at some near point would be unsustainable and unrecoverable. For now we still have the power to choose our fate, and the remaining question is only this: Have we the will to act vigorously and in time, or will we remain imprisoned by a dangerous illusion?

Mahatma Gandhi awakened the largest democracy on earth and forged a shared resolve with what he called “Satyagraha” – or “truth force.”

In every land, the truth – once known – has the power to set us free.

Truth also has the power to unite us and bridge the distance between “me” and “we,” creating the basis for common effort and shared responsibility.

There is an African proverb that says, “If you want to go quickly, go alone. If you want to go far, go together.” We need to go far, quickly.

We must abandon the conceit that individual, isolated, private actions are the answer. They can and do help. But they will not take us far enough without collective action. At the same time, we must ensure that in mobilizing globally, we do not invite the establishment of ideological conformity and a new lock-step “ism.”

That means adopting principles, values, laws, and treaties that release creativity and initiative at every level of society in multifold responses originating concurrently and spontaneously.

This new consciousness requires expanding the possibilities inherent in all humanity. The innovators who will devise a new way to harness the sun’s energy for pennies or invent an engine that’s carbon negative may live in Lagos or Mumbai or Montevideo. We must ensure that entrepreneurs and inventors everywhere on the globe have the chance to change the world.

When we unite for a moral purpose that is manifestly good and true, the spiritual energy unleashed can transform us. The generation that defeated fascism throughout the world in the 1940s found, in rising to meet their awesome challenge, that they had gained the moral authority and long-term vision to launch the Marshall Plan, the United Nations, and a new level of global cooperation and foresight that unified Europe and facilitated the emergence of democracy and prosperity in Germany, Japan, Italy and much of the world. One of their visionary leaders said, “It is time we steered by the stars and not by the lights of every passing ship.”

In the last year of that war, you gave the Peace Prize to a man from my hometown of 2000 people, Carthage, Tennessee. Cordell Hull was described by Franklin Roosevelt as the “Father of the United Nations.” He was an inspiration and hero to my own father, who followed Hull in the Congress and the U.S. Senate and in his commitment to world peace and global cooperation.

My parents spoke often of Hull, always in tones of reverence and admiration. Eight weeks ago, when you announced this prize, the deepest emotion I felt was when I saw the headline in my hometown paper that simply noted I had won the same prize that Cordell Hull had won. In that moment, I knew what my father and mother would have felt were they alive.

Just as Hull’s generation found moral authority in rising to solve the world crisis caused by fascism, so too can we find our greatest opportunity in rising to solve the climate crisis. In the Kanji characters used in both Chinese and Japanese, “crisis” is written with two symbols, the first meaning “danger,” the second “opportunity.” By facing and removing the danger of the climate crisis, we have the opportunity to gain the moral authority and vision to vastly increase our own capacity to solve other crises that have been too long ignored.

We must understand the connections between the climate crisis and the afflictions of poverty, hunger, HIV-Aids and other pandemics. As these problems are linked, so too must be their solutions. We must begin by making the common rescue of the global environment the central organizing principle of the world community.

Fifteen years ago, I made that case at the “Earth Summit” in Rio de Janeiro. Ten years ago, I presented it in Kyoto. This week, I will urge the delegates in Bali to adopt a bold mandate for a treaty that establishes a universal global cap on emissions and uses the market in emissions trading to efficiently allocate resources to the most effective opportunities for speedy reductions.

This treaty should be ratified and brought into effect everywhere in the world by the beginning of 2010 – two years sooner than presently contemplated. The pace of our response must be accelerated to match the accelerating pace of the crisis itself.

Heads of state should meet early next year to review what was accomplished in Bali and take personal responsibility for addressing this crisis. It is not unreasonable to ask, given the gravity of our circumstances, that these heads of state meet every three months until the treaty is completed.

We also need a moratorium on the construction of any new generating facility that burns coal without the capacity to safely trap and store carbon dioxide.

And most important of all, we need to put a price on carbon -- with a CO2 tax that is then rebated back to the people, progressively, according to the laws of each nation, in ways that shift the burden of taxation from employment to pollution. This is by far the most effective and simplest way to accelerate solutions to this crisis.

The world needs an alliance – especially of those nations that weigh heaviest in the scales where earth is in the balance. I salute Europe and Japan for the steps they’ve taken in recent years to meet the challenge, and the new government in Australia, which has made solving the climate crisis its first priority.

But the outcome will be decisively influenced by two nations that are now failing to do enough: the United States and China. While India is also growing fast in importance, it should be absolutely clear that it is the two largest CO2 emitters — most of all, my own country –– that will need to make the boldest moves, or stand accountable before history for their failure to act.

Both countries should stop using the other’s behavior as an excuse for stalemate and instead develop an agenda for mutual survival in a shared global environment.

These are the last few years of decision, but they can be the first years of a bright and hopeful future if we do what we must. No one should believe a solution will be found without effort, without cost, without change. Let us acknowledge that if we wish to redeem squandered time and speak again with moral authority, then these are the hard truths:

The way ahead is difficult. The outer boundary of what we currently believe is feasible is still far short of what we actually must do. Moreover, between here and there, across the unknown, falls the shadow.

That is just another way of saying that we have to expand the boundaries of what is possible. In the words of the Spanish poet, Antonio Machado, “Pathwalker, there is no path. You must make the path as you walk.”

We are standing at the most fateful fork in that path. So I want to end as I began, with a vision of two futures – each a palpable possibility – and with a prayer that we will see with vivid clarity the necessity of choosing between those two futures, and the urgency of making the right choice now.

The great Norwegian playwright, Henrik Ibsen, wrote, “One of these days, the younger generation will come knocking at my door.”

The future is knocking at our door right now. Make no mistake, the next generation will ask us one of two questions. Either they will ask: “What were you thinking; why didn’t you act?”

Or they will ask instead: “How did you find the moral courage to rise and successfully resolve a crisis that so many said was impossible to solve?”

We have everything we need to get started, save perhaps political will, but political will is a renewable resource.

So let us renew it, and say together: “We have a purpose. We are many. For this purpose we will rise, and we will act.”

það gerast undur á milli dýraríkisins og mannkyns, njótum þess sem er að gerast.

Skilaboð til mannkyns frá dýraríkinu !!!

Þegar Ljósið loksins skín á lífið, þá gerast kraftaverk

Ég hef áður skrifað blogg um skólann MINN, eins og ég hugsa hann af öllu mínu hjarta. Ég veit að þetta er ekki bara minn skóli, en ég hugsa hann svona.

Skólinn er fyrir fólk sem þarf  að taka meira tillit til en hjá sumum.

Það gerast stundum undur og stórmerki í lífinu, sem sumir taka ekki eftir, og sumum finnst ekki undur og stórmerki.

Í skólanum mínum gerast oft undur og stórmerki, það finnst ekki bara mér, en líka hinum sem eru áhorfendur.

Ég vil í þessu segja frá einu undrinu sem er að gerast fyrir augunum á mér á hverjum degi, stundum tek ég ekkert sérstaklega eftir því, en í dag tók ég eftir því, og aðra daga líka. Í dag fékk ég löngun að segja ykkur söguna um K .
K er á fjórða ári í skólanum, hann á að halda lokasýningu í júní, og vinnur að því hörðum höndum.

Áður er K byrjaði í skólanum kom hópur fólks frá skólanum sem hann var í . Þessi hópur var i raun desperat að leita eftir plássi fyrir hann. Við fengum að vita fullt um hann, og margt ekki gott. Hann var myrkur, var mín upplifun. Við fengum að vita hversu erfiður hann væri. Við ákváðum að sjá hvernig gengi.

K byrjaði í skólanum, og hann var myrkur. Oft með fúlan svip, og leiðinleg komment til annarra nemanda. Hann átti það til að hvæsa að þeim. Þetta var ekki auðvelt. Einu sinni fóru samskipti milli hans og annars mjög illa, en því var bjargað fyrir horn, og við leigðum stærra húsnæði, þannig að hann fengi sér herbergi og að hann gæti verið fyrir sig, og hljóðin frá hinum trufluðu hann ekki, og að hinir gætu slappað af fyrir leiðinlegum kommentum frá honum. Þetta gekk allt saman á rólegu nótunum í nokkurn tíma en þó þurftum ég og kennararnir að breyta hinu og þessu í því hvernig við vorum gagnvart honum. Við þurftum að vera með allt á hreinu gagnvart honum, og aldrei að sýna óöryggi í því efni sem við komum inn á. Það þýddi ekkert að finnast eitt í dag og annað á morgun. Hann varð að læra að það var hægt að stóla á okkur og að það sem við sögðum stóðst. Þetta er ekki alltaf auðvelt.

Þegar K byrjaði í skólanum, og fyrstu tvö árin vildi hann aldrei koma með ef við fórum eitthvað.

Á föstudögum höfum við alltaf það sem kallast ”rundt om bordet” eða þar að segja við söfnumst öll saman og ræðum um hvernig okkur finnist vikan hafa gengið, og við tökum umræður um verkin sem þau eru að vinna að. Þetta var alveg pína fyrir K. Hann dansaði fram og til baka á stólnum og stundi út í það óendanlega.

Hann borðaði líka alltaf einn, og hann vildi ekki vera með í að borga í kaffikassann. Þetta var ekki alltaf auðvelt, fyrir okkur, eða hann.

 

 

 

Þetta var líka mjög erfitt fyrir fjölskylduna hans . Þegar K byrjaði í skólanum hafði hann mikinn áhuga á að teikna, ”MANGA” stíl. Hann var ekkert sérlega duglegur að teikna, en hann hafði viljann.
Svona gekk þetta semsagt í langan tíma. Hann vann að fullum krafti við að verða betri í teikningunni,

Við keyptum MAC tölvu fyrir skólann með photoshop svo hann gæti unnið á sem besta máta.(núna höfum við fjórar) Við vorum svo heppinn að fá kennara sem er grafískur hönnuður og kunni allt á tölvur og gat farið inn í þessi verkefni. Á þann hátt ósk sjálfstraustið hjá K hægt og rólega. Við mættumst í verkunum hans og gátum rætt saman um ákveðið efni sem hafði allan hans áhuga.

Einn nemandinn átti afmæli, daginn áður en við áttum að fara í afmælið hringdi mamma K og sagði að hann ætlaði að fara með, ”því annars yrði hún svo leið” þar átti hann við nemandann sem átti afmæli. Við vorum mállausar ég og mamman. Þetta var eitt stig svo komu fl. og fl. hlutir sem gátu hreinlega fengið mann til að tárast. Hann fór að fara í túra með okkur. Það gekk ekki alltaf vel í byrjun, eða þar til við fundum út úr að við yrðum að vera rosalega skipulögð með hvert smáariði.

Hann fór að finna upp á að standa við hliðina á manni og halda hendinni um axlirnar á manni, VÁ !!!

Hann hafði á orði ef það voru ekki margir nemendur, hann saknaði þeirra.

Hann fór að borga í kaffikassann.

Hann fór að borða með okkur. 

Um síðustu jól þegar við höfðum rundt om bordet hélt hann smá ræðu, þakkaði fyrir gott ár, og góða samveru.

Í vor hringdi mamma hans í mig og sagði að K vildi bjóða okkur öllum heim. Lét hún fylgja að hún væri orðlaus, því þetta hefði hún aldrei upplifað, hann á einn vin, sem kemur ca einu sinni í mánuði og þeir leika sér saman í tölvunni. Hann átti annan sem dó tveimur árum áður.
Á þessum tíma voru byrjaðir tveir strákar í skólanum sem K var mikið með, Það var mikil tilhlökkun hjá okkur öllum. Við fengum vægast sagt frábærar móttökur, hjá allri fjölskyldunni. Pabbinn tók frí í vinnunni til að koma við og heilsa upp á okkur.K og tveir vinir hans fóru inn á herbergi og léku sér við tölvuna meira og minna allan tímann, stelpurnar fóru inn og höfðu gaman að. Foreldrarnir sýndu okkur landareignina og gáfu okkur fullt af plöntum til að planta í garðana okkar. Þetta var frábær dagur fyrir okkur og K. Mamma hans sýndi okkur mynd af honum frá því hann var 5 ára, brosandi og glaður, fallegur strákur. Svo sagði hún okkur frá sorglegri skólagöngu sem braut niður þennan litla dreng. Hann hætti að brosa, varð myrkur. Honum var strítt. Hann var öðruvísi. Hann kunni ekki að skrifa. Hann var útundan, hann átti erfitt með að tengjast, hann skildi ekki af hverju allir voru á móti honum. Þarna byrjar barátta hans og foreldranna. Þarna byrjar ferli um að allir eru á móti manni, og kerfið og allir vilja manni bara það versta.
Ég vil taka það fram að hann er ekki þroskaheftur, en hann hefur núna fengið greiningu sem með asberger sindrom.

Núna er hann á síðasta ári, en hann hugsar sig í skólanum endalaust. Hann vinnur hörðum höndum að lokasýningu, en hann sér sig í skólanum næsta ár, og þar næsta ár. Hann er glaður hlær, á vini, hlýr við alla nemendur og kennara.

Hann lokast um leið og það kemur einn út frá, en hann þarf tíma til að venjast nýju og treysta nýju.
Núna sit ég hérna og hef áhyggjur yfir hvort hann fái leyfi til að halda áfram næsta ár.Við viljum alveg hafa hann i fl ár, en við ráðum því ekki.

Er ekki öllum leyfilegt  að lifa í hamingju. Hann er hamingjusamur núna, hann hreinlega dansar af gleði, voru orð mömmu hans þegar ég talaði við hana í gær. En gleði hans er í höndum annarra, aðrir geta ákveðið hvort þessi hamingja fær leifi til að vaxa, eða ekki.

Þið getið séð myndir af verkunum hans hérna og vinnuaðstöðunni. Hann hefur sjálfur teiknað allar myndirnar, hannað persónurnar og allt það sem er á myndunum. allt birt með hans leyfi.

Þessi ferill er fyrir mér kraftaverk.
Það gerast svona dásamlegir hlutir á mörgum stöðum, en við tökum ekki alltaf eftir því.
Að mæta honum á stað sem báðir aðilar voru sterkir var rétt og færði okkur á þann veg sem við gátum mæst á sem manneskjur á fleiri fletum.

Hann gefur knús þegar við hittumst eftir frí.

Hvað er lífið þegar það er harmony, er það ekki þegar öll hlutverk eru tekin ? Hver mannvera hefur ákveðið verkefni á jörðinni, ekki hafa allir sama hlutverk, heldur höfum við hvert okkar hlutverk. Þannig sé ég mikilvægi þess að við öll séum hérna, K kennir mér jafn mikið og ég honum, það er mikilvægt að við skiljum mikilvægi hvers annars, sama hversu ólík við erum.

Er Lífið ekki dásamlegt.

það er of snemmt að hugsa um jólin, það er hægt að hugsa um svo margt annað !

 

Núna er komið myrkur úti. Það hefur verið svo gott veður í allan dag. Ég þvoði alla glugga, bæði að utan og innan, tók til í garðinum. Barnabörnin komi í smá pössun á meðan Sigyn verslaði, og þau tóku til í barnaleikhúsinu út í garði. Sópuðu og þvoðu með miklum tilþrifum.
Gunni og Sól fóru að pressa síðustu posjónina af eplamost, og eru á leiðinni heim núna. Hérna er lífið í rólegheitum,vinna sofa borða, passa börn, hugleiða, lesa, skrifa og hitt og þetta. Iðunn mín hefur verið ansi slöpp undanfarið. Ég sé það í augunum hennar að hún hefur það ekki gott, það verður sennilega ekki betra þegar það verður kaldara. Hún fær alltaf verkjarlyf  á hverjum degi og fl. sem á að byggja upp vöðvana hennar. Hún er líka með eitthvað í augunum, sem ég reyni að gefa henni kamillute við. Ef einhver veit um eitthvað gott við ígerð í augunum á sætum hundum endilega látið mig vita.
Ætla að slappa af í kvöld, horfa á sjónvarpið og drekka teið mitt.
Hérna koma nokkrar góðar setningar sem ég rakst á í dag þegar ég var að lesa um Jörðina okkar, ég hvet ykkur til að gefa ykkur tíma til að lesa þetta, klók orð frá klóku fólki..
AlheimsLjós til ykkar allra.

Set myndir inn frá hinum og þessum hlutum sem ég hef séð með myndavélinni minni.. 

 

Today, more than ever before, life must be characterized by a sense of Universal responsibility, not only nation to nation and human to human, but also human to other forms of life.
Dalai Lama
 
The future of life on earth depends on our ability to take action. Many individuals are doing what they can, but real success can only come if there's a change in our societies and our economics and in our politics. I've been lucky in my lifetime to see some of the greatest spectacles that the natural world has to offer. Surely we have a responsibility to leave for future generations a planet that is healthy, inhabitable by all species.
(Sir David Attenborough, Broadcaster/Naturalist)

We need a new environmental consciousness on a global basis. To do this, we need to educate people…When future generations judge those who came before them on environmental issues, they may conclude “they didn’t know”: let us not go down in history as the generations who knew, but didn’t care.
(Mikhail Gorbachev, Founding President, Green Cross International)

If future generations are to remember us with gratitude rather than contempt, we must leave them more than the miracles of technology. We must leave them a glimpse of the world as it was in the beginning, not just after we got through with it.
(President Lyndon Johnson on signing of the Wilderness Act, 1964)

The future isn't what it used to be.                               (Arthur C Clarke,
 Author/scientist)

My interest is in the future because I am going to spend the rest of my life there.
(Charles F. Kettering, American inventor)

Taken together, our efforts are like drops of dew that slowly accumulate in the soul of the world, hastening the day when the entire Earth, with all its peoples and creatures, will enjoy harmony and fulfilment.
(Guy Dauncey, Author)

Treat the Earth as though we intend to stay here.                (Sir Crispin Tickell, Diplomat/Environmentalist)

In the end, our society will be defined not only by what we create, but by what we refuse to destroy.
( John Sawhill, Former President, The Nature Conservancy)

Out of intense complexities intense simplicities emerge.                    (Winston Churchill, Statesman)

Building a world where we meet our own needs without denying future generations a healthy society is not impossible, as some would assert. The question is where societies choose to put their creative efforts.
(Christopher Flavin, President, Worldwatch Institute)

Today's problems cannot be solved if we still think the way we thought when we created them.
(Albert Einstein, Scientist)

 

KÆRLEIKURINN, Íslam, Kristindómurinn og Gyðingatrúin.

 

 

Sunnudagur, allt í ró og friði hérna í sveitakotinu. Sólin uppi að leika sér, ný komin úr skógartúr með nágrönnunum. Gunni að týna epli á eplaplantekrunni. Ég hef verið að dunda mér við hitt og þetta, er núna að hlusta á mjög góðan cd sem við keyptum í New York, með nokkrum blindum mönnum sem syngja gospel, alveg frábær tónlist, sungin með mikilli innlifun.

Hef mikið verið að hugsa um hvernig standi á þessi miklu reiði á milli trúarbragða. Hef séð á blogginu ýmis skrif um þessi mál, og fæ einnig sent ýmislegt efni héðan og þaðan um þau mál. Þetta er í raun mikið áhyggjuefni, kannski meira áhyggjuefni en loftslagsbreytingarnar. Alla vega núna geta margir hlutir gerst sem hafa miklu meiri áhrif á framgang mála í heiminum. Við horfum upp á bræður okkar og systur í öðrum heimshlutum lifa í nauð og stríði, og okkur finnst við lítið geta gert annað en að styðja hjálparstofnanir sem sinna þessu blessaða fólki.
Margt gerist vegna trúarbragða, vegna þess að sumir trúa á annað en aðrir, það myndast hatur til þess sem hugsar og trúir á annað.
Það er ákveðið skilningsleysi til þess sem er öðruvísi, og ekki vilji til að gefa eftir fyrir kannski ákveðnum fordómum fyrir því óþekkta. Þetta er hjá Kristnum, Íslam og Gyðingum. Þetta er mjög áberandi hjá þeim sem skrifa og tala og telja sig mest trúaða. Hvað er kristindómurinn í praxis ? Ég hef í minni barnatrú alltaf hugsað það að vera kristin er að:í fyrsta lagi elska skaltu Guð sem skapaði þig; í öðru lagi, nágranna þinn eins og sjálfan þig. Og allt sem þú vildir,að aðrir geri þér, skalt þú gera öðrum.

Hvernig stöndum við okkur í þessu þegar á reynir. Er það ekki oftast tóm orð þegar við heiðarlega kíkjum inn í hjartað okkar og skoðum ! Við erum best við þá sem eru eins og við, hugsa eins og við. Þannig held ég að við flest séum. Er ég þá ekki bara að tala um kristna, en einnig hin trúarbrögðin.En ef við skoðum þetta nánar, með Kærleika til meðbræðra okkar og systra. Ef hann er svo lítill sem raun ber vitni, hvernig ímyndum við okkur að við getum komist lengra í þróuninni sem manneskjur. Ég er á þeirri skoðun að við erum hérna á jörðinni til þess meðal annars að finna lausn á þessum málum. Hvernig höldum við að við getum þróað samlíf okkar hérna á jörðinni, ef við horfum einungis í eigin lófa og höldum að það sé miðpunktur og sannleikur veraldar. Ef allir gera það, hvar lendum við þá? Hvað er það besta fyrir heildina, er það ekki þannig sem við eigum að reyna að hugsa, hugsa okkur ekki sem einstakling, en sem heild, hluta af öðru. Margir myndu hugsa, ef við gerum ekki neitt, yfirtaka bara hinir, fyrir mér er það í raun sandkassaleikur, því ef allir hugsa þannig, endum við í stórátökum hvert við annað, og í þeim átökum eru öfl sem hafa unnið og fá í raun það sem þau eru að berjast fyrir og við í okkar barnslegu einfeldni hoppum með á reiðibylgjuna. Ég held að tími sé komin til að við alvarlega hugsum okkur um hvernig við hver og einn getum verið með til að hjálpa í þróuninni til hins góða.
 Því í raun er það það sem er erfiðast, er að byrjaá sjálfum sér. Það er svo auðvelt að skrifa fram og til baka um kenningar um hina og þessa sem í raun snerta ekki mann sjálfan inn á það persónulega.
Það að kíkja inn í eigið hjarta og skoða hvað það er sem betur má fara í sér sjálfum, er að mínu mati eina leiðin í þeirri byrjun sem þarf að fara í gang. Að kunna kenninguna, Biblíuna ,Kóraninn og Toraen, er bara fræði. Fræði er alltaf hægt að kunna utan að og slá um sig með hinum og þessum fræðum , en að lifa það alveg frá hjartanu, það er það sem er erfitt, en þá leið eigum við jú að fara, eins og Kristur fór.

Ég get nefnt eina sem að mínu mati gekk alla leið í að þjóna Guði, eða eins og hún segir í dagbókarskrifum sínum, þjóna Jesús.
 það er Móðir Teresa. Hún gekk alla leið, hún þjónaði ekki bara kristnum bræðrum sínum, hún þjónaði þeim sem á þurftu að halda ! Ég veit að það er ekki alveg raunhæft að miða sig við hana, en ég held að það sé mikilvægt að skoða þá sem við finnum og sjáum að hafa gert rétt að okkar mati og vinna okkur í áttina að því.   Það er áhugavert að það er í raun margir hlutir sem þessi trúarbrögð eiga saman, og það gæti kannski verið útgangspunktur í þessum pælingum, í staðin fyrir að einblína á það sem þau ekki eiga sameiginlegt : Það er einn Guð, hjá þeim öllum, það er er það einn Guð sem hefur skapað heiminn,, það gerðist hjá þeim öllum á 6 dögum, allar byrja þær í Mið Austurlöndum (þar sem er svo mikið stríð á milli þeirra núna).Kristnir og Gyðingar þar sem kallast Ísrael.
Íslam í Mekka og Medina sem í dag er Saudi Arabien. Hjá ollum þessum þremur trúarbrögðum er talað um hin eina Guð sem komunukerar við okkur. 
Í öllum þrem trúarbrögðum  skapar Guð fyrstu manneskjurnar sem koma í heiminn. Adam og Evu.
Í Kristinni trú og Gyðingatrú skapar Guð þau i Paradísararðinum á Jörðinni. Í Islamskri trú eru þau sköpuð í himninum, en eru svo sett niður á jörðina.
Í öllum þremur trúarbrögðunum er Adam og Evu freistað af Satan til að borða af eplinu í Paradísargarðinum.
Í öllum þremur trúarbrögðunum er Abraham mikilvægur , hann er sá fyrsti sem trúir á aðeins einn Guð.
Abraham, eða Ibrahim í Islam kemur í beinan legg fra Adam og Evu. Hann lifði sem beduin í  Ur í Kaldæa þar sem núna er Iraq. Í kringum 1800 fyrir Krist fær hann skilaboð frá Guði um að hann á að eignast son. , og þar með verða forfaðir til þeirra afkomenda.  En eins og við öll munum frá biblíusögunum  var Sara konan hans orðin gömul, of gömul til af fá börn, eða það heldur hann og hún. Þess vegna eignast hann barn með Hagar sem var ein af þrælunum hans. Og það er svo hennar og Abrahams sonur sem verður sá sem kemur með Íslam, hann hét, Ismail. Ansi áhugavert ekki satt ?
Seinna kemur svo í ljós að Sara getur alveg eignast börn, því hún eignast Isak, sem er forfaðir Gyðinganna !.

Móses var í öllum þremur trúarbrögðunum, Hann er sá sem flytur gyðingana út úr Egyptalandi
Hann er sá sem tekur á móti boðorðunum 10 í Sinai eyðimörkinni og  hann er sá sem færir Gyðingana inn í Israel. 
Þetta er í raun bara þunn upptalning af því sem þessi trúarbrögð eiga meðal annars sameiginlegt, en gefur samt mynd af einhverju sem er sameiginlegt, sem fyrir mér er mjög áhugavert.

En eins og ég sagði áður, eru fræði bara fræði, en Hjartað og Kærleikurinn er það stærsta og besta sem er hægt að vinna út frá, og er að mínu mati leiðin fram í Eitt Líf, Ein Jörð, Eitt Mannkyn.
Þetta bréf Páls til korintumanna er mjög umhugsunarvert, og að mínu mikill sannleikur í því:

 Kærleikurinn mestur.

1. Þótt ég talaði tungum manna og engla,

en hefði ekki kærleika, væri ég hljómandi málmur eða hvellandi bjalla. 

2. Og þótt ég hefði spádómsgáfu

og vissi alla leyndardóma og ætti alla

þekkingu,

og þótt ég hefði svo takmarkalausa trú,

að færa mætti fjöll úr stað,

en hefði ekki kærleika,

væri ég ekki neitt.

3. Og  þótt ég deildi út öllum eigum 

mínum

og þótt ég framseldi líkama minn, til

þess að verða brenndur;

en hefði ekki kærleika

væri ég engu bættari.

 

4. Kærleikurinn er langlyndur, hann er

góðviljaður. Kærleikurinn

öfundar ekki.

Kærleikurinn er ekki raupsamur,

hreykir sér ekki upp.

5. Hann hegðar sér ekki ósæmilega, leitar

ekki síns eigin.

hann reiðist ekki, er ekki langrækinn.

6. Hann gleðst ekki yfir óréttvísinni, en

samgleðst sannleikanum.

7. Hann breiðir yfir allt, trúir öllu, vonar

allt, umber allt.

8. Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.

En spádómsgáfur, þær munu líða undir

lok

og tungur, þær munu þagna, og

þekking, hún mun líða undir lok.

9. Því að þekking vor er í molum og

spádómur vor er í molum.

10. En þegar hið fullkomna kemur, þá

líður það undir lok, sem er í

molum.

 

11. Þegar ég var barn, talaði ég eins og

barn

hugsaði eins og barn og ályktaði eins

og barn

En þegar ég var orðin fulltíða maður,

lagði ég niður barnaskapinn

12. Nú sjáum vér svo sem í skuggsjá, í

ráðgátu

en þá munum vér sjá augliti til auglitis.

Nú er þekking mín í molum,

en þá mun ég gjörþekkja, eins og ég er

sjálfur gjörþekktur orðin.

 

13. en nú varir trú, von og Kærleikur, þetta

þrennt 

en þeirra er kærleikurinn mestur.

 

Ég tilheyri engri einni trú, en ég trúi á Guð, það góða, Kærleikann og það sem hjartað segir mér hverju sinni að er Sannleikur fyrir mér.

 

AlheimsLjós til ykkar allra 

 

 

Hitt og þetta, aðalega þetta.......

 

 

Haustið er komið og það er fallegt. Ég ,Sól og Lappi hittum Sigyn, Aron og Ljlju og fórum í skógartúr í skóginum okkar hérna rétt hjá.Haustlitirnir alveg frábærir, náttúran upplifis öðruvísi en stórborgin.
Það er allt önnur orka þar, enda allir litlu blómálfarnir sem gera létt og fínt energi til umhverfisins sem ekki finnst í stórborgunum. Ég upplifði miklar tilfinningar í kringum mig í henni New York, það var stundum erfitt að halda fast í sig, og verða ekki einhver annar þarna, og ég meina að stundum var það á mörkunum að ég gæti það. Ég held ekki að ég gæti lifað innan um svona margt fólk sem lifir við allavega aðstæður sem hefur svo áhrif á það sem er í kringum. Ég yrði sennilega margir aðrir og týndi sjálfri mér í öllu þessu dæmi. Mér finnst þó magnað að þarna er fólk frá öllum heiminum, sem lifir þó nokkuð í sátt og samlyndi hvert við annað. Það búa ca 8 milljónir bara á Manhattan. Þetta er syntesan af mannkyninu sem býr þarna.
Ég hef tvisvar áður verið þarna, síðast fyrir ca 16 árum. Þá man ég að maður gat alls ekki farið inn í Harlem, allavega ekki langt inn. Núna fórum Gunni, Sól og ég inn í mið Harlem án nokkurra vandræða. Við vorum þarna á markaði í svolítinn tíma, og það var mjög friðsamlegt. Við fundum ekki fyrir óöryggi á nokkurn hátt. Þannig  að hlutirnir eru orðnir miklu betri þarna en ég man eftir.Þarna lifa gyðingar, Kristnir og Íslamistar hlið við hlið án nokkurra vandræða ! Ansi áhugavert. Það sem ég var kannski mest þreytt á var allt þetta tal um peninga allsstaðar sem maður kom. Allt er um hvað hver þénar og notar af peningum. Allir vilja fá drykkjupeninga, fyrir allt.Allir vilja fá bita af kökunni, Lífshamingjunni, sem mælist í veraldlegum gæðum.Þetta var orðin ansi þreytt á.

Við erum að fara í matarboð hjá kolleftífinu hérna við hliðina á okkur í kvöld, það verður huggulegt.Við erum svona hægt og rólega að jafna okkur á ferðalaginu. Það er alveg órúlegt að það taki þennan tíma að komast í sinn eigin takt hérna heima. En þetta er sem betur fer allt að koma. Ég á frí í vinnunni næstu viku og það verður gott að geta notið tímann til að lesa og vinna að næstu sýningu.

Það er mikið að gera í vinnunni., við erum á fullu með þetta kvikmyndaprojekt, sem verður bara núna mjög fljótlega sett í gang. Einnig kemur skólinn fram í öðrum sjónvarpsþætti, þær upptökur hefjast fyrst eftir ca tvo mánuði.
Kæru bræður og systur, ætla að setjast smá og lesa áður en ég fer yfir. Gunni er úti að sópa og slá gras. Gera garðinn huggulegan. Set inn myndir frá í dag, og frá NY
AlheimsLjós til ykkar.

 

múslimar skrifa bréf til Benedict páfa og fl. háttsettra kirstinna

Þó svo að ég sé á kafi í að gera milljón hluti, og sé í raun í bloggpásu fram í nóvember eru sumar fréttir bara þannig að þær verða að koma út, eins og sú sem ég sendi út í gær um Al Gore og þessi sem gleður mig svo mikið. Þetta er mjög mikilvægur áfangi í að skapa frið og harmoni á milli trúarbragða. Endilega lesið og sendið þessari friðarhönd jákvæðar hugsanir, sem hefur áhrif á framgang mála.

 

Ætla að pakka, fer til New York City í SNEMMA í fyrramálið.

AlheimsLjós til ykkar og allra þeirra sem vinna að friðarmálum milli allra trúarbragða.

Mesta og sterkasta Ljósið sendi ég til Mið Austurlanda, sem þurfa á öllu Ljósi sem við getum sent frá okkur að halda .

Sendið endilega hugsun og Ljós til þeirra sem vinna að friði á milli landanna í Mið Austurlöndum. Allra þeirra sem hafa Ljós og von í hjartanu um frið á milli landa í Mið Austurlöndum.

FRIÐUR OG LJÓS !!! 

 

Fri Oct 12, 2007 10:39am EDT
 
Unprecedented Muslim call for peace with Christians
 

VATICAN CITY (Reuters) - The top Vatican official in charge of relations with Islam on Friday welcomed an unprecedented call from 138 Muslim scholars for peace and understanding between their religions.

Cardinal Jean-Louis Tauran told Vatican Radio he found the letter, released on Thursday, "very interesting," in part because it was signed by both Shi'ite and Sunni Muslims and made numerous references to the Old and New Testaments.

The letter, addressed to Pope Benedict and other prominent Christian leaders, said finding common ground between the world's major faiths had to go beyond polite dialogue because "the very survival of the world itself is perhaps at stake".

Tauran, a Frenchman who heads the Vatican's department for inter-religious dialogue, said he welcomed the fact that the letter was "not polemical" and called for a spiritual approach to inter-religious dialogue.

Such a joint letter was unprecedented in Islam, which has no central authority that speaks on behalf of all worshippers.

The list of signatories includes senior figures throughout the Middle East, Asia, Africa, Europe and North America. They represent Sunni, Shi'ite and Sufi schools of Islam.

Relations between Muslims and Christians have been strained as al Qaeda has struck around the world and as the United States and other Western countries intervened in Iraq and Afghanistan.

Pope Benedict sparked Muslim protests last year with a speech hinting Islam was violent and irrational. It prompted 38 Muslim scholars to write a letter challenging his view of Islam and accepting his call for serious Christian-Muslim dialogue.

Benedict repeatedly expressed regret for the reaction to the speech, but stopped short of a clear apology sought by Muslims.

þetta gleður mig svo mikið.Til hamingju Al Gore

Dear Steinunn Helga, I am deeply honored to receive the Nobel Peace Prize. This award is even more meaningful because I have the honor of sharing it with the Intergovernmental Panel on Climate Change--the world's pre-eminent scientific body devoted to improving our understanding of the climate crisis--a group whose members have worked tirelessly and selflessly for many years. We face a true planetary emergency. The climate crisis is not a political issue, it is a moral and spiritual challenge to all of humanity. It is also our greatest opportunity to lift global consciousness to a higher level. My wife, Tipper, and I will donate 100 percent of the proceeds of the award to the Alliance for Climate Protection, a bipartisan non-profit organization that is devoted to changing public opinion in the U.S. and around the world about the urgency of solving the climate crisis. Thank you, Al Gore