Ég heyri og les þessa dagana ótta

Sólin skín fallega inn um gluggann á sólina mína sem er að fara í skólann !

Í gær fórum við í frábæra heimsókn til vina okkar sem fluttu á nýjan bóndabæ fyrir ári síðan.
Það sem gerir þetta svolítið öðruvísi en bara venjulega að flytja er að þetta eru fjórar fjölskyldur sem fluttu saman þangað, frá Kaupmannahöfn. Bóndabærinn er svo stór að það var hægt að deila honum niður í fjórar fínar íbúðir.

Við vorum ca 40 saman og borðuðum yndislegan hádegismat, við fengum okkur líka göngutúr í rigningunni á landinu sem fylgir bænum

Við sem erum í hugleiðslugrúppunni vorum þarna með mökum og börnum og öðrum sameiginlegum vinum.

Það sem sameinar okkur öll er áhugi á að gera heiminn betri en hann er og það gerum við með hugleiðslum, sumir með kennslu, fyrirlestrum, sálfræði tímum sem eru öðruvísi en gengur og gerist, skrifum, bæði  bækur og tímarit og margt margt fleira. Þetta var svo frábært og yndislegt að vera svona saman. Við ætlum að hittast svona einhvern jóladagana aftur.

Ég heyri og les þessa dagana ótta,

Ótta við að missa, ótta við hið óvænta.

 Ég óttaðist svona fyrir nokkrum árum, ég óttaðist að missa það veraldlega sem við áttum. Óttinn er erfið tilfinning og ég man þegar hann var verstur þá varð húðin í andlitinu á mér hörð og stíf og hjartað bankaði, því ég var svo hrædd um að missa það sem ég “átti”

Það var nefnilega þannig að Gunni átt yndislega búð í  miðbæ Kaupmannahafnar með  vini sínum. Vinurinn fór í krísu sem hafði áhrif á allt og gerði það, að við stóðum uppi með mikla skuld á okkar mælikvarða. Þá horfði ég á hræðsluna sem læddist inn í mig og ég gat á engan hátt stjórnað því.

Ég lærði á þessu tímabili þann mesta lærdóm sem ég hef fengið í þessu lífi, að sleppa stjórninni og bara vera. Ekki að láta allt gossa, en trúa á að ef ég geri það sem ég get, gerist það sem á að gerast og það er það besta fyrir mig.

Sjá þetta sem möguleika, en ekki erfiðleika.

Það er nefnilega þannig að þegar lífið verður erfitt, þá lærum við mest. Ég sé það sem möguleika á að verða betri til að lifa , en ekki sem vandamál.

Þetta er í raun ekkert flóknara en þegar maður æfir sig í að sippa, og maður flækist aftur og aftur í sippubandinu, en að lokum þegar við höfum flækst aftur og aftur þá verðum við meistarar í að sippa.

Við verðum meistarar í lífinu !

Sem dæmi um hvernig velmegun getur gert okkur blind fyrir möguleikum er Danmörk á þessum tíma. Það er rotnunarlykt allsstaðar.

Eplin rotna í garðinum, það er farið út í búð og keypt epli.
Sveppirnir rottna í skógarbotninum, það er farið út í búð og keyptir sveppir og þannig mætti lengi telja upp.  Það eru afurðir allt í kringum okkur sem mætti nýta mun betur en það er frekar farið út í búð og keypt.

Við Gunni höfum í nokkur ár undirbúið okkur undir þennan krísutíma með að gera garðinn okkar kláran. Við erum búinn að planta yfir 20 tegundum af berjarunnum og ávaxtatrjám til að gefa okkur af sér. Við erum með býflugur sem gefa okkur hunang sem kemur í staðin fyrir sykur. Við erum með eplaplantekruna sem gefur okkur eplamost fyrir allt árið. Það er í raun ansi spennandi að finna sínar eigin leiðir til að draga björg í bú (held að það heiti það) Við stefnum á að fá okku hænur næsta vor, sem gefa okkur egg og kjöt.

Það verður líka minna um utanlandsferðir, en Danmörk er dásamlegt land að eyða sumarfríinu í og fullt að skoða hérna. Við gætum til dæmis hjólað um sveitir og niður á strönd . kveikt bál á ströndinni á kvöldin og grillað.

Ég sé þetta sem möguleika á að meta það sem er nær, nær mér og öllu. Það verður tími til að vera nær, vinum, náttúrunni og andanum.

Ég er á að krísa sé líka góð fyrir menningu og kultur. Ég veit að það er mikilvægt að hafa peninga fyrir listina. En út frá því sem ég upplifi, þá má margt breytast þar. Hérna í Danmörku eru það í raun gallerístar sem stjórna hvað kemst að og hvað ekki. Hver er það sem stjórnar galleríistanum, það er kaupandinn. Fínt hugsa margir, en fyrir mér er það ekki algott. Því þá er þetta orðið um peninga, og það er á kostnað sjálfrar listaþróunarinnar. Með efnahagslegri krísu beitist þetta og þá gerast aðrir hlutir sem flytur áheyrslupunktinn í listinni.

Við höfum öll gott af að við séum minnt á að við lifum á annan hátt en í gegnum græðgina. Við kaupum til að finna að við séum lifandi, en nú gefst tækifæri á

að anda inn og

anda út og horfa í kringum okkur og njóta stundarinnar í því sem er nær, hér og nú og það gefur þroska sem er öllum holl.

Peningar eru orka, það hefur einhversstaðar gleymst að orka þarf að fá flæði, því allir sem hafa haft möguleika á, hafa safnað orkunni saman í köggla (verðbréf, bankabækur, undir koddann) í staðin fyrir að láta orkuna gera það sem henni er eðlilegt, flæða frá einu markmiðinu til annars, svo allir geti snert orkuna og fengið hluta af henni. Þá eru bara þeir sem halda fastast, sem geyma eins og Jóakim. Það hlaut að fara illa ! Það var kannski það sem var besta út frá því hvar við erum sem mannkyn.

Kannski er það gott, það gæti leitt til þess að við veitum hvert öðru athygli og réttum hvert öðru hjálparhönd . Ef við sjáum að bróðir okkar eða systir á smátt með aur, minna en við, þá gætum við deilt því sem við höfum.

Við hendum 10 til 12 % af því sem við kaupum, margur gæti notað það.

Kannski verður það eðlilegur hluti af okkur í framtíðinni. Við vitum af einstæðingum, eða einstæðum foreldrum sem búa í nágrenninu, er nokkuð eðlilegra en að athuga hvort viðkomandi vilji fá fat með hluta af kvöldmatnum okkar til að gæða sér á. Við gætum í þessari kreppu náð hvert öðru, þá væri þessi kreppa til góðs.

Við þurfum að hætta að hugsa okkur sem ég, mig, mér, heldur erum VIÐ VIÐ Eitt með öllu !  

Fundi lauk á þriðja tímanum

ég megi flytja birtu þangað sem myrkt er

Ég og Lappi fórum í göngutúr í morgun í dembandi rigningu. Það var gott, ég var í stuttum buxum með rauða regnhlíf með hvítum doppum. Lappi var eins og alltaf svartur og hvítur.

Við mættum einum hundi sem var með svo stóra grein í munninum,  greinin var stærri en hann. Við mættum líka manninum sem var með honum, hann hafði bláa regnhlíf.

Við sáum líka fugl með langa og flotta vængi, eins og svifflugvél, hann var flottur og mig grunar að hann hafi vitað það, því hann flaug aftur og aftur í kringum okkur.

Annars er þetta ekki það sem ég vildi segja Ég vil segja ykkur að á laugardaginn er besti dagur heimsins, dagur sem allir ættu að taka þátt í og sýna þakklæti sitt til bræðra okkar og systra ! Það er dagur dýranna

Til minningar um hinn mikla mann og verndarengil dýranna Frans frá Assisi .

Dýraverndunarsamtök um heim allan halda þennan dag heilagan og
hátíðlegan !

Þetta eru tímamót sem við ættum aðeins að staldra við og hugsa Við ættum að hugsa um það sem við gerum fyrir þau elsku hjartans dýrin og hvað þau gera fyrir okkur.

Er jöfnuður á sem við getum verið stolt af.

Sýnum við þeim þann Kærleika og þakklæti sem þeim ber.

Einu sinni talaði ég við konu um dýrin og það að þeim er fórnað fyrir okkur ! Hún leit á mig og sagði, “en Steina dýrin fórna sér fyrir okkur”  og það fannst henni sjálfsagt.
Það fannst mér skrítið, þetta er að mínu mati ekki fórn, þetta er rányrkja, og oftar en oft ill meðferð sem rekin er áfram af græðgi í auð sem fengin er á kostnað þeirra.

Stundum skammast ég mín fyrir hvernig við mannkyn látum stjórnast af stundargræðgi, án hugsunar um að við erum öll eitt, tengd hvert öðru. Líka dýrunum og gróðrinum, og vatninu og loftinu.

Ég hugsa líka um, að án okkar myndi dýraríkið og plönturíkið geta lifað í sinni eigin tilveru hérna á jörðinni en án dýraríkisins og plönturíkisins gætum við á engan hátt lifað hérna á jörðinni.
þannig að hver er háður hverjum.

Hver hefur allt sitt undir hverjum, og hvernig þökkum við fyrir það.

Ég skrifaði um daginn, um það að þakka fyrir sig, um það að þegar við neitum matar, að við sendum smá þökk í huganum til þess sem hefur látið lífið fyrir þessa máltíð. Það kostar okkur ekkert, en gerir okkur meðvituð og hversu dýrmæt þessi fæða er, hversu mikil fórn liggur í hverjum bita, það er líf , sína tilveru, sem hefur yfirgefið þessa jörð svo við getum neitt þess.

Það væri mikið gert fyrir dýra og plönturíkið ef við á degi dýranna tökum upp þann sið að segja Takk ! Kannski gætum við stofnað samtök sem segja Takk, fyrir til dýra, plantan og vatnsins og loftsins!
Eða hvað ?

Í morgun heyrði ég viðtal við rithöfund sem er að gefa út bók. Ég man ekki hvað bókin heitir , eða hvað rithöfundurinn heitir. En hún sagði svolítið merkilegt sem fékk mig til að hlusta.
Hún hafði á meðan hún skrifaði bókina notað mikinn tíma til rannsókna, rannsókna á sögu þrælahalds í Danmörku. Hún skoðaði hvernig fólk varð mjög auðugt á þrælahaldi, þrælahaldið var ekki hérna í Danmörku en í fjarlægum löndum sem voru í eigu Danmörku.

Í þessu þrælahaldi varð sem samt ákveðin hópur óhuggulega ríkur. Það var aldrei talað um það eða skrifað í þeim bréfum sem hún las frá þeim tíma. Sennilega vegna þess að þetta talaði maður ekki um. Fjarlægðin gerði það líka, að þetta snerti fólk ekki, þau fengu bara sína peninga.

Enn það sem ég hjó eftir var að hún líkti þessi við hvernig við förum með dýrin sem við borðum. Rányrkja á dýrum, þar sem stórbændur  troða eins mörgum hænsnum, svínum, beljum, refum og og og, á eins lítið pláss og mögulegt til að geta framleitt eins mikið og mögulegt og eins ódýrt og mögulegt. Hver vinnur og hver tapar ! Við kaupum þetta ódýrt, og hann gerir þetta eins ódýrt og mögulegt. Það er bara blessað dýrið sem er fléttað inn í þessa gróðahugsun og fær ekkert fyrir það sem það fórnar.

Við segum alltaf, jú en við verðum að fá kjöt, já ég veit að margir þurfa kjöt, en við borðum orðið of mikið kjöt og við borðum hvaða kjöt sem er, án þess að hugsa um hvaðan kjötið kemur og hvernig það hefur verið framleitt. Við horfum í veskið . Og í staðin fyrir að kaupa aðeins dýrara kjöt af dýri sem hefur fengið gott líf, þá veljum við oftast að kaupa mikið kjöt fyrir sem minnstan pening. Þessi hugsun er sú hugsun sem við ættum að skoða og endurskoða.

Við borðum fimm sinnum meira kjöt á hvert mannsbarn en við gerðum í kringum 1950. Þessi mikla aukning er talin halda áfram að aukast á næstu árum. Þessi aukning hefur ekki bara áhrif á dýrin og þeirra líf eða heilsuna okkar, Þetta hefur líka mikil áhrif á loftslagsbreytingarnar á jörðinni. Það vita sennilega ekki margir, en út frá rannsóknum hjá Fod and Agriculture Organization,red eru dýraframleiðendur ábyrgir fyrir18 % af  co2 í andrúmsloftinu. Annað sem er svo ömurlegt er að við HENDUM 10 til 12 % af þeim matvörum sem við kaupum. Þetta er engin virðing fyrir því sem lifir. Og þegar við hugsum það aðeins lengra, þá getum við flutt það yfir á okkur sjálf.

Við höfum enga virðingu fyrir því sem lifir, við höfum enga virðingu fyrir okkur. Því við erum öll hluti hvert að öðru. Það er ekki bara ég sem segi það, það er vísindalega sannað, og hana nú !

Ég ætla nú ekki að fara út í einhverja upptalningu á þessum málum, en það passaði bara inn í það sem ég var að skrifa og er að mínu mati til umhugsunar um það hvert við viljum láta þessi mál þróast, og eins og ég skrifa það erum við sem ráðum því það erum við sem veljum það sem við kaupum og hvað við veljum að styrkja m aurunum okkar.

Ég vona að sem flest ykkar verði með hugann við laugardaginn og sameinist okkur í TAKK

Til heiðurs Frans frá Assisi set ég þessa bæn inn til okkar allra

Bæn heilags Frans frá Assisi

 Drottinn, lát mig vera farveg friðar þíns

að ég megi flytja kærleika þangað sem hatur er

að ég megi flytja anda fyrirgefningar þangað sem ranglæti er

að ég megi flytja samhug þangað sem sundrung

er að ég megi flytja sannleika þangað sem villa er

að ég megi flytja trú þangað sem efi er

að ég megi flytja von þangað sem örvænting er

að ég megi flytja birtu þangað sem myrkt er

að ég megi flytja gleði þangað sem hryggð er

Drottinn, veittu að ég megi fremur leitast við að hugga en að vera huggaður

að skilja fremur en að vera skilinn

að elska fremur en að vera elskaður.

Því með því að gleyma sjálfum mér, auðnast mér að finna.

Með því að fyrirgefa öðlast ég fyrirgefningu.

Með því að deyja vakna ég til eilífs lífs.

Amen

maðurinn sem plantaði trjám !

Núna er huggan í hámarki á sunnudegi, á morgun er hinn stóri fundardagur !
Þannig að nú er um að gera að njóta þess að vera í fríi og gera það sem mig langar.

Mig langar að skrifa smá blogg, hlusta á músík, og bara slappa af.

Sló garðinn áðan, sem var góð líkamsæfing í klukkutíma.

Gunni og Sól eru á eplaplantekrunni, að týna og týna epli svo að við fáum sem mest af eplamost fyrir veturinn.

Alexandra Manlei situr í stólnum hérna á móti mér og horfir á mig með sýnum djúpu augum. Hún hefur alltaf verið svo, svona.

Þegar við fengum hana fyrir 13 árum, þá var hún nokkra mánaða og svo horuð með einhvern augnsjúkdóm og full af orm og flóm. Einhverjir höfðu fundið hana og annan kettling í plastpoka troðið inn í göturist í Kaupmannahöfn.

Það var hringt í okkur og við beðin að taka hana, og að sjálfsögðu gerðum við það. Hún var fyrsta kisan af mörgum. Allar fundist hingað og þangað á einverubraut, nema Múmín hann kom frá tryggri fjölskyldu. Það er þó ekki hægt að finna það á honum. Hann er skrítinn, en sætur.

Núna er Alex, drottning  drottninganna og hún virðir mig fyrir sér og hugsar sennilega eitthvað sem ég vil ekkert vita. Er hún ekki flott ?

Núna í gær var liðin mánuður síðan ég borðaði sykur og hveiti og margt annað óholt. Kílóin hverfa og ég verð léttari í lund.

Ég finn tildæmis að næmni mitt eykst, ég finn samband mitt við líkamsdivuna aukast dag frá degi. Ég finn eins og sambandið frá því innsta sé opin straumur í gegn um kroppinn, án eiturefna sem stoppa og trufla. Það er erfitt að útskýra það í orðum, en einhver glóð sem hefur alltaf skinið, nær í gegn og mér er fært að ná geislum hennar, vegna hreinleika kroppsins.

Ég er svo þakklát á hverjum morgni að þessum áfanga er náð. Einu sinni stoppaði ég með að drekka áfengi á sama hátt. Áfengið truflaði þróun hugans og líkamans. Áfengið var alltaf lengi í kroppnum sem hafði áhrif á hugleiðslunar mínar. Það var ekkert auðvelt í huggulandinu þar sem allt byggist á að fá sér bjór saman , að stoppa. En það gekk. Það er 5 til 6 ár síðan.

Ég var svo hamingjusöm þegar þessi löstur var yfirunninn.

Svo var það sykurinn, ég er nefnilega sykurgrís, en núna er það líka fortíð og það er svo góð tilhugsun.  Ég helt í raun, einhversstaðar að ég yrði bara að lifa við þetta, ég tæki bara á þessu í næsta lífi.
En svo var ekki !

Á eftir þegar þau koma heim, ætlum við á ströndina, kannski böðum við. Það er nefnilega svo fallegt veður.

Ég set hérna inn alveg ofsalega fallega mynd, ég hvet ykkur til að gefa ykkur tíma til að horfa á hana.

Kærleikur til ykkar !

smá hugsun fyrir þessa fórn til mín,,,,,,

Hérna  hjá mér er veðrið fallegt !
Það er cirka 16 stiga hiti á daginn. Sólin skín fallega og það er fallegt að ganga.

Ég fann nýja fallega leið til að ganga þegar ég fer frá Köge stöðinni í vinnuna mína. Leiðin er kannski örlítið lengri en hin, en fallegri. Það er skógarsvæði með smá lækjarsprænu. Ég nýt þess að labba þessa leið.

Leiðin tekur svona hálf tíma og ég hef eignast vinkonu á leiðinni.
Það er svolítið fyndið að þessi vinkona mín er alltaf á sama stað þegar ég kem.

Hún stendur við göngustíginn og rekur bossann upp í loftið og starir niður í grasið.
Í fyrstu lét hún eins og hún sæi mig ekki, en í gær gaf hún sér tíma til að nudda feldinum sínum upp að mér.

Þetta er kolsvört kisulóra.

Í dag þurfti ég að fara á bílnum, það var líka fallegt, þið getið séð það, ekki satt ?

Ég hugsaði um kisulórusvörtu, hvort hún saknaði mín ?

Ég sé hana á morgun, og hlakka strax til !

Á leiðinni í bílnum í morgun var ég að hugsa, hvaða yndislegu áhrif það myndi hafa á dýraríkið, plönturíkið og steina, loft og vatnaríkið ef við í hljóðri hugsun þökkuðum þeim fyrir það sem þau gera fyrir okkur hérna á Jörðinni.

Þegar við borðum þau og drekkum þau.

Ég geri það oft, en ekki næstum því alltaf.
Ég ætla nú að gera það oftar, og sennilega alltaf.
Kærleikur til ykkar allra

KLUKK KLUKK

 

Ég var Klukkuð !! Fyrst af Þórarinn, ég lét sem ég sæi það ekki og vonaðist til að hann tæki eftir því,  það tókst
Svo var ég klukkuð  að Kalla Tomm. Ég hafði ekki tekið eftir því að hann klukkaði mig, það hefur verið mikið að gera alla vikuna og ég hef ekkert komið inn á bloggið.

En  kæri Kalli lét mig ekki sleppa svona auðveldlega, svo hérna kemur útkoman.

Kærleikur til ykkar allra á fallegum sunnudegi.

Fjögur störf sem ég hef unnið um ævina.
Kópavogshæli. Ég vann þar í mörg ár og fannst það alveg frábært. Svo kom nýtt tímabil í lífi mínu og það var líka frábært.
Myndlistamaður. Er það enn

Lejregårdsbørnehave. Bóndabæjarbarnaheimili þar sem ég sá meira og minna um dýrin og var líka að passa litla stúlku með fötlun á heilanum sinum, sem gerði að hún þurfti á hjálp að halda í daglega lífinu . Sól var líka á þessu barnaheimili

Kunstskolen Rammen. þar er ég núna og hef verið í 7 ár, frábær vinna

Fjórar bíómyndir sem ég held upp á.
Dead Man. Skrifuð og leikstýrð af Jim Jarmusch 1995. Leikarar  Johnny Depp, Gary Farmer, Billy Bob Thornton, Iggy Pop, Crispin Glover, John Hurt, Michael Wincott, Lance Henriksen og Robert Mitchum  Frábær mynd eins og allar hans myndir
Dargeløberen. Er ný búinn að kaupa hana og er enn hrifinn. Elskaði bókina .
Breaking the waves. Lars von Trier. Frábær leikstjóri. Mjög umdeildur en ég hef alltaf hrifist af honum vegna þeirra öfga sem eru í myndunum hans. Hann fer alltaf alla leið og er alltaf að prufa grensur bæði okkar og sínar eigin.
Dancing in the dark .Lars von Trier

Fjórir staðir sem ég hef búið á.
Vík í Mýrdal. Ég ólst upp í Vík
Reykjavík
Kaupmannahöfn
Lejre (best, ég bý þarna núna)

Fjórir sjónvarpsþættir sem mér líkar:
Planet Earth
Klovn
Animal planet
Talent

Fjórir staðir sem ég hef heimsótt í fríum.
Barcelona
París
New York
Washington

Fjórar síður sem ég skoða daglega fyrir utan blogg.
Engin

ég fer meira svona á hinar og þessar heimasíður, en ekkert fast. 

Fernt sem ég held uppá matarkyns.
Ávextir
Te (ég veit að það er drykkur)
Hveitikímkex
Sojapönnukökur með yogurt og ávöxtum
Grænmetisréttir, allavega.

Fjórar bækur sem ég hef lesið oft.
Þá ætla ég að nefna höfunda, því ég les oft bækur eftir þessa höfunda og get blaðað í þeim aftur og aftur.
Geoffrey Hodson
Paulo Coelho
Helle Helle. Danskur rithöfundur sem er bara frábær.
Og síðast en ekki síst elsku Vigdís Grímsdóttir
Og mangir fleiri!

Fjórir bloggarar sem ég ætla að klukka.
Guðni Már
Gunni Palli
Jóna Ingibjörg
Katrín Snæhólm

Fjórir staðir sem ég vildi helst vera á núna.
Þar sem ég er núna, inni í eldhúsi með heimilishljóðin í bakgrunninum. Gunni að sýsla við eldavélina, Sól að gera sig klára fyrir daginn, Lappi liggjandi við fæturna mínar og þvottavélin malar undir, ummmm. Ekkert dásamlegra
Fjallalauginni (undir Eyjafjöllum)
Ströndinni í Vík í Mýrdal. Þar ólst ég upp og elskaði ströndina.
Hugleiðsluvíddinni. (fer þangað á eftir þegar Sól og Gunni eru farinn á eplaplantekruna)

 

Fíkn

Yndislegur dagur hjá mér. Ég byrjaði daginn á að fara á kynningarmessu á öllum  menntunar tilboðum fyrir ungt fólk sem  hefur einhver vandamál ! Það var alveg ofsalega mikið að skoða og ég kom heim með tíu kíló af bæklingum dvdíum og öllu mögulegu til að fara með í skólann og skoða nánar.
Þegar ég kom heim komu Sól og Gunni á næstum sama tíma. Gunni hafði fylgt Sól og Cesilia til Hóraskeldu þar sem þær eru í leiklistarskóla fyrir börn.

Við fórum að vinna í garðinum í alveg frábæru veðri. Allt var gert fínt og flott.
Við fórum svo inn og ég og Sól fengum okkur indælan kvöldverð en Gunni fór út á lífið í Kaupmannahöfn.

Núna sitjum við Sól hérna inni í stofu í sófanum, drekkum te og erum að horfa á sjónvarpið.
Við erum báðar miklar tekellingar .

Það er ýmislegt að gerast inni í kollinum mínum þessa dagana eins og svo oft áður. En það sem er að gerast inni í höfðinu á mér hefur áhrif á alla mína líðan, og vekur mér vellíðan sem ég hef ekki fundið fyrir í mörg mörg ár.

Þannig er að ég eins og milljónir annarra hef einkennilegt samspil með mat. Ég hef alla tíð bæði hatað og elskað mat. Við Gunni erum bæði mikið matarfólk og vitum fátt skemmtilegra og huggulegra en að borða góðan mat.

Ég hef alla tíð haft svona samband við bæði kroppinn minn og matinn, sambandið þar hefur ekki verið eðlilegt.

Fyrir ferminguna mína svelti ég mig í viku til tíu daga, viss um að ég væri offitusjúklingur. Sem ég get ekki annað en brosað yfir í dag. því ég var allt annað en það, ég var falleg og hraustleg.
En ég hafði sjálfsmynd sem var mjög óraunveruleg og var bara í höfðinu á mér.

Alla tíð eftir þetta var ég eins og harmonikka rokkaði upp og niður í kílóum og hélt mér niðri með allavega sjúklegum ráðum. Ég ældi matnum, drakk kúkate, borðaði megrunarkaramellur, hörbelive, allavega hitt og þetta og hina og þessa kúra. Þessa sögu þekkja margir sem hafa brenglað samband við mat.

En vandamálið var að ég náði aldrei að halda neinu við, allt fór alltaf í sama farið aftur.

Ég hef svo undanfarin ár notað mikla orku við að vinna að mínu innra með hugleiðslu og í þerapí hjá honum Gordon mínum frábæra, sem hringir í mig einu sinni í mánuði frá Kaliforníu og við vinnum saman í cirka tvo tíma með mitt innra og þau vandamáls sem hafa komið upp síðan siðast. Einnig fær ég verkefni sem ég vinn að eins og einskonar heimavinnu. Þetta hefur verið mér alveg stórkostleg hjálp til að fá innra jafnvægi og vera meðvituð um það sem lífið mitt er um, hver ég er á innri og ytri plönum og margt margt fleira.

Ég hef þó fundið fyrir undanfarið ár að til að ná þeim árangri sem ég vil bæði í hugleiðslu og í öllum þeim andlegu verkefnum sem eru mér mikilvæg og sem meðmanneskja allra sem ég hef samskipti við, yrði ég að vinna að mínum líkamlegu málum. Ég yrði að einbeita mér að því að sameina huga minn líkamanum, ekki vera bara höfuð og upp ,heldur heil, eitt með öllu því sem ég er. Líkami minn er það verkfæri sem ég hef í þessu lífi og mér ber að vinna með honum en ekki á móti.

Vandamálið var að ég hafði erfitt með að finna það sem hentaði og þar af leiðandi gerðist ekki mikið að mér fannst. En þar sem ég trúi því að mér sé hjálpað á þá braut sem er góð fyrir mig þegar ég er tilbúinn og beið ég á einhvern hátt eftir skilaboðum, tákni um að eitthvað væri það rétta hjá mér.

Ég fékk svo skilaboð frá gamalli vinkonu minni henni Bobbu inn á bloggið mitt. Smá kveðja eftir 22 ár. Við fórum að skrifa smá hvor til annarrar . Ég tók eftir að hún var næstum óþekkjanleg því í gamla daga var Bobba alltaf stór og mikil kona, en núna var hún einhvernvegin svo lítil og svo kvenleg að ég átti erfitt með að sameina þá nýju þeirri gömlu.

Ég las þó á milli línanna að hún var á einhverju sérfæði og það hafði hjálpað henni  að forma sig í annað mót. Ég beið  nokkurn tíma með að spyrja, því ég vissi innst inni að þá væri ekki aftur snúið.
En ég spurði og það leið ekki vika þar til vorum farnar að tala saman á skypinu. Núna eru 18 dagar síðan ég byrjaði  á þessu fæði og mér líður svo svo vel. Ég finn einhvernvegin mikinn léttir yfir að ég er að gera mér gott. Ég er að gera mig að betra verkfæri fyrir framtíðina.

Það sem var erfiðast fyrir mig við þessa ákvörðun var : nú verð ég ennþá meira öðruvísi en aðrir. Ég drekk ekki áfengi, ég borða bara fisk og hvítt kjöt, ég fer aldrei út að skemmta mér og núna yrði ég á algjöru sérfæði.

Ég vorkenndi mér yfir að ætla að taka þessa ákvörðun. En núna sé ég að ég er að gera mér lífið léttara og auðveldara en áður.

Það sem er öðruvísi en áður, er að ég hef enga tilfinningu fyrir að ég sé í megrun, enda er ég ekki í megrun. Ég hef sjaldan borðað eins mikið og ég geri núna, bara öðruvísi blöndu af mat og hlutföllin eru ólík því sem ég hef gert áður. Maturinn er alveg frábær ! Nýr lífstíll.

Ég finn líka annað sem ég ekki hef upplifað áður, það er að ég er svo tilbúinn að breyta til,. Þar held ég að spili inn öll sú vinna sem ég hef gert með Gordon  undanfarin ár..

Ég hef verið að lesa mig til um þessi mál  á hinum og þessum heimasíðum og mér varð ljóst að sú mynd sem ég og margir, margir aðrir hafa af þeim sem ekki geta stjórnað mataræðinu er algjörlega röng !!!

Ég las einhversstaðar  á  einhverri síðunni að það væri vísindalega sannað að þeir sem eiga við matarfíkn eða einhverja átröskun, alkaholismi og spilafíkn að stríða eru með einhvern auka gen í sér, sem sé ástæða þessa vandamáls. Þetta fannst mér mjög áhugavert og opnaði það augu mín fyrir svo mörgu og einhver léttir gerðist inni í mér.

Ekki þannig að nú er ég með einhvern sjúkdóm, leggst upp í sófa og bara vorkennt mér, nei, nú veit ég hvað það er sem ég á að takast á við og um leið og það varð ljóst var allt auðveldara.

Eins og ég hugsa þarf þetta líka að hanga saman út frá því andlega sem ég trúi og mín kenning er sú að þeir sem erfa þetta gen ger að  til að takast á við fíkn í hvaða formi sem er.

Fíkn geta verið margir hlutir og til að komast á hærra vitundarstig þurfum við að vinna með fíknina og ein leið til að vera viss um að við tökumst nú á við þetta stig  í þróuninni er að láta það erfast. Því er hreinlega plantað í þann sem þarf að vinna á fíkninni, engin leið í kringum það.

Ég held að það sé mikilvægt þegar maður ákveður að vinna á ákveðinni fíkn að flytja fíknina ekki yfir á eitthvað annað.

Til dæmis, ég vinn á matarfíkninni og fer að kaupa mér fullt af fötum, óeðlilega mikið af fötum.
Maður hættir að drekka en borðar mjög mikið af nammi eða stundar mjög mikið kynlíf eða eitthvað annað.

Ég þarf nefnilega að vinna á FÍKN sem í þessu tilfelli bitnar á líkama mínum, en gæti alveg eins bitnað á peningaveskinu mínu. Fíknin er sú sem ég þarf að ráða yfir,  þarf að vinna á og það verður spennandi ferðalag.

Ef ég sé fíknina sem lifandi form sem svífur frá einu til annars til að lifa,. Ef unnið er á einu sem er kaupfíkn svífur hún yfir á fíknina að borða.  Ég vinn á því, þá svífur hún yfir á annað sem er veikleiki. Fíknin er nefnilega lifandi og ekki ég, hún er sjálfstætt lifandi form sem ég þarf að taka  og vera herra yfir í Kærleikanum.

Ekki dæma hana og hata en elska hana eins og hvern annað hluta af mér sem hjálpar mér í þeirri þróun sem ég er í.

Ég hef fíkn, en ég er ekki þessi fíkn.

Ég gæti sennilega haldið þessum vangaveltum áfram í alla nótt en núna byrjar bíómynd sem við Sólin ætlum að horfa á saman.

Set inn myndir frá sófanum okkar , Sól, Lappi og tebollinn minn.

Kærleikur til ykkar allra

það má ekki gleyma því að vera boðberi lífsins

 Ég held svei mér þá að ég sé með þeim leiðinlegustu manneskjum í heiminum.

Ég elska að gera ekki neitt, að fara ekki neitt, að vera bara heima með Lappa lús og hinum óargadýrunum. Ég hef oft haft áhyggjur af þessu, en núna sé ég og hef oftast sætt mig við, að svona er þetta bara.

Vanalega á haustin förum við fjölskyldan í ferðalag til útlanda, en ekki núna. Ferðin okkar til Washington í sumar kostaði mikið. Sólin litla fór til Íslands í sumarbúðir í sumar, það kostaði líka mikið. Við fórum bæði til Íslands, ég síðastliðið vor til Sigrúnar systir í Bolungavík í fermingarveislu, Sólin litla fór að sjálfsögðu með. Gunni fór í sumar að hitta fólkið sitt.

Við höfum sem sagt ekki efni á einn einni ferðinni og ég er bara svo feginn !!

Í staðin nýt ég danska haustsins sem er svo fallegt með sterku samspili ljós og skugga sem skapast þegar sólin lækkar á lofti.

Ég er inni í fríviku frá vinnunni minni. Ég vinn sem sagt tvær vikur og er svo í fríi eina viku. Svo er ég í fríi alla mánudaga. ÉG veit að þetta er lúxus, en þetta er líka val. Ég þéna þar af leiðandi ekki eins mikið og ég gæti, en ég hef tíma til að sinna öðru  en vinnunni minni. Vinnan mín er að sjálfsögðu mjög spennandi en vinnan mín er ekki  það sem lífið mitt snýst um.

Frívikuna mína nota ég mikið til að hugsa, lesa og vinna myndlist þegar það brennur við.
Að sjálfsögðu nota ég líka meiri tíma í hugleiðslur á þessum frídögum en ég geri annars aðra daga. Ég fer líka í lengri göngutúra með Lappa töffara og það finnst honum ekki leiðinlegt.

Við vorum að koma úr einum slíkum áðan. Við hittum þrjá hunda, tveir sem vildu ekki leika við hann enda gamlir og þreyttir. Þeir eru á svipuðum aldri og Iðunn okkar var. Ég man eftir þeim sem hvolpum, þegar Iðunn var hvolpur.

Svo hittum við einn hressan og sprækan sem var skrítinn eins og Lappi. Þolir ekki hunda í bandi og hundaeigendur sem halda krampakenndu taki í hundana sína.
Svo við hundaeigendurnir vorum sammála um að leifa þeim að leika sér.
Þeir léku sér ekki lengi en pínu. Við gengum áfram meðfram Lejreá og hittum ekki neinn, nema dádýr  fugla og íslensku hestana sem við heilsum alltaf á íslensku og stundum fáum við leifi til að þefa af feldinum þeirra sem gefur myndir af landinu okkar. Ef þið skilduð ekki vita það þá er Lappi 75 % íslenskur hundur.

Lappi er alveg frábær hundur. Hann er hlýðin með eindæmum, ekki vegna þess að hann er svona vel upp alin, nei af Guðsnáð vil hann gera allt svo að við séum ánægð með hann. Þannig að við getum haft hann lausan í göngutúr án þess að hann hlaupi í burtu og þegar við köllum á hann kemur hann um leið. Ef við hefðum verið algjörir hundæðissjúklingar þá gæti hann beðið stilltur og prúður fyrir utan hvað sem er án þess að vera bundin og beðið eftir okkur.

En við erum ekki svona týpur og erum þess vegna bara ánægð með að hann sé svona í sínu guðlega eðli.
Við mættum líka hóp af eldra fólki sem gengu með skíðastafi ? Skrítið, en það var svolítið flott að sjá þau úr fjarlægð því allir vorum með eitthvað rautt í fötunum sínum.

Núna erum við sem sagt komin heim og sitjum úti í sólinni , ég með kaffið mitt og Lappi liggur undir borðinu.

Í dag ætla ég að gera plan fyrir fund sem verður hérna á sunnudaginn hjá the one earth group og senda það út til stjórnirnar.

Ætla líka bara að vera.

Í gærkvöldi gerðist svolítið fallegt sem mig langar að segja ykkur frá. Ég var að koma frá fundi í Kaupmannahöfn. Ég var að keyra á götu á Amager þegar ég sé lítinn fugl liggja á götunni og vera að baksa eitthvað mjög hjálparlaus. Ég parkeraði bílnum og hljóp út sem betur fer áður en einhver kom á bíl og keyrði á greyið.
Ég tók fuglinn upp og hann gat greinilega ekki flogið.

Ég inn í bíl með fuglinn og keyrði með hann heim. Hélt á honum með annarri hendi og stýrði með hinni.
Sem betur fer var hann alveg rólegur alla leiðina heim en það tekur mig ca 45 mín að keyra heim.
Þegar heim kom var Gunni vakandi og við kíktum á fuglinn saman. Hann var ekki vængbrotin, og það virtist ekkert vera að honum.

Ég ákvað að prufa að fara út með hann og sjá hvað gerðist. Hann sat sem fastast á hendinni á mér. Ég prufaði varlega að hrista hann af mér og tæla hann upp i tré.

En nei hann sat sem fastast. Ég rölti aðeins um og spjallaði við hann og sýndi honum þessi nýju heimkynni. Hann horfði með athygli á þennan nýja heim. Ég reyndi áfram að lokka hann á flug en þá gekk hann bara upp á öxlina á mér og var þar í langan tíma.Set hérna fyrir neðan tvær myndir sem Gunni tók af fuglinum í lófanum mínum áður en hann fór að rannsaka nýjar slóðir

Þetta var ansi óraunverulegt en mér fannst þetta vera fallegt. Að lokum flaug hann upp í tré og ég stóð svolitla stund og einbeitti mér að honum.

Varð mér þá ljóst að þetta var boðberi frá dýraríkinu. Boðberi um að það sé mikilvægt að ég haldi fólkus á það sem mér er svo mikilvægt í þessu lífi og því má ég  ekkigleyma.

Að ég er þeirra boðberi ...........

Kærleikur til ykkar allra.

ég þvældist í víddum á opnuninni ...

Langþráður laugardagur. Var að koma heim af opnuninni á sýningunni . Það var bara alveg rosalega gaman, enda var ég búinn að ákveða það.

Það kom fullt af fólki, ekki margir sem ég þekkti en þó samt. Gamlir nemendur sem ég kenndi fyrir 10 árum síðan listasögu komu, það var mjög gaman að hitta þau öll.
 

Ég hafði farið með þeim í ferðalag til Berlínar á sínum tíma og rifjuðum við upp þá frábæru ferð. Það var gaman að hitta þessa gömlu nemendur. Einnig kom Steina frænka mín með Áslaugu vinkonu sinni alla leið frá Kaupmannahöfn. Það var gaman að þær komu. Við ákváðum að stofna lítin saumaklúbb fljótlega með okkur þremur og tveim öðrum íslenskum konum. Það var gott að fá einn fjölskyldumeðlim á opnunina. 

Gunni komst ekki. hann er að elda mat í veislu hérna í Lejre aldrei þessu vant. Sólin mín litla fór fyrsta daginn sinn í skóla í Roskilde sem heitir Senekunst og er það leiklistarskóli fyrir börn. Siggi var á einhverju skólamóti og Sigyn sem á veitingastað kemst jú aldrei um helgar.
Ennn það var margt gott fólk og það var gaman að deila með fólki því sem maður gerir og brennur fyrir . 

Við vorum að sjálfsögðu látin segja frá verkunum okkar og þeim pælingum sem við höfðum. Ég sagði frá þeirri þróun sem hefur verið frá því í byrjun.
Það byrjaði með myndinni sem ég fékk um mig sem tekin var þegar ég var tólf ára. “ Dagur í lífi Steinunnar”. Ég teiknaði og teiknaði mig í gegnum þær upplifanir sem komu hjá mér við að skoða og skoða hvert augnablik sem kom í myndinni og hverja hugsun sem ég mundi eftir að komu í hugann minn sem barn, bara tólf ára.

Ég hugsaði mig inn í myndina, inn í teikninguna sem barn og sem fullorðin.
Ég hugsaði um fortíð, nútíð og framtíð sem kannski er allt á sama augnablikinu, erum við nú og erum við þá. Ég var bæði ég þá og ég nú. Ég sagði frá pælingum um víddir. Hvað eru margar víddir. Við erum í vídd, en ég held að það séu þúsundir vídda. Við förum í aðrar víddir þegar við hugleiðum, þegar okkur dreymir, þegar við hugsum. Eru þær upplifanir meira raunverulegar en þær upplifanir að standa hér og nú í þessum líkamlega heimi, þar sem allt hefur, að við höldum fast form, en það er bara blekking, þvi allt er bara fljótandi orka , bæði við, veggurinn, gólfið.

Það sem við sjáum og þreifum á, er það raunverulegt ? Er það raunverulegt þegar við horfum ekki á það ?

Hverfur það ef við horfum ekki á það ? 

Ég sagði frá vísindamönnunum hérna í Danmörku sem eru að rannsaka víddir, þeir halda að það séu allavega 10 víddir, en ég er nú viss um að þær eru fleiri. Ég talaði um augað, og hversu augað sem skynjunarfæri væri takmarkað. Ef það væri betur þróað hvað við gætum þá ekki séð.

Ég sagði út frá því söguna um landkönnuðina sem komu inn að landi og sáu ættbálk sem aldrei höfðu séð hvítar manneskjur og aldrei séð skip. Það sem var svo merkileg  var að  ættbálkurinn sá ekki landkönnuðina og ekki skipið. Það var einn af þeim sem sá og það var töframaður ættbálksins. Hann þurfti svo að hjálpa hinum til að fókusera þar til þeir sáu.

Hvað getum við séð ef við fókuserum og viljum sá lengra, dýpra innar....
Þetta og sennilega margt fleira sagði ég gestunum frá.

Ég sýndi með vinum mínum John og Metta. Þau hafa verið vinir okkar Gunna í mörg ár og við höfum oft unnið hin og þessi listaverkefni saman. Þau búa svo hérna rétt hjá okkur og við erum í miklu sambandi við þau.

Við vorum öll þrjú sammála að það hafi verið mikið álag á okkur öllum saman við undirbúning sýningarinnar með öllu öðru sem við erum að gera í lífinu. Við vorum þó sátt og ánægð með árangurinn og viljum gjarnan stefna að fleiri sýningum saman á næstu árum. Kannski Ísland og kannski Þýskaland það mun tíminn leiða í ljós..

Ég set inn nokkrar myndir af verkinu mínu. Ekki besta kvalitet, en það kemur seinna.

Mér líður vel  þessa dagana. Ég hef nú viku til að koma heimilinu í stand eftir tímabil sem hefur ekki verið hægt að sinna einu eða neinu hvorki Gunni né ég.

Gunni  tók býflugurnar um síðustu helgi og var stunginn all hrottalega af þeim. Hann var allur bólgin á báðum fótunum og hér og þar allsstaðar voru stungur hinna brjáluðu. En það er nú skiljanlegt þær eru búnar að vera allt sumarið að safna og safna hunangi og svo  kemur einhver bölli og tekur það allt og heldur barasta að það sé í lagi, en nei nei nei þær berjast fyrir sínu blessaðar.

Ég spurði Gunna hvort hann hafi ekki fókuserað inn á býflugnadýfuna (sem ég meina að sé sálin ) og beðið um leifi og lofað að sjá þeim fyrir fæðuforða fyrir veturinn í staðinn.
Hann sagði jú, það held ég að sé bara bull, þá hefðu þær alveg látið hann í friði. Hehe . Þetta gengur vonandi betur hjá honum næst. Hann fékk smá hunang sem þau mæðginin eru mjög spennt að jumma í sig á köldum vetrarkvöldum.

Núna ætla ég að taka smá til, drekka teð mitt og svo kíkja á ykkur kæru manneskjur.

þettar eitt tímabil er yfirstaðið, hefst annað.....

Kæru vinir og bloggvinir !
Ég er ekkert dugleg að blogga þessar vikurnar, en ég veit að það er allt í lagi, þið eruð svo dugleg að skrifa öll  fyrir hvert annað.
Ég vildi bara kyssa á ykkur smá kveðju.

Ég set inn mynd sem ég tók i gærkvöldi sem segir allt um hvernig mér líður.
Sólarlag í Rågeleje.
Stresstíma er að ljúka og á laugardaginn hefst nýtt tímabil sem lofar meiri ró, allavega í smá tíma, allavega í viku.
Kærleikur í netheim

Velkomin á opnun í Ringsted galleriet Danmörku

 

 

Ringsted Galleriet har den glæde at inviterer til

Udstillingen

 

Tegning !?

  

Fernisering lørdag den 6.september 2008

kl. 13:00-15:00

Kunstnerne vil være tilstede

 

Udstillingen kan ses frem til den 28. september 2008

Åbent dagligt 13.17, tirsdag lukket

 

Venlig hilsen

Ringsted Galleriet

Bøllingsvej 15, 4100 Ringsted, 57 67 09 80

Daglig leder

Maria Nicolaisen

26412199

[e-mail]

www.rigall.dk

 

Vi arbejder ud fra begrebet "Tegning", hvad er tegning og hvor ligger grænsen fra tegningen til noget andet, eller er alt en slags tegning.
Det er vores udgangspunkt på udstillingen.
Det er med blyanten de første tanker og ideer finder udvikling og udtryk. Det er det værktøj/ udtryksform på papir hvor ideerne og tankerne  får frit spil og oftest er det der, værket bliver fuldført hvis det kaldes "tegning"
Men vi har I løbet af det halve år givet tegningen lov til at vokse og udvikle sig i den retning den vil, den har fået sit eget liv blandet med vores personlige oplevelser i dagligdagen og uden begrænsning om begrebet "tegning"
Vi vil på udstillingen forsøge os med at blande vores "tegninger" med hinanden, hvis de vil blandes!

Steinunn Helga siger om sin tegning på udstillingen:
Jeg er optaget af det virkelige liv.
Hvad er det virkelige liv? Et det virkelige liv, når vi drømmer ,når vi tænker, når vi mediterer, eller når vi er vågne?
Hvad er mere virkeligt end andet? Er Dyrene virkelige? Er naturen virkelig? Er det virkeligt som jeg ikke kan se? Eller er det kun virkeligt det som jeg kan se? Er min hund som ligger på gulvet og jeg ikke kan se, virkelig?
Er alt kun virkeligt i det det øjeblik jeg kan se det.
Hvor er det henne når jeg ikke kan se det ?
Jeg undersøge og leger med ideen. Jeg søger ikke svar på spørgsmålet, men jeg lader tanken føre mig hen hvor den vil og ud fra det kommer det resultat som kan ses på udstillingen.
www.steinunn.eu

John Krogh
The Wave.
Bølgen, Flux, et sindbillede på evig bevægelse og omskiftelighed ,tegningen, stregen som organisk struktur, sort og hvid. 
Jeg udfører bølgen, tegnet i træ, som en ting der bevæger sig,  imellem tegning og virkelighed..
Lige meget tegning og ting. Alt går i bølgebevægelser, alle menneske skabte ting tilstande i evig bevægelse, fra en tilstand til en anden, svingninger. Bølgen som billede på vores kultur, dens kunnen og dens mangler. Materiale skyllet op på strandbredden, i vilkårlige og kaotiske ophobninger, som brugt viden, minder, slid i gennem tiden. Jeg prøver at fastholde tiden, som en bevægelig streg.
www.tifinger.dk

Mette Dalsgård siger om sin tegning på udstillingen:
Souvenirs.
Når livet leves sættes der spor. Det kan være meget konkrete spor som de genstande man ophober. Måske har tingen en betydningen. Det kan være et arvestykke, en souvenir, en gave. Eller bare en brugsgenstand man lever med. Kroppen får også sine spor. Forfald, ar, rynker og tillagte tics og kropsholdninger. Så længe hjernen er frisk bærer man minderne med sig. Gode og dårlige. Nogle glemmes, fortrænges, og nye kommer til. Spor kan også tage form af relationer. Relationer til venner, uvenner, familie og ikke mindst børn.
Og så er der de skrevne spor. Breve, mails, opgaver, regnskaber, lyrik. Og der er fotografierne, filmene, ting man skaber, huset man bygger, træet man planter og fælder osv.  osv.
Et menneske trækker et uendeligt spor efter sig. En mosaik der danner en identitet.
Disse spor der er betinget af både vilje og tilfældighed er udgangspunkt for mine tegninger.
www.tifinger.dk