Hafið þið haft svipaðar hugsanir sem þið viljið deila með mér ?

Núna er svo heitt og mikil sól að ég verð að taka smá pásu með að bera olíu á garðhúsgögnin. Það er 37 stiga hiti í garðinum mínum. Ekki það að svona sé í allri Danmörku, en hérna hjá mér er hitapottur, sem er alveg frábært. Ég ætla að taka klukkutíma pásu, enda á ég bara 3 stóla eftir. Ég er algjör sólarkona. Ég skil ekki af hverju ég er ekki fædd í heitari landi en á Íslandi. En það er sennilega ástæða fyrir því eins og öllu öðru. Ég er í svo miklu sólskinsskapi þegar sólin skín svona á mig. Ég nýt þess a dúlla í garðinum og hugsa hitt og þetta pæla um allt milli himins og jarðar. Velti fyrir mér ástandinu í Ísrael, þar sem margir í Tel Aviv vilja gjarna gefa Jerúsalem til Palestínumanna til að fá frið á þessum svæðum. Í Jerúsalem vilja bæði gyðingar, kristnir og íslam eiga borgina sem sína höfuðborg. En ég lét nú hugann flakka þaðan til þess sem er meira nærliggjandi. Ég var á bloggsíðu hjá einni bloggvinkonu minni henni Grétu, það sem hún spyr hvort við munum eftir einhverju frá því við vorum þriggja ára, ég kommentaði að sjálfsögðu nokkru af því sem ég mundi. Fór svo út að bera olíu á og hugsaði áfram frá þessari spurningu og svari. Ég man að sjálfsögðu eftir fullt af hlutum frá því ég var lítil, sumt ekkert skemmtilegt en sumt skemmtilegt. Ég er óttalega sjaldan að hugsa hvernig hlutirnir voru og þess háttar, ég fókusera fram á við og aftur áfram. Þar af leiðandi hef ég gleymt mörgu sem svo rifjast upp fyrir mér þegar ég er í þerapí hjá Gordon og þarf að vinna á hinum ýmsu persónubrestum, eða því sem væri gott fyrir mig að vinna á til að geta betur tekist á við nútímann og framtíðina. Ég ætlaði heldur ekkert að skrifa um það, en það sem ég ætlaði að skrifa um er hvernig manni er oft haldið í sporum sem maður var í fyrir mörgum árum, ekki af manni sjálfum heldur þeim sem hafa þekkt mann einu sinni og halda að þannig sé maður enn. Hver kannast ekki við setninguna , ”þú hefur nú alltaf verið svo löt að taka til, þú settir alltaf allt draslið inn í skáp þegar þú áttir að taka til í herberginu þínu”
Eða ”þú hefur nú alltaf verið svo ábyrgðarlaus” Eða ”þú vildir alltaf ráða í öllum leikjum” og þannig gæti ég haldið áfram og áfram. Það er eins og maður þróist aldrei frá einum stað til annars. Ég hef búið hérna úti í 16 ár og margt hefur gerst á þessum árum. En þegar ég kem heim og hitti sumt fólk þá er eins og maður þurfi að hoppa til baka í spor sem maður var í fyrir mörgum árum svo að hlutirnir getir verið í lagi. Kannski er þetta misskilningur á báða bóga hugsa ég núna, að ég haldi að ég þurfi að vera eins og einu sinni og hinn aðilinn haldi það líka og til að við höldum að við getum mæst á góðum grundvelli, þá hoppum við bæði til baka í fortíðina og mætumst þar sem hvorugur aðilinn er í dag. Þetta er ansi sorglegt því þá eru samskiptin ekki heil hjá hvorugum aðilanum. Ég á oft erfitt með þetta sérstaklega ef ég hitti viðkomandi sjaldan, og þá vill maður að samveran verði sem best fyrir alla aðila, og fer í hlutverk sem maður heldur að passi fyrir alla. Ég gæti svosem sagt , heyrðu góða/góði, ég á erfitt með þegar þú talar svona við mig, ég er bara ekki á þessum stað meira og þú verður að virða það ef við eigum að geta haldið samskiptunum áfram !!! Kannski færi allt í klessu, og kannski er það bara alveg í lagi, því vináttan er á einhvern hátt ekki sú sama og var, eða hvað? Hvað er vinátta, er það ekki að geta sagt það sem manni býr í brjóti, og að það gerir ekkert til að vera margir, eða ein með þessum og hin með öðrum, að mæta öllum þar sem þeir eru, og að vinátta sé ekki svo eingingjörn að allir þurfi einhvernvegin að virða það að maður breytist, er það ekki algjört aukaatriði þegar heildin er skoðuð. Að það sé gott að einhver muni mann eins og maður var og minni mann á þann hluta af manni sem er líka mikilvægt að muna, þekkja og elska. Kannski er hitt einhver hégómi sem maður getur brosað að, því þarna er einhver stoltatilfinning sem vil komast að, en hún stolta hefur bara ekkert að segja, en það er gott að hún kemur upp og sýnir sig og lætur mig skrifa þetta blogg vonandi til gagns fyrir einhverja aðra en mig.Svona geta hugsanir verið eins og rennibraut, frá einum stað til annars og þó svo ekkert eitt svar sé réttara en annað þá er þetta einhvernvegin svo magnað hvernig maður getur farið frá einni skoðun til annarrar, flutt sig smá til betri skilnings. Þá dettur mér í hug þegar sagt er ”hann/hún stendur alltaf fast á skoðunum sínum, henni getur maður treyst !!!!” Er ekki algjört bull að segja svona? Hvar er þá þroskinn sem við þurfum að ganga í gegnum, þroskinn  sem kemur einmitt á því að skipta um skoðun, að sjá hlutina í nýju ljósi sem gerir að við sjáum að það sem okkur fannst í gær stenst ekki, því við höfum flutt okkur frá þeim stað og hingað, þannig hefur lífið á jörðinni þróast, svona gæti ég haldið áfram í allan dag en ég ætla út núna og setja olíu á síðustu stólana. Megir vera friður í hjartanu ykkar.

Ljósmyndir frá Fjóni

Þvílíkt veður hefur verið alla helgina og líka í dag. Ég er í smá pásu frá að þvo og pússa pússa nússa tússa garðhúsgögnin mín sem eru orðin grá og litlaus til að verða fagur olíuborinn tré húsgögn. Í garðinum mínum er 35 stiga hiti !
Við fórum til Fjónar og það var gaman. Ég er ansi mikið í frí þessa viku og það verður heitara seinni parts viku, þannig að það er garðvinna á prógramminu.
Set inn útvaldar myndir frá helginni og ef þið viljið sjá meira á er hægt að sjá hérna
barnaland.
AlheimsLjós til ykkar allra kæru

 

Ég horfði á himininn

og nálgaðist Guðdóminn sem hvíslaði að mér leyndarmáli Alheimsins,,,,

stundum kemur eldurinn og allt er öðruvísi á eftir

Núna er frídagur og Sól, Lilja og ég erum heima. Við fórum í bíó til Hróarskeldu í morgun og var það gaman. Núna sit ég í sófanum, drekk kaffi og ætla að blogga smá. Síðasti sólarhringur hefur verið viðburðarríkur og það þýðir lærdómsríkur.

Gunni var að vinna að veislu í gær og dag.
Í gær var ég í vinnunni og það var ferlega mikið að gera. Þegar hann náði í mig sem hann gerði í gær því hann þurfti að nota bílinn til að kaupa inn fyrir veislurnar. (ein veisla í dag og önnur á morgun) Ég sá fyrir mér afslöppun þegar ég kæmi heim, enda dauðþreytt eftir þennan annasama dag. Lilja litla barnabarnið kom heim til okkar eftir skóladagheimilið og Sólin eftir klúbbinn. Ég tók til og svo horfðum við á mynd með vöfflum og cider. Huggulegt og lofaði vel.

Gunni kom svo heim og fór í gang með veisluna. Við vorum samt bæði dauð þreytt og ákváðum að fara snemma að sofa.

Við vorum ekki búinn að liggja lengi þegar síminn hringdi og var það Sigyn dóttir alveg miður sín, við héldum að þetta væri eitt að mörgum lygasögum sem hún er svo dugleg að nota á okkur og alla. Hún hefur ótrúlegt ímyndunarafl og hefur svo oft logið okkur langt yfir hausinn bæði sinn og minn og okkar.
Það sem hún segir er

”Gunni það kviknaði í veitingastaðnum”
Gunni segir aftur og aftur, enda vorum við bæði á milli svefns og vöku
: ertu ekki að ljúga Sigyn ?
Það sem fær okkur til að trúa henni og stífna upp er að hún segir
: ég verð að rjúka, það er einhver sem þarf að tala við mig !

sjá myndir af brunanum. 

Við liggjum svo þarna og vitum ekkert hvað við eigum að gera eða segja.

Sigyn og Albert maðurinn hennar keyptu þennan veitingastað fyrir stuttu og eru bara búinn að hafa opið í nokkrar vikur. Fyrir þessar þrjár vikur eru þau búinn að nota mánuð í að þrífa og setja staðinn í stand. Þetta er yndislegur staður á norður Sálandi alveg við ströndina.

Eftir smá stund hringjum við í Sigyn og segir hún okkur að það sé allt fullt af slökkviliðsmönnum og löggum og ég veit ekki hvað. Hún er að sjálfsögðu alveg miður sín , en það hefði getað farið verr vorum við sammála um. Eldhúsið er algjörlega ónýtt og allt er fullt af sóti, það verður verk að vinna fyrir þau blessunin bæði tvö. Það munaði ekki miklu að illa færi, án þess að ég vilji fara inn í smáatriði. Við vorum í sambandi þar til seint um kvöldið, og snemma í morgun.

Núna eru þau bæði í sjokki og þannig ,sem er alveg hægt að skilja.
Ég finn svo mikið til með þeim, þau hafa verið svo dugleg að berjast áfram með veitingastaðinn (söstjarnan) og ég vildi að ég gæti gert eitthvað til að láta hlutina verða öðruvísi, en sum lífsreinsla er manns eigin og mikilvæg í þeirri þróun sem maður er í, og því verður ekki breitt.

Gunni fór svo með veisluna áðan, fullan bíl af mat og hvað gerist annað en að bíllinn bilar á leiðinni langt uppi í sveit. Þetta er að sjálfsögðu ekki nein krísa en truflar gang mála ansi mikið. Hann er með aðra veislu á morgun og hvað gerum við þá bíllaus.
Á morgun ætlum við til Fjónar til vina okkar og Sól ætlar að vera þar yfir helgina á sveitabænum þeirra með börnunum þeirra og dýrum Liljan barnabarnið okkar ætlaði að koma með. Á leiðinni heim ætluðum við, Gunni, Lilja og ég að koma við á veitingastaðnum hjá Sigyn og Albert og skila Lilju til þeirra. Það verður sennilega ekkert farið nema hér í kringum kotið okkar. Svona fer einhvernvegin allt úr skorðum á augnabliki hjá okkur og þeim.
Það er best að skoða þetta án tilfinninga þó svo það sé ekkert auðvelt, en spurningin er hvað er hægt að fá út úr svona lífsreynslu sem er að lenda í brennudívunum. Hvernig fær maður það besta út úr því ? Það er mikilvægt að skoða það, því annars gerast hlutir aftur og aftur þar til maður hefur lært.

Þekkið þið ekki dæmi þess að það er eins og maður lendi í hinu og þessu endalaust og fyrst þegar maður fer að vera meðvitaður um þann lærdóm sem fengist getur af þessari lífsreynslu þá er eins og hlutirnir falli í ró.
Sem dæmi vil ég nefna peningamál frá okkar daglega lífi hérna í Lejre.
Gunni og ég erum/vorum ekki þau mest skipulögðu í peningamálum. Við höfum verið ansi laus í þeim efnum, heldur viljað gera það sem hugurinn vil, til dæmis vinna að myndlist sem gefur lítið í aðra hönd, það er það sem ég hef gert og svo taka hinum ýmsu spennandi atvinnumöguleikum sem hafa verið ansi ostabíl sem Gunni hefur gert. Þetta kostaði okkur ansi mikið óöryggi í peningamálum. Við lentum í hinu og þessu sem ég nenni ekkert að vera að telja upp, en sem gerði að við vorum hreinlega með allt á hakanum,  enda fannst okkur peningamál ekki  eins mikilvæg og annað sem við vorum að fást við.
Auðvitað er það ekki eins mikilvægt, en við vorum farin að nota ansi mikla orku í það sem við vildum ekki nota orku í, ”peningaáhyggjur” Það þarf að vera jafnvægi í öllu annars verður ójafnvægi, svona einfalt er það.
Þannig að við fórum að ræða þessi mál, og sáum að þarna höfðum við eitthvað sem við yrðum að setja fókus  á og takast á við ef við ætluðum ekki að vera í þessu basli alla tíð.
Við gerðum það, og tókum þetta verkefni mjög alvarlega, lærðum af reynslunni. Núna er harmoni á þessum fleti og ég vona svo sannarlega að svo verði áfram. Ég veit að svo er á meðan við notum þann fókus sem skal.
 Þetta er eitt af þeim verkefnum sem við áttum að læra á.

Þessi eilífu peningaáföll. Núna þurfa Sigyn og Albert að skoða hvað það er sem þau geta lært af þessari lífsreynslu sem þau upplifðu í nótt. Sjá allt sem möguleika, en ekki erfiðleika. Hægara sagt en gert, en besta leiðin til að takast á við áföll og lifa þau af.
Núna ætla ég að taka til eftir Gunna minn, eldhúsið er í rúst eftir matseldina hjá honum. Sigrún sól alveg miður sín yfir að komast ekki til Fjónar og og og og....

Lífið er bæði kallt og heitt og allt þar á milli, en í því er fegurðinn frá ólíkum sjónarhornum og ólíkum hugsunum sem er samhljómi lífsins, verður eins og hafið sem mótast af dropum.

Blessi ykkur öll héðan frá Lejre

þegar allt fer í hring og maður mætir sér aftur í hringnum....

Stundum er gott og skrítið þegar hlutirnir fara í eigin hring með eigin ákvörðunum og stefnu án þess að maður geti nokkuð gert til að hafa það öðruvísi. Þannig er dagurinn í dag og dagurinn í gær og þegar ég gerði mér grein fyrir því varð ég skúffuð, svekkt, leið og skúffuð, svekkt og leið og allt. Setti allt á annan endann eða þannig. Upp kom gamalt munstur sem minnir á sig af og til , bara til að minna á sig og benda mér á hvar þarf að taka til höndunum. Ég var skúffuð lengi, rökræddi við Gunna og aðra, en það var engin alvöru rökfræðsla, heldur máttlaus tilfinning um máttleysi mitt og skúffelsi sem ég setti í hin ýmsu orð til að gera það litríkara en það í raun var. Ég fékk þó samræðurnar upp á yfirborðið og út frá því komu hinar ýmsu skoðanir sem ég þurfti á að halda til að finna tilgang með öllu þessu sem mér finnst svo mikilvægt. Stundum er eins og það þurfi að setja allar tilfinningarnar á spilaborðið til að fá fram því sem er kjarninn í þeim hugsunum sem maður hefur.
Ég á ekki alltaf jafn auðvelt með að vinna með öðrum því ég er alltaf mörgum árum á öðrum stað og á erfitt með þann hraða sem aðrir eru á. Þetta hefur alltaf verið svona, en þegar maður vinnur einn með sjálfum sér kemur það ekkert sérstaklega mikið fram. Sem myndlistarmaður hefur það reynst mér ofsalega vel. Ég hef unnið sóló eða verið með í verkefnum þar sem ég hef kannski ekki alltaf orðið var við að allir eru á sitthvoru rólinu. Núna vinn ég í andlegum grúppum og þar finn ég rosalega fyrir þessum ólíka hraða og þörf fyrir að allt eigi að gerast fyrir mörgum árum. Þetta er holt fyrir mig, svo holt því þar veit ég hvar ég þarf að vinna með mig og í því umhverfi sem það kemur best fram er gott fyrir mig að vera. Ég vil helst vinna ein því þar er bara ég og engir áresktrar og ekkert sem truflar þær ákvarðanir sem mér finnst bestar og þann hraða sem mér finnst passa hverju sinni.
Á heimilinu eru að sjálfsögðu árekstrar sem fylgja því að vera svo nálægt sínum nánustu, en þar eru hlutirnir á öðru plani en þegar um annað samstarfsfólk er að ræða. Þar sem allt sem gert er, er í sjálfboðavinnu, engin laun sem hægt er að benda á með vísifingri. Nei bara áhugi og þörf fyrir að heimurinn verði betri en hann er. Þar þarf að prufa sig áfram og reyna að finna þær leiðri sem eru réttar fyrir manni en engin vissa. Þetta er ekki átakalaust, en í því er lærdómurinn fólgin. Ég er sannfærð um að grúppuvinna er stærsti andlegi lærdómurinn hjá hverri manneskju.

Ég byrjaði að vinna í  andlegum grúppum fyrir 5 árum og það hefur verið allt annað en átakalaust. Fyrir það fyrsta eru flestir á ólíkum stað en ég í sínu persónulega lífi, það er oftast bara þessi andlegi áhugi sem er sameiginlegur. Þetta hefur reynst mér erfitt. sérstaklega vegna þess að ég hef  haft sterkan vinahóp innan myndlistageirans. En engin af þeim hefur áhuga á því andlega á sama hátt og ég hef. Þess vegna hefur þörf mín fyrir að fara þessa braut oft verið á sterkum vogarskálum, á milli þess að vilja vera með til að þróa og hjálpa heiminum með hugleiðslu og andlegri vinnu og að vinna fyrir egóið mitt og sýna þau verk sem ég hef skapað, bæði ein og með öðrum. Sá heimur er heimur sem ég þekkti best.
Það er svo mikið að góðum myndlistarmönnum í heiminum að ég sá fljótt að það kæmi ekkert skarð í hópinn þó ég einbeitti mér meira að því að boða út Kærleika til dýra og mannkyns. Boðskap um Eitt líf, Eitt Mannkyn, Eina jörð.Skapa Kærleika og heilun á milli manna og dýra.
Þó við höldum oft að það séu svo margir að gera þetta og það sé nóg, þá er það ekki rétt. Það eru margir en í hlutfalli við hversu mörg við erum á jörðinni þá er hlutfallið lítið sem markvisst vinnur að hinu Guðdómlega. Ef við skoðum ástandið í heiminum í dag, getur hver maður sé þá geysilegu þörf sem er á allri þeirri hjálp sem er möguleg til að við komumst sem mannkyn á hærra vitundarstig, og bara þegar við komumst þangað verður ástandið betra fyrir okkur sem mannkyn, dýraríkið og Jörðina í heild sinni með öllu því lífi sem þar er.
 Þannig að ég hef helgað mig þeirri vinnu 100000 prósent, og finnst ekkert í heiminum mikilvægara. Það sem gerir muninn á þeirri vinnu og því að vinna sem myndlistamaður að í þessari vinnu (ég lít á þetta sem vinnu) þá er ekki neinn beinn respons til baka fyrir því sem maður leggur í þetta eins og með myndlistina þar sem maður baðar sig í aðdáunarljósinu og egóinu á opnunum og því sem fylgir að vera myndlistarmaður sem er að sjálfsögðu líka erfitt á köflum.
 Þetta eru tvær þarfir sem ég í raun slæst við, hin innri þörf og hin ytri þörf. Þannig verður það örugglega oft í framtíðinni, en það er svo skrítið að það er einhvernvegin engin leið til baka. Þó svo að egóið hoppi upp af og til og vilji vera með og leika sér, og auðvitað gefi ég því líka sitt pláss þá er það sú hin innri þörf svo mikilvæg og sterk að það er engin leið að stoppa það.

Svoleiðis er það bara.
Fundurinn sem átti að vera í dag, var aflýst vegna veikinda, og það er bara gott. Þess vegna hef ég haft tíma til að drekka tvo bolla af góðu kaffi með skummandi mjólk, gengið um í garðinum mínum og séð allt sem er að springa út og heyrt fuglana syngja Skrifað þetta blogg, heimsótt nokkur af ykkur bloggvinum Núna hef ég  langan dag fyrir höndum þar sem  ég get hugleitt í sól og hita í garðinum mínum. Kannski farið í göngutúr með Lappa á ströndina. Farið með Gunna að ná í býflugurnar sem hann er að fara að kaupa eða bara lesið í bókinni sem ég var að fá The Animal Kingdom, A spiritual perspective....
Kærleikur og friður veri með ykkur öllum um helgina kæru bloggvinir og Gleðilegt sumar til ykkar héðan frá 20 stiga hita

Það vantar ekki mikið upp á......

sit í eldflaug alla daga

Kæru öll elskuleg.Þetta verður stutt og laggott. Það er svo mikið að gera þessa dagana. Við erum að leggja síðustu hönd á myndina um skólann, það er mjög spennandi en setur allt úr skorðum í kennslu og öðru. Var á Hugleiðslu ráðstefnu um síðustu helgi. Þar komu margar grúppur frá Skandinavíu og hugleidduu saman á Wesak hátíðinni. Þetta er í fyrsta sinn sem þetta er haldið hérna Í Skandinavíu. Stefnt er að því að halda aftur svona mót á næsta ári en þá á að fá ennþá fleiri með. Auðvitað bauð ég mig fram í að standa fyrir þessu á næsta ári ástamt nokkrum öðrum. Það er hvort sem er svo lítið að gera að mér munar ekkert um þetta.hahha

Um helgina hittist The One Earth Group (við sem erum í kjarnanum) hérna heima hjá mér og Gunna og verðum með heilan dag þar sem við vinnum að ýmsu sem þarf að klára fyrir ferðina til Washington í júní. Á morgun koma gestir í mat eftir vinnu........Þið verðið að fyrirgefa að ég er ekkert að gera mig sýnilega á síðunum ykkar, kíki af og til en er ekkert að kvitta því það er í pásum frá lífinu í hinum raunverulega heimi. ENNN ég fylgist með ykkur.Fallegt video fylgir með hérna.Ætla að þrífa húsið fyrir annasama helgi.Blessi ykkur öll á fallegum Fimmtudegi.

hef haft þetta áður, en sumt er hægt að sýna oft....

ég er ég, þú ert ég, þið eruð ég, allir eru ég.....

Það er fallegur þriðjudagur. Sólin skín og eins og sagt er og fuglarnir syngja. Ég var að hengja fullt af þvotti út, til að fá útilykt á þvottinn eins og mamma mín sagði alltaf í gamla daga.

Ég hef hugleitt fyrir blessuð dýrin í dag og það var góð hugleiðsla. Ég er eiginlega að bíða eftir Sigyn minni, við ætlum í göngutúr með Lappa út í óvissuna, en hún hefur sofið yfir sig, enda mikið að gera hjá henni og Albert hennar. Þau voru að opna veitingastað í síðustu viku á Norður Sjálandi. Flottur staður alveg við sjóinn.

Ég ákvað þá að skrifa smá til ykkar á meðan ég býð eftir þessari elsku, því að á morgun og hinn verð ég lítið heima til að skrifa. Á sunnudaginn er Wesak hátíðin og þá verður haldið í fyrsta sinn Nordísk Hugleiðslumót. Þar að segja, það er nokkrum grúppum boðið að vera með og The One Earth Group er svo heppin að vera með í því boði. Wesak er stórhátíð og því ber að fagna. Buddha kemur til jarðar í Himalaja og blessar mannkynið. Ég hef nokkrum sinnum verið við þessa hátíð og það er alveg ólýsanlegt. Við hugleiðum okkur inn í þennan stórkostlega viðburð og í marga daga á eftir er maður ekki alveg til staðar í meðvitundinni sinni, en fullur af þessari dásamlegu orku sem í Blessuninni er . Þetta er á því tímabili þegar það er fullt tungl, sem er á sunnudaginn næsta á dönskum tíma kl. 12.25 . Þá er sem sagt gott að vera komin inn í djúpa hugleiðslu og sjá hvað gerist. Ég mæli með því fyrir þá sem óska þess að vera meðvitaðir með á þessum viðburði. Að sjálfsögðu fá allir hlut af þessari dásamlegu gjöf sem Blessunin er hvort sem maður vill eða ekki.
Ég og Siggi minn förum fyrir hönd grúppurnar.
Ekki veitir af að Blessa okkur og Móður Jörð, það er svo margt sem ólgar alveg ógurlega. Ég hlusta á fréttirnar og verð meira og meira döpur yfir þeim látum og hörmungum sem eru að gerast í heiminum. En þó veit ég djúpt inni í hjartanu að þetta er eina leiðin til að finna harmony. Eftir konflikt kemur harmony. Það er ekkert voða flókið ef við skoðum það bara í okkar nánasta umhverfi. Hver kannast ekki við hjónabandið, þar sem við hjálpum hvert öðru að ala okkur upp. Það er engin tilviljun að við hittum manneskju sem við í byrjun í einhverri blindni verðum ástfangin af og sem betur fer sjáum við bara kostina og stundum kosti sem ekki einu sinni eru þar. Við lifum í einhvern tíma í öðrum heimi og sjáum það sem best er að sjá sem betur fer. Þegar tímar líða fara að koma fram hlutir sem pirra og pirra svo meira og meira. Það sem við gerum er að kasta okkur yfir hinn aðilann og segja honum/henni hvað best sé að gera til að þau bæti sig til að mögulegt sé á að vera í sama húsi og hann/hún. Þetta gerum við í langan tíma, bendum á og bendum á. En halló, gerist eitthvað sem bætir ástandið fyrir báða aðila ? Stundum næst það sem óskað er, en ekki í sameiginlegri hamingju, það er sá sem gefur eftir og verður spegilmynd hins sem ekki fær lifað sig sem þeim ber. Það er nú ekki það sem er ætlunarverk okkar hérna á jörðinni, að gera fullt af spegilmyndum af okkur sjálfum, og heldur ekki það sem veitir okkur hamingju. Við sjáum það sama í trúarstríðum og hatur á milli kynþátta, ekki gengur dæmið upp þar. En það er nákvæmlega það sama sem gerist þar, bara í stærri skala. Þegar við í þessu lífi, því næsta eða því þarnæsta lærum að elska það sem er, hugsar og meinar öðruvísi en við þá gerast jákvæðir hlutir. Það er ekkert fallegra að mínu mati en auðmýkt og Kærleikur til alls og allra, og þá er það líka Kærleikur til þessa sem hugsar, talar, og er öðruvísi en við. Til að ná þangað heilhjartað er langur og strangur vegur með ögun á egóinu og opnun á Kærleiksblaðinu. Til Þess er fjölskyldan sem við fæðumst með í þessu lífi meðal annars.
Ég þekki þetta vel af eigin raun í sambandi við manninn minn. Ég var í mörg ár að sætta mig við að hann væri öðruvísi en ég. Mig langaði að sjóða fötin hans í byrjun sambandsins, sauð bara nokkrar buxur og peysur, en fannst of gróft að sjóða allt. Ég fann þó alveg frá byrjun að við áttum að vera saman, en ég leitaði kannski að sjálfri mér í honum, en fann mig ekki þar. Hver maður getur séð að sá útgangspunktur er ekki góður fyrir neinn. Það er engin sem getur lifað upp til þess.
Núna í dag vinn ég að því meðvituð að elska það sem er hjá honum sem er öðruvísi og framandi fyrir mér og tileinka mér það hjá honum sem ég sé að mig vantar og ég sé að gæti hjálpað mér að verða betri manneskja.. Það er svo margt í honum sem ég get lært og vantar hreinlega í mig til að ég verði heil. Það er ekki alltaf auðvelt að sjá sjálfan sig eins og maður er. Við viljum öll sjá okkur næstum fullkomin. Við eigum erfitt með að sjá hvað það er sem okkur vanta í okkar sístem, því við höfum aldrei haft það. En það sem ég hef fundið út úr og lifi í meðvitað er að það er engin tilviljun að ég hef hitt Gunnar, hann hefur eitthvað í sér sem ég þarf að læra og öfugt, en ég á ekki að nota tímann í að segja Gunnari hvað hann á að læra, þó svo það sé auðvelda og tekur jafnframt athyglina frá því sem er mikilvægt í minni þróun.
Ég á að einbeita mér á það hvað ég á að læra frá honum, það er aðal verkefnið hjá mér í þessu sambandi. Þannig þróa ég mig sem manneskja í því að verða heil, eins og ég vil verða í þessu lífi.
Það er mikilvægt að við öll verðum meðvituð um það að vinna hver með sig. Ekki hver með hinn, enda er það einkennilegt, þegar við setjum það þannig upp. Ég held samt að mjög margir geri það og þess vegna eru svona mörg sambönd sem ekki endast eftir ástarbrýmann fyrsta.

Við getum ekki undrað okkur á því að það séu svona mikil átök í heiminum þegar við gerum ekki betur heima hjá okkur sjálfum með okkar nánustu sem við þó þekkjum og höfum ákveðin kærleika til.
Þetta er allt saman um það sama, hvort sem átökin séu á milli okkar og þeirra á heimavelli, eða okkar og þeirra í Írak, Palestínu, ... ekki flóknara en svo.

Núna er ég komin heim úr göngutúr og búin að fá mér vatn með Sigyn dóttur minni sem fékk sér kaffi. Sólin skín úti og ég ætla að fara út í garð og njóta þess að grafa svolítið í moldina. Kíki samt smá á bloggin ykkar áður. Í kvöld er fundur hjá hugleiðslugruppuni minni í Kaupmannahöfn og það verður dejligt !
Það er svo margt fallegt allsstaða, ég ætla að horfa á það.
Blessi ykkur

Og sýndu miskunn öllu því sem andar

Vorið er stundum uppáhalds tíminn minn. Stundum, eða þar að segja, þegar það er haust, er haustið líka uppáhaldstíminn minn. Þetta er tíminn á milli hinna, eins og tíminn, þögnin á milli orðanna þar sem mest gerist. Núna angar allt af ilm frá kirsuberjatrjám, mírabellutrjám og öðrum blómstrandi trjám.

Það er tíminn þar sem allt fæðist, vaknar og opnar augun fyrir nýju lífi sem þarf að lifa þar til næst.Allt vaknar, dýrin verða hálf rugluð í ástarparatímanum, og hlaupa fram og til baka til að vekja athygli hjá hinu kyninu.

Það er dansað og gargað í garðinum mínum. Refamamma fer á stjá í bænum, gengur á þá staði sem hún fékk mest mat í fyrra til að fóðra ungana sína. Einu sinni fékk/tók hún 17 hænur frá mér. Þá varð ég frekar þung á brún. Ég vil gjarna deila því sem ég hef, en þetta var nú kannski einum of mikið í átt að þjófnaði en bróðerni. Við plötuðum þá rebba og færðum hænsnakofann á annan stað á lóðinni, og þá var leikurinn úti. En kisur bæjarins tóku hvern hænuungan á fætur öðrum, af 20 hænuungum var að lokum engin eftir, það var dapurlegt. Sennilega var það ein af ástæðunum fyrir því að við völdum að hafa ekki hænur meira. Allur þessi dauði, þó svo að líka væri líf, að sjálfsögðu.

Á nóttunni gerðust hinir ýmsustu hlutir sem var leiðinlegt að uppgötva að morgni. 

Núna þegar ég er að keyra á morgnana í vinnuna hlusta ég á útvarpið, sem er ekki frásögu færandi. En inn á milli dagskránna koma umferðarfréttir fyrir þá sem keyra á stóru vegunum, sem ég geri ekki,ég keyri yndislega sveitavegi. Í morgun var frétt um að á Holbæk mótorveginum hefði verið keyrt á dádýr, (það gerist oft á þessum vortímum) en þar af leiðandi væri umferðin hæg og fólk var beðið að taka tillit á þessu svæði. Svo gerðist svolítið dásamlegt sem ég hugsaði um lengi á eftir og hef ALDREI heyrt áður. Útvarpsþulurinn sagði : mikið vildi ég vita hvernig fór fyrir þessu blessaða dádýri !!!!

Ég hef aldrei heyrt umhyggju fyrir þeim dýrum sem keyrt er á, og vona ég að þetta sé bara byrjunin á því að ég heyri umhyggju fyrir þessum elskum, þegar við keyrum þau niður á þessum ökutækjum okkar. Sem sagt, ég var glöð í dag og hugsaði með mér að batnandi mannkyni væri best að lifa. Ég er svo að keyra heim úr vinnunni áðan, ég geri eins og margir, og ekki má tala í símann, hlusta músík og þetta sinn  hlustaði ég á Ellen.

Sé ég þá að á miðjum veginum liggur önd á bakinu og sprellar með fæturna. Hún var stór, og gat ekki farið fram hjá neinum. Þetta er fjölfarinn vegur, og ég gat með herkjum keyrt út í kant, beðið eftir að geta komist út úr bílnum og sjá hvort ég gæti gert eitthvað. Ég veit þó að ég get lítið gert, því ég get hreinlega ekki drepið dýr. Innst inni vonaðist ég eftir því að hún væri dáinn, þessar hugsanir hafði ég  á meðan ég bíð í bílnum mínum, vona líka að það keyri einhver alveg yfir hana, þá er þessu fljótt lokið.

Eigingjarnar og hræðslu hugsanir. En allir tóku mikið tillit þarna sem ég var og keyrðu ekki yfir hana, en sáu hana samt ekki. Gangandi vegfarendur sáu heldur ekki neitt, heldur horfðu í hina áttina. Sem ég á margan hátt skil vel.

Ég fer svo að öndinni, og hún er lifandi, en ansi illa til reika. Ég tek hana upp og fer með hana inn í bíl.

Ég er sem betur fer með dúk í bílnum sem ég get vafið hana inn í. Hún er heit, en ekki hrædd.

Ég fann lífið anda inni í henni,

sá fyrir mér vorleikinn sem hún var rifinn frá í augnablikinu frá gleði til sársauka.

Ég lækkaði músíkina, því þetta eru hljóð sem hún þekkir ekki, og lækkaði á hitanum í bílnum.

Ég heyrði hana anda og því fylgir líf. Það var mikið blóð.

Ég keyrði hana á dýraspítalann, þar sem tekið var á móti henni  með opnum örmum, og umhyggju.

Mér var lofað að allt yrði gert til að hjálpa henni.

Ég dæmi ekki þá sem verða fyrir því að keyra á dýr, það getur  gerst fyrir mig og hvern sem er, ennnnn að keyra í burtu án þess að athuga hvernig dýrinu vegnar og athuga hvort mögulegt sé að hjálpa því á hvern hátt sem er. Þar set ég upp spurningarmerki.

Á mánudaginn þegar ég var að keyra í vinnuna sá ég svartan fugl við vegarkantinn að gera sig flottan fyrir hitt kynið sem var á hinum kantinum. Ég sé fuglinn rétt í beygju. Ég keyri framhjá, en ég sé í bakspeglinum að annar bíll kemur og keyrir á fuglinn. Ég keyri áfram, en sé að sá sem keyrði á fuglinn keyrir bara áfram eins og ekkert sé.

Ég hugsa með mér að þetta geti hann hreinlega ekki gert, stoppa og bakka bílnum í átt að slysstað. Stoppar þá hinn bílinn og bíður átekta, svona hugsandi, hvað er í gangi ? Ég stoppa bílinn og bíð í smá tíma. Bakkar þá bílinn að fuglinum og stoppar bílinn þar. Við bíðum bæði átekta. Ég eins og lögga, hugsandi reið, ”berðu ábyrgð á því sem gerist ” Stendur þá eldri maður út úr bílnum, gengur að fuglinum, tekur hann upp (ég sá að það var ekkert lífi í fuglinum) og hendir honum út i vegakant. Þá keyrði kerla af stað í vinnuna.

Eins og ég skrifaði áður allir geta orðið fyrir því að keyra dýr niður, en það er mikilvægt að vera meðvitaður um það sem maður gerir og sýna því dýri sem maður tekur lífsandann frá, þá virðingu að hafa  augnabliks hugsun til þess sem farið er og stoppað í þeim ferli sem það er í sem er jafn mikilvægt fyrir það eins og okkar ferli er fyrir okkur. Ekkert minna mikilvægt en okkar. Það virðist því miður oft gleymast. Hvort sem maður tekur líf óviljandi, með vilja, leik eða í sporti.

Ég hef sem betur fer ekki keyrt dýr niður þannig að það deyi. Ég veit hreinleg ekki hvernig það væri fyrir mig. Ég kom einu sinni fyrir nokkrum árum að hundi hérna ekki langt frá sem var búið að keyra niður. Hann var lifandi en það var greinilega búið að keyra yfir hann oftar en einu sinni. Ég og Gunni fórum að sjálfsögðu út úr bílnum og reyndum eftir bestu getu að hlúa að honum, en hann kvaldist hræðilega, sem betur fer dó hann skömmu eftir að við komum. En ég er þakklát fyrir það að hann dó með jákvæða orku og kærleika í kringum sig, en ekki tilfinningu um að skipta engu máli. Það er svo mikilvægt að við sýnum þessum kæru meðbræðrum okkar og systrum þann kærleika sem þeim ber, sama kærleika og við viljum að aðrir gefi okkur. Þetta er eiginlega bón til ykkar í þessu yndislega vori um að keyra varlega og vera meðvituð um að við deilum því plássi sem við höfum með öðrum sem eru kannski ekki alltaf með hugann við vegi, bíla, hraða, læti, heldur bara að para sig og fá unga......

Blessun í netheim.