Hver er það sem talar, hver er það sem vill?

Hver er það sem talar, hver er það sem vill?

Það er ekki alltaf auðvelt að finna út úr því. Ég upplifi tímann núna, eins og tvö skref fram og eitt skref til baka, ég hef undanfarið verið í skrefinu afturábak. Það er á engan hátt auðvelt, því ég finn gamla hræðslu koma upp, hræðsluna við að verða 120 kíló aftur. Þessi hræðsla er eins og veggur sem hellist í andlitið á mér.

Ég er nú á þessari skrifandi augnabliki mjög upptekinn af þessu ferli og upptekinn af að hlusta á hvað líkaminn vill og hvað hungrið vill. Hver er hungrið og hvaðan kemur það, það er eitt af því sem ég er að reyna að finna út úr.

Ég geri mér fulla grein fyrir því sem meðvituð ”ég” eftir 50 ára misnotkun á mat og ofbeldi á líkamanum, lagast ekki með því að ég eingöngu ákveð það, ég vildi óska að þetta væri svona auðvelt. Ég hef mjög sterkan vilja, engin vafi um það, en það er ekki viljinn sem á að ráða ferðinni að þessu sinni, það er kærleikurinn og samvinnan við líkamann.

Þegar ég er í þessu hræðsluferli, þá gleymi ég að hlusta og gleymi allri samvinnu, hugurinn ferð að leita að alla vegana megrunaraðferðum sem ég hef verið í áður og sem hafa virkað, í smá tíma, það eru þau tímabil, þar sem viljinn ræður og ég þekki af reynslunni að það er ekki langvarandi tímabil.

Ég var í göngutúr í gær með vinkonu minni og hundunum okkar, við ræddum þessi mál. Ég talaði upphátt um þennan ótta, en þegar ég hafði sagt þetta hátt, þá minnkaði þessi innri spenna og ég gat farið að skoða hvað í raun væri að gerast.Ég held akkúrat að það sé mikilvægt að tala upphátt um þær hugsanir og þær tilfinningar sem koma upp, alls ekki að geyma þær í sjálfri sér.

Í hugleiðslunni minni í morgun, þá notaði ég langan tíma í heilun á líkama mínum og innri samræðu við líkama minn. Ég hef ekki gert þetta í nokkurn tíma, aðallega vegna anna, en ég sé að þessi samvinna þarf að vera dagleg samvinna, daglegur Kærleikur.

Ég hlustaði á líkamann í morgun, hann var ánægður með hversu hollan mat ég borðaði, en ég borðaði of mikið magn. Þá kom upp áhyggjuhugsun hjá mér : en ef ég borða minna, verð ég svöng og þá fer ég í alla vegana drasl!!!

En þá kom tvennt upp: Líkaminn þarf eingöng örfáa daga til að venja sig við minna magn, það er ekki aðalmálið, á meðan þú ert í Kærleiksríku sambandi við hann. Það er munur á hvaða orku þú notar og hvaða hugsun er á baki því sem þú gerir gagnvart líkamanum. Annað sem kom upp og ég þarf að skoða nánar næstu daga var: hvaðan kemur hungrið, hver er hungraður, hvað er hungrið. Allt þetta þarf ég að skoða næstu daga.

Ég vil benda á ef þú vilt vera í sambandi við líkama þinn, þá er mín upplifun sú, að þú þarft að spyrja einfaldra spurninga og þú færð einföld svör.

Ég hef semsagt tvennt sem ég hef til að skoða á næstunni, það er óttinn, enn og aftur og það er hungrið.

Í raun er þetta ekki svo erfitt, það fer allt eftir því hvernig maður velur að skoða það. Þetta er eins og rannsóknarvinna, til að læra að þekkja sjálfan sig inn og út, það er í raun ekkert fallegra í þessum heimi. Hafið Blessaðan dag, þið öll

Steina

Óttinn

Maður lærir svo lengi sem maður lifir og þannig upplifi ég tímann sem ég er í núna.

Ég hef í svolítinn tíma verið að undirbúa mig undir að taka tíma í vetrarfríinu mínu til að vinna að úthreinsun fyrir líkama minn.

Ég hef hlakkað til, einhversstaðar, en samt verið að skoða mjög vandlega allar hugsanir sem gætu komið, um það hvort ég væri að fara í leyni megrun.

Ég veit að ég get talið mér trú um einn hlut, en svo er einhver hluti af mér að planleggja eitthvað allt annað.
Þannig að það hefur verið mjög mikilvægt að skoða hverja þá hugsun, sem kom upp og skoða hvaðan hún kemur og hvers vegna.

Ég fann þó ekkert hættulegt sem kom upp hjá mér, svo ég hef verið í þessu undirbúningsferli í nokkrar vikur.

Ég byrjaði á að reyna að taka út sykur, en hef þó verið pínu sætusjúk seinnipart dags, en ekkert hættulegt.

Var þó ekki alveg sátt við það, vegna þess að ég þekki þetta munstur, frá því í gamla daga.

Ég ákvað svo að fara í innra rannsókarferðalag í mitt innra og skoða, hvað væri að gerast, hvers vegna ég hoppaði í sætuskálina af og til, algerlega óvænt.

Ég komst að mjög áhugaverðum kjarna í mér, sem var skelfingu lostinn við að skína, skelfingu lostinn yfir því sem gerðist ef maður væri of sýnilegur. Ég veit nefnilega að þegar það er ekki jafnvægi á milli líkama og sálar hjá mér, þá loka ég fyrir ljósið sem skín frá mér og dreg mig inn í mig sjálfa.

Ég vann svo með þessa hræddu hlið í mér, sem var svo hrædd við að skína. Hvað þýðir það að skína, hvað getur gerst fyrir mig, ef ég skín, hvað hefur gerst hjá þeim sem hafa skinið mest, sem hafa haft þetta skínandi ljós.

Hvernig getum ég og þessi hræddi hluti í mér, fundið janfvægi saman og látið hræðsluna verða að andstæðu sinni, hugrekki.

Nelson Mandela sagði eitt sinn:

Okkar dýpsti ótti er ekki að við séum vanmáttug.
Okkar dýpsti ótti er að við erum óendanlega máttug.
Það er ljósið innra með okkur ekki myrkrið sem við hræðumst mest.Við spyrjum sjálf okkur hvað á ég með að vera frábær, yndisfögur, hæfileikarík og mikilfengleg manneskja.
Enn í raun hvað átt þú með að vera það ekki?

Þú ert barn Guðs.

Það þjónar ekki heiminum að gera lítið úr sjálfum sér.

Það er ekkert uppljómað við það að gera lítið úr sjálfum sér til þess að annað fólk verði ekki óöruggt í kringum þig.

Við fæddumst til að staðfesta dýrð guðs innra með okkur, það er ekki bara í sumum okkar, heldur í hverju einasta mannsbarni.Og þegar við leyfum ljósinu okkar að skína, gefum við öðrum, ómeðvitað, leyfi til að gera slíkt hið sama.Um leið og við erum frjáls undan eigin ótta mun nærvera okkar ósjálfrátt frelsa aðra.

Þessi rannsókn á hræðslunni var mjög góð og gerðist fyrir viku. Hugrekkið er komið og orkan flæðir. Engin sætuþörf hefur verið þessa viku.

Í nótt, daginn fyrir hreinsunarvikuna, dreymdi mig draum, sem var mjög lifandi þegar ég vaknaði. Ég var ekki viss um hvort mig hefði dreymt þetta, eða hvort þetta hefði gerst í vökutilstandi. En nú veit ég að mig dreymdi þetta, vegna þess að ég man hvorki það sem gerðist fyrir eða á eftir.
Það kom hendi á móti mér, í blárri skyrtu með gullúr á hendinni. Hendin hélt á skyrdollu. Sagt var við mig háum og ákveðnum rómi: Þú þolir þetta ekki!

Ég veit að þetta var frá mínu innra, með mjög ákveðin skilaboð til mín. Ég þarf ekkert að hreinsa líkamann, en ég þarf að taka þau matvæli út, sem líkaminn minn þolir ekki og það eru mjólkurvörur.

Ég hef stundum fengið þá hugsun, að ég þoli ekki mjólkurvörur, vegna þess að það myndast oft mikið slím í hálsinum á mér þegar ég fæ mér skyr í morgunmatinn minn, en ég elska skyr og osta, svo ég hef haldið þessari innri hugsun úti, þar til nú.

Þessi skilaboð komu frá líkamanum og vegna þess að ég hef verið að vinna að því að tengjast líkama mínum núna í nokkurn tíma, þá get ég ekki lokað eyrunum, þegar skilaboðin eru svona skýr, þó svo að þetta sé ekki alveg það sem mig langar að heyra hihi.

Mikið er ég þakklát, þegar ég upplifi að það sem er svo einfalt, er svona áhrifaríkt.

Hugleiðslunámskeið

Kæra fólk! Margir hafa haft samband við mig með þá ósk að læra að hugleiða. Ég hef haldið nokkur námskeið sem er að sjálfsögðu mjög gott, ennnn, það þarf oftar en það. til að fá leiðbeiningu bæði til að komast inn í rútínu hugleiðslunnar og einnig til að fá hjálp til að halda orkunni í lengri tíma. Ég hef ákveðið að bjóða upp á hugleiðslukennslu á skype einu sini í mánuði. Kennslan er fyrir hópa,

þannig að fleyri en einn geti verið með, í því er líka lærdómur, sem felst í að deila hvert með öðru og einnig spurningar sem koma upp að lokinni hugleiðslu, sem gagnast öllum.

Gott og gagnlegt væri fyrir mig ef þið sem hafið áhuga sendið mér skilaboð til [e-mail] sem fyrst. einhverjar spurningar gætu komið upp sem ég et svarað hverjum og einum. þú mátt endilega deila þessu á vegginn þinn svo sem flestir sjái þetta. Með kærri kveðju inn í fagra helgi.

 

Það kostar 1000 ísl. að fyrir hvert sinn. 

Hafði Einstein ADHD

Vorið er loksins að koma hérna í Danmörku og smá léttist lundin sem betur fer, fyrir mig og umhverfi mitt. Núna væri tildæmis tilvalið að hengja út þvott, en ég nenni því eiginlega ekki, vil heldur nota tímann hérna á laugardegi og blogga smá. Það er svo langt síðan síðast. Ég hef oft viljað setjast niður og skrifa, en hef haft svo mikið að gera, bæði í vinnunni minni  og öðru.

Það er mikið að gera í vinnunni, sem er bara gott, því að á meðan missi ég ekki tíma sem væri erfitt fyrir þá sem hafa sitt viðurværi af kennslu í listaskólanum.

Á tímabili leit þetta mjög illa út, sveitarfélögin eru að spara og spara og það þýddi að þeir vildu ekki borga fyrir skólagöngu sumra sem höfðu verið hjá okkur lengi. En núna er eins og eitthvað sé að birta til, sem er okkur öllum, nemendum og kennurum í hag.

Ég sé þróun í heiminum sem vekur hjá mér bæði ugg og undrun.

Haft var samband við mig vegna hóps af ungu fólki sem þurfti að skaffa skólapláss, þetta voru á milli 20 og 30 nemendur og öll voru frá einu sveitarfélagi. Við vorum beðin að taka að okkur kennslu þessa unga fólks. Öll voru þau með greininguna ADHD.

Ég upplifi mjög mikla fjölgun á ungu fólki með greininguna ADHD og ég finn að einhver innri áhugi hjá mér er vaknaður fyrir þessum hópi einstaklinga.

Einhversstaðar stendur um ADHD: ”ADHD er skammstöfun fyrir  Attention deficit hyperactivity disorder/ ofvirkni, truflanir á athygli, virkni og hvatvísi. ADHD truflar daglega starfsemi einstaklingsins á mörgum sviðum og getur einnig haft neikvæð áhrif á félagsleg tengsl þeirra og sjálfsvirðingu” og margt margt fleyra er að finna um þessa greiningu.

Ég skil að sjálfsögðu vel létti foreldra þegar greining fæst hjá barninu þeirra eftir oft áralanga baráttu fyrir aðstoð og skilning umhverfisins á barninu. Skilning bæði frá skólakerfi og öðrum sem í kringum barnið eru.

En ég get ekki annað en velt fyrir mér þeirri spurningu, að eitthvað sé mikið að í öllu þessu dæmi. Fyrir mér er eitthvað sem ekki passar og það er þess vegna sem ég undanfarið hef haft miklar vangaveltur um þessi mál!

Við höfum í raun ótrúlegan fjölda af börnum í heiminum sem eru á lyfjum og þar af leiðandi eru þau ekki fullkomlega þau sjálf, sem gerir að þau missa úr ákveðna þróun í þeirra eigin þroska og vakningu sem manneskja.

Ég get ekki varist þeirri hugsun að ef þróuninn heldur svona áfram, þá eigum við ekki bjarta framtíð sem mannkyn hérna á jörðu.

Ég hugsa þess vegna með sjálfri mér, er önnur leið? Er eina leiðin til að barnið geti passað inn í samfélagið að gefa því lyf/rítalín, svo það sé á einhvern hátt ekki það sjálft, en þannig að við sem samfélag eigum auðveldara með að láta það passa inn í þá ramma sem við höfum búið til, sem eru þeir rammar sem við öll eigum að lifa eftir og passa inn í hversu ólík sem við erum og hversu ólíkar sem okkar þarfir eru.

Er það barnið sem er til vandræða, eða er það samfélagið sem er til vandræða?

Ég þekki marga með greininguna ADHD, bæði fullorðna og börn. Þeir sem ég þekki, sem eru fullorðnir hafa ekki fengið lyf í sínum uppvexti, en lifað í þjóðfélagi sem var ekki eins og þjóðfélagið er í dag. Það voru minni barnaheimili, það voru oft minni samfélög, það var meiri nærvera á milli fólks, það voru minni skólar, það voru færri í bekkjum, það var pláss fyrir að vera sá sem maður var, hvernig sem maður var. Þetta fólk lifir allt ágætis lífi eins og annað fólk.  Það hefur fundið sínar eigin leiðir til að takast á við þá kaos sem er í heiminum í dag og í kringum þau. Þó þekki ég dæmi þar sem fullorðnir með ADHD fá rítalín, hreinlega til þess að geta lifað eftir þeim kröfum, kössum og formum sem samfélagið hefur í dag, þó með sorg yfir að geta ekki passað inn "eins og aðrir" .Mjög margt af þessu fólki er skapandi í sínu lífi sem er þeirra leið til að halda einbeitingu á einhverju. Það að skapa getur verið fyrir marga leið til að halda sér í sér.

Kröfurnar frá samfélaginu til bæði foreldra og barna voru ekki eins og kröfurnar eru í dag.

Ég las um daginn mjög áhugaverða grein um rannsókn sem gerð var við University of Michigan and Eckerd College

 Þessi rannsókn sýndi fram á að þeir sem voru með greininguna ADHD reyndust hafa mun meiri sköpunargáfu en sá hópur sem ekki voru með greininguna ADHD.

Að lesa þessa grein gladdi mig mjög, því þessu hef ég verið að halda fram á fundi eftir fundi með yfirmönnum sérskóla hérna í DK.

Þeir sem eru með greininguna ADHD eru mjög ”viðkvæmir”  orð sem ég ekki er alveg sátt við. Við gætum kannski notað íslenska orðið að þetta séu mjög "næmir" einstaklingar. Danska orðið er sensitiv og á ensku sensitive ! Það að sansa mjög sterkt/upplifa mjög sterkt.

Sem myndlistamaður, kennari og manneskja er þetta fyrir mér mikill kostur, mannkostir sem svo einkennilega er orðið stórt vandamál sem þarf að gefa lyf við.

Eitt sem einnig hefur vakið athygli mína eru rannsóknir sem gerðar voru í Hollandi að mig minnir. Þar kom fram að börn með greininguna ADHD sem fengu útvalin mat án sykurs og ýmissa annarra óhollra efna voru á stuttum tíma án ADHD einkenna. Þetta segir bara það sem ég hef haldið fram, þessi börn eru of næm/sensitiv fyrir þeirri óhollustu sem oft á tíðum eru í matvælum. Sem er bara en ein sönnunin fyrir því að þarna eru á ferðinni einstaklingar sem eru á einhvern hátt á hærri/fínni eða annarri tíðni en margir aðrir og eru þar af leiðandi viðkvæmari fyrir þeim hávaða og úrgangi sem við vitum að er að kaffæra okkur og Jörðina okkar.

Af hverju er þetta svona? Jú við höfum ekki pláss og við höfum ekki tíma, fyrir það sem er öðruvísi, við höfum ekki pláss og tíma til að sitja aðeins lengur með hverjum og einum sem þarf á aðeins meiri hjálp að halda til að geta haldið einbeitingunni að verkefnum sem vekja ekki áhuga. Við höfum ekki möguleika á að einstaklingar getir setið aðeins afsíðis svo umhverfishljóð ekki trufli þá einbeitingu sem þarf.

Ég veit að málin eru misjöfn, en er ekki komin tími til að við stoppum aðeins og hugsum okkar gang í þessum málum. Hvað kostar það samfélagið þegar svona margir einstaklingar fá ritalín, eða aðrar pillur.

Hvað kostar það samfélagið þegar foreldrar ekki ráða við verkefnið einir og sem oft á tíðum  kostar þau  vinnutap og stundum langtímaveikindi.

 Við skulum heldur ekki gleyma að mjög oft enda þessi börn í vondum málum, eiturlyfjum, og glæpum. Hvað kostar það samfélagið og okkur sem mannkyn að missa þessi börn.

Væri ekki betra að byrgja brunninn áður en barnið er dottið í hann?

Væri ekki ráð að breyta kennsluháttum hjá þessum börnum, einbeita sér að því sem þau geta, en ekki því sem þau geta ekki. Hvað með að setja metnað í listsköpun, hugmyndasköpun og fleira sem nú er vitað að gerir þau sterkari til að vaxa sem manneskjur.

Ég veit og hef séð daglega í mínu starfi sem skólastjóri í myndlistarskóla að þegar nemendurnir ráða við þau verkefni sem lögð eru fyrir þau, gerast kraftaverk. Þegar þau finna að þau eru sterk og skapandi í sínu eigin orkuflæði þá gerast kraftaverk.

Ég er ekki að tala um eitt og eitt dæmi frá skólanum mínum, nei ég er að tala um hvern og einn einasta af þeim nemendum sem við höfum.

Við þurfum með þau börn sem á stuðningi þurfa að halda, að finna aðra leið, leið sem er skapandi og getur breist og þróast út frá þeim þörfum sem hvert barn hefur. Jú ég veit að það kemur til með að kosta, en ég held að þegar allar hliðar málsins eru skoðaðar þá kostar þetta ekki meira en sú leið sem er valin núna.

Þetta gerir kröfur til kennara að vera sjálfir opnir og skapandi og það hlýtur að vera verkefni sem allir metnaðarfullir kennarar vilja taka þátt í.

Ég get ekki annað en hugsað um, hverjir eru það sem græða á því formi sem við höfum í dag, og eins og ég sé það, þá eru það lyfjaframleiðendur og þeir sem eru á þeirra vegum.

Stundum í þessum hugsunum mínum fyllist ég sorg yfir öllum þeim einstaklingum sem við missum, vegna þess að við orkum þau ekki. Við orkum ekki að þurfa að takast á við það sem er krefjandi, við orkum ekki að takast á við það sem krefur meira en það venjulega. Það er í raun orðið svo slæmt að við orkum ekki sorgina, við viljum líka setja lyf á hana til að þurfa ekki að takast á við það fólk sem er í sorg og þar af leiðandi er þeim boðið lyf við sorginni.

Alla tíð í mankynssögunni hafa verið litríkar manneskjur sem hafa brotið ramma samtíðar sinnar. Persónur sem hafa hugsað út fyrir þá ramma sem fyrir voru, sem hafa verið brjálaðir, skrítnir furðufuglar að samtímans mati.  Þetta fólk fékk ekki lyf, en var með til að skapa söguna og setja sitt spor á þróun mannkyns. Þetta fólk hafði það ekki alltaf auðvelt, en var mjög mikilvægt fyrir þróun á hinum ýmsu sviðum. Mér dettur í hug, Einstein, Vincent Van Gogh, H.C. Andersen, Beethoven og fleiri og fleiri.

 

Það eru núna tímar sparaðar í heiminum, það veit ég héðan frá Danmörku og því sem ég heyri og les frá Íslandi. En er ekki tími til þess einmitt núna að skoða hvað er það að spara, hvar er í raun stærsti kostnaðurinn. Hvað kosta lyf í dag fyrir samfélagið ? Er til önnur leið sem er með til að hjálpa einstaklingnum til að verða heill í sér, sem er betri en lyfjaleiðin, fangelsisvist, glæpir, eiturlyf, einelti.

Er hægt að þjálfa upp einbeitingu hjá börnum með ADHD ?

Ef svo er Hvernig?

Jú það er hægt, ég trúi og veit að það er hægt að þjálfa upp einbeitingarkunnáttu.

Hvað gerist ekki þegar við erum að skapa, eftir okkar eigin vilja og hugmynd, er það ekki einbeiting. Hvað ef sköpun væri sett efst á kennsluskránna hjá börnum með ADHD eða aðrir sem eiga við svipuð vandamál að stríða, sem gerir að einbeiting er erfið?

Hvað með einfaldar hugleiðsluæfingar, þær veit ég að hjálpa mikið við að halda og þjálfa einbeitingu?

Gerum okkur nú þann greiða að setja spurningarmerki við þá þróun sem er í dag og skoðum aðrar leiðir, hugsum samfélagið upp á nýtt, fyrir okkur og börnin okkar.

Kærleikur til ykkar kæra fólk! 

 

 

 

 

 

Hver vil læra hugleiðslu !

Kæru vinkonur og vinir!

Ég er að þreifa fyrir mér með nýja hluti. Ég finn að nýir tímar eru á leiðinni hjá mér og fylgi ég þeirri tilfinningu eftir.

Ég hef margra ára reynslu í að hugeiða og það liggur einhvernvegin ljóst fyrir mér að sú leið er ein af þeim vegum sem mér ber að fara.

Ég hef mikinn áhuga á að kenna og hjálpa fólki að læra að hugleiða, sérstaklega þeim sem enga eða litla reynslu hafa, en finna löngun til að fara þessa leið til betra lífs.

Hugleiðsla er leið að betra lífi, það er eitthvað sem allir vita, en mín reynsla er sú að það er erfitt að finna stað til að fá hjálp til að byrja án þess að það sé svo fyrirferðamikið.

Mér dettur í hug að mögulegt sé að safna smá hópum saman 10 til 20 kannski færri eða fleiri!

Það væri hægt að hittast í heimahúsum eða annarsstaðar, ég er opinn fyrir öllu. Ég mun velja að kenna það sem hentar hverjum hóp. Sumir vilja hugleiða um Kærleikann, aðrir vilja fá samband við skabandi orku, aðrir vilja fá þögn í hugann. Ég get að sjálfsögðu ekki kennt allt þetta á einum degi en ég mun reyna að sinna þeirri þörf sem verður og byggja námskeiðið upp eftir því.

Flestir hafa þörf fyrir að læra sjálfsþekkingar hugleiðsluna "hver er ég". en þegar ég veit hvaða þörf er, þá mun ég vinna prógram.

Það sem ég þarf er í raun peningur fyrir farmiða til Íslands til að halda námskeið fyrir þá sem óska og gott væri ef það væri eitthvað meira í baukinn.

mér finnst þó mikilvægt að allir hafi möguleika á að koma og þess vegna er kannski betra að þetta sé stærri hópur eða nokkrir hópar svo ég geti haft þetta eins ódýrt og hægt er og jafnvel þeir sem engan pening hafa hafi samt möguleika á að koma.

Er þetta eitthvað sem þið mynduð hjálpa mér með, engin pressa en bón :o)
Látið mig endilega heyra hvað ykkur finnst um þetta, með hugmyndir að hvernig hægt væri að gera þetta eða annað.

Kærleikur til ykkar allra
Steina

Endilega sendið þetta áfram til þeirra sem mögulega hafa áhuga

Hafið samband við :[e-mail]

Hvað þýðir það að missa 45 kíló, er það að finna sjálfan sig falinn undir skinni

Ósköp geta nú sunnudagar verið notalegir þegar verkefnin koma í hægum skrefum, án þess að þeim sé pressað hundruðum saman á svona heilagan frídag. Ég hef haft notalegan dag, það sem af er. Hlusta núna á stóra bróður, son minn hjálpa litlu systur, dóttur minni í stærðfræði niðri í eldhúsi. Ég hlusta líka á rigninguna vökva garðinn minn, við opinn glugga uppi í stofu. Ég sjálf sit undir teppi í náttbuxum og ullarpeysu með Lappa mér við hlið sem sefur rólega og vonast sennilega til að ég taki mig saman á hverri stundu og fari í göngu með Dimmalimm og hann sjálfan. Hann verður að bíða í smá stund á meðan ég skrifa það sem mér liggur á hjarta, og vonast að sjálfsögðu til að einhver þarna úti sem les það, hafi einmitt í dag á sínum sunnudegi setið örvæntingarfull eða örvæntingarfullur yfir því hvernig lífið er, að engin sé von, og svona verði þetta bara að vera.

Ég vil deila smá hluta af sögu minni fyrir þig, sem situr þarna úti og finnst allt vera vonlaust, og engin leið til hjálpar.

Þetta byrjaði allt 27 ágúst 2008. Það byrjaði ekki allt þann dag, en ég tók lífið í mínar eigin hendur, tilfinningar mínar í eigni hendur og hugsanir mínar í eigin hendur, til að komast úr þeim fjötrum sem ég sjálf hafði byggt í kringum í gegnum árin.

Þetta byrjaði kannski ekki alveg þar, kannski byrjaði það í raun þegar ég fór að vinna að því að ég sjálfið tæki yfirráðin, skrítið, en þó kannski ekki. En þannig var að ég í mörg ár lét tilfinningar mínar ráða ferðinni, ég ætti kannski að byrja á byrjuninni þó svo að frásögnin verði aðeins lengri.

Þetta byrjar allt þegar ég var barn, nánar tiltekið í kringum fermingu, þegar ég ákveð að svelta mig í viku fyrir ferminguna til að vera þokkaleg á fermingardaginn, það var kannski vika eða fjórtán dagar, man það ekki. Nema ég gerði það og gat það, enda mjög sterk stelpa. Á fermingardaginn borðaði ég svo allt sem hugurinn hafði þráð þá fjórtán daga sem ég hafði svelt mig og meira til. Eins og var í þá daga í fermingarveislum voru kökur á borðstólnum, og ég var óstöðvandi í langan langan tíma.

Það var þarna sem ég held að þetta hafi byrjað, átröskun eins og það heitir svo flott á okkar máli. Næstu árin voru upptúrar og niður túrar, en allt var um það að borða og svelta sig. Það liðu mörg ár þar sem allt, þegar ég hugsa til baka var um þessa tvo hluti, megrun og ofát.

Ég var ekki alltaf feit, enda alltaf að passa mig og passa mig ekki. Mikil orka fór í þetta og mikil vanlíðan. Á tímabili þegar ég var í mínu fyrra hjónabandi  fór ég þá leið að láta víra saman á mér munninn, þarna ofbíður sennilega sumum, en aðrir þekka þá tilfinningu sem fær mann til að taka svona ákvörðun.

Ég eignaðist börn, eitt  þegar ég var18 ára og eitt þegar ég var 24 ára. Ég fitnaði og varð örvæntingarfull yfir því og þegar ég hugsa um þennan tíma, man ég í raun mest eftir megrunarkúrunum og hversu þung ég var hvert sinn, ég man ekki hversu þung börnin mín voru, en ég man hversu þung ég sjálf var.

1987 skildi ég og fyrri maðurinn minn og ég grenntist mikið, þvílík sæla að grennast af vanlíðan, það hafði ég aldrei prófað áður, og naut þeirrar tilfinningar.

Mér fór svo að líða betur og fór í framhaldsnám, nám sem mig hafði alltaf dreymt um og það var hrein lukka fyrir mig, nema ég varð örvæntingarfull yfir því að ég fór að fitna aftur.

Þá byrjaði ég að æla matnum, það hafði ég aldrei gert áður, en þetta erfiða skólatímabil stóð yfir í 4 ár, allt námið ældi ég daginn út og daginn inn. Svo erfitt svo erfitt svo erfitt. En þetta var þvílík þráhyggja að ég gat ekki hætt. Ég fitnaði þó síðasta árið í skólanum, mikið þrátt fyrir að næstum allt sem fór inn í magann minn, var látið fara út aftur sömu leið.

Með nýjum yndislegum manni fluttum við með börn og bú til útlanda, það var nýtt tímabil, sem var gott fyrir mig. Ennþá fer öll líðan í minningunni eftir því hversu þung ég var, og gleðin var að ég grenntist mikið. Ég fór að hjóla mikið og hætti að borða nammi og kökur. Ég varð grönn og fín á þessum tíma. Þó gerðist það sem alltaf gerist, blessuð þráhyggjan fór yfir í annað form, þó svo ég hætti að borða sykur, þá drakk ég áfengi og varð kaupsjúk. Ég keypti og keypti föt á sjálfa mig. Ég fór í búðir til að máta föt og kaupa föt á mig. Fannst mér líða vel, því allt var um það að vera grönn og það var ég.

Við fluttum í sveit, hérna í nýja landinu, eftir þrjú ár í borginni. Yndislegt, með kisur, hunda, kanínur , páfagauka og hænur, gat ekki verið betra. Ég varð ófrísk daginn sem við fluttum í gamla húsið okkar. Ég varð í raun skelfingu lostinn. Hamingjusöm að sjálfsögðu en líka skelfingu lostinn ég vissi sem var að ég myndi fitna, og ég gerði það. Ég bætti á mig 30 kílóum. Ég borðaði ennþá ekki sykur,en ég borðaði hunang í stórum stíl og mikinn mat.

Ég fæddi yndislega Sól, augasteinn allra og auðveld eins og draumur. Ég var heima með hana í tvö ár. Vann aðeins við kennslu og var með  nokkrar myndlistasýningar, hún var bara alltaf með mér, Sólargeislinn minn stillti.

En það kom tími á þessum tíma sem ég missti stjórn á öllu, ég byrjaði í reiði að borða allt sem hugsast gat, og ég ældi því jafn óðum. Stundum ældi ég svo mörgum sinnum á dag, að ég hef ekki tölu á því. Ég hélt hreinlega að ég væri að deyja, þetta var svo hræðilegt, en ég skammaðist mín of mikið fyrir það sem ég gerði til að ég gæti sagt þetta nokkrum manni, eða leitað mér hjálpar. En eitt kvöld sagði ég manninum mínum frá þessu það var þegar ég hélt að ég myndi ekki lifa þetta af.

Ég bað hann um að hjálpa mér, en hvernig gat hann það, að sjálfsögðu gat hann það ekki, hjálpin varð að koma frá mér sjálfri.

Til að bæta ofan á þetta allt, þá drakk ég mikið áfengi á þessum tíma. Mikið af verkefnum með öðrum listamönnum sem gerði að ég byrjaði að drekka meira en gott var. Ég naut þess líka að vinna á vinnustofunni til seint um nætur, þá tæmdust margar flöskur.

Ég var semsagt kominn inn í hræðilegan vítahring, þar sem tilfinningar mínar réðu öllu. Ég sjálf var eins og viljalaust verkfæri í höndum þeirra. Ég get eiginlega kallað þetta þráhyggju sem stöðugt kallar á það sem hún vil, og “ég “ get ekki stjórnað henni. Þráhyggjan er tilfinning sem réð ríkjum í öllu mínu lífi á þessum tíma.

En þegar mér fannst öll von úti var ég var leidd af einhverjum æðri höndum að fólki sem stundaðu hugleiðslu. Ég var ekki mikið fyrir það í byrjun, en mín innri rödd sem loksins heyrðist þegar örvæntingin var mest, eftir áralanga bið, bið eftir að heyrast og að hennar tími kæmi.

Hún sagði mér að þetta væri leiðin að öðru lífi.

 

Ég byrjaði að hugleiða, bæði með öðrum og ein. Ég heyrði innri röddina mína á hverjum degi í hugleiðslu og utan, sem hjálpaði mér að finna mína innri ró. Það fór að birta í kringum mig, og ég hætti að þurfa að æla því sem ég borðaði, þráhyggjan fyrir því að æla öllu, hvarf.

Árið 2003 gerðist svo það, að líkaminn minn fékk hreinlega ofnæmi fyrir áfengi, ég þurfti ekki annað en að þefa af áfengum drykkjum, til að fá höfuðverk. Þetta var svo erfitt fyrir mig, því öll samskipti mín við aðra voru tengd áfengi, bara að kíkja yfir til nágranna krafðist þess að fá sér bjór eða vín.

Þarna kom grár tími fyrir mig , með miklu sykuráti, því líkaminn vildi þann sykur sem hann var vanur að fá og kílóin héldu áfram að koma og koma.

Það leið þó ekki svo langur tími frá því ég hætti áfengi, að hugur minn varð svolítið skírari en áður og innri röddin heyrðist og skildist betur og oftar og ekki síst ég hafði styrk til að fylgja hennar ráðum.

Ég hélt þó áfram að borða sykur og mikinn mat og hafði gefist upp á þeirri hugsun að ég ætti eftir að grennast.

Það liðu ár, og ég bætti á mig hægt og rólega, ég var sorgmædd yfir því, en hafði sætt mig við að svona væri það bara. Ég var glöð yfir því sem hugleiðslan gaf mér og ég lifði í raun hamingjusömu innar lífi.

Líkaminn minn var hægt og rólega að gefast upp, en ég lifði sem áður er sagt, ríku innra lífi, sem ég taldi að væri nóg fyrir mig. Ég var hvort sem er að eldast og mikilvægast var að sætta sig við það sem var og taka því með jafnaðargeði. Ég var komin með gigt í mjaðmir, fingur og hné. Ég var komin á lyf vegna þess að skjaldkirtillin var of hægur, en svona var það að eldast hugsaði ég, og lifði mínu rólaga innra lífi og var oftast sátt.

Ég átti erfitt með allt sem var líkamlegt, en ég var skörp eins og örn í höfðinu, og það var þaðan sem ég lifði.

Í ágúst 2008 sá ég mynd af vinkonu minni á netinu, og var furðu lostinn hversu vel hún leit út, glæsileg sem drottning hugsaði ég með mér, með smá öfund í hjartanu.

Ég hugsaði það í nokkra daga, beið smá með að hafa samband og spyrja hana hvaða töfraformúla það var sem hún fékk, sem hafði gert hana svona flotta sem hún var.

Mín innri rödd sagði mér að þarna væri hjálpin.....ég beið samt smá...

En svo einn daginn þegar ég hafði fundið fram vissuna fyrir því að ég vildi lifa, ekki bara innra lífi en líka ytra lífi og ég væri tilbúinn. Sendi ég henni bréf og spurði frétta!

Þetta var það besta sem gat gerst fyrir mig, ég fór í gegnum þetta prógramm daginn eftir, GSA prógrammið með hjálp og stuðningi vinkonu minnar frá fortíðinni, tókst mér að lifna við og verða heil.

 Í dag eru tvö ár síðan og 2 dagar og ég hef misst 45 kíló. Ég er lifandi frá toppi til tá og ég er heil.

Ég skrifa heil, en það er alltaf ennnn, ekki satt.

Ég hef tekið við völdin á eigin lífi með því að vigta og mæla það sem líkami minn þarf að fá þrisvar á dag. Ég borða ekki sykur, hveiti og sterkju. Ég er sú sem stjórna, ekki þráhyggjan sem hefur ráðið ríkjum í áraraðir. En það er ekki þar með sagt að þráhyggja sé farinn, hún er og verður hluti af mér sennilega alltaf  sem betur fer og þess vagna verð ég að vera meðvituð hvern einasta dag .

Stundum kemur hún og vil fá útrás í kaupæði og ég hef stundum látið undan, en það er eins og hún vaxi bara og vaxi við það að ég gefi eftir svo ég stramma upp og læt hana vita að það sé ég sem ráði en ekki hún.

Undanfarið hef ég tekið eftir að hún er að læðast inn og reynir að plata mig, en ég er búinn að fatta kellu !!

Hún “þráhyggjan” er byrjuð að þráhyggjast á facebook í tíma og ótíma og sörva á alla mögulega veru frá einu í annað á netinu. Ég veit og er að taka á því en jafnframt að skilja, um hvað þetta er allt saman.

Ég vil líka deila því með ykkur og gaman væri að heyra ykkar álit á því?

Ég skoða matarfíkn, og sé að maturinn og sykurinn eru með til að deyfa alla okkar skynjun og gerir það að verkum að við erum ekki meðvituð á fullan hátt en á einhvern hátt meðvitundarlaus.

Áfengisfíkn er eins, við látum stjórnast af þeirri nautn sem gefur að vera meðvitundarlaus, við erum ekki okkar eigin herrar, en áfengið ræður ríkjum, ekki bara hjá okkur en allri fjölskyldunni.

Reykingarfíkn, er sú sama, reykingar stjórna rytma dagsins og stjórnar líka meiru en margir vilja viðurkenna. Fjárhag, geði, og tíma.

Spilafíkn er sama þráhyggja og það sem á undan er talið, er líka með til að eyðileggja heilu fjölskyldurnar, eyðileggja líf margra.

Eiturlyfjafíkn er allt það sem á undan er talið hvorki meira né minna.

Kaupfíkn er það sama og hitt og þráhyggjan ræður ríkjum í lífi þeirra sem þjást að þessari fíkn

Spilafíkn kemur á sama bás, og allt það sem er á undan.

Facebook, FarmVilla og fleira nettengt er svo það sem ég er að takast á við núna. Ég get hangið andlaus og meðvitundarlaus á netinu, án nokkurs formáls annars er þess að vera meðvitundarlaus og aðhafast ekkert sem er meira uppbyggjandi en þetta.

Allt það sem ég hef talið upp, er til þess að gera okkur fráhverf heiminum, náunganum, fjölskyldu okkar að vera til staðar full meðvitundar og sýna Kærleika til umhverfis okkar. Allt þetta er deyfilyf til að vera ekki í lífinu. Allt þetta er með til að gera heiminn verri en hann er, vegna þess að meðan við erum í neyslu, erum við ekki til staðar fyrir okkar kæru, erum ekki til staðar fyrir okkur sjálf, erum ekki lifandi í lífinu í kringum okkur, við lifum í gegnum eitthvað annað, sem ekki er raunverulegt.

Ég er á því að facebook er líka gott, en í hófi.

Ég er líka á því að það að vera í fráhaldi á einn og annan hátt, getur líka gefið “ frú þráhyggju" möguleika á að fá yfirráðin, allt er um það að verða grannur, verða eitt og annað, það er jafn óholt fyrir hvern og einn  og mjög fjölskylduskemmandi. Eins og að vera í neyslu. Þetta er í raun allt um það að vera í jafnvægi, og lifa í jafnvægi með sjálfri sér og öllum öðrum. Í hvert sinn sem við finnum að við verðum “húkt” á einhverju, verðum við að skoða hvað það er, hvað það gerir okkur, hvað það gerir þeim sem er í kringum okkur, hvort það gerir okkur gott í raun og hvort það geri gott fyrir heildina

 

Ég er líka á því að þráhyggja er góð, en með okkar stjórn, að við stjórnum því hvert við beinum þráhyggjunni. Það getur verið eftir betra lífi, ríku andlegu lífi, heilbrygði, Kærleika, náttúru, og ýmsu öðru sem er uppbyggjandi fyrir heildina og þig. Þráhyggja er dásamlegu drifkraftur ef við notum hann rétt.

Í dag, elska ég sjálfa mig, ég veit að það er nauðsynlegt til að ég geti elskað aðra, sem svo elska sjálfa sig til að geta elskað aðra og svo koll af kolli. Við sem mannkyn, verðum að sjá hlutina út frá stærra samhengi, þá strax verðum við hluti hvert af öðru og förum svo að elska náunga okkar eins og sjálfa okkur. Förum frá því sem við erum að gera í dag, eða elska okkur sjálf, eins og náunga okkar, þannig er heimurinn í dag og þess vegna er allt eins og það er í heiminum. Þetta er ekki um það að vera mjór, þetta er í raun allt um Kærleika.

Það er þar sem við tökum við völdin á eigin lífi, eigin tilfinningu, eigin hugsunum !

Ég ætla að birta myndir, sem alltaf segja svo mikið. Myndir sem eru teknar fyrir og eftir. Ég hef aldrei gert þetta áður, finn til í maganum við að birta myndir af mér sem teknar þegar ég var svona veik, (í neislu) en ef þetta er með til að hjálpa, þó ekki væri nema einum, er það þess virði.

Megi Kærleikur og Ljós skína á Líf ykkar allra og munið, það er til leið. Ef þið þekkið einhvern sem þið vitið að hefur þörf fyrir þessi orð, endilega sendið þetta til viðkomandi með mínu samþykki og mínum Kærleika.

þegar ekkert er á leiðinni, er gott

Ég elska svona morgna, einstaka fluga suðar hér og þar í eldhúsinu, eldhúsklukkan segir tik, tak, tik, tak  og sofandi hundar liggja við fæturna mínar, annars bara húsaþögn.

Svona byrjar dagurinn minn í dag, og lofar góðu. Inni í herbergi sefur Sól með Rachel vinkonu sinni frá Fjóni, sem verður hérna fram á fimmtudag.

Mér finnst ekkert betra  en þegar ég get bara verið og er ekki á leiðinni neitt og ekkert er að gerast í dag eða á morgun. Ég get bara verið að dúllast í garðinum mínum, spjallað við dýrin mín og látið eins og svona getur allt verið að eilífu!

Ég er heldur ekki á leiðinni neitt, ekki í dag og ekki á morgun. Á fimmtudaginn fáum við vini í mati og það eru plön þessarar viku, það er bara alveg frábært.

Ég veit þó að ef ég lifði alltaf svona væri ég ansi þunglynd og leið á lífinu.

Af og til, en þessi þögn  bara alveg frábær. Núna mjálmar kisa og vil komast inn, en hún getur bara beðið, hún er heldur ekkert að fara neitt, eða liggur eitthvað á, nei nei, svo er nú það.

Ég held ég máli borðfætur í dag, og hreinsi smá arfa í blómabeðunum mínum. Fæ mér morgunmat á eftir, svo við tækifæri hádegismat, svo kemur Gunni heim og við eldum kvöldmat.

Kannski undirbúum við eldhúsið fyrir að setja flísar upp fyrir ofan eldavélina og eldhúsvaskinn. Ég veit þó að Gunni vil miklu heldur týna hindber, eða einhver önnur ber, eða taka til í matjurtargarðinum, eða bara eitthvað annað sem gerir að hann getur verð úti í garði, en við sjáum bara til.

Sól og vinkonan Rachel, eru voða fínar saman, eru vinkonur frá því þær voru á barnaheimili saman. Rachel flutti til Fjónar fyrir nokkrum árum, en þær hafa alltaf haldið sambandi. Þær sitja sennilega og horfa á musik video í dag, sápuóperuþætti. Kannski baka þær, fara í göngutúr með hundana, klappa kisunum, hlæja og eru kátar, en eitt veit ég sambandið við mig verður ekkert og það er bara notalegt. 

Ég elska svona daga þar sem ekkert gerist, og ekkert er planlagt fyrir utan það sem mér dettur í hug hér og þar.......