Fyrirgefningin /Aðskilnaður

 

Næst síðasti dagurinn á árinu. Nýtt ár byrjar annað kvöld með nýjum möguleikum, nýjum ævintýrum.
Það er alltaf gaman af nýjum möguleikum, þó svo að það geti verið fjandi erfitt.

Einu sinni þegar ég var lítil, fannst mér erfiðast af öllu að biðjast fyrirgefningar. Það var kvöl og pína, því það var sko ekki auðvelt að viðurkenna að maður hafi hugsað eða gert rangt gagnvart öðrum og með því að biðjast fyrirgefningar þá er maður jú að viðurkenna óréttinn sem maður gerði.
Þetta var svona í raun fram eftir öllum aldri.
En svo tók ég mig saman á ulingsárunum og píndi mig til að segja ”fyrirgefðu” stundum oftar en í raun var nauðin, eiginlega til að fá þetta inn í það sjálfsagða, og það gerir maður með því að endurtaka, endurtaka og endurtaka þangað til þetta gerist næstum því að sjálfum sér. Eitthvað hef ég samt ekki alltaf meint þetta að fyrirgefa því miklu lengur átti ég erfitt með að fyrirgefa öðrum. Ég gat að sjálfsögðu alveg sagt JÁ, en ég hafði oft á tilfinningunni að sá sem baðst fyrirgefningar meinti það ekki alveg frá hjartanu, og ég held að það hafi verið að ég tók á móti straumum sem ég þekkti sjálf og hafði í mér sem gerði það að ég fann þessa strauma. En þá sagði ég bara NEI ég get ekki fyrirgefið þér vegna þess að ég er viss sum að þú meinar þetta ekki. Púffff það urðu oft læti.
Núna reyni ég að segja”já ég fyrirgef þér” þó svo að ég finni en þessa tilfinningu, að þetta er ekki heil beiðni. En þegar ég tek á móti fyrirgefningunni þá sendi ég góða strauma yfir til þess sem biðst fyrirgefningar sem hefur svo áhrif á okkar samskipti. Við hugsum sennilega oftast þegar við heyrum um  að fyrirgefa , að fyrirgefa einhverjum sem gerir eitthvað beint til okkar. En það er hægt að fyrirgefa þeim sem gera eitthvað sem hefur áhrif á líf okkar og eru langt í burtu. Það hefur örugglega sömu áhrif, því orka fylgir hugsun.
En ef við fyrirgefum þeim stjórnmálamönnum sem hafa gert hluti sem eru miður góðir, þá getum við fyrirgefið þeim.En er það jafn auðvelt og að fyrirgefa maka sínum eitthvað. Nei ég held ekki. Ef við kíkjum á þá reiði sem hægt er að sýna til trúarbragða eða  stjórnmálamanna þá jaðrar það oft við hatur. Við sjáum fjölda dæma um það hérna í bloggheiminum. Manni verður oft illt í hjartanu yfir því hvað fólk getur látið út úr sér hvert við annað.

Ég hef heyrt um grúppu frá Ástralíu sem setti í gang fyrirgefningar viku sem er haldið árlega. Núna er fyrirgefningarvikan frá 20. janúar til 26. janúar.
Alveg frábær hugmynd. Efni fyrirgefningarvikunnar er

Fjölskyldan
Vinir og kunningjar
Samstarfsfólk
Stjórnmálamenn sem hafa ólíkar skoðanir en maður sjálfur
Manneskjur frá ólíkum trúarbrögðum og með ólík þjóðerni en maður sjálfur.
Þær manneskjur sem eru látnar og tilheyra einhverjum af þeim sem ég skrifaði hérna að ofan.
Sjálfum sér.

Þetta er alveg frábært framtak og mjög mikilvægt að senda svona orku út
Því að fyrirgefa er það sem heldur lífinu á jörðinni í gangi. Ef við fyrirgefum ekki þá tortímum við okkur og Jörðinni.

Fyrirgefning er andardráttur lífsins.

Anda inn mótaka fyrirgefningu
Anda út að fyrirgefa.

Að fyrirgefa er í raun að skilja og að skilja leysir upp neikvæðni milli manneskja, trúarbragða, þjóðfélaga.

Í gamla daga gat maður keypt sér fyrirgefningu hjá kirkjunni, og það kostaði mikið. Það var kirkjan sem gat ráðið hvort þú fékkst fyrirgefningu og komst til himna. Í kaþólsku kirkjunni færðu en þann dag í dag syndafyrirgefningu frá presti. Ég held að það að gefa öðrum fyrirgefningu fyrir hönd Almættisins sé að skapa sér karma sem maður er lengi að borga til baka. En ef þetta er gert í bestu meiningu  þá gerir það vonandi greiðluna  mildari. Ég held að allt það sem við gerum hvort sem við meinum vel eða illa fáum við til baka eða borgum við til baka og þegar það kemur að þeim reiknisskilum þurfum við númer eitt að fyrirgefa okkur sjálf. Allt sem þú gerir öðrum gerir þú sjálfum þér við erum eitt með öllu.
Eitt með Almættinu.

Fyrirgefning er líka proces sem færir til Right Human Relations (veit ekki hvernig maður segir þetta á íslensku), til sjálfrar þín, til annarra manneskju, annarra þjóðfélaga, annarra trúarhópa Fyrirgefning skapar góð samskipti. Og ef það er eitthvað sem við þurfum á að halda í dag á okkar blessuðu jörð þá er það Fyrirgefningin/skilningur.


 Aðskilnaður er sennilega það sem er andstætt fyrirgefningunni, Aðskilnaðurer að að skilja sig frá, öðrum, skilja þjóðir frá öðrum þjóðum að skilja sig í trúarbrögðunum frá öðrum. Fyrirgefningin er að færa saman. Aðskilnaður er það sem kemur og skilur eitt frá öðru. Skapar fordóma þjóðarstolt, aðskilda trúarhópa. Þetta er það að ekki skilja, ekki fyrirgefa. Þetta færir hugsanir mínar aftur í byrjun þar sem ég skrifa um það að ég vildi ekki fyrirgefa því ég var hrædd við að viðurkenna, eða kannski var ég hrædd um að missa mitt stolt. En í staðin fyrir að ÉG myndi missa, þá hefðum við náð sáttum sem er miklu ríkara en eitt og stolt ”mitt stolt” hvort sem það er þjóðarstolt eða að vera stoltur að sjálfum sér er að skilja sig frá öðrum.

Hvað er stolt ísl. Orðabókin :  dramb, hroki ofmetnaður stórlæti (sökum sjálfsvirðingar).

Áhugavert ekki satt því við íslendingar og margar aðrar þjóðir erum full af þjóðarstolti, bæjarbúastolti, trúarbragðastolti. Hvernig er hægt að komast frá þeirri hugsun sem liggur svo djúpt í mörgum þjóðum. Gömul hugsanaform sem hafa byggst upp öld eftir öld og verður að mínu mati myrkur massi yfir svo mörgum þjóðum. Sjáum til dæmis Ísrael, USA, Ísl, Palestínu, Danmörk og fl. þjóðir .

Sennilega væri gott að byrja í hinu smáa, til dæmis þegar við erum að rúnta á bloggheiminum og skoða hin og þessi blogg.
Að skilja.
Maður þarf ekki að vera sammála en maður gæti hugsað sig aðeins um og reynt að skilja.
Sennilega eru margir sem ekki hefðu þá neitt gaman af því að blogga því þeir nærast á neikvæðninni og breiða henni á eins marga og hægt er því miður. Þeir eru það sem halda uppi Aðskilnaðinum þeir sem  fylgja ekki lögum Kærleikans.
Aðskilnaður heldur hræðslunni og reiðinni í lífi og það er svo mikið að því i þessum blessaða heimi. Heilu þjóðunum er haldið í óttanum til að stjórnvöld geti haldið í völdin. Þetta var líka fyrr á öldum þegar kirkjan hélt fólki í óttanum til að halda í völdin og í dag sjáum við þess dæmi í mörgum trúarbrögðum  og einnig sjáum við þetta þegar okkur er haldið föngum í óttanum við að missa það sem við höfum að lífsgæðum.  Þar er óttinn mestur hjá mér og þér. En það er hægt að breyta þessu neikvæða í jákvætt. Óttinn getur orðið að Frelsi með því að deila því sem við eigum og vera ekki hrædd við að missa. Því hvað er það sem við missum ?

Megi grunntóninn á Móður Jörð árið 2008 vera fyrirgefningin.

AlheimsLjós til ykkar allra

ætla að muna eftir öllum sannleikunum

 

Ég held að það sé fimmtudagur ! Ég er ein heima með blessuðum dýrunum mínum. Þetta hafa verið dásamleg jól. Lesið, borðað konfekt, fengið gesti, farið í heimsókn, horft á sjónvarp, hlustað á músík..... Sólin okkar fékk bæði geisladiskinn frá Sigur Rós, og DVDín. Sáum DVDín í gær og fengum heimþrá, sáum Víkina mína, Kirkjubæjarklaustur, Langaði heim... en bara í huganum. Við sáum líka Mýrina í gær, okkur lagaði heim...en bara í huganum.
Það er alveg frábært að hafa Sigyn og Albert hérna í næsta nágrenni, droppum þangað við af og til þegar við förum í göngutúr með Lappa, fórum í gærkvöldi, fengum kaffi, te og konfekt. Hef aldrei getað ímyndað mér að það væri svona frábært. Sól varð eftir hjá þeim, og svaf þar í nótt. Gunni fór í vinnu í morgun, þannig að ég sit hérna, ný búinn að hugleiða,  er að borða banana, hlusta á Magnús Þór sem þú elsku Guðni minn gafst okkur í jólagjöf (takk fyrir það) og drekk kaffi latte. Lífið á Kirkebakken er ljúft.
Að sjálfsögðu á þessum tímamótum hugsar maður fram og til baka, hvað náði ég sem ég er sátt við, og hvað vil ég ná á næsta ári. Ég var með til að gera tvær grúppur sem ég er ánægð með The One Earth Group. Aðal hugarefni okkar þar er Móðir Jörð, með þeim dýrum og öllu lifandi sem á henni er. Ef þið viljið skoða þá er heimasíðan www.oneearthgroup.net. Hin grúppan er fyrir ungt fólk sem hefur áhuga á andlegum efnum, en vita ekki hvert þau eiga að leita til a finna þá sem hugsa eins. Það er fullt af ungu fólki sem er leitandi, en hvorki kirkjan múslímar eða hina trúarsamfélögin uppfylla það sem þau leita að.
Þessi gruppa er fyrir þau. Sjá : esotericyouth.

Það sem mig langar að gera á næsta ári.... hummmm. Ég hef hugsað tvennt, ég veit að það er ekki auðvelt, en það er það sem ég ætla að reyna að vinna að.
1.    Ekki hugsa eða tala illa um aðra. Ég er ekki  að tala um að ég ætli ekki að hafa skoðanir, annað væri óeðlilegt. En vera meðvituð um að allir hafa sinn sannleika, og þó svo að aðrir hugsi ekki eða sjái hlutina eins og ég, þá er það í lagi. Minn sannleikur er ekki sá eini rétti, við höfum hver okkar sannleik, og það vil ég virða. Í dag virði ég það, en ég vil ná að virða það alveg inn i hjartað, bæði þá sem ég ekki þekki og mína nánustu, sem verður sennilega það erfiðasta.
2.    Ég ætla að sinna minni líkamlegu dívu, þar að segja kroppnum mínum. Æfa hann og huga að þeirri næringu sem ég gef honum. Vera þakklát fyrir það sem hann hefur gert fyrir mig, og gefa honum þá athygli sem hann á skilið.Ég hef sennilega verið mest í höfðinu, og lítið gefið þessum kroppi mínum það sem hann á skilið. Árið 2008 verðir breyting á því.

Þetta er sem sagt það sem verður nr. 1. Annars ætla ég bara að lifa því lífi sem ég geri og sem ég elska. Ég er soddan sveitalubbi, og elska að vera hérna í sveitinni. Ég ætla að vinna að myndlistinni minni meira en á síðasta ári, hef saknað þess. Er með einhverjar sýningar og get notið þess að vinna að þeim. Ég fer nú í einhver ferðalög,t.d til íslands í mars, systir mín á Bolungavík er að ferma hann Nikulás, ég Siggi og Alina ætlum þangað. Ég hef ekki farið til Bolungavíkur í 10 ár.við ætlum að gera nýtt baðherbergi, nýtt altan, við gaflinn á húsinu og og og.

Sigyn mín var að hringja, þau eru á leiðinni í heimsókn, svo ég  ætla að  setja yfir kaffi 1
AlheimsLjós á ykkur

Skilaboð frá fugladivunni

Jólin eru boðskapur friðar og ástar. Hérna sjáið þið fugladívunnar skilaboð til okkar, skoðið vídeóið til enda og sjáið fugla forma mannveru og teygja arma sína til himins !

Friður og kærleikur til ykkar 

http://video.google.com/videoplay?docid=8761390434094738310

mikil tilfinning í litlum kroppi !

Kæru bloggvinir og aðrir vinir. Jólin eru alveg að koma.

Ég ætla að fagna fæðingu hins mikla Meistara Krists í faðmi fjölskyldunnar minnar.

Ég ætla að njóta þeirrar orku sem streymir til jarðarinnar 12 daga fyrir jól og 12 daga eftir jól.

Ég ætla að muna hvað mig dreymir og vera vökul í hugleiðslu.

Ég ætla að senda KærleiksLjós til alls lífs á jörðu. 

Fann þetta dásamlega videó hjá prakkaranum og finnst það viðeigandi svona rétt fyrir jólin. 

Sofið rótt í nótt.

AlheimsLjós til Móður Jarðar.

steina 

 

 

A Wonderful World

the Simple life of mother nature and the animals she created

Er jólakærleikurinn á undanhaldi

Hátíð Kærleikans hérna í Danmörku  
Er að nálgast hægt og hægt, finn svolítið fyrir því, í maganum og smá í hjartanu. Það er þó skrítið hvernig þessi fallega hátíð sem á að færa okkur saman, nær og nær hvert öðru fer allt í einu að verða um eitthvað allt annað

Við hugsum til ættingja, njótum samverustunda saman, við hlökkum til frídaga, morgna á náttfötum, borða kökur, konfekt, fara í göngutúra og finna Kærleikann sem Kristur boðaði fyrir yfir 2000 árum til hvers annars.

Við hérna á bæ elskum að fara í göngutúra með hundana/hundinn núna, á þessum tíma. Við förum alltaf í göngutúr á aðfangadagskvöld og smá kíkjum inn um glugga og sjáum kerti í gluggunum og ef glugginn er stór sjáum við smá meira af jólagleðinni hjá fólkinu hérna í bænum.Sumir dansa í kringum jólatréð, stundum glittir í jólasvein eða hvað sem er annað á bak við gluggatjöldin

Á jóladag förum við alltaf í skógartúr í skóginum okkar. Þar hittum við hina og þessa sem ganga einir eða í hóp, ef þau eru nógu mörg. Það er heilsað og brosað og við komum hvert öðru við.
Þetta er yndislegt og við njótum hverrar sekúndu yfir jólin. Núna í ár verðum við mörg saman, við erum heppin að hafa hvert annað. 

Við verðum hjá Sigyn dóttur okkar og Albert og börnunum tveim. Þau búa rétt hjá okkur. Þarna koma Siggi sonur okkar, Steina frænka sem á heima í borginni með stelpurnar sínar og við þrjú. Ég er alveg viss um að þetta verður yndislegt.

Ég er veik þessa dagana og ligg þess vegna ansi mikið og horfi á sjónvarpið. Ég get setið og verið hissa yfir því hvað fjölmiðlar eru að segja okkur hvað okkur langar í, og hvað er það mest mikilvæga að fá í jólagjöf. Það eru ekkert smá gjafir sem er verið að tala um. Þá hef ég verið að velta fyrir mér hvað er orðið um okkur og jólin. Er jólakærleikurinn á undanhaldi, eru jólin ekki orðið um eitthvað allt annað en það sem við höldum. Við þekkjum alveg söguna um fæðingu Jesús sumir trúa henni aðrir ekki, aðrir segja söguna metafor.

En öll segjum við að þetta sé tími fjölskyldunnar og Kærleikans og og og, en er þetta ekki orðið í raun jól verslana, kaupmanna, þeirra sem græða peninga á kaupþörf okkar hinna. Þörf sem er í raun bara eitthvað sem kemur í augnablik, og við getum alveg látið líða hjá án þess að þurfa að uppfylla þessa þörf.

Hérna í Danmörku er 50.000 börn sem kvíða jólunum, vegna ofdrykkju foreldra sinna. Það eru líka fjölda heimilislausra, eldri borgara, einstaklingar sem kvíða jólunum. Þeir hafa engan til að taka þátt í þessari gleði sem við öll eigum að upplifa, og á oft að kosta svo mikið. Það eru sem betur fer fl. og fl. sem halda samkomur fyrir þá sem enga aðstandendur hafa, eða að einhverjum ástæðum geta ekki verið með vinum og vandamönnum.

Í Kristjaníu er haldin stór jólaskemmtun fyrir þetta fólk. Siggi sonur okkar hefur verið þar tvisvar að hjálpa á jólunum og notið þess. Ein af kennurum í vinnunni minni var að skilja í ár og börnin hennar eiga að vera hjá pabba sínum, hún var að velta fyrir sér að gera eitthvað allt annað en að fara í jólaboð þar sem hún er minnt á skilnaðinn og sagði ég henni frá jólaveislunni í Kristjaníu. Sennilega fer hún þangað.

Við vitum af börnum um allan heim sem eiga ekki fyrir mat, eiga ekki foreldra, enga framtíð, hvers vegna ekki að leggja hjálparhönd þar og kaupa í staðin minni gjafir handa þeim sem eru svo heppnir að lifa við vellystingar Gjafir eru ekki bara góðar af því þær eru dýrar, gjafir eru góðar af því að þeim fylgir Kærleikur. Ef jólin eru tíminn sem við hugsum um aðra, og eins og sagt er í Danmörku ”Tími Kærleikans” væri þá ekki gott að sýna það í verki, bæði til þeirra sem eru okkur næstir og þeirra sem hafa svo mikla þörf á.
Gefa þeim

Framtíð, Líf, Von, Hugsun.

Væri það ekki í anda Krists?

Í byrjun desember langaði mér í og ég taldi mér trú um að mig vantaði nýjan gemsa, helst rauðan,nýjan náttslopp og svona hitt og þetta. Nú hef ég fylgst með því sem gerist í samfélaginu, kaupa, kaupa , kaupa, eiga, eiga og eiga meira, séð hvað þetta er í raun eitthvað langt út í buskann, og hvað við og fjölmiðlar getum talið okkur sjálfum og öðrum trú um.

Okkur hérna vantar ekkert, við höfum í raun allt sem við þurfum og börnin okkar líka. Að sjálfsögðu er það hluti jólanna að gefa hvort öðru eitthvað sem gleður bæði þann sem fær og þess sem gefur, vegna þess að það er góð tilfinning að gleðja EN er nauðsynlegt að það kosti heilan bóndabæ ?

Hvað með að fyrir helming þess sem við gefum gjöf til barnsins okkar eða maka okkar eða þeim sem er okkur kær ,gefum við til barns úti í heimi sem á ekkert, eða styðja smábæi með að gera brunna svo bæjarbúar hafi aðgang að vatni. Gefa dýrum í útrýmingarhættu, að gefa einhverjum hjálparstofnunum sem við vitum að peningarnir fara til bætts heims.

Sennilega eru margir sem hugsa, því hef ég ekki efni á !
Ef við skoðum djúpt inn í hjartað , höfum við svo ekki alveg efni á því,

ég hef ..................

AlheimsLjós og Kærleikur til alls Lífs á Jörðu.

 
 

Ræðan hans Al Gore !!!

Dear Steinunn Helga,

I wanted to share with you my speech from the Nobel Peace Prize ceremony in Oslo. Check AlGore.com for video of the event later today.

Thank you,

Al Gore

SPEECH BY AL GORE ON THE ACCEPTANCE
OF THE NOBEL PEACE PRIZE
DECEMBER 10, 2007
OSLO, NORWAY

Your Majesties, Your Royal Highnesses, Honorable members of the Norwegian Nobel Committee, Excellencies, Ladies and gentlemen.

I have a purpose here today. It is a purpose I have tried to serve for many years. I have prayed that God would show me a way to accomplish it.

Sometimes, without warning, the future knocks on our door with a precious and painful vision of what might be. One hundred and nineteen years ago, a wealthy inventor read his own obituary, mistakenly published years before his death. Wrongly believing the inventor had just died, a newspaper printed a harsh judgment of his life’s work, unfairly labeling him “The Merchant of Death” because of his invention – dynamite. Shaken by this condemnation, the inventor made a fateful choice to serve the cause of peace.

Seven years later, Alfred Nobel created this prize and the others that bear his name.

Seven years ago tomorrow, I read my own political obituary in a judgment that seemed to me harsh and mistaken – if not premature. But that unwelcome verdict also brought a precious if painful gift: an opportunity to search for fresh new ways to serve my purpose.

Unexpectedly, that quest has brought me here. Even though I fear my words cannot match this moment, I pray what I am feeling in my heart will be communicated clearly enough that those who hear me will say, “We must act.”

The distinguished scientists with whom it is the greatest honor of my life to share this award have laid before us a choice between two different futures – a choice that to my ears echoes the words of an ancient prophet: “Life or death, blessings or curses. Therefore, choose life, that both thou and thy seed may live.”

We, the human species, are confronting a planetary emergency – a threat to the survival of our civilization that is gathering ominous and destructive potential even as we gather here. But there is hopeful news as well: we have the ability to solve this crisis and avoid the worst – though not all – of its consequences, if we act boldly, decisively and quickly.

However, despite a growing number of honorable exceptions, too many of the world’s leaders are still best described in the words Winston Churchill applied to those who ignored Adolf Hitler’s threat: “They go on in strange paradox, decided only to be undecided, resolved to be irresolute, adamant for drift, solid for fluidity, all powerful to be impotent.”

So today, we dumped another 70 million tons of global-warming pollution into the thin shell of atmosphere surrounding our planet, as if it were an open sewer. And tomorrow, we will dump a slightly larger amount, with the cumulative concentrations now trapping more and more heat from the sun.

As a result, the earth has a fever. And the fever is rising. The experts have told us it is not a passing affliction that will heal by itself. We asked for a second opinion. And a third. And a fourth. And the consistent conclusion, restated with increasing alarm, is that something basic is wrong.

We are what is wrong, and we must make it right.

Last September 21, as the Northern Hemisphere tilted away from the sun, scientists reported with unprecedented distress that the North Polar ice cap is “falling off a cliff.” One study estimated that it could be completely gone during summer in less than 22 years. Another new study, to be presented by U.S. Navy researchers later this week, warns it could happen in as little as 7 years.

Seven years from now.

In the last few months, it has been harder and harder to misinterpret the signs that our world is spinning out of kilter. Major cities in North and South America, Asia and Australia are nearly out of water due to massive droughts and melting glaciers. Desperate farmers are losing their livelihoods. Peoples in the frozen Arctic and on low-lying Pacific islands are planning evacuations of places they have long called home. Unprecedented wildfires have forced a half million people from their homes in one country and caused a national emergency that almost brought down the government in another. Climate refugees have migrated into areas already inhabited by people with different cultures, religions, and traditions, increasing the potential for conflict. Stronger storms in the Pacific and Atlantic have threatened whole cities. Millions have been displaced by massive flooding in South Asia, Mexico, and 18 countries in Africa. As temperature extremes have increased, tens of thousands have lost their lives. We are recklessly burning and clearing our forests and driving more and more species into extinction. The very web of life on which we depend is being ripped and frayed.

We never intended to cause all this destruction, just as Alfred Nobel never intended that dynamite be used for waging war. He had hoped his invention would promote human progress. We shared that same worthy goal when we began burning massive quantities of coal, then oil and methane.

Even in Nobel’s time, there were a few warnings of the likely consequences. One of the very first winners of the Prize in chemistry worried that, “We are evaporating our coal mines into the air.” After performing 10,000 equations by hand, Svante Arrhenius calculated that the earth’s average temperature would increase by many degrees if we doubled the amount of CO2 in the atmosphere.

Seventy years later, my teacher, Roger Revelle, and his colleague, Dave Keeling, began to precisely document the increasing CO2 levels day by day.

But unlike most other forms of pollution, CO2 is invisible, tasteless, and odorless -- which has helped keep the truth about what it is doing to our climate out of sight and out of mind. Moreover, the catastrophe now threatening us is unprecedented – and we often confuse the unprecedented with the improbable.

We also find it hard to imagine making the massive changes that are now necessary to solve the crisis. And when large truths are genuinely inconvenient, whole societies can, at least for a time, ignore them. Yet as George Orwell reminds us: “Sooner or later a false belief bumps up against solid reality, usually on a battlefield.”

In the years since this prize was first awarded, the entire relationship between humankind and the earth has been radically transformed. And still, we have remained largely oblivious to the impact of our cumulative actions.

Indeed, without realizing it, we have begun to wage war on the earth itself. Now, we and the earth's climate are locked in a relationship familiar to war planners: "Mutually assured destruction."

More than two decades ago, scientists calculated that nuclear war could throw so much debris and smoke into the air that it would block life-giving sunlight from our atmosphere, causing a "nuclear winter." Their eloquent warnings here in Oslo helped galvanize the world’s resolve to halt the nuclear arms race.

Now science is warning us that if we do not quickly reduce the global warming pollution that is trapping so much of the heat our planet normally radiates back out of the atmosphere, we are in danger of creating a permanent “carbon summer.”

As the American poet Robert Frost wrote, “Some say the world will end in fire; some say in ice.” Either, he notes, “would suffice.”

But neither need be our fate. It is time to make peace with the planet.

We must quickly mobilize our civilization with the urgency and resolve that has previously been seen only when nations mobilized for war. These prior struggles for survival were won when leaders found words at the 11th hour that released a mighty surge of courage, hope and readiness to sacrifice for a protracted and mortal challenge.

These were not comforting and misleading assurances that the threat was not real or imminent; that it would affect others but not ourselves; that ordinary life might be lived even in the presence of extraordinary threat; that Providence could be trusted to do for us what we would not do for ourselves.

No, these were calls to come to the defense of the common future. They were calls upon the courage, generosity and strength of entire peoples, citizens of every class and condition who were ready to stand against the threat once asked to do so. Our enemies in those times calculated that free people would not rise to the challenge; they were, of course, catastrophically wrong.

Now comes the threat of climate crisis – a threat that is real, rising, imminent, and universal. Once again, it is the 11th hour. The penalties for ignoring this challenge are immense and growing, and at some near point would be unsustainable and unrecoverable. For now we still have the power to choose our fate, and the remaining question is only this: Have we the will to act vigorously and in time, or will we remain imprisoned by a dangerous illusion?

Mahatma Gandhi awakened the largest democracy on earth and forged a shared resolve with what he called “Satyagraha” – or “truth force.”

In every land, the truth – once known – has the power to set us free.

Truth also has the power to unite us and bridge the distance between “me” and “we,” creating the basis for common effort and shared responsibility.

There is an African proverb that says, “If you want to go quickly, go alone. If you want to go far, go together.” We need to go far, quickly.

We must abandon the conceit that individual, isolated, private actions are the answer. They can and do help. But they will not take us far enough without collective action. At the same time, we must ensure that in mobilizing globally, we do not invite the establishment of ideological conformity and a new lock-step “ism.”

That means adopting principles, values, laws, and treaties that release creativity and initiative at every level of society in multifold responses originating concurrently and spontaneously.

This new consciousness requires expanding the possibilities inherent in all humanity. The innovators who will devise a new way to harness the sun’s energy for pennies or invent an engine that’s carbon negative may live in Lagos or Mumbai or Montevideo. We must ensure that entrepreneurs and inventors everywhere on the globe have the chance to change the world.

When we unite for a moral purpose that is manifestly good and true, the spiritual energy unleashed can transform us. The generation that defeated fascism throughout the world in the 1940s found, in rising to meet their awesome challenge, that they had gained the moral authority and long-term vision to launch the Marshall Plan, the United Nations, and a new level of global cooperation and foresight that unified Europe and facilitated the emergence of democracy and prosperity in Germany, Japan, Italy and much of the world. One of their visionary leaders said, “It is time we steered by the stars and not by the lights of every passing ship.”

In the last year of that war, you gave the Peace Prize to a man from my hometown of 2000 people, Carthage, Tennessee. Cordell Hull was described by Franklin Roosevelt as the “Father of the United Nations.” He was an inspiration and hero to my own father, who followed Hull in the Congress and the U.S. Senate and in his commitment to world peace and global cooperation.

My parents spoke often of Hull, always in tones of reverence and admiration. Eight weeks ago, when you announced this prize, the deepest emotion I felt was when I saw the headline in my hometown paper that simply noted I had won the same prize that Cordell Hull had won. In that moment, I knew what my father and mother would have felt were they alive.

Just as Hull’s generation found moral authority in rising to solve the world crisis caused by fascism, so too can we find our greatest opportunity in rising to solve the climate crisis. In the Kanji characters used in both Chinese and Japanese, “crisis” is written with two symbols, the first meaning “danger,” the second “opportunity.” By facing and removing the danger of the climate crisis, we have the opportunity to gain the moral authority and vision to vastly increase our own capacity to solve other crises that have been too long ignored.

We must understand the connections between the climate crisis and the afflictions of poverty, hunger, HIV-Aids and other pandemics. As these problems are linked, so too must be their solutions. We must begin by making the common rescue of the global environment the central organizing principle of the world community.

Fifteen years ago, I made that case at the “Earth Summit” in Rio de Janeiro. Ten years ago, I presented it in Kyoto. This week, I will urge the delegates in Bali to adopt a bold mandate for a treaty that establishes a universal global cap on emissions and uses the market in emissions trading to efficiently allocate resources to the most effective opportunities for speedy reductions.

This treaty should be ratified and brought into effect everywhere in the world by the beginning of 2010 – two years sooner than presently contemplated. The pace of our response must be accelerated to match the accelerating pace of the crisis itself.

Heads of state should meet early next year to review what was accomplished in Bali and take personal responsibility for addressing this crisis. It is not unreasonable to ask, given the gravity of our circumstances, that these heads of state meet every three months until the treaty is completed.

We also need a moratorium on the construction of any new generating facility that burns coal without the capacity to safely trap and store carbon dioxide.

And most important of all, we need to put a price on carbon -- with a CO2 tax that is then rebated back to the people, progressively, according to the laws of each nation, in ways that shift the burden of taxation from employment to pollution. This is by far the most effective and simplest way to accelerate solutions to this crisis.

The world needs an alliance – especially of those nations that weigh heaviest in the scales where earth is in the balance. I salute Europe and Japan for the steps they’ve taken in recent years to meet the challenge, and the new government in Australia, which has made solving the climate crisis its first priority.

But the outcome will be decisively influenced by two nations that are now failing to do enough: the United States and China. While India is also growing fast in importance, it should be absolutely clear that it is the two largest CO2 emitters — most of all, my own country –– that will need to make the boldest moves, or stand accountable before history for their failure to act.

Both countries should stop using the other’s behavior as an excuse for stalemate and instead develop an agenda for mutual survival in a shared global environment.

These are the last few years of decision, but they can be the first years of a bright and hopeful future if we do what we must. No one should believe a solution will be found without effort, without cost, without change. Let us acknowledge that if we wish to redeem squandered time and speak again with moral authority, then these are the hard truths:

The way ahead is difficult. The outer boundary of what we currently believe is feasible is still far short of what we actually must do. Moreover, between here and there, across the unknown, falls the shadow.

That is just another way of saying that we have to expand the boundaries of what is possible. In the words of the Spanish poet, Antonio Machado, “Pathwalker, there is no path. You must make the path as you walk.”

We are standing at the most fateful fork in that path. So I want to end as I began, with a vision of two futures – each a palpable possibility – and with a prayer that we will see with vivid clarity the necessity of choosing between those two futures, and the urgency of making the right choice now.

The great Norwegian playwright, Henrik Ibsen, wrote, “One of these days, the younger generation will come knocking at my door.”

The future is knocking at our door right now. Make no mistake, the next generation will ask us one of two questions. Either they will ask: “What were you thinking; why didn’t you act?”

Or they will ask instead: “How did you find the moral courage to rise and successfully resolve a crisis that so many said was impossible to solve?”

We have everything we need to get started, save perhaps political will, but political will is a renewable resource.

So let us renew it, and say together: “We have a purpose. We are many. For this purpose we will rise, and we will act.”

það gerast undur á milli dýraríkisins og mannkyns, njótum þess sem er að gerast.

betra seint en aldrei, opnun í dag á Akureyri !!

Steinunn Helga Sigurðardóttir opnar sýninguna "að snertast í augnablikinu" á Café Karólínu laugardaginn 1. desember, 2007, klukkan 14. Það verður gaman að sjá verkin hennar Steinu á þessu ljómandi kaffihúsi. Nú stendur yfir frábær sýning Birgis Sigurðssonar en henni lýkur á föstudag. Hér er tilkynning um sýningu Steinu:

Steinunn Helga Sigurðardóttir

að snertast í augnablikinu

01.12.07 - 04.01.08

Velkomin á opnun laugardaginn 1. desember 2007, klukkan 14

Café Karólína // www.karolina.is
Kaupvangsstræti 23 // IS 600 Akureyri // 4612755
---

Laugardaginn 1. desember, 2007, klukkan 14 opnar Steinunn Helga Sigurðardóttir sýninguna "að snertast í augnablikinu", á Café Karólínu á Akureyri.

Steinunn Helga Sigurðardóttir útsrifaðist úr MHÍ 1993 og stundaði framhaldsnám í myndlist hjá Jannis Kounellis í Kunstakademie Düsseldorf. Hún hefur verið búsett í Danmörku frá árinu 1993. Hún hefur haldið fjölda sýninga og  einnig skipulagt sýningar undanfarin ár.

Steinunn Helga segir um sýninguna "Sýningin er tilraun til að setja í form þær pælingar sem ég hef verið upptekin af. Hugsanir, drauma, raunveruleikann og myndunarheiminn.
Hvað er raunverulegt? Er lífið í hinum ytra heimi meira raunverulegt en lífið í hinum innra heimi?
Hvort er meira abstrakt, þar sem ég sit meðvituð og skrifa þennan texta og hlusta á þvottavélina mala í bakgrunninum, hundarnir mínir hrjóta við tærnar á mér, eða það sem gerist inni í höfðinu á mér. Þar sem ég bæði hugsa um þennan texta sem ég er að skrifa, og ýmislegt annað, sem er eins og smá myndir og hugsanir sem koma við og vilja láta hugsa sig?
Myndir sem vilja láta sjá sig, og vilja að ég gefi þeim tíma, en ég ýti þeim burtu því ég þarf að vera í hinum ytra heima þessa stundina, eða er ég það?
Ég hef engin svör, enda er það í raun ekki það sem ég hef áhuga á, en ég geri þessar pælingar að leik, þar sem ég leik mér með þessum báðum tilverum og leyfi þeim að koma fram og stjórna því sem kemur, án þess að dæma til eða frá.

Lejre. 10 nóv. 2007
Steinunn Helga Sigurðardóttir"

Nánari upplýsingar um verk Steinunnar Helgu er að finna á síðunni www.steinunn.eu og nánari upplýsingar veitir hún í steinunnhelga(hjá)gmail(punktur)com og hún bloggar á http://steina.blog.is

Sýningin á Café Karólínu stendur til 4. janúar, 2008. Allir eru velkomnir á opnun laugardaginn 1. desember, klukkan 14.

Á sama tíma stendur yfir sýning Brynhildar Kristinsdóttur á Karólínu Restaurant.

Næstu sýningar á Café Karólínu:

05.01.08-02.02.08               Guðrún Vaka
03.02.08-02.03.08               Steinn Kristjánsson
03.03.08-04.04.08               Unnur Óttarsdóttir
05.04.08-02.05.08               Guðmundur R Lúðvíksson
03.05.08-06.06.08               Kjartan Sigtryggsson

Umsjónarmaður sýninganna er Hlynur Hallsson